เป็นอีกก้าวสู่การวิ่งมาราธอน วิ่งจบไปรายการที่ห้าแล้ว วันนี้วิ่งระยะทาง 10.5 กม. ทำเวลา 1 ชั่วโมง 42 นาที โดย 6 กม.แรก ดูเวลาผ่านไป 52 นาที นับว่าไม่เลว พอย้อนกลับมาดูตอนวิ่งไนกี้ ทำเวลา10 กม.-1:45 ชั่วโมง แปลว่าดีขึ้นมาเล็กน้อย

ช่วงที่ผ่านมานับว่าขี้เกียจซ้อม เพิ่งมาสองอาทิตย์ก่อนหน้าที่เริ่มลงมือซ้อมโดยวิ่งแถวบ้านกับวิ่งบนลู่และเข้าคลาสยืดเหยียดด้วย เพราะไม่งั้นก็ไปไม่ถึงมาราธอนกันซะที >_ในช่วงแรกพยายามวิ่งเหยาะๆอย่างต่อเนื่องพบว่าตัวเองวิ่งต่อเนื่องได้ประมาณ 2 กม.เท่านั้นเอง ดูน่าท้อแท้ไปบ้างแต่ก็พยายามคงระยะที่จะวิ่งอย่างต่อเนื่องในระยะเท่านี้ไปก่อน แล้วค่อยเพิ่มขึ้นไปสัปดาห์ละ 500 เมตร -_-

ช่วงที่วิ่งสำรวจความรู้สึกของร่างกายตัวเองว่าแตกต่างกับรายการอื่นๆอย่างไร? การวิ่งที่ผ่านมาสี่ครั้งแรกมีอาการปวดหลังในตลอดระยะทางที่วิ่ง น่าจะเป็นด้วยการลงเท้าที่ยังไม่เหมาะสม การแกว่งแขน การเคลื่อนไหวของร่างกายที่ไม่เคยซ้อมหรือเตรียมตัวไม่มากพอ บวกกับน้ำหนักตัวและกล้ามเนื้อที่ไม่แข็งแรงพอ หนนี้รู้สึกได้ว่า...ไม่ปวดหลังขณะที่วิ่งแล้ว สบายตัวมากขึ้นในขณะที่วิ่ง มีแค่ฝ่าเท้าและปลายนิ้วเท้าเกิดความปวดตึงและชาบ้างซึ่งอาจจะเป็นที่ร้องเท้าหรือการลงเท้าที่อาจจะยังไม่เหมาะสมอีกเช่นกัน ก็คงต้องค่อยๆพิจารณาไป

เคยอ่านเจอคนที่สงสัยว่าทำไมพวกที่วิ่งชอบโพสลงว่าวิ่งได้แค่นั้นแค่นี้ แค่วิ่งเอง ไม่เห็นจะต้องภูมิใจขนาดนั้น

กีฬาแต่ละประเภทก็มีการใช้ร่างกายที่ต่างกันออกไป การฝึกโยคะก็เรื่องหนึ่ง การวิ่งก็เช่นกัน มันต้องต่อสู้กับความขี้เกียจของตัวเอง ความต้องการจะหยุดวิ่งอยู่ตลอดเวลา ช่วงที่วิ่งในรายการแรกๆก็ถามตัวเองตลอด.....นี่กูทำอะไรอยู่วะ ไม่เห็นจะต้องทรมานตัวเองอย่างนี้ก็มีสุขภาพดีพอแล้ว แต่ก็ยังพยายามวิ่งต่อไปเพื่อพยายามค้นหาคำตอบให้กับคำถามนั้น ในขณะที่พยายามวิ่งก็มีหยุดและเดินบ้าง มองผู้คนที่ทั้งวิ่งและเดินบ้าง พวกเขาคิดอะไรกันอยู่? แล้วก็หันมามองความคิดตัวเองบ้าง วิ่งสิ ตอนนี้กำลังวิ่ง สติต้องอยู่กับการวิ่ง! 

สำหรับตัวฉันเองเป็นเหมือนความท้าทายใหม่ๆ ค้นหาขีดจำกัดของร่างกายและความเป็นไปได้ ค้นพบความสมดุลของร่างกายและจิตใจ

จากก้าวหนึ่งไปอีกก้าวหนึ่ง เมตรหนึ่งไปอีกเมตรหนึ่ง ไม่มีอะไรมากไปกว่า...ขอแค่อีกก้าว...เท่านั้น

ฉัน…วิ่ง