ชลนิล เป็นนักเขียนคนนึงที่เราคิดว่าจัดอยู่ในยุคกลางเก่ากลางใหม่ คือนิยายของเขาไม่ได้เดินเรื่องด้วยขนบและความเชื่อแบบรุ่นเก่า แต่ก็ไม่ได้กลายพันธุ์แบบนิยายรุ่นใหม่ที่พลิกแนวจนอ่านยากเกินไป และที่สำคัญงานเขียนของเขาเป็นงานกลางๆ อ่านได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง ลายเซ็นที่สำคัญของนักเขียนท่านนี้คือเป็นนิยายแทรกแนวคิด โดยเฉพาะธรรมะในรูปแบบง่ายๆ การเดินเรื่องและการใช้ภาษาก็เป็นระดับภาษาอ่านเข้าใจง่าย แต่ก็มีความสละสลวยในตัวเอง

ออกตัวก่อนว่านิยายเรื่องแรกๆ ของคุณชลนิลที่เราได้อ่านคือ ต่างเวลา (และได้ดูตอนมันเป็นละครสั้นช่องเจ็ดด้วย ร่วมสมัยเนอะ) ซึ่งก็ชอบเรื่องนั้นมากเพราะพล้อตเก๋ เรื่องราวเข้มข้น กระชับ น่าติดตาม และยังแอบมีเรื่องราวกุ๊กกิ๊กระหว่างพระเอก-นางเอก ให้ชุ่มชื่นใจ

แต่หลายปีที่ผ่านมาดูเหมือนนิยายคุณชลนิลในท้องตลาดก็จะหายากขึ้น จนกระทั่งผลงานแนวนาค อย่าง เพลิงนาคา ถูกนำมารีปรินท์กับทางสนพ บัดดี้บุ้คส์ เราซึ่งไม่เคยสัมผัสกับนิยายเรื่องนี้มาก่อนจึงตัดสินใจซื้ออย่างไม่ลังเล

และที่สำคัญกว่านั้นครับพี่น้อง คุณชลนิลปัจจุบันมีนิวาสถานอยู่จังหวัดบ้านเกิดเรา ดังนั้นเมื่อมีโอกาสกลับบ้านครั้งล่าสุด เราก็แถเอาหนังสือไปให้คุณชลนิลเซ็น พร้อมนั่งเม้าท์กับคุณนักเขียนพอหอมปากหอมคอ แถมหยอดท่านด้วยว่า “อ่านจบแล้วขออนุญาตรีวิวได้ไหมคะ” พี่ท่านก็บอกว่าได้ (ทั้งที่ไอ้เราก็มิได้รีวิวอะไรเป็นกับเค้าเล้ย ได้แต่บรรยายคร่าวๆ เท่านั้นว่ารู้สึกยังไงกับงานเขียนแต่ละชิ้น T_T)

เอ้าเข้าเรื่อง เพลิงนาคา เป็นนิยายที่ถูกนิยามว่าเป็น “ธรรม นิยาย” โดยคนเขียนได้นำเสนอเรื่องราวของพญานาค การตามล้างแค้น และจบลงด้วยธรรมะย่อมชนะอธรรม จากคำโปรยปกหน้าและปกหลังเราอาจไม่ค่อยรู้เรื่องคร่าวๆ นักว่าเกี่ยวกับอะไร ต้องค่อยๆ เปิดอ่านเรื่อยๆ จึงจะเข้าใจเรื่องราวซึ่งก็ไม่ซับซ้อนเกินไป

จุดเด่นของงานเขียนคุณชลนิลคือตัวละครเรียบง่ายเหมือนมีชีวิตจริง อย่างฉากเปิดเป็นการปะทะคารมแบบฮาๆ ของสองพี่น้องคือ “รอยจันทร์” พี่สาวซึ่งเป็นดารา กับ “ริว” น้องชายซึ่งคอยช่วยงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้พี่สาว ริว เป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีชนิดเป็นนายแบบได้ แต่เขากลับชอบอยู่เบื้องหลังให้พี่สาวมากกว่า และที่สำคัญคือฉากต้นเรื่องที่ว่าด้วยเรื่องราวผีสางในโรงแรม แต่หนุ่มริวกลับจัดการผีเหล่านั้นได้อยู่หมัด เป็นสิ่งที่ทำให้เนื้อเรื่องน่าสนใจว่าตัวเอกอย่างริวมีสัมผัสพิเศษ

(นอกเรื่อง ตรงนี้แอบแซวคุณชลนิลเหมือนกันว่า ริว เพลิงนาคา เป็นอะไรกับ “ริว จิตสัมผัส” คนเขียนเค้าก็ยังขำ บอกว่าอยากเปลี่ยนชื่อพระเอกแฮะ)

จากนั้นเรื่องก็ดำเนินไปตามพล้อตที่วางเอาไว้แบบเรียบร้อย ว่าด้วยพญานาคที่ตามล้างแค้นตระกูลนักธุรกิจร่ำรวยของเมืองไทย ซึ่งปัจจุบันทายาทคนล่าสุดคือ เธียร นาคพิทักษ์ ผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยที่เคยเป็นแฟนเก่ากับรอยจันทร์สมัยรั้วมหาวิทยาลัย

ปมเรื่องราวที่ว่าทำไมพญานาคผู้ทรงฤทธิ์มากถึงได้ต้องการตามล้างตระกูลของเธียรมีต้นเหตุมาอย่างไรไม่ขอเอ่ยถึง (ไม่งั้นจะสปอยล์ครั้งใหญ่) เป็นว่าริวเองก็มีอดีตเป็นนาคาและเคยใกล้ชิดต้นตระกูลของเธียร เมื่อเขาได้พบอดีตแฟนพี่สาวซึ่งเคยสนิทมาก่อน (แถมทำท่าอยากกลับมาหาแฟนเก่าอย่างรอยจันทร์) การเริ่มต้นร่วมกันต่อสู้กับพญานาคผู้มีจิตใจมืดบอดจึงเริ่มต้นขึ้น สองหนุ่มต้องคอยงัดหาวิธีต่อกรกับพญานาคตนนี้ให้ได้

ริวอาจมีแต้มต่อกว่าเธียรตรงที่เขาค่อนข้างระลึกได้ถึงชาติก่อนและมีฤทธิ์เดิมติดตัวมาบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก ส่วนเธียรนั้นเป็นคนธรรมดาที่ต้องฝึกมนต์ปราบพญานาคด้วยตัวเอง ดังนั้นเรื่องนี้จึงน่าเห็นใจที่พระเอกสองคนของเรื่องอาจยังเป็นละอ่อนที่จะต่ออกรกับตัวร้ายระดับพญานาค แต่อ่านไปเรื่อยๆ เราจะเข้าใจว่าการ “ชนะ” ในทางธรรมนั้นคืออะไร

ไม่ขอเอ่ยถึงการขับเคี่ยวระหว่างริวและเธียรกับพญานาคผู้มีมิจฉาทิฏฐิ (เพราะจะสปอยล์) แต่ก็บอกได้ว่า “วิธีการ” เอาชนะมารของผู้เขียนคนนี้นั้นสอดแทรกแนวคิดธรรมะไว้อย่างแยบยลและน่าสนใจ เพราะไม่ได้เหมือนหนังจีนที่ใครฆ่าพ่อใครก็ตามฆ่ามัน แต่เป็นการมองโดยใช้ “เลนส์ธรรมะ” หรือแม้กระทั่งเรื่องสมบัติพันล้านของเธียรที่ถูกฮุบไป คนเขียนก็สอนให้ตัวละครลองเผชิญหน้ากับปัญหาด้วยวิธียอมรับความจริง... เนี่ย ไม่เหมือนนิยายเรื่องไหน (แต่อาจไม่ถูกใจคอนิยายประเภทชอบอะไรตาต่อตาฟันต่อฟัน เพราะนิยายเรื่องนี้แนวธรรมะจ้า)

อ่านจบแล้ว สิ่งที่ชอบเกี่ยวกับนิยายเล่มนี้คือพล้อตเรื่องที่ผูกไว้อย่างใช้ได้ โดยเฉพาะเรื่องราวของ “นาค” ที่ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป ใส่มาพอเหมาะกับบริบทของเรื่อง การเดินเรื่องที่กระชับฉับไว (โดยมากนักเขียนผู้ชายมักเขียนสไตล์นี้) และบทสนทนาที่คมคาย และจะแฝงอารมณ์ฮาเป็นพิเศษถ้าเป็นฉากสองพี่น้องแซวกันเล่น ซึ่งมันทำให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวละครมีชีวิตจริง ทำให้รู้สึกว่ารอยจันทร์กับริวเป็นคู่พี่น้องที่น่ารักน่าหยิกเอามากๆ

เอ้อ บางคนบอกว่าเรื่องนี้มีสองคู่ แต่สำหรับเราตัวละครชื่อ “น้ำฝน” ซึ่งเป็นคนรักของหนุ่มริวนั้นดูจะมีน้ำหนักน้อยกว่ารอยจันทร์อยู่เล็กน้อยเพราะเธอออกฉากทีหลัง และนิสัยออกไปทางเรียบง่ายน่ารัก อีกทั้งด้วยพล้อตแล้วเธอดูไม่มีความสำคัญกับโครงเรื่องหลัก อย่างไรก็ดีเธอก็เป็นหญิงหนึ่งเดียวในใจริว และมีบทบาทมากขึ้นในช่วงท้ายที่ทำให้ริวได้เติบโตกว่าเดิม เธอคล้ายเป็นความทรงจำอันงดงามของริวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาแล้วจากไป

และการจากไปนี้อาจทำให้ตอนจบของเรื่องนี้... คือการที่ตัวละครวกเข้าสู่ “โลกแห่งธรรมะ” อย่างเต็มตัว แต่ก็เป็นการปิดฉากเรื่องราวที่สมบูรณ์ในสไตล์ของคุณชลนิล