|
|
|
Friendship beyond time
I received a call last Saturday from my friend who had ever lived in the same dormitory when I was an undergraduate. We did not see each other more than 15 years ago. He thought of me and searched my name from Google. Thanks to new technology which make us to find our old friends who we never see each other for long time. In the past, there was not such kind of technology. When I lost contact with my friends, I had to call their former work places to find how I could contact them when they moved to new places. Finally, I can keep in touch with my old friends.
It's great time when we have a chance to talk with old friends.
When we get older, responsibilities in terms of work, family do not allow us to see each other easily. However, if we intend to see each other, I believe that we can allocate time for our old friends. Because we give priority to meeting with old friends over other issues!!!!
One of my best friends promised to attend my commencement last year. However, her boss assigned urgent job for her to do then she could not attend my commencement in Japan. She felt guilty because she could not keep her promise.
Today she came to my home because she knew that recently I am busy with making my Bangkok home tidy and will leave for my hometown soon to help my family run family business. Because we know each other for more than 12 years, we don't mind how we wear. We take it easy and do what we want as long as it does not offend each other. Wording may hurt friend's feeling then we avoid saying anything which may hurt other's feeling. However, when I lost my way, she brought me back to the right track with strong words. I am obliged to her help.
I played DVD titled "Graduation Trip" for her because she did not attend my graduation ceremony and she never had a chance to see this DVD before. She could understand atmoshpere on my commencement how it is important and meaningful for me. Even if graduation ceremony took place last year, I felt that it seemed to happen a couple months ago.
I mentioned her name in acknowledgement part of my doctoral dissertation as one of many people who is behind my success for doctoral course. Unfortunately, she never took picture with my doctoral degree. I asked her why didn't we take picture with my doctoral degree.
This is the first casual graduation picture which I have ever taken 
We come up with smile picture  It's unique indeed!!
Friendship is treasure...
Older it is, more valued it is...
| Create Date : 17 พฤษภาคม 2552 | | |
| Last Update : 17 พฤษภาคม 2552 23:23:46 น. |
| Counter : 857 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
ดังนั้นทางผู้จัดมักจะส่งใบสมัครการแข่งมาราธอนรายการต่างๆมาให้อย่างสม่ำเสมอ สำหรับรายการลากูน่าภูเก็ตอินเตอร์เนชั่นแนลมาราธอน...ทางผู้จัดการแข่งขันโทรมาถามผมว่าสนใจจะไปแข่งไหม? เพราะปีที่ผ่านมาผมสมัครผ่านผู้จัดการแข่งขันเสมอ...ซึ่งได้อัตราห้องพักราคาพิเศษของโรงแรมในเขตลากูน่าภูเก็ต ปีนี้ตัดสินใจลงแข่งระยะฟูลมาราธอนเหมือนเช่นทุกปี ที่ผ่านมาทางผู้จัดได้จัดการประสานงานหน่วยงานต่างๆเป็นอย่างดี...นักวิ่งมาวิ่งแล้วอยากกลับมาวิ่งใหม่
ดังนั้นจึงไม่คาดหวังกับเวลาที่ทำได้...แต่เชื่อว่าวิ่งครบระยะ ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตรสำเร็จ
สำหรับนักวิ่งการมีคนคอยเชียร์ตลอดทางทำให้นักวิ่งมีกำลังใจมากขึ้น แล้วการที่เขามีภรรยาที่เข้าใจให้การสนับสนุนอยู่ข้างๆมันให้ความารู้สึกทีดีและนี่เป็นความหมายของคำว่า "ครอบครัว" ภรรยาตื่นมาแต่เช้ามืด...ขี่จักรยานตามสามีตลอดทางร่วม ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตร ภรรยาคอยถ่ายภาพสามี คอยเอาครีมนวดบรรเทาอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อให้ ตอนที่ผมเดินอยู่ภรรยาเขาถามว่าจะเอาครีมนวดกล้ามเนื้อไหม? ผมยังไหวอยู่เลยขอบคุณและปฏิเสธไป
ทนไม่ไหวก็เลยต้องกลับมาเดิน
เจ้าหน้าที่ที่จัดการแข่งขันเห็นผมหยุดยืนยืดกล้ามเนื้อก็เข้ามาถามว่า Are you OK? พอตอบเป็นภาษาไทยว่า "ยังไหวครับ" เจ้าหน้าที่ก็ยิ้มเพราะเข้าใจว่าเป็นนักวิ่งต่างชาติ เขาถามว่าถ้าไม่ไหวจะเรียกรถพยาบาลให้ สำหรับนักวิ่งถ้าออกจากเส้นทาง...การแข่งมาราธอนก็ไม่มีความหมาย
มีนักวิ่งสิงคโปร์ชื่อ สก็อตซ์ เดินตามมา เราเลยเดินคุยเป็นเพื่อนกันระหว่างทาง
ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับมาวิ่งระยะ ๒ กิโลเมตรสุดท้าย แต่พอถึงระยะ ๓๘ กิโลเมตรผมบอกกับตัวเองว่า "ขอให้วิ่งสมศักดิ์ศรีนักกีฬาวิ่งมาราธอนในระยะ ๔ กิโลเมตรสุดท้าย" พอตั้งใจกับตัวเองแบบนี้ กลายเป็นพลังแล้วขาที่เคยมีอาการปวดน่อง....กลับกลายเป็นอาการปวดน่องหายไป ผมวิ่งอย่างต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จากระยะ ๓๘ กิโลเมตรเป็น ๓๙ กิโลเมตร ผ่านระยะ ๔๐ กิโลเมตร เหลือแค่ ๒ กิโลเมตรสุดท้าย เริ่มแซงนักวิ่งที่วิ่งนำเราก่อนหน้าซึ่งหลายๆคนแรงตกไปแล้ว...ส่วนมากจะเดิน
แต่เรากำลังพิสูจน์ว่าคำอวยพรที่น้องๆเหล่านั้นเขียนไว้ให้จะไม่ใช่เป็นแค่ข้อความในการ์ดเก่าๆที่ผ่านกาลเวลาร่วม ๑๘ ปี...
เจ้าตัวที่เป็นคนมอบการ์ดใบนั้นให้..ตอนนี้พวกเขาอาจจะลืมไปแล้วว่าเขียนว่าอะไร...และไม่คิดว่าคำอวยพรที่เขียนเอาไว้จะทำให้รุ่นพี่อย่างผมทำให้คำอวยพรของพวกเขาเป็นจริง
) น้องรายนั้นเลยหันมาชอบเพลงอมตะมากขึ้น 
ผมเลยบริจาคเงินเข้ากองกลางไปตามกฎกติกาและมารยาทของการสัมมนาครั้งนี้ถึงสองครั้ง
จะมีกี่คนที่ตระหนักว่าสิ่งที่เราทำมีผลกระทบต่อคนอื่น?
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [