วนาร้อยใจ / รัณณา

อ่านจบแล้ว....ไปเข้าป่ากันดีกว่า  

เมื่อเขาได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก ฝากฟ้า...ยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อย น่ารักน่าเอ็นดู ‘จับใจ’
 
เมื่อเวลาผ่านไป เด็กหญิงเติบโตขึ้นเป็นสาวน้อย ดวงหน้าสดใสและรอยยิ้มกว้างทำให้เขา ‘ปักใจ’ แม้เห็นเพียงรูปถ่าย ไม่มีใครรู้ว่าเขาเก็บรักษารูปใบนั้นติดตัวไว้ตลอดมา
 
เมื่อวันเวียนผ่านจนได้พบเจอใกล้ชิดกันอีกครั้ง ฝากฟ้าเติบโตเป็นหญิงสาวสวยงามเพียบพร้อม เพียงพบก็ทำให้ความรู้สึกหวานล้ำ ‘ล้นใจ’ หากข้างกายเธอกลับมีชายหนุ่มคอยตามติดดุจเงา ทำให้เขาทั้งห่วงและหวง
 
เมื่อชะตาลิขิตให้ทั้งหมดต้องเดินทางเข้าสู่ ‘ป่าหมอกดำ’ ป่าอาถรรพ์ซึ่งเป็นที่เล่าลือกันถึงความน่าสะพรึงกลัว แทบไม่เคยมีใครย่างกรายผ่านเข้าไป อันตรายร้ายแรงเรียงรายเข้ามาให้ผจญ ไม่ว่ามนุษย์ สัตว์ และสิ่งเหนือธรรมชาติที่ไม่คาดคิดว่าชีวิตนี้จะได้พบเจอ หากไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องคุ้มครอง ‘น้องน้อย’ ให้ปลอดภัย เพราะเธอคือ ‘สุดหัวใจ’

นี่ก็เป็นอีกเล่มที่ได้สมนาคุณมาจากตัวคนเขียนเอง ซึ่งปกติแล้วอย่างที่บอกว่าเราจะไม่รีวิวเล่มที่ได้มาฟรีเพราะเขาอุตส่าห์ให้มาด้วยความเอื้อเฟื้อยังจะไปคอมเมนต์อะไรอีก แต่ก็อีกรอบที่ได้รับไฟเขียวจากคนเขียนว่ายินดีอย่างยิ่งที่จะรับฟังคอมเมนต์จากคนอ่าน แถมยังย้ำเลยว่า “จัดหนักๆ มาเลยก็ได้ค่ะ” แหม...ไอ้เราก็ไม่ได้แรงอะไรขนาดนั้น แต่ในเมื่อคนเขียนขอมา...เราก็จะจัดในแบบของเราไป

เรื่องราวหลักๆ ก็เป็นรักหวานๆ ของหนุ่มป่าไม้กับสาวพฤกศาสตร์ (เข้ากั๊นเข้ากันเนอะ แนวต้นไม้เหมือนกัน) ที่เคยพบกันในวัยเด็กเพราะพ่อของพระเอกคือพี่สน (วณาสณฑ์) แต่งงานใหม่กับแม่ของนางเอก (น้องฝาก หรือฝากฟ้า) ทั้งคู่จึงมีสภาพคล้ายพี่น้องคนละพ่อคนละแม่กัน โดยพระเอกนั้นอายุมากกว่านางเอกเป็นรอบ ตอนเด็กทั้งสองก็ไม่ได้พบกันบ่อยนักเพราะพระเอกเป็นลูกผู้ชายที่จากบ้านที่เชียงใหม่ไปเรียนวนศาสตร์แบบไม่ง้อพ่อ ส่วนนางเอกก็ยังเด็กตอนได้เจอ “พี่ชาย” คนนี้ครั้งแรกที่บ้าน แต่ก็มีเรื่องราวให้พระเอกประทับใจ “น้องสาว” คนนี้แบบเก็บในอกตั้งแต่แรกเจอ (เลี้ยงต้อยกันมาเลยทีเดียว)

ความสัมพันธ์ทั้งสองเริ่นต้นอีกทีตอนพระเอกเป็นหัวหน้าป่าไม้ (อายุอานาม 36 ฮู้...ยังโสด) แล้วได้พบนางเอกซึ่งมากับทีมวิจัยพฤกษศาสตร์ (นางเอกจบรั้วสถาบันเดียวกับพระเอก แต่คนละคณะ) ด้วยความที่ห่างหน้ากันไปนานแถมต่างฝ่ายต่างเหมือนมีหนุ่มมีสาวมาวอแว ช่วงแรกทั้งคู่จึงยังไม่แน่ใจที่จะสานสัมพันธ์กันนัก แต่มีแววสปาร์คให้เห็นเป็นระยะ นอกจากนี้ก็มีคู่รองอีกคู่ช่วยสร้างสีสัน คือสาวทำงานป่าไม้ที่เป็นรุ่นน้องและลูกน้องฝั่งพระเอก ที่หลงป่าไปอีกทางกับคุณทหารรูปหล่อที่เสน่ห์แพรวพราว

แน่นอน นิยายว่าด้วยป่าเขา ก็ต้องเดินป่า มีอาถรรพ์ป่า และหลงป่าเพื่อสร้างบรรยากาศเป็นใจให้ตัวละครได้สานสัมพันธ์กัน (และคนเขียนก็สามารถใช้เหตุการณ์หลงป่าเป็นตัวทำคะแนนได้ดีทั้งสองคู่ จะน่ารักน่าลุ้นกันขนาดไหนลองอ่านกันเอง) แน่นอนว่าอาถรรพ์ป่าครั้งนี้ย่อมมีผีๆ สางๆ มาร่วมแจมด้วย แต่ก็ไม่ใช่ผีที่น่ากลัว...ออกจะเป็นผีที่น่าเห็นใจด้วยซ้ำ และผีก็มีบทบาทไม่มากเพราะโดนพระมาปราบเรียบร้อยตามสไตล์นิยายไทย

เนื่องจากพื้นฐานคนเขียนทำงานด้านป่าไม้ (เป็นลูกหม้อวนศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแถวบางเขน) เรื่องของบรรยากาศการเข้าป่า พืชพันธุ์ต่างๆ ในเรื่องย่อมมีความเป๊ะในตัว ไม่ได้ดูลอยๆ เหมือนนิยายเข้าป่าทั่วไป แต่ก็คนละแนวกับเพชรพระอุมาแน่นอนเพราะนี่เป็นนิยายแนวความรู้สึกดีฯ ของแจ่มใส ดังนั้นที่คนเขียนขอให้จัดหนักก็ลำบากใจอยู่เพราะเราไม่ถูกกับนิยายหวานเท่าไหร่ และเล่มนี้ก็หวานตามโทน สนพ แต่โดยรวมเราก็ชอบเล่มนี้เพราะดูคนเขียนเป็นตัวของตัวเองดี และเมื่อเทียบกับสองเล่มก่อนนี้ของคนเขียน....เราว่าเราชอบเล่มนี้สุดเพราะมันยังคงต้นฉบับแบบเดิมที่เราเคยอ่านครั้งแรกที่ผู้เขียนเอามาลงในอินเทอร์เนท (แม้จะรู้สึกว่าน่าจะมีการแก้ไขในหลายจุดก่อนรวมเล่ม)  

ถ้าจะให้ “จัดหนัก” ก็...ช่วงแรกที่อยากคอมเมนต์สักหน่อยเพราะเป็นความสับสนเราเวลาอ่านฉากที่ตัวละครมารวมกันเยอะๆ เพราะในเรื่องมันเป็นการเดินป่าของกลุ่มคนหลายคน ทำให้บทสนทนาบางช่วงถ้าไม่ระบุชื่อตัวละคร คนอ่านต้องตั้งสมาธิดีๆ ว่าบทสนทนานี้เป็นของใครกับใคร ส่วนการวางจังหวะเล่าเรื่อง...มีบางจุดที่เหมือนขาดห้วงหรือดูแปลกแปร่ง เช่นความสัมพันธ์ตัวร้าย (ทิวาและมธุริน) ที่เคยเป็นคู่ขากันมาก่อน มีการเอ่ยถึงช่วงแรกแบบแง้มๆ ในช่วงแรกแล้วเรื่องก็เดินไป (ในความคิดเรา เม้มไว้ก่อนแล้วค่อยเฉลยทีหลังก็ได้ เพราะน้ำหนักความสำคัญตัวละครร้ายพวกนี้เป็นตัวประกอบ)

กับที่คิดว่าน่าจะตื่นเต้นกว่านี้กับฉากที่เกิดเรื่องเร้นลับในป่า เช่นเวลามีการยิงปืน น่าจะใส่เอฟเฟ็คเสียงประเภท เปรี้ยง! ปร้าง! มันจะได้เห็นภาพชัด อันนี้เล่าเรื่อยๆ ว่าตัวละครชักปืนมายิงแล้วก็เล่าต่อในย่อหน้าเดียว (อันนี้รู้สึกขัดๆ เพราะอ่านเร็วๆ แล้วงงว่ายิงกันตอนไหน พอย้อนมาอ่าน อ้อ...เค้าบรรยายว่ายิงเฉยๆ) บทสนทนาในฉากหน้าสิ่วหน้าขวานก็เช่นกัน รู้สึกว่าประหยัดเครื่องหมาย ! ไปในบางจุด แล้วก็การบรรยายฉากตื่นเต้นก็มักจะเป็นย่อหน้ายาวๆ (คือในความรู้สึกเรา ตัดย่อหน้าแล้วบรรยายแบบกระชับๆ น่าจะดีกว่า อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะคะไม่ใช่บรรทัดฐาน)  

นอกเรื่อง...เรื่องนี้มีศัตรูหัวใจทั้งฝ่ายชายหญิง แต่ด้วยพล้อตดูจะใช้ตัวร้ายไม่ค่อยคุ้มเพราะพล้อตหลงป่าช่วยตัดตัวละครอื่นไปได้เยอะในช่วงกลางเล่ม ตัวร้ายเลยโผล่มาได้แค่ช่วงต้นกับปิดช่วงท้าย ทำให้พระ-นางเค้าได้งอนกันหน่อยๆ แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันตามระเบียบโรงเรียนป่าไม้ แล้วก็(อันนี้ส่วนตัวและสปอยล์สุดๆ) ผีเรื่องนี้มาแบบเป็นตัวๆ กันเลยทีเดียว แต่ก็เป็นผีอาภัพไม่น่ากลัว ตัวประกอบที่เก่งสุดเราว่าเป็นพระธุดงค์ ไม่ต้องพกอาวุธอะไรเหมือนหนุ่มป่าไม้หรือทหารสักนิด ท่านมามือเปล่า...แต่จัดการผีได้หมด  

สรุปว่าเล่มนี้คนเขียนได้ใช้บรรยากาศป่าดงพงไพรที่เป็นของถนัดได้ดีค่ะ ใครชอบแนวพระเอกอายุมากกว่า อบอุ่น รักมั่นคง แมนๆ ดูแลคนรักอย่างทะนุถนอม น่าจะฟินกับเล่มนี้นะ เพราะพระเอกจะหวานมากๆ เวลาอยู่กับนางเอก ส่วนนางเอกก็เป็นสาวหวานเรียบร้อย (คือเราไม่ค่อยหยิบนิยายหวานๆ มาอ่านเท่าไหร่ ดังนั้นพอเจอโทนหวานเข้าไปปุ้บ...จะชะงักเล็กน้อย แต่ก็อ่านได้นะ)

ปล. อ่านจบแล้ว....อยากให้คนเขียนชวนไปเข้าป่าสักครั้ง....จะเป็นพระคุณ

ปล 2 ท่านใดช่วยแนะนำได้ไหมคะว่า bloggang เนี่ยเราสามารถ copy-paste ตัวอักษรจาก Word มาได้เลยมั้ย ก้อปมาทีไรมันกลายเป็นตัวอักษร Tomaha ที่เราไม่ชอบเท่าไหร่ทุกที...อยากได้ font อื่นบ้าง จัดรูปแบบยากด้วย ต้องแก้ตั้งหลายรอบกว่าจะลงตัว เหนื่อย...