SMA ไม่มีคำว่าเสียใจ แม้ในหยดน้ำตา

เพทาย จิรคงพิพัฒน์

'เทวดาคงมองเห็นศักยภาพของฉัน

ท่านจึงส่งบทพิสูจน์ที่ยากกว่าผู้อื่นมาให้'

ห่างหายจากการรีวิวหนังสือไปบ้างแต่เล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านแล้วอดไม่ได้จะเอ่ยถึงเพราะแม้จะเล่มเล็กบางอ่านแป๊บเดียวก็จบแต่การได้รับรู้ว่ามีนักเขียนคนหนึ่งก้าวพ้นข้อจำกัดทางร่างกายของตัวเองจนมีผลงานตีพิมพ์ออกมาได้ขนาดนี้มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้ทั้งอึ้งผสมตื้นตันในความสู้ชีวิตของเธอคนนั้น

เธอคนนั้นคือคุณแพรว เพทายจิรคงพิพัฒน์ หรือที่ตัวเรารู้จักเธอคนนี้ในนามปากกา ภาพิมล พิมลภา

ต้องขอออกตัวก่อนว่านี่อาจไม่ใช่การรีวิวหนังสือเพราะเราเองเคยติดตามงานเขียนของนักเขียนคนดังกล่าวมาเป็นระยะทักทายพูดคุยกันทางเวบบอร์ดมาก่อน จึงเหมือนเอาหนังสือของคนรู้จักทางอินเทอร์เนทมาเอ่ยถึงเสียมากกว่าด้วยว่าเราเคยตามอ่านนิยายคุณแพรวและทึ่งในความขยันทางงานเขียน ซึ่งคุณแพรวก็บอกตรงๆว่าร่างกายเธอมี “ข้อจำกัด” บางอย่างทำให้ไม่สามารถทำงานได้อย่างคนปกติการเขียนนิยายจึงเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอทำได้...ทั้งเพื่อต่อเติมความฝันและหาเลี้ยงตนเอง

ตอนนั้นยังไม่เข้าใจนักว่าข้อจำกัดนั้นคืออะไรจนหนังสือเล่มดังกล่าวออกมา พร้อมกระแส Ice-bucket challenge ที่จุดประสงค์เพื่อผู้ป่วย ALS หนังสือเล่าเรื่องราวของตัวเองเล่มนี้ของคุณแพรวจึงได้มีโอกาสออกมาสู่สาธารณะและทำให้เราได้เข้าใจอีกมุมหนึ่งของนักเขียนคนนี้มากกว่าเดิมด้วย

ตัวเล่มของหนังสือเล่าเรื่องราวชีวิตของคุณแพรวตั้งแต่เด็กจนโตด้วยภาษาและการเรียบเรียงแบบง่ายๆ ไม่มีอะไรซับซ้อนว่าโรคที่คุณแพรวเป็นนั้นมีภาษาทางการแพทย์เรียกว่าSMA ซึ่งเป็นโรคทางพันธุกรรมที่หายาก กล้ามเนื้อเธออ่อนแรงลงเรื่อยๆจากที่ตอนเด็กยังเคยเดินเหินได้ ต่อมาก็ต้องนั่งรถเข็น ก่อนหน้านี้นิ้วทั้งสิบเคยพิมพ์อะไรได้จนล้มป่วย...ก็กลายเป็นว่าตอนนี้คุณแพรวมีเพียงนิ้วเดียวที่พอจะขยับได้

และนิ้วเดียวนั่นล่ะ...ที่คุณแพรวใช้พิมพ์นิยายความยาวเป็นร้อยๆหน้าออกมาได้

อึ้ง...ทึ่ง...บอกตรงๆว่าอ่านไปแล้วนึกภาพคนกำลังปั่นนิยายด้วยนิ้วเดียว... คนเขียนต้องใช้เวลามากแค่ไหนกันนะกว่าจะเขียนออกมาได้สักหน้าสองหน้านึกถึงตอนอารมณ์ความเป็นนักเขียนพุ่งพล่านแล้วตอนนั้นสมองคนเราจะแล่นได้เร็วมากเราจำได้ว่าตอนมีไฟในงานเขียนนั้นสิบนิ้วที่พิมพ์คอมพ์บางทียังรู้สึกไวไม่ทันความคิดเลยแล้วนี่คุณแพรวมีแค่นิ้วเดียว....ต้องใช้ความอดทนแค่ไหนในการเขียนออกมาได้แต่ละเรื่องแต่ละเล่ม...นับถือจริงๆ

สิ่งหนึ่งที่ชื่นชมคือคุณแพรวไม่เคยเอาประเด็นนี้ของตัวเองมาเป็นข้อจำกัดหรือจุดขายเรียกร้องความสนใจ คุณแพรวเป็นคนมีความพยายามเพราะเราเห็นคุณแพรวเขียนนิยายมานานแล้วและนิยายบางเรื่องกว่าจะผ่านพิจารณาก็ไม่ใช่ของง่าย แต่จนถึงวันนี้คุณแพรวก็มีงานเขียนเป็นเล่มของตัวเองหลายเล่มแล้ว ที่สำคัญ...เท่าที่เคยพูดคุยผ่านเวบบอร์ดคุณแพรวเป็นนักเขียนที่อ่อนน้อมถ่อมตน รับฟังความคิดเห็นของทุกท่านพร้อมจะพัฒนาตัวเอง และมีจินตนาการที่ดี (แม้ว่าร่างกายเธอมีข้อจำกัดแต่ใจเธอเป็นอิสระมาก)

ความจริงแล้วหนังสือเล่มนี้คุณแพรวเขียนเล่าเรื่องชีวิตตัวเองแบบสบายๆไม่มีมุมไหนรันทดหดหู่ แต่ด้วยความที่คนอ่านอย่างเรา “อิน” ไปด้วยเพราะบางทีก็เผลอคิดว่าถ้าเราต้องอยู่ในสภาพแบบเธอคนนี้...เราจะยอมรับความจริงกับชีวิตได้ไหมเราจะเข้มแข็งได้อย่างคุณแพรวไหม คิดถึงจุดนั้น...มันรู้สึกเหมือนน้ำตาจะปริ่มเข้าใจแล้วว่าคุณแพรวเป็นคนเข้มแข็งและมองโลกแง่ดีแค่ไหน

ความจริงหลังได้เล่มนี้มาก็ได้ส่งกำลังใจให้คุณแพรวไปแล้วแต่ก็รู้สึกว่าอยากจะเอ่ยถึงหนังสือเล่มนี้เพราะปกติแล้วในวงการหนังสือนั้น รู้ๆกันอยู่ว่าการที่นักเขียนหน้าใหม่สักคนจะได้รวมเล่มไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่แล้ว แต่นี่คุณแพรวก็สามารถฝ่าฟันทั้งอุปสรรคทางกายและทางด่านวรรณกรรมจนมีผลงานรวมเล่มได้ขนาดนี้ความพยายามและกำลังใจของเธอคนนี้ไม่ใช่ระดับธรรมดา

ท้ายนี้ดังที่บอกว่านี่อาจไม่ใช่รีวิวหนังสือที่ดีเพราะไม่ได้เจาะลึกอะไรมากมายแต่ที่ขอเอ่ยถึงเล่มนี้เพราะการได้รู้จักอีกแง่มุมหนึ่งของคนเขียน ทำให้รู้สึกถึงแรงบันดาลใจที่จะมีชีวิตต่อไปและสร้างสรรค์งานดีๆต่อไป เพราะในชีวิตคนเรา...ไม่ว่าจะยากดีมีจน มีร่างกายสมบูรณ์หรือมีอะไรขาดตกบกพร่อง...เรามักจะต้องเจอเรื่องราวหนักหนาเข้ามาทดสอบความเข้มแข็งของเราเสมอ คุณแพรวได้พิสูจน์แล้วว่าเธอก้าวพ้นบททดสอบนั้นได้ดังนั้นตัวเราเองก็หวังว่าจะก้าวพ้นดังเช่นคุณแพรวเหมือนกัน