แม่สะสมหุ้น ขอใช้คำว่าสะสมนะครับ ด้วยว่าแม่เป็นคนออมอยู่แล้ว ปกติมีนิสัยชอบซื้อทองมาตั้งแต่สาวๆเลยก็ว่าได้มีเงินก็เก็บทองมาเรื่อย แต่พอเริ่มเก็บหุ้น มีเงินปันผลกลับมา เลยเริ่มติดใจ จึงกลายเป็นสะสมหุ้นแทนทองไป การซื้อ คือการซื้อแบบสะสม และไม่ขาย เน้นปันผลลูกเดียว งบดุลดูไม่เป็น แพงถูกไม่ทราบ เอาเป็นว่ารู้จักบริษัท และมีปันผลเป็นพอ หลักการนี้ผมขอเรียกว่าการลงทุนแบบอาม่า ที่ไม่ใช่การลงทุนแบบ DCA (Dollar Cost Average)* เพราะไม่เคยแบ่งเงินไว้เท่ากันทุกเดือน แต่จะซื้อเมื่อมีเงินเย็น ไปเรื่อย เวลาไม่เคยดูว่าทุกเท่าไร ราคาไม่สนใจ ลงทุนแบบนี้เรื่อยมาจนมาเจออีกวิกฤติ คือ แฮมเบอเกอร์ ลองเดากันสิครับแม่จะทำอะไรช่วงนี้ .. คำตอบคือ ไม่ทำอะไรเลย เคยซื้อแบบไหนก็ซื้อแบบนั้น ผลลัพธ์คือได้หุ้นดีราคาถูกเข้ามาเก็บ แต่ข้อเสียคือ แม่ไม่ได้ลงทุนแบบจัดเต็มในช่วงนั้น ด้วยความที่เอาตัวออกห่างตลาดทุนไม่รับทราบข่าวสารอะไรมากมายแล้ว และไม่รู้หรอกว่า VI คืออะไร แต่รู้ว่าซื้อหุ้นปันผล ทุกวันนี้แม่ยังบ่นอยู่เมื่อรู้จักหลักการ VI ว่าตอนนั้นน่าจะซื้อเยอะกว่านี้ ข้อคิดสำหรับตอนนี้คือ ถ้าเราถือหุ้นในตลาดทุนที่ดีที่เรารู้จักนานพอ ซื้อเหมือนซื้อกิจการที่ดี มีปันผล ไม่ว่าเราซื้อราคาไหน ณ ตอนนี้ ในระยะยาวก็คุ้มค่ากับการลงทุนเสมอ

*DCA (Dollar Cost Average)  คือ การซื้อเฉลี่ย ข้อดีคือ เราไม่ต้องไปเก็งจังหวะรอตกรอขึ้น ซื้อทุกวัน เช่น ซื้อ LTF โดยใช้หลักการนี้ ให้ตัดเงินทุกอาทิตย์ ทุกเดือนว่ากันไป จะทำให้ราคาที่เราซื้อเป็นราคาเฉลี่ยในช่วงที่เราซื้อทั้งหมด แต่ข้อเสียก็คือ ด้วยคำว่าเฉลี่ย ถ้าใครเก็งจังหวะตลาดเก่งๆ อาจจะไม่เหมาะเพราะ แทนที่เราจะซื้อในยามตลาดตกมากๆ เรากลับซื้อได้ราคากลางๆเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น เราลงทุนซื้อทองเฉลี่ยเดือนละ 1 สลึง 1 ปี เรียกว่า DCA แต่ใน 1 ปี ก็ย่อมมีวันที่ราคาทองต่ำมากๆ และก็สูงมากๆ ซึ่งหากใครเก็งช่วงนั้นได้ ก็ได้ประโยชน์มากกว่า DCA แต่ถ้าใครเก็งไม่เก่ง ก็สู้ DCA ไม่ได้แน่นอนv