เหตุการณ์วิกฤติต้มยำกุ้งครั้งนั้นที่ทำให้เกิด VI* ที่มั่งคั่งมหาศาลมากมาย แต่สิ่งที่น่าเสียดาย คือ การขาดความรู้ที่ต้องการในช่วงที่เหมาะสม ก็เพราะความรู้ที่จำกัดในการลงทุนในกิจการ และทราบมาตลอดว่าตลาดทุน คือการเล่นหุ้นเท่านั้นเรื่องกินปันผลนี่เรียกได้ว่าหายากมากสำหรับแม่ตอนนั้น ประกอบกับเจ็บหนักจากกระดาษที่ไม่ได้มีแค่ใบเดียวที่พูดไว้ตอนก่อน ทำให้แม่ไม่กล้าซื้อหุ้นในช่วงนั้นที่หุ้นดีๆราคาต่ำกว่าพื้นฐานไปมากมายมหาศาล อันนี้เป็นคำบ่นของแม่เมื่อพูดถึงเหตุการณ์นั้นทุกครั้ง คือ “อั้วน่าจะซื้อหุ้น...(มีประมาณ2-3ตัว) ตอนนั้นเนอะ ไม่งั้นตอนนี้ได้เท่านั้นเท่านี้” ซึ่งส่วนตัวผมเองแค่แม่ไม่ออกจากตลาดทุนไปผมก็ชื่นชมมากแล้วครับจากการเจ็บหนักครั้งนั้น แม่เองเริ่มถือหุ้นยาวหุ้น ไม่รู้เพราะเริ่มเบื่อไม่สนใจ และไม่สนุกแล้วหรือเปล่าไม่ทราบได้ ..เริ่มหลีกหนีหุ้นที่เป็นการเงิน ธนาคาร หลักทรัพย์ แม่ดูงบไม่เป็นนะครับแกะงบหนี้สินกับสินทรัพย์ไม่ได้ครับ เลยเหมารวมทั้งกลุ่มที่ทำให้เจ็บ .. ซึ่งวิธีแบบนี้ก็ดำเนินมาหลายปี เรียกได้ว่าการซื้อขายน้อยลงมากชนิดมาร์แทบลืมว่ามีคนนี้เป็นลูกค้าด้วยหรือ แม่เล่าว่า “ สมัยอั้วซื้อขายเยอะๆ ปีใหม่อี(มาร์)ก็มีของกระเช้ามาให้ แต่ช่วงที่อั้วเลิกไม่ได้แตะเลยอีก็หายไป” แต่ด้วยความมียีนการค้าอยู่ในตัวเงินก็คงอยู่นิ่งไม่ได้ เลยไปลงทุนทางด้านสลากออมสิน อสังหา หรือทองแทน

อยากจะขยายความเรื่องที่ผมได้รับจากคำบอกเล่าของแม่ก็คือ เราต้องใฝ่แสวงหาความรู้อยู่เสมอไม่ว่าความรู้ด้านใดก็ตาม เพราะเราไม่รู้หรอกว่ามันจะมีประโยชน์กับเราเมื่อไหร่ อีกอย่างใครดูงบดุลไม่เป็นก็ลงทุนได้ครับผมยืนยัน นั่งยัน แต่ถ้าอ่านงบดุลได้ก็ได้เปรียบกว่าเท่านั้น

*VI++Value Investor คือ ผู้ลงทุนโดยดูคุณค่าของกิจการที่ได้รับ กับราคาที่จ่ายมากกว่าเล่นราคาหุ้น จะไม่ซื้อๆขายๆ แต่ถือหุ้นจนราคามันเกินกว่าที่ตั้งใจหรือพื้นฐานกิจการเปลี่ยนไป อาทิเช่น

ร้านข้าวหมูแดงขายดีมาก ทำให้ราคาหุ้นของร้านสูงถึง 100 บาทต่อหุ้น

กำไรทั้งปีปกติทำได้ 40 บาทต่อหุ้น เป็นเวลาหลายปีติดต่อกัน

แต่พอเกิดเหตุการณ์ต้มยำกุ้ง ต่างชาติพากันขาย สถาบันขายหุ้นทิ้งทุกราคาเพราะต้องเอาเงินจ่ายลูกค้าที่แห่ถอนเงิน สรุปราคาหุ้นร่วงไปเหลือแค่ 40 บาทต่อหุ้น ซึ่ง VI จะมองเป็นโอกาส เพราะเราสามารถซื้อกิจการนี้ได้ในราคาแค่ 40 บาทต่อหุ้น เท่ากับกำไรปกติใน 1 ปี ..ยังไงคนก็ต้องกิน และวิกฤติมาแล้วก็ผ่านไปเสมอ