Bloggang.com : พจนารถ๓๒๒ : พระสุรินทฦๅไชยฯ (ขุนช้าง-ขุนแผน ฉบับนิทานข้างกองฟาง) ตอนที่ ๕ ในไร่ฝ้าย

พระสุรินทฦๅไชยฯ (ขุนช้าง-ขุนแผน ฉบับนิทานข้างกองฟาง) ตอนที่ ๕ ในไร่ฝ้าย

ขุนช้างขุนแผน ฉบับนิทานข้างกองฟาง

ตอนที่ ๕ ในไร่ฝ้าย

     พ่อแม่พี่น้องที่เคารพรักครับ อันกระบวนสำนวนความของขุนช้างขุนแผน ฉบับหลวง ที่กระผมกำลังยึดไว้เป็นครูในการที่ได้มาเล่านิทานข้างกองฟาง ให้ท่านฟังอยู่ในขณะนี้นั้น ฉากการนัดพบครั้งแรก ของ แม่พิมพิลาไลย กับ พลายแก้ว ในไร่ฝ้าย นับว่าเป็นที่เลื่องลือมาแต่นาน ว่ามีสำเนียงและสำนวนที่อ่อนหวานละเมียดละไม ตรึงใจผู้อ่าน จนกระทั่งบางท่านต้องอ่านหลาย ๆ รอบ และจนกระทั่งทำให้กระผม ผู้เล่านิทานต่อหน้าท่าน ออกเขิน ๆ ที่จะต้องเอามะพร้าวมาขายสวนอีกครั้งหนึ่ง แต่กระผมก็สู้ข่มใจเล่าให้ท่านฟังต่อไป เพราะจริง ๆ แล้ว ทั้งท่านและกระผม ก็ชื่นชมความงามในไร่ฝ้ายครั้งนั้น ด้วยกันทั้งสองฝ่ายมิใช่หรือครับ

     เออหนอ.....อานุภาพของความรักนี้ช่างใหญ่หลวงนัก ความรักเคยบันดาลให้เกิดเหตุการณ์แปลก ๆ ในโลกมาแล้วหลายอย่าง และในครั้งนี้ความรักก็บันดาลให้กุลสตรีเสงี่ยมอย่างแม่พิมพิลาไลย ลงมาตักบาตรเณรแก้ว แทนที่จะเฟี้ยมฝาเฝ้ามองพี่สายทองตักบาตรอย่างเช่นเคย

     และก็เจ้าความรักตัวเดิมนี้แหละ ที่ทำให้แม่พิมพิลาไลยตักบาตรด้วยวิธีแปลก ๆ ดังเช่นที่ในฉบับหลวงท่านขับเสภากลั้วหัวเราะไว้ดังนี้

         ทรุดนั่งตั้งขันลงวันทา
         ไม่อาจแลดูหน้าเจ้าเณรได้
         เทปรำคว่ำขันประหวั่นใจ
         บุหรี่ใส่ปนปลาทั้งหมากพลู ฯ

     เพราะฉะนั้นในเช้าวันดังกล่าว พ่อเณรแก้วก็คงจะต้องฉันข้าวกับหมากพลูและบุหรี่เสียละกระมัง?

     แต่ก็คงไม่เป็นไรมากนักหรอก เพราะถ้าพ่อแม่พี่น้องหลับตานึกภาพ ไปพร้อม ๆ กับกระผมแล้ว ก็คงจะเห็นพ่อเณรแกฉันไป...ยิ้มไป...?

     ตัดภาพเปลี่ยนฉากมาที่ไร่ฝ้ายตอนบ่ายวันนั้นเสียเลย พี่สายทองเธอก็เจ้ากี้เจ้าการจูงมือแม่พิม ให้มานั่งอยู่ในจุดนัดพบที่ตนกะการไว้ แล้วก็เดินไปรอพลายแก้ว ซึ่งไม่ใช่เณรไปชั่วขณะหนึ่ง ด้วยวิธีการอันลึกลับบางประการ ซึ่งแม้แต่กระผมผู้เล่านิทาน เรื่องนี้ก็ยังค้นไม่พบ

     พอพี่สายทองเจอหน้าพ่อแก้วเข้า ก็รีบนำทางลัดเลาะไร่ฝ้ายมาหาแม่พิม ในทันใด แต่กระนั้นก็ยังอดเบือนหน้าไปเย้าแหย่พ่อพลายแก้วมิได้ ท่านว่าไว้สั้น ๆ แต่คมคายดังนี้

         ยิ้มเยื้อนเบือนบอกเจ้าพลายพลาง
         มาคอยค้างอยู่แต่กินข้าวเช้าแล้ว ฯ

     พอถึงจุดนัดหมายที่ใต้ต้นกระทุ่ม กระผมก็ต้องมอบหน้าที่พรรณาความงามนี้ให้กับฉบับหลวงตามเคย ขอรับกระผม

         แทบต้นกระทุ่มพุ่มชัฏ
         หลีกลัดเริงรามหนามไหน่
         ค่อยย่างตามช่องพนมไม้
         เข้าใกล้เห็นพิมผู้ดวงตา

         นั่งร้อยบุปชาติสะอาดโฉม
         งามประโลมน่ารักเป็นหนักหนา
         จะดูไหนเปล่งปลั่งทั้งกายา
         ดังนางฟ้าลอยฟ้อนฉะอ้อนงาม

         จะใคร่ทักด้วยรักกำเริบทรวง
         ยังหนักหน่วงไม่เคยก็คิดขาม
         ปากสั่นหวั่นจิตแต่คิดความ
         ขยับปากแล้วก็คร้ามประหม่าใจ

         เอาความรักหักจิตที่คิดกลัว
         กระถดตัวย่องเยื้องมานั่งใกล้
         เยื้อนยิ้มทักเข้าพิมพิลาไลย
         สะดุ้งในตัวแข็งด้วยความอาย ฯ

     เมื่อใจตรงกันเสียแล้ว จากบ่ายถึงเย็น แม่พิมก็ร้อยมาลัยต่อไปได้อีกไม่กี่ข้อหรอกครับ แถมเมื่อแม่สายทองมาเตือนให้กลับบ้าน เนื่องจากเย็นมากแล้ว และบ่าวไพร่ก็เสร็จงานในไร่แล้ว พอแม่พิมมองตามพลายแก้วที่ผละไปอย่างอาลัยอาวรณ์ จนสุดสายตาแล้ว หันกลับมาก็สบสายตาแม่สายทองที่กำลังพราวระยิบอยู่พอดี ด้วยสังเกตน้องเลี้ยงแล้วเห็นอะไรบางอย่าง พอตอนจูงมือกันกลับบ้าน จึงแอบถามแม่พิม

         สายทองเดินชิดสะกิดพิม
         หยอกยิ้มค่อยกระซิบปราศรัย
         แม่พิมพี่วันนี้เป็นไรไป
         หลั่งไหล่ล้วนต้องละอองดิน ฯ

     ถึงตอนนี้ก็นึกภาพเอาเองก็แล้วกันนะขอรับ ว่าแม่พิมพิลาไลยจะปั้นหน้าอย่างไร ในสมัยนั้น แต่ถ้าเป็นศตวรรษนี้ ก็คงไม่แคล้วที่จะซัดต้นแขนแม่พี่เลี้ยงตัวดีเข้าสักเผียะหนึ่ง แล้วก็อุทานออกมาอ่อย ๆ ว่า "...บ้าน่า...พี่" อะไรประมาณนั้น

     จินตนาการของกระผมผู้เล่านิทาน และพ่อแม่พี่น้องผู้ล้อมวงฟัง ในขณะนี้ ก็ล่อง ลอย รุดจากไร่ฝ้ายในตอนบ่าย มาชะงักลงตรงที่หน้าห้องแม่พิมพิลาไลย เมื่อตอนกลางดึกของคืนวันเดียวกันนั้นเสียแล้ว....

     ถ้าท่านจะหลับตานึกภาพต่อไป เราจะมองเห็นพระเอก พลายแก้วของเรากำลังยืนพนมมือ โอมอ่านคาถาอยู่หน้าเรือนแม่พิม

         มาถึงบ้านนางพิมหาช้าไม่
         เสกข้าวสารหว่านไปให้หลับสนิท
         สะเดาะกลอนถอนลั่นทุกชั้นชิด
         ที่บานปิดก็เปิดอยู่ทันใด ฯ

         และ............
         ........................

         ประจงรูดม่านน้องย่องเยื้องมา
         เปิดมุ้งเห็นหน้าเจ้าพิมนอน
         สนิทหลับรับขวัญเจ้าทั้งหลับ
         ดังยิ้มรับให้พี่รีบมาร่วมหมอน
         โฉมแฉล้มแก้มยิ้มพริ้มเพรานอน
         งามเนตรเมื่อเจ้าค้อนพี่ยามชม ฯ

         และ...........
         .............................

         นางพิมนิ่มนวลนอนสนิท
         กระทั่งนิดก็ฟื้นตื่นผวา
         พลิกกายชายเนตรชำเลืองมา
         เห็นหน้าพลายแก้วแววไว

         คิดพรั่นหวั่นใจชม้ายค้อน
         ดูดู๋กลอนขัดอยู่จู่มาได้
         นี่เนื้อว่าข่มเหงไม่เกรงใจ
         แต่กลางไร่ไม่สามาถึงเรือน ฯ

         และ...........
         ..........................

         เจ้างามปลอดยอดรักของพลายแก้ว
         ได้มาแล้วแม่อย่าขับให้กลับหนี
         พี่สู้ตายไม่เสียดายแก่ชีวี
         แก้วพี่อย่าได้พร่ำรำพันความ

         พี่ผิดพี่ก็มาลุแก่โทษ
         จงคลายโกรธแม่อย่าถือว่าหยาบหยาม
         พี่ชมโฉมโลมลูบด้วยใจงาม
         ทรามสวาทดิ้นไปไม่ไยดี ฯ

         และ............
         ............................

         ไม่เมตตาก็ฆ่าเสียเถิดน้อง
         กระทุ้งห้องร้องไปให้แจ้วแจ้ว
         จงเอามีดมากรีดให้เป็นแนว
         อย่านึกเลยพลายแก้วจะกลัวตาย ฯ

         จนกระทั่ง..........
         .....................

         เข้าชิดสะกิดพิมยิ้มละมัย
         อุ้มแอบอกไว้ด้วยปรีดา
         เอนอิงพิงประทับลงกับหมอน
         สะอื้นอ้อนอ่อนแอบลงแนบหน้า

         กระเดือกเสือกดิ้นอยู่ไปมา
         เกิดมหาเมฆมืดโพยมบน
         ฮือฮืออื้อเสียงพายุพัด
         กลิ้งกลัดเกลื่อนกลุ้มชอุ่มฝน

         เห็นห่าแรกแตกพยับโพยมบน
         ไม่ทานทนทั่วกระทั่งทั้งแดนไตร ฯ

     กระผมคงจะต้องขออนุญาต ย่องออกจากข้างกองฟางอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้ท่านผู้ฟังดื่มด่ำกับรสวรรณคดีไปโดยอิสระสักพักใหญ่ ๆ นะครับ แล้วค่อยพบกันในตอนต่อไป ขอรับกระผม.

##############################
วารสารสุรสิงหนาท.........พฤษภาคม ๒๕๔๐
นิตยสารโล่เงิน...............กรกฎาคม ๒๕๔๔

Create Date : 05 ตุลาคม 2550

Last Update : 5 ตุลาคม 2550 12:18:56 น.

1 comments

Counter : 999 Pageviews.

โอวว
กระทู้ช่างงาม หวานชดช้อย ซะยิ่งนัก

มาแวะเยี่ยมค่ะ

โดย: tiki_ทิกิ unlogged in IP: 125.25.103.162 วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:22:42:35 น.