รับสมัครอาสาสมัคร เพื่อร่วมในโครงการผู้นำอาสาสมัครกรีนพีซ Greenpeace Volunteer Leaders รับสมัครอาสาสมัคร เพื่อร่วมในโครงการผู้นำอาสาสมัครกรีนพีซ Greenpeace Volunteer Leaders เปิดรับสมัคร  16 มิถุนายน - 10 กรกฏาคม 2560 ห้ามพลาด ! รับจำนวนจำกัดเพียงแค่ 20 คนเท่านั้น หากคุณคิดว่าคุณสามารถเป็นหนึ่งในการขับเคลื่อนการแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อม รักงานจิตอาสา ชอบความท้าทาย มองโลกในแง่ดี มีความรับผิดชอบสูงและพร้อมที่จะเป็นผู้นำ โครงการนี้เหมาะกับคุณ! สมัครเลย โครงการฯนี้ มุ่งพัฒนาและเสริมสร้างศักยภาพผู้นำอาสาสมัครกรีนพีซ เพื่อขับเคลื่อนงานด้านอาสาสมัครเพื่อสิ่งแวดล้อม โดยส่งเสริมจิตอาสาของบุคคลในทุกระดับชั้น ร่วมกันสร้างสังคมให้ตระหนักถึงปัญหาที่เกิดจากการกระทำของมนุษย์ที่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม และเสริมสร้างทักษะการเป็นผู้นำเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงด้วยการลงมือทำ เปลี่ยนแปลงทัศนคติ และปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ในการปกป้องและรักษาสิ่งแวดล้อมอย่างสันติและดำรงชีวิตที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม โดยกิจกรรมที่ผู้นำอาสาสมัครจะมีส่วนร่วมขับเคลื่อนอย่างเข้มข้นในปี 2560 นี้ จะเป็นประเด็นที่เกี่ยวข้องกับขยะพลาสติก อาหารและเกษตรกรรมเชิงนิเวศ มาสร้างประสบการณ์การเป็นผู้นำกับกรีนพีซ องค์กรที่ทำงานเพื่อสิ่งแวดล้อมในระดับสากล ร่วมเรียนรู้ผ่านการทำงานรณรงค์เรื่องสิ่งแวดล้อมในประเทศไทยและภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ด้วยแนวทางการเผชิญหน้าอย่างสันติ เพื่อร่วมขับเคลื่อนงานอาสาสมัครประเทศไทยสู่ระดับสากล หมายเหตุ: ถ้าคุณเป็นหนึ่งคนที่สามารถจัดสรรเวลาได้เป็นอย่างดี และพร้อมที่จะเข้าร่วมงานกับกรีนพีซได้อย่างต่อเนื่องอย่างน้อย 1 ปี อย่ารอช้าที่จะเข้าร่วมโครงการนี้ สมัครเลย แต่หากคุณมีแผนในการพักผ่อนระยะยาวหรือมีช่วงเวลาระหว่างวันค่อนข้างหนักและแน่นมากโครงการนี้อาจจะยังไม่เหมาะสำหรับคุณ คุณสมบัติ อายุ 25  ปีขึ้นไป มีความรู้ความเข้าใจงานรณรงค์ของกรีนพีซ มีความเป็นผู้นำ - กล้าตัดสินใจ -  กล้าแสดงออก มีทักษะการสื่อสาร การประสานงาน และสามารถทำงานเป็นทีม มีวินัย ความมุ่งมั่น มีความเป็นจิตอาสาและทำงานโดยไม่หวังผลตอบแทน มีประสบการณ์ในการเป็นผู้นำหรือบริหารทีม เช่น หัวหน้าหรือประธานชมรม  นายกองค์การนิสิต ผู้นำโครงการ หรือผู้นำชุมชน เป็นต้น มีประสบการณ์ในการเขียนโครงการ รับผิดชอบโครงการ หรือเข้าร่วมงานพัฒนาสังคม มีการจัดสรรเวลาที่ดี สามารถเข้าร่วมกิจกรรมต่อเนื่องได้ตลอดทั้งปี อย่างน้อย 8 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ (ช่องทางออนไลน์หรือร่วมกิจกรรมต่างๆ) มีความสามารถในการทำงานผ่านเครื่องมือออนไลน์ สามารถเดินทางออกต่างจังหวัด ลงพึ้นที่  หรือเดินทางต่างประเทศได้ ไม่มีโรคประจำตัวร้ายแรง ไม่มีประวัติอาชญากรรม หน้าที่ของผู้นำอาสาสมัคร ดูแลและบริหารจัดการอาสาสมัครกรีนพีซทีมละ 5 คน ประชุมและวางแผนกิจกรรมร่วมกันกับเจ้าหน้าที่กรีนพีซและอาสาสมัคร สัปดาห์ละ 1 ครั้ง ตลอด 1 ปี บริหารจัดการงบประมาณของกิจกรรม ประสานงานและเผยแพร่งานรณรงค์ของกรีนพีซ ร่วมประชุมกับผู้นำอาสาฯ แต่ละทีม ขับเคลื่อนการสร้างการเปลี่ยนแปลงเพื่อปกป้องและรักษาสิ่งแวดล้อม ประโยชน์ที่จะได้รับ ได้รับการอบรมเพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้นำและเตรียมความพร้อมก่อนปฏิบัติหน้าที่ (Volunteer leaders camp) ได้รับการอบรมด้านการเผชิญหน้าอย่างสันติวิธี ซึ่งเป็นแนวทางที่กรีนพีซใช้ในการรณรงค์กว่า 40 ปี ได้รับประสบการณ์ในการทำงานร่วมกับองค์กรด้านสิ่งแวดล้อมระดับสากล ภายหลังจากการเข้าอบรมทักษะการเป็นผู้นำ จะได้ปฏิบัติหน้าที่จริง อันจะเพิ่มทักษะความรู้ความสามารถในการเป็นผู้นำอาสาฯ การฝึกการบริหารจัดการคน งบประมาณ การทำงานเป็นทีม และนำทีมการทำงาน ร่วมถึงประสบการณ์จริงในการทำงานภาคสนาม โอกาสในการเข้าร่วมกิจกรรมอื่นๆที่อาจจัดขึ้นในภายหลัง เช่น การประชุมอาสาสมัครกับกรีนพีซนานาชาติ มีโอกาสได้ศึกษาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ทั้งในและต่างประเทศร่วมกับอาสาสมัครนานาชาติของกรีนพีซ ภายหลังจากได้ร่วมงานอาสาฯกับกรีนพีซเป็นเวลาหนึ่งปี จะได้รับประกาศนียบัตรจากกรีนพีซเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สิ่งที่องค์กรจะจัดให้ สนับสนุนค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ค่าอาหาร ในระหว่างปฏิบัติภารกิจและทำกิจกรรม ผู้ประสานงานโครงการของกรีนพีซประจำแต่ละทีม คอยสนับสนุนและให้ความช่วยเหลือตลอดระยะเวลาในการปฏิบัติภารกิจของอาสาสมัคร ประกันอุบัติเหตุในระหว่างปฏิบัติภารกิจ ค่ารักษาพยาบาลสูงสุด 1,000 บาทต่อครั้ง เบิกได้ตามจริง ที่มา: www.greenpeace.org/seasia/th/getinvolved/volunteer/Greenpeace-Volunteer-Leaders ติดตามกรีนพีซเพิ่มเติมที่   Create Date : 19 มิถุนายน 2560     0 comment Last Update : 19 มิถุนายน 2560 12:48:19 น.     Counter : 742 Pageviews.   Share Tweet

“ขยะพลาสติก” ในทะเลไทย ใครว่าเรื่องเล็ก บทความ โดย กรีนพีซ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ความสวยงามของทะเลไทยขึ้นชื่อติดอันดับโลก แต่ในขณะเดียวกันประเทศของเราก็ติดอันดับที่ 6 ของประเทศที่ปล่อยขยะลงสู่ทะเลมากที่สุดในโลก มากถึง 1 ล้านตันต่อปี แล้วขยะที่ถูกปล่อยลงสู่ทะเลเหล่านี้มาจากไหน? จากการเปิดเผยของกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ชี้ว่าขยะในทะเลส่วนใหญ่มาจากแหล่งท่องเที่ยว เช่น ขวดน้ำพลาสติก ขวดแก้ว โฟม เป็นต้น ถัดมาคือขยะจากการทำการประมง เช่น อวน เชือก เป็นต้น ยังไม่รวมขยะอื่นๆที่พบได้ในทะเล เช่น ถุงพลาสติก ฝาน้ำ และเศษบุหรี่ ไม่เฉพาะแค่การท่องเที่ยว แต่รวมไปถึงขยะที่เกิดจากกิจกรรมต่างๆ ของมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นจากบุคคล ครัวเรือน อุตสาหกรรม ขยะเหล่านี้ส่วนหนึ่งจะถูกปล่อยลงแหล่งน้ำต่างๆ จากลำคลอง สู่แม่น้ำ ท้ายที่สุดแล้วก็จะมีขยะส่วนหนึ่งลงสู่ท้องทะเล ปัญหาขยะล้นทะเลไทยเป็นเพียงหนึ่งในหลายปัญหาที่สะท้อนให้เห็นว่าบ้านเรายังขาดการจัดการขยะอย่างถูกต้องและมีประสิทธิภาพ สวนทางกับการเพิ่มขึ้นของจำนวนประชากรและการเติบโตของเศรษฐกิจ ข้อมูลจากกรมควบคุมมลพิษในปี 2556 ซึ่งได้สำรวจปริมาณขยะมูลฝอยทั่วประเทศจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น แสดงให้เห็นว่าประเทศไทยมีปริมาณขยะมูลฝอยรวม 26.77 ล้านตัน แต่ถูกนำไปกำจัดอย่างถูกต้องเพียง 7.2 ล้านตัน มีขยะมูลฝอยที่ถูกนำกลับมาใช้ประโยชน์อยู่ที่ 5.1 ล้านตัน ในขณะที่ขยะมูลฝอยจำนวน 6.9 ล้านตันไม่ได้นำไปกำจัดอย่างถูกต้อง ส่วนอีก 7.6 ล้านตันคือปริมาณขยะมูลฝอยที่ตกค้างอยู่ในพื้นที่ จะเห็นได้ว่าเกินครึ่งของขยะมูลฝอยในประเทศไทยไม่ได้รับการจัดการอย่างถูกวิธี ขยะที่ไม่ได้รับการกำจัดอย่างถูกวิธีเป็นปัญหาใหญ่ของการจัดการขยะของไทย ซึ่งเกิดจากหลายสาเหตุด้วยกัน เช่น ขาดจิตสำนึกเพื่อสาธารณะ เมื่อประชาชนยังเห็นแก่ความสะดวกสบาย จึงสร้างขยะมากมายโดยไม่รู้ตัว (คนไทยสร้างขยะประมาณ 1.1 กิโลกรัมต่อคนต่อวัน) โดยเฉพาะการใช้ถุงพลาสติกที่ย่อยสลายได้ยากและเป็นตัวการสำคัญที่ก่อให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อม ขาดแรงจูงใจในการจัดการขยะ เนื่องจากคนไทยไม่ได้เห็นประโยชน์ที่ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตมากพอ เช่น เรื่องการแยกขยะ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการแยกประเภทขยะก่อนทิ้งเพราะไม่ได้เห็นผลอย่างชัดเจนว่าการแยกขยะก่อนทิ้งนั้นสำคัญอย่างไร หรือจะเป็นเรื่องการนำของกลับมาใช้ใหม่ คนส่วนใหญ่ยังมองว่าการทิ้งขยะเป็นวิธีกำจัดขยะที่ง่ายที่สุด ขาดการส่งเสริมทัศนคติที่ดีและความเข้าใจในเรื่องการจัดการขยะที่ถูกต้องให้แก่ประชาชนอย่างเป็นรูปธรรม ขาดมาตรการทางกฎหมายที่จะลดการใช้ขยะอย่างจริงจัง เช่น การห้ามใช้ถุงพลาสติก หรือ การเพิ่มภาษีของบริษัทผู้ผลิตพลาสติก เป็นต้น ขาดการสนับสนุนจากภาครัฐและเอกชนในการลงทุนเพื่อการจัดการขยะอย่างถูกวิธี นวัตกรรมที่จะนำไปสู่การลดขยะยังไม่แพร่หลาย เช่น การออกแบบเพื่อใช้บรรจุภัณฑ์ให้น้อยที่สุด หรือการออกแบบบรรจุภัณฑ์จากวัสดุธรรมชาติที่ย่อยสลายได้จริงโดยไม่มีส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและสิ่งมีชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วทางแก้ที่ยั่งยืนของปัญหานี้ต้องอาศัยความร่วมมือจากหลายฝ่าย ทั้งการแก้ไขปัญหาในเชิงระบบ ไปจนถึงการเปลี่ยนทัศนคติและพฤติกรรมในระดับบุคคล เช่น มีการจัดการขยะที่ดี การออกแบบที่ใช้พลาสติกให้น้อยที่สุด หรือแม้แต่การที่สาธารณชนมีความตระหนักในการบริโภค ลดและเลิกใช้พลาสติกตั้งแต่ต้นทาง เพราะการจัดการที่ปลายเหตุหลังจากขยะเกิดขึ้นแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่มา: www.greenpeace.org/seasia/th/news/blog1/blog/58977 ติดตามกรีนพีซเพิ่มเติมที่   Create Date : 09 มิถุนายน 2560     0 comment Last Update : 18 ตุลาคม 2560 16:03:55 น.     Counter : 8525 Pageviews.   Share Tweet

มหาสมุทรของเรา อนาคตของเรา “Our Ocean Our Future” บทความ โดย อัญชลี พิพัฒนวัฒนากุล ผู้ประสานงานรณรงค์ด้านทะเลและมหาสมุทร กรีนพีซ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อนาคตเราจะเป็นอย่างไรถ้ามหาสมุทรของเราเต็มไปด้วยขยะพลาสติก มลพิษ และไม่มีปลา 8 มิถุนายนของทุกปี คือ วันมหาสมุทรโลก เป็นวันที่คนทั่วโลกออกมาแสดงพลังเพื่อปกป้องมหาสมุทรของเรา มหาสมุทรเป็นเหมือนดัชนีชี้วัดความเป็นไปของสิ่งแวดล้อมโลกและเชื่อมโยงกับผู้คนโดยตรงเนื่องจากเป็นแหล่งผลิตอาหาร น้ำ และอากาศ ขณะนี้มหาสมุทรถูกคุกคามจากปัญหารอบด้านไม่ว่าจะเป็นขยะพลาสติก การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ มลพิษ และการทำประมงเกินกำลังผลิตของทะเล ทุกปัญหาล้วนเชื่อมโยงกับพฤติกรรมการบริโภคของเราทั้งสิ้นทั้งทางตรงและทางอ้อม และทุกปัญหาล้วนแล้วแต่สร้างความเปลี่ยนแปลงต่ออนาคตของคนรุ่นหลัง ปัญหาพลาสติกเป็นอีกหนึ่งปัญหาอันดับต้นๆที่ต้องได้รับการแก้ไข หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมจึงมีการรณรงค์หรือมีการพูดถึงปัญหาขยะพลาสติกในทะเลกันมากมาย ทั้งในเวทีโลก และเวทีระดับประเทศ ตลอดจนในสื่อต่างๆ เราอาจจะจำได้จากภาพที่มีการแชร์ในโลกโซเชียล เช่น หลอดอาบเลือดที่ติดในรูจมูกเต่า แมวน้ำที่มีเศษสายพลาสติกรัดของคล้องที่คอจนเกิดเป็นแผลลึก  การพบซากวาฬที่มีถุงพลาสติกเต็มกระเพาะ มันเกี่ยวอะไรกับเราและเพราะอะไรที่เราต้องร่วมกันสร้างความเปลี่ยนแปลง มาถึงตอนนี้หลายคนอาจจะมีคำตอบในใจ ปัญหาขยะพลาสติกเป็นเรื่องสำคัญและเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ควรจะต้องให้ทุกคนเริ่มเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง อย่างที่เกริ่นไปเบื้องต้นปัญหานี้เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของการบริโภคของทุกคน ภาพขยะเต็มคลอง และตามชายหาดอาจจะทำให้หดหู่ได้ชั่วครู่ ทุกคนอาจจะไลค์แชร์ และแสดงความคิดเห็นต่างๆ แต่เช้าวันต่อมายังซื้อกาแฟใส่แก้วพลาสติกมีหลอดและสวมด้วยถุง และยังคงซื้ออาหารเช้าใส่กล่องโฟมใส่ถุงอีกเช่นเดิม ทุกคนทราบถึงปัญหาแต่ไม่มีการเปลี่ยนพฤติกรรมใดๆเนื่องจากความเคยชิน และทางเลือกในการเปลี่ยนอาจจะมีไม่มากนักและอาจจะลดทอนความสะดวกสบายลงไปบ้าง การลดการใช้พลาสติกที่มีอายุการใช้งานสั้นอาจเป็นทางออก แม้ดูเป็นสิ่งเล็กน้อยแต่สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ นอกจากนี้ภาครัฐยังเป็นส่วนสำคัญที่จะผลักดันนโยบายการแก้ไขในกระดาษให้เกิดการบังคับใช้ได้จริง รัฐบาลไทยเริ่มมีการตื่นตัวโดยในเวทีโลกมีการประกาศคำมั่นว่าจะแก้ไขให้สถานการณ์ขยะพลาสติกดีขึ้นภายใน 5 ปี จากปี 2560-2565 การตื่นตัวของทุกภาคส่วนและการสร้างการเปลี่ยนแปลงโดยเริ่มจากพลังเล็กๆของทุกคน โดยเฉพาะจากคนรุ่นใหม่ จะเป็นพลังสำคัญในการปกป้องสิ่งแวดล้อม และอนาคตของเราร่วมกัน “มหาสมุทรของเรา อนาคตของเรา” ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกันในการเข้าถึงทรัพยากรและใช้ทรัพยากร ร่วมทั้งสิทธิในการปกป้องทรัพยากรนั้นซึ่งจริงๆคือการใช้สิทธิในการปกป้องอนาคตของตัวเราเองและของโลก ที่มา : www.greenpeace.org/seasia/th/news/blog1/our-ocean-our-future/blog/59616  ติดตามกรีนพีซเพิ่มเติมที่   Create Date : 08 มิถุนายน 2560     0 comment Last Update : 18 ตุลาคม 2560 16:05:37 น.     Counter : 5380 Pageviews.   Share Tweet

ปฏิบัติการกู้วิกฤตสภาพภูมิอากาศและความหวัง บทความ โดย ธารา บัวคำศรี ผู้อำนวยการประจำประเทศไทย กรีนพีซ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้การถอนตัวของสหรัฐอเมริกาจากความตกลงปารีสจะมีผลสะเทือนไปทั่วโลก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นของประชาคมโลกลดทอนไป ประเทศต่างๆ ทั่วโลกต่างยืนยันต่อคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้อย่างแข็งขันในการปฏิบัติการเพื่อควบคุมการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกให้ต่ำกว่า 2 องศาเซลเซียสและมุ่งพยายามควบคุมการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิไม่ให้เกิน 1.5 องศาเซลเซียส (เมื่อเทียบกับยุคก่อนอุตสาหกรรม) ผลสะเทือนสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นเป็นข้อตกลงระหว่างสหภาพยุโรปและจีนที่เน้นถึงความมุ่งมั่นมากขึ้นภายใต้ความตกลงปารีส เรียกว่าเป็นการตลบหลังสหรัฐอเมริกาหลังจากการประกาศ ของประธานาธิบดีทรัมป์ก็ว่าได้ บิล แฮร์(Bill Hare) นักวิทยาศาสตร์ด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ที่มีประสบการณ์อย่างลึกซึ้ง กว้างขวางและยาวนานได้วิเคราะห์ประเด็นสำคัญต่อเรื่องนี้ไว้ดังนี้ สหรัฐอเมริกาไม่เคยเรียนรู้ความผิดพลาดของตนเองในอดีต การประกาศถอนตัวจากความตกลงปารีสของประธานาธิบดีทรัมป์ในวันที่ 2 มิถุนายน มีความละม้ายคล้ายคลึงกับที่อดีตประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช ประกาศไม่ลงสัตยาบัน ในพิธีสารเกียวโตในปี พ.ศ.2548 จากการกดดันของกลุ่มผลประโยชน์อุตสาหกรรม เชื้อเพลิงฟอสซิลโดยเฉพาะ อย่างยิ่งเอ็กซอน(Exxon) บริษัทน้ำมันยักษ์ใหญ่ ถึงแม้ว่าพิธีสารเกียวโตจะไม่ใช่คำตอบสุดท้ายในการปฏิบัติการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก และไม่ได้บรรลุเป้าหมายเต็มศักยภาพอันเป็นผลมาจากการที่สหรัฐอเมริกาไม่เข้าร่วม แต่บรรดาประเทศต่างๆ ที่เข้าร่วมอย่างแข็งขันเพื่อทำให้เป็นไปตามเจตนารมย์ของ พิธีสารเกียวโตนั้นไม่เพียงแต่ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ยังอยู่ในสถานะที่ดีกว่ามากในการใช้ประโยชน์จากกลไกของพิธีสารในการเปลี่ยนผ่านไปสู่สังคมคาร์บอนต่ำ ตัวอย่างที่ชัดเจนคือกรอบนโยบายด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่เป็นตัวบทกฎหมายของสหภาพยุโรปนั้นมีลักษณะที่ครอบคลุมและรอบด้านมากที่สุดในโลก สหภาพยุโรปมีเครื่องมือและกลไกทุกอย่างที่จำเป็นในการลดโลกร้อนอย่างมุ่งมั่นมากขึ้น ส่วนจีน เกาหลีใต้ เม็กซิโก ชิลีและประเทศกำลังพัฒนาอื่นๆ รวมถึงไทย มีระบบการซื้อขายใบอนุญาตการปล่อยก๊าซเรือนกระจก(emissions-trading systems) เป็นเครื่องมือสร้างแรงจูงใจในการลดก๊าซเรือนกระจกที่คุ้มค่าในอนาคต สหรัฐอเมริกาอาจถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง Bill Hare มองว่า ทั้งจีนกับอินเดียกำลังคว้าอนาคตไว้ และความเป็นผู้นำ(ในปฏิบัติการกู้วิกฤตสภาพภูมิอากาศ)กับการพัฒนาเศรษฐกิจสามารถทำควบคู่กันไป ในปี พ.ศ. 2540 ช่วงที่มีการยกร่างพิธีสารเกียวโต การปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกามีร้อยละ 19 ของการปล่อยทั่วโลก และมีสัดส่วนในเศรษฐกิจโลกร้อยละ 20 (วัดจาก GDP ที่เป็น Market Exchange Rate) ในขณะที่จีนมีปริมาณการปล่อยก๊าซเรือนกระจกร้อยละ 12 และมีสัดส่วนในเศรษฐกิจโลกร้อยละ 7 เมื่อมีการยกร่างความตกลงปารีส ในปี พ.ศ.2558 จีนกลายเป็นผู้ปล่อยก๊าซเรือนกระจกอันดับหนึ่งของโลก(ร้อยละ 23) และมีขนาดเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุด(ร้อยละ 17) ส่วนการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกาลดลงมาอยู่ที่ร้อยละ 13 และบทบาทในระบบเศรษฐกิจโลกก็ลดลงเป็นร้อยละ 16 ในช่วงเวลาเดียวกัน อินเดียซึ่งผงาดขึ้นมาเป็นมหาอำนาจแห่งศตวรรษที่ 21 มีการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเกือบเป็น 2 เท่า (จากร้อยละ 4 เป็นร้อยละ 7 ของเศรษฐกิจโลก) จีนและอินเดียดำเนินการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ ในขณะที่เศรษฐกิจขยายตัวและมีการจ้างงานหลายหลายแสนตำแหน่งจากการลงทุนพลังงานหมุนเวียนขนานใหญ่ อินเดียยังวางแผนทุ่มทุนเรื่องยานยนต์ไฟฟ้าในทศวรรษข้างหน้านี้ Bill Hare วิเคราะห์ว่า แม้การประกาศของทรัมป์อาจไปหนุนช่วยกลุ่มที่ปฏิเสธเรื่องโลกร้อนซึ่งส่งผลให้ปฏิบัติการกู้วิกฤตโลกร้อนล่าช้า หรือแม้กระทั่งการสนับสนุน ”ถ่านหินสะอาด” แต่ความเสี่ยงดังกล่าวนี้ยังคงอยู่ในวงจำกัด รัสเซียซึ่งยังไม่ได้ให้สัตยาบันในความตกลงปารีส(Paris Agreement) ได้ส่งสัญญานว่าจะยังคงเดินหน้าสนับสนุนการดำเนินการที่อยู่ภายใต้ความตกลงปารีสต่อไป คำสัญญาที่ว่างเปล่า การปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกาลดลงนับตั้งแต่ปี พ.ศ.2558 เป็นต้นมา คำสั่งที่ลงนามโดยประธานาธิบดีของทรัมป์ซึ่งมุ่งไปที่การยกเลิกมาตรการภายในประเทศ จะส่งผลให้การปล่อยก๊าซเรือนกระจกอยู่ในระดับเดิมในอีก 5 ถึง 10 ปีข้างหน้า จากการที่ราคาพลังงานหมุนเวียนและตัวเก็บประจุไฟฟ้าลดลง การที่ก๊าซธรรมชาติเข้ามาแทนที่ถ่านหิน รวมถึงการดำเนินงานของรัฐต่างๆ ในสหรัฐอเมริกา เช่น แคลิฟอร์เนียที่เดินหน้าแผนพลังงานพลังงานสะอาดที่ผลักดันในยุคโอบามา การควบคุมการปล่อยมีเทนและการตั้งค่ามาตรฐานของยานยนต์ ดังนั้น มีความเป็นไปได้น้อยมากที่การปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกาจะเพิ่มสูงขึ้นอีกก่อนปี พ.ศ.2573 เป็นอย่างน้อย การใช้ถ่านหินและการทำเหมืองถ่านหินจะยังคงลดลงต่อไปอีกเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในตลาดพลังงาน รวมถึงราคาก๊าซธรรมชาติที่ลดลงและการแข่งขันอย่างเหลือล้นในด้านราคาพลังงานหมุนเวียนและระบบเก็บประจุไฟฟ้า ในขณะที่ การจ้างงานในภาคอุตสาหกรรมพลังงานหมุนเวียนกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็วในสหรัฐอเมริกา(และทั่วโลก) แซงหน้าการจ้างงานในกิจการเหมืองถ่านหิน รายงานทบทวนฉบับล่าสุดขององค์การพลังงานหมุนเวียนสากลหรือ International Renewable Energy Agency(IRENA) ระบุถึงการเพิ่มขึ้นอย่างรวกเร็วของการจ้างงานในภาคพลังงานหมุนเวียนของสหรัฐอเมริกาซึ่งขณะนี้มีราว 800,000 คน เฉพาะการจ้างงานในอุตสาหกรรมพลังงานแสงอาทิตย์เพียงอย่างเดียวในช่วงสามปีที่ผ่านมามีมากกว่า 2  เท่าของตำแหน่งงานในกิจการเหมืองถ่านหินในสหรัฐอเมริกา(ซึ่งกำลังลดลง) เห็นได้ชัดเจนว่าประธานาธิบดีทรัมป์ไม่อาจทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแรงงานในอุตสาหกรรมถ่านหิน เป้าหมายลดโลกร้อนทำได้ยากขึ้น การที่ประธานาธิบดีทรัมป์ถอนตัวจากความตกลงปารีสผนวกกับการยกเลิกแผนปฏิบัติการ ในระดับประเทศ ทำให้ปฏิบัติการเพื่อควบคุมการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกให้ต่ำกว่า 2 องศาเซลเซียส(เมื่อเทียบกับยุคก่อนอุตสาหกรรม) และมุ่งพยายามควบคุมการเพิ่มขึ้นของ อุณหภูมิไม่ให้เกิน 1.5 องศาเซลเซียส (เมื่อเทียบกับยุคก่อนอุตสาหกรรม)นั้นมีความยากลำบาก และมีค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้น หากแนวโน้มไม่เปลี่ยนแปลง การปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกาที่เพิ่มเติมขึ้นจากปริมาณ การปล่อยที่จะเกิดขึ้นจากการดำเนินการตามนโยบายการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในยุคโอบามา นั้นจะส่งผลให้อุณหภูมิเฉลี่ยผิวโลกร้อนเพิ่มขึ้นประมาณ 0.1 ถึง 0.2 องศาเซลเซียสภายในปี 2643 ซึ่งจำเป็นจะต้องทดแทนด้วยการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่มากขึ้นและอย่างรวดเร็ว โดยประเทศอื่นๆ ในระยะยาว เป้าหมายของการควบคุมการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยผิวโลกนั้นไม่อาจบรรลุได้ ยกเว้นแต่ว่าสหรัฐอเมริกากลับเข้ามาเป็นส่วนสำคัญของความพยายามของประเทศทั่วโลกภายใน 5 หรือ 10 ปีข้างหน้า เพื่อว่า การปล่อยก๊าซเรือนกระจกรวมทั้งหมดทั่วโลกสามารถทำให้ลดลงเป็นศูนย์ในช่วงกลางศตวรรษ การต่อกรกับวาระซ่อนเร้นของประธานาธิบดีทรัมป์ที่ผลักดันโดยอุตสาหกรรมเชื้อเพลิงฟอสซิล คือการพัฒนาในเรื่องตลาดพลังงานหมุนเวียนและระบบเก็บประจุไฟฟ้า ซึ่งจะกระทบกับอุปสงค์ของโครงการโรงไฟฟ้าถ่านหิน ส่วนพัฒนาการอย่างรวดเร็วของภาคการผลิตรถไฟฟ้านั้นกระทบต่ออุปสงค์ของน้ำมัน ผลของการลดราคาอย่างรวดเร็วของพลังงานหมุนเวียนและระบบเก็บประจุไฟฟ้านั่นส่งผลกว้างไกล และบางคนถึงกับกล่าวว่าไม่อาจหยุดได้ การประเมินของภาคอุตสาหกรรมเมื่อเร็วๆนี้ แสดงให้เห็นว่า ต้นทุนการผลิตไฟฟ้ากับเทคโนโลยีพลังงานหมุนเวียนแบบต่างๆ ในขณะนี้ถูกกว่าต้นทุนการผลิตไฟฟ้าจากก๊าซธรรมชาติและถ่านหิน การยกเลิก โครงการก่อสร้างโรงไฟฟ้าถ่านหินซึ่งเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในอินเดีย จีน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ไต้หวัน และที่อื่นๆ คือตัวชี้วัดของการเปลี่ยนแปลงของตลาดพลังงานที่กำลังเกิดขึ้น ในเวทีการเจรจาโลกร้อนที่เมืองมาราเกซ มากกว่า 45 ประเทศ รวมตัวกันในนามกลุ่มประเทศที่เผชิญความเสี่ยงด้านสภาพภูมิอากาศ(Climate Vulnerable Forum) ให้คำมั่นต่อเป้าหมายพลังงานหมุนเวียนเต็มร้อยและเริ่มต้นทำงานเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายดังกล่าว แล้วเราควรจะตั้งความหวังอย่างไร ยังมีกลุ่มประเทศ พรรคการเมือง และตัวแทนผลประโยชน์อุตสาหกรรมเชื้อเพลิงฟอสซิลที่พยายาม จะใช้ประโยชน์จากการถอนตัวของสหรัฐอเมริกาเพื่อผลักดันวาระ “โลกร้อนไม่จริง” หรืออย่างน้อยที่สุดการหาช่องทางในการปกป้องตลาดของอุตสาหกรรมเชื้อเพลิงฟอสซิล  คาดกันว่า การถอนตัวของสหรัฐอเมริกาอาจนำไปสู่การที่มีบางประเทศทำงานล่าช้า ต่อข้อเสนอในปฏิบัติการกู้วิกฤตสภาพภูมิอากาศระดับประเทศ (NDCs or Nationally Determined Contributions) การถอนตัวของสหรัฐอเมริกายังมีผลต่อการผลักดันแผนการสร้างโรงไฟฟ้าถ่านหินทั่วโลก หากมีการสร้างหรือดำเนินการโครงการโรงไฟฟ้าถ่านหินจะปิดโอกาสในการควบคุมการเพิ่มขึ้น ของอุณหภูมิเฉลี่ยผิวโลก การเพิ่มขึ้นของถ่านหินอย่างรวดเร็วที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในอินเดีย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้รวมถึงไทย ตุรกี บางส่วนของตะวันออกกลางและแอฟริกา นั้นต้องการภาวะผู้นำนโยบายที่เข้มแข็ง และแผนปฏิบัติการระดับประเทศมีความมุ่งมั่น เพื่อรับรองว่าจะโครงการโรงไฟฟ้าถ่านหินจะยุติลง ยิ่งสหรัฐอเมริกาไม่ลงมือทำอะไรเลย ความยากลำบากก็จะตกแก่โลกมากขึ้น สหรัฐอเมริกาจะกลับมาร่วมในความตกลงปารีสหรือไม่อย่างไร จะต้องรอจนถึงปี พ.ศ. 2563 และประธานาธิบดีคนใหม่ เราคาดหวังได้หรือ?  ความตื่นตัวของสาธารณชนในเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ การสร้างงานและเศรษฐกิจ ในอุตสาหกรรมพลังงานหมุนเวียนที่เพิ่มมากขึ้น และขบวนการเคลื่อนไหวของประชาชนในการยุติยุคถ่านหิน ต่างหากเล่าที่เป็นความหวัง ที่มา: www.greenpeace.org/seasia/th/news/blog1/blog/59602 ติดตามกรีนพีซเพิ่มเติมที่   Create Date : 08 มิถุนายน 2560     0 comment Last Update : 18 ตุลาคม 2560 16:08:19 น.     Counter : 8194 Pageviews.   Share Tweet

พลาสติกทุกชิ้นที่เคยผลิตมายังคงอยู่ และนี่คือเรื่องราวของมัน บทความ โดย ดิเอโก กอนซากา ผู้ประสานงานสื่อออนไลน์ กรีนพีซ สหรัฐอเมริกา ตั้งแต่ตื่นนอนแปรงฟันในตอนเช้า ไปจนถึงการนั่งดูโทรทัศน์ตอนดึกๆ พลาสติกนั้นอยู่รอบตัวเรา มากจนทำให้ยากที่จะจินตนาการได้ว่า เราจะเดินออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตโดยไม่มีของที่อยู่ในบรรจุภัณฑ์พลาสติกเลยสักชิ้นยังไง แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอไป มีคนหลายคนที่เกิดขึ้นมาในช่วงที่แทบจะไม่มีพลาสติกอยู่เลย ลองจินตนาการถึงชายหาดที่ไม่มีเศษพลาสติกสักชิ้นบนชายฝั่งดูสิ แล้วทำไมในตอนนี้กลับแตกต่างจากตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง? มีทฤษฎีหลายทฤษฎีที่ให้คำอธิบายว่า อะไรเป็นตัวขับเคลื่อนความต้องการพลาสติกเหล่านี้ หนึ่งในนั้นก็คือ เมื่อช่วงหลังของศตวรรษที่ 19 บริษัทผลิตลูกสนุ๊กต่างๆเห็นว่าพวกเขาต้องการสิ่งที่จะมาแทนงาช้าง เพราะในเวลานั้น มนุษย์ใช้งาช้างมากถึงล้านปอนด์ต่อปีเป็นอย่างน้อย และหนังสือพิมพ์ต่างมีรายงานว่า หากอัตราการใช้ยังคงเป็นเช่นนั้น ช้างอาจจะสูญพันธุ์ได้ในเร็ววัน ดังนั้น การหาสิ่งที่จะมาทดแทนจึงได้เริ่มต้นขึ้น กว่าหลายทศวรรษ นักเคมีจากยุโรปและสหรัฐอเมริกาต่างพยายามหาวิธีการที่จะได้ผล และหลังจากที่ใช้เวลาหลายต่อหลายปีลองผิดลองถูก พวกเขาได้ค้นพบพลาสติก แบบที่เรารู้จักกันดีในปัจจุบัน จนในระยะแรกของศตวรรษที่ 20 ผู้คนสามารถซื้อหวีและเสื้อผ้าที่มาพร้อมกับกระดุมที่ไม่ได้ผลิตขึ้นมาจากงาช้างได้แล้ว แต่การพัฒนาการทางเทคโนโลยีนี้ ก็ยังไม่ได้เป็นเหตุทำให้มีถุงพลาสติกปลิวไปมาในเมืองต่างๆ หรือทำให้ปลาไปติดอยู่ในห่วงพลาสติก อะไรกันที่ทำให้เกิดการใช้พลาสติกที่มากมายขนาดนี้? มี 2 ตัวแปรที่ผลักผู้ผลิตให้หันมาใช้วัสดุนี้ อย่างแรกคือ มีการพัฒนาการผลิตแบบจำนวนมหาศาลในสายการผลิด เพราะก่อนหน้านั้น โรงงานต่างๆต้องใช้เวลามากเพื่อผลิตสินค้าหนึ่งชิ้น ทำให้การผลิตพลาสติกนั้น กินเวลาเป็นอย่างมาก ตัวแปรที่สองคือสงครามโลกครั้งที่ 2 พลาสติกถูกใช้ในหลายรูปแบบ ทั้งปืนยิงรถถัง ถึงส่วนประกอบอากาศยาน และทำให้ในระหว่างปี 2482 ถึงปี 2488 อัตราผลิตพลาสติกเติบโตขึ้นเกือบสี่เท่า เมื่อสงครามจบลง บริษัทต่างๆยังคงจำเป็นจะต้องสร้างกำไรให้ตนเองโดยดำเนินการผลิตต่อไป พวกเขาจึงเปลี่ยนจากการผลิตยานพาหนะสำหรับทหารเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ พลาสติกนั้นมีราคาถูกมาก ทั้งภาชนะพลาสติก เฟอร์นิเจอร์พลาสติก และของเล่นพลาสติก ทำให้ทุกคนสามารถซื้อมันได้ และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่พลาสติกได้รับความนิยมอย่างท่วมท้น แต่วิธีแก้ปัญหาสำหรับเมื่อก่อน กลับกลายเป็นปัญหาเสียเองในปัจจุบัน พลาสติกทุกชิ้นที่เคยผลิตขึ้นมายังคงอยู่ เพราะอายุการใช้งานที่ยืนยาวของมัน และจะยังคงอยู่ต่อไปอีกอย่างน้อย 500 ปี เหมือนกับถ้าหาก ลีโอนาโด ดา วินชี่ ดื่มน้ำจากขวดพลาสติก ในขณะที่เขากำลังวาดภาพ โมนา ลิซ่า อยู่ ขวดน้ำขวดนั้นยังคงอยู่และยังไม่ย่อยสลายไป พลาสติกต่างๆถูกผลิตมากขึ้นและมากขึ้นในทุกวัน ถูกใช้ และโยนทิ้ง ตัวอย่างเช่น ในประเทศที่ใช้แก้วน้ำพลาสติกเป็นแก้วใช้แล้วทิ้ง เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่ของชิ้นนั้นจะถูกใช้ โดนทิ้งไว้ และจบลงในถังขยะ มีการบริโภคพลาสติกมาก จนมีพื้นที่ๆใหญ่กว่าประเทศฝรั่งเศสที่เต็มไปด้วยพลาสติกใช้แล้วในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ จนนกในบริเวณนั้นใช้พลาสติกมาทำรังเป็นเรื่องปกติแล้ว และไม่ใช่เป็นเพียงแค่ปริมาณการผลิตพลาสติก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพลาสติกกำลังทำลายดาวเคราะห์ดวงนี้อยู่ ทั้งการใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลเพื่อผลิตพลาสติก และผลกระทบด้านสุขภาพจากสารพิษที่ถูกปล่อยออกมาสู่สิ่งแวดล้อมในระหว่างการเผาไหม้ ไปจนถึงผลกระทบอันร้ายแรงต่อสิ่งมีชีวิตในทะเล การลดการใช้พลาสติกดูจะเป็นเรื่องยาก แต่มันง่ายกว่าที่คุณคิด คุณสามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้หลากหลายวิธี จากการกระทำง่ายๆอย่างการนำถุงหรือกระเป๋าของตัวเองไปใช้เมื่อไปตลาดหรือร้านขายของชำ หลีกเลี่ยงอุปกรณ์การทำอาหาร จาน ชาม ช้อน ส้อมที่ทำจากพลาสติก รวมถึงผลิตภัณฑ์ที่มีไมโครบีทส์ สิ่งที่สำคัญคือการตระหนักในสิ่งที่คุณกำลังบริโภค เพราะไม่ใช่เพียงผลกระทบที่มีต่อชีวิตของคุณและสิ่งรอบๆตัวคุณ แต่เป็นดาวเคราะห์ทั้งดวง และสายพันธุ์อันน่าอัศจรรย์ต่างๆไม่ว่าเล็กหรือใหญ่บนโลกใบนี้ ที่มา: www.greenpeace.org/seasia/th/news/blog1/blog/58663 ติดตามกรีนพีซเพิ่มเติมที่   Create Date : 06 มิถุนายน 2560     0 comment Last Update : 18 ตุลาคม 2560 16:11:31 น.     Counter : 6909 Pageviews.   Share Tweet