ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว
ทั้งเกดแก้วพิกุลยี่สุ่นสี
จะโรยร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี
จำปีเอ๋ยกี่ปีจะมาพบ

ที่มีกลิ่นก็จะคลายหายหอม
จะพลอยตรอมเหือดสิ้นกลิ่นตรลบ
ที่มีดอกก็จะวายระคายครบ
จะเหี่ยวแห้งเซาซบสลบไป

ต้นน้อยน้อยลูกย้อยระย้าดี
ตั้งแต่นี้จะไปชมต้นไม้ใหญ่
จะทิ้งเรือนไปร้างอยู่กลางไพร
ยุงร่านริ้นไรจะตอมกาย

รากไม้จะต่างหมอนนอนอนาถ
ดาวดาดจะต่างไต้น่าใจหาย
ลงบันไดใจเจียนจะขาดตาย
น้ำตาตกกระจายพรั่งพรายลง ฯ

ว่าพลางทางจูงสีหมอกม้า
เบาะอานพานหน้าดูงามสม
ดังจะปลิวลิ่วลอยไปตามลม
อย่าปรารมภ์เลยนะเจ้ามาขี่ม้า

ปลอบพลางทางกอดกระซิบบอก
ม้าสีหมอกตัวนี้มีสง่า
เนื้ออ่อนงอนง้อขอษมา
อย่าให้สีหมอกม้ากระเดื่องใจ

วันทองสองมือประนมมั่น
พรั่นพรั่นกลัวม้าไม่เข้าใกล้
พี่สีหมอกของน้องอย่าจองภัย
จะขอขี่พี่ไปทั้งผัวเมีย

ขุนแผนพานางมาใกล้ม้า
ลูบหลังอาชาให้เชื่องเสีย
หยิบมือลูบม้าว่าปลอบเมีย
ม้าเลียมือหวีดประหวั่นกลัว ฯ

นี่อะไรตกใจไปเปล่าเปล่า
นิจจาเจ้าช่างไม่เชื่อน้ำใจผัว
โดดขึ้นหลังม้าเถิดอย่ากลัว
ประคองตัววันทองย่องเหยียบโกลน

นางหวั่นหวั่นครั่นคร้ามไม่ขึ้นได้
ขุนแผนกดสีหมอกไว้มิให้โผน
ม้าดีฝีเท้าไม่ก้าวโจน
นางกลัวตัวโอนเข้าแนบชิด

สองมือกอดผัวให้ตัวแน่น
ขุนแผนยิ้มหยอกศอกสะกิด
เบือนหน้าว่าเจ้าเข้ามาให้ชิด
ขอจูบนิดหนึ่งแล้วจะรีบไป ฯ

เอาดาบถากต้นไม้ถ่านไฟเขียน
อ้ายหัวเลี่ยนตามมาจะฉิบหาย
ให้มันซ้อนกันมาตาขี่ยาย
กูจะป่ายลงให้ใจริกริก

ไม่ครือดาบห้ำหั่นจะฟันฟาด
ฉะฉาดขาดสิ้นลงดิ้นดิก
จะผ่าอกยกกายหงายพลิก
จิกสับฟันซ้ำให้หนำใจ

ถึงจะเป็นความกันก็ไม่กลัว
เมื่อตัวมันตายแล้วทำไม่ได้
ฟันเล่นเป็นไรก็เป็นไป
ปู่ย่าอยู่ที่ไหนไปขุดมา

อ้ายพี่น้องชายทรามทั้งสามคน
ผีขอดตลอดกำด้นอ้ายชาติข้า
แสนขลาด ราทยา ศรพระยา
พี่จะฆ่าคนเดียวเจ้าคอยดู ฯ

รื่นรื่นชื่นรสเสาวคนธ์
ปนกับกลิ่นแก้มเกษมสันต์
หอมกลิ่นบุปผาสารพัน
พระจันทร์ดั้นหมอกออกแดงดวง

ส่องต้องบุปผชาติสะอาดช่อ
อ่อนละออเกสรขจรร่วง
น่ารักโกสุมเป็นพุ่มพวง
โน้มหน่วงกิ่งเก็บให้วันทอง

ทัดหูชูชมภิรมย์จิต
ขอดมดอกไม้นิดอย่าปิดป้อง
พี่สูดแต่น้อยน้อยค่อยประคอง
ไฮ้อย่าต้องของฉันจะชอกช้ำ

พี่ต้องแต่เบาเบาดอกเจ้าพี่
พอยินดีหายระหวยเมื่อยามค่ำ
อันตัวพี่ไม่มีจะหยามทำ
นั่นช้ำเก่าเจ้าแกล้งพาโลกัน ฯ

ฝูงลิงไต่กิ่งลางลิงไขว่
ลางลิงแล่นไล่กันวุ่นวิ่ง
ลางลิงชิงค่างขึ้นลางลิง
กาหลงลงกิ่งกาหลงลง

เพกากาเกาะทุกก้านกิ่ง
กรรณิกากาชิงกันชมหลง
มัดกากากวนล้วนกาดง
กาฝากกาลงทำรังกา

เสือมองย่องแอบต้นตาเสือ
ร่มหูกวางกวางเฝือฝูงกวางป่า
อ้อยช้างช้างน้าวเป็นราวมา
สาลิกาจับกิ่งพิกุลกิน

เขาคุ่มกระลุมพูคูขันจ้อ
นกกระทาปักก้อในไพรสิณฑ์
คิริบูนบ่นบ้ากระพือบิน
ขมิ้นจับโมงหมายอยู่ชายไพร ฯ

มาถึงเนินผาท่าต้นไทร
น้ำเปี่ยมสระใสสะอาดหนัก
ที่ธารแก่งแรงไหลมาคักคัก
เป็นชะงักชะง่อนผาน่าสำราญ

บัวใสใบบังระบุดอก
เผยออกกลิ่นชวยห้วยละหาน
ต้นไม้สูงสะพรั่งบังริมธาร
ที่ดอกบานแล้วก็หล่นละอองลง

พระพายชายพัดมาเชยชื่น
หอมรื่นรอบในไพรระหง
จักจั่นสนั่นเสียงเสนาะดง
รับวันทองน้องลงจากหลังม้า

ปลดปล่อยสีหมอกให้กินน้ำ
ขัดสีเสกซ้ำแล้วสาดหน้า
ชักชวนวันทองน้องยา
ผลัดผ้าโผลงในท้องธาร

ว่ายกระทุ่มเที่ยวท่องในท้องน้ำ
ผุดดำปรีดิ์เปรมเกษมสานติ์
หัวระริกซิกซี้กันสำราญ
บัวบานเกสรอ่อนละออ ฯ

จึงร้องสั่งโหงพรายกุมารทอง
คอยสอดมองคนมาอย่าให้ใกล้
แล้วตัดตองมารองใต้ร่มไม้
ปูให้วันทองน้องทันที

แล้วเปลื้องเครื่องคาดจากกายา
ปลดผ้าประเจียดจบเกศี
เสื้อย้อมว่านยาล้วนอย่างดี
ประคำถมตุ้มปี่สะอิ้งรัด

ไหมทองกรองถักเป็นอักษร
สอดซ้อนเส้นด้ายสายเข็มขัด
ตะกรุดโทนลงยาสารพัด
ประจงจัดวางเสร็จสำเร็จพลัน

อิงแอบแนบชิดสนิทน้อง
สวมสอดกอดวันทองเกษมสันต์
จงษมาพระไทรเสียด้วยกัน
เป็นกลางวันทั่นอยู่จะดูแคลน ฯ

นางหยิบใบยางมาต่างพัด
โบกปัดยุงริ้นที่บินว่อน
ปรนนิบัติมิให้ขัดอนาทร
จนผัวนอนหลับสนิทด้วยเหนื่อยนัก

นั่งอยู่ข้างผัวตัวคนเดียว
ให้เปล่าเปลี่ยวเงียบเหงาเศร้าใจหนัก
พอมนตร์หายคลายหลงพะวงรัก
เห็นประจักษ์ทุกข์ร้อนก็ถอนใจ

อนิจจาครานี้นะตัวกู
มาอ้างว้างค้างอยู่ในป่าใหญ่
จะเป็นเหยื่อเสือสางที่กลางไพร
เอาป่าไม้เป็นเรือนเหมือนป่าช้า

นี่จะอยู่อย่างไรไม่เล็งเห็น
ตายเป็นก็คงป่นอยู่กลางป่า
มิได้คิดถึงตัวมัวจะมา
ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เลย

ขุนแผนพามาด้วยความรัก
ก็ประจักษ์ใจจริงมินิ่งเฉย
แต่ทุกข์ยากอย่างนี้ยังมิเคย
อกเอ๋ยเกิดมาเพิ่งจะพบ

ไม่เคยเห็นก็มาเห็นอนาถนัก
ไม่รู้จักก็มารู้อยู่เจนจบ
ร่านริ้นบินต่ายระคายครบ
ไม่เคยพบก็มาพบทุกสิ่งอัน

ยังพรุ่งนี้นี่จะเป็นกระไรเล่า
จะลำบากยิ่งกว่าเก่าฤาไรนั่น
คิดมาน้ำตาตกอกใจตัน
กลับหวั่นหวั่นหวนคะนึงถึงขุนช้าง

นิจจาเอ๋ยเคยสำราญอยู่บ้านช่อง
ถนอมน้องมิให้หน่ายระคายหมาง
คลึงเคล้าเช้าเย็นไม่เว้นวาง
อยู่กินก็สำอางลออองค์ ฯ

ร่ำพลางทางสะท้อนถอนใจใหญ่
ง่วงเหงาเศร้าใจอยู่กับที่
เอาความรักหักหวนอยู่รวนรี
ได้เสียทีทำกระไรไปตามเกิน

จะเคืองขุ่นขุนแผนก็ไม่ได้
เขารักใคร่จริงจังไม่ห่างเหิน
ไปจากกันนานช้าน่าจะเพลิน
หมางเมินลูกเมียเขาก็มี

สู้บากหน้ามาตามด้วยความรัก
ลอบลักเข้าป่าพากันหนี
ไม่กลัวความลามลุกคลุกคลี
เอาชีวีแลกน้องวันทองมา

จะทิ้งขว้างอย่างไรต้องไปด้วย
จะมอดม้วยก็ตามแต่วาสนา
นางทอดตัวกอดผัวแล้วโศกา
ซบหน้านิ่งหลับระงับไป ฯ