โอ้แม่เจ้า...อากงเท่ห์จัง
เหมือนดาราเลย อิๆๆ

อืม..เท่จริงๆด้วย

ว้ายยย เจ๋งอ่ะๆ ไม่ได้ตัดต่อใช่มั้ยเนี่ย ช่างเป็นอากงที่เท่อะไรอย่างนี้น้อ ดูยังไม่แก่เลยนะเนี่ย

ภาพนี้ถ่ายที่บ้านผมเอง(บ้านพ่อผม)
ไม่ได้ตัด ไม่ได้ต่ออะไรทั้งนั้นครับ
วันนั้น รวมญาติๆอะไรซักอย่าง...
อากงผม เท่ห์อย่างนี้จริงๆ แล้วปืนที่ถือนั่น...

ถ้าใส่ลูก... ก็ยิงคนตายครับ ฮ่า ๆ ๆ

ไว้...เอาอีกภาพที่ถ่ายรวมไป scan แล้วจะมาให้ดู... ซึ่ง... คงไม่มีวันเช่นนั้นอีกแล้ว...
...
..
.
อากง... มาจากเมืองจีนตั้งแต่สมัยวัยรุ่น
มาเจอกับอาม่า เมื่อเริ่มทำงานในเมืองไทยซักพัก แล้วก็เลย ชวนกันมาลำบาก... ฮ่า ๆ ๆ ใช้ชีวิตร่วมกัน จนเกิดทายาททั้งหมด 8 คน แม่ผม เป็นคนที่สอง

อากง มีความสนใจเรื่องยา สมุนไพร จึงศึกษาเรื่องตำรับ ตำรา ยารักษาโรคต่างๆเรื่อยมา จนมีความรู้ แล้วในแวดวง เพื่อนๆ ญาติ ก็แวะเวียนมาให้อากงตรวจรักษา หรือ ให้อากงจัดยาให้ มีทั้งยาสำเร็จ ยาสมัยใหม่ และ ยาจีนที่ต้องเคี่ยวกันเป็นคืนๆ กว่าจะออกมาใส่ขวดให้ลูกค้าไปดื่มไปกินได้ ซึ่งอากงก็เป็นคนดี และซื่อ เลยไม่ได้คิดราคาอะไร คิดเพียงต้นทุนบวกกำไรเล็กน้อยพอให้อยู่ได้เท่านั้น แถมยาบางขนาน ใช้วัตถุดิบที่มีราคาแพง หายาก เพื่อนที่มารักษาบางคนไม่มีเงิน อากงก็ให้ไปฟรีๆ หรือรับเงินเพียงเท่าที่เค้ามีจ่ายให้ ยาบางขนาน ถ้าไปเทียบที่ฮ่องกง หรือที่เมืองจีน ขวดละหลายพัน หรือเป็นหมื่น ( อากง ถึงไม่รวยไง ฮ่า ๆ ๆ ) ลูกค้าหลายๆราย เมื่อรักษาจนหาย ก็แนะนำเพื่อน แนะนำญาติมารักษา แล้วก็ยังแวะเวียนมาเยี่ยมเยือน มาจิบน้ำชา มาเล่นหมากรุก มาชมสวนหย่อมเล็กๆ หน้าตึกแถวห้องเดียวที่อากงพักอยู่ ( ที่จริง แรกเริ่มเดิมที...อากงกับอาม่า และ บรรดาอากู๋ อาอี๊ และแม่ผม อยู่ที่ตรอกโรงเจ แถวๆ ตลาดพลู ) จนต่อมา ก็ย้ายมาอยู่แถวซอยโรงเรียนพานิชย์ธนบุรี แล้วก็มาอยู่ที่ตลาดกรุงธน ซึ่งผมก็เริ่มจำความได้ตั้งแต่สมัยตลาดพลู จนมาตลาดกรุงธน ที่บริเวณใกล้ๆ สะพานซังฮี้ เมื่อมาถึงที่นี่ อากู๋ อาอี๊ ต่างๆ เริ่มโต เริ่มทำงาน มีรายได้ บ้างก็แยกย้ายไปแต่งงาน บ้างก็ยังพักอาศัยและดูแลอากงอยู่ ซึ่งแม่ก็พาผมและน้องๆ ไปเยี่ยมอากงอาม่าอย่างน้อยอาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง ( หรือบางที ผมก็เดินไปหา หรือขี่จักรยานไปหาเอง ฮ่า ๆ ๆ เพราะบ้านพ่อ-แม่ผม ห่างจากบ้านอากง แค่ราวๆ 5-6 กิโลเมตรได้มั้ง ) อากง เป็นคนดี สุภาพ แม้จะไม่ได้เรียนสูง แต่ก็มีภูมิความรู้ มีกิริยา มรรยาทดีกว่า พวกผู้ดีหลายๆคนที่ผมเคยพบ เคยเจอ อากงไม่เคยคิดร้ายใครเลย แม้แต่... กับเพื่อนบ้านในซอยนั้นบางคน... ที่ ชอบแอบมาทำร้ายต้นไม้ของอากง แอบตัด แอบเอาสารเคมีที่เป็นพิษต่อต้นไม้มาใส่ เอาน้ำร้อนมาราด ... ซึ่ง... ก็เป็นเรื่องถกเถียงกับบรรดาลูกๆของอากงอาม่าเสมอ จนภายหลัง กรรมก็สนองพวกเค้า เกิดเรื่องไม่ดี จนพวกเค้าก็ย้ายออกไปจากซอยนั้น แล้วความสงบสุข ก็กลับมาสู่ซอยนั้น ที่จริง เรื่องอากง-อาม่า มีเยอะ แต่ผมเล่าไม่เก่ง ไว้...ค่อยๆนึก... แล้วจะมาเล่าก็แล้วกันครับ

เมื่อปีที่แล้ว... อากงไม่สบาย อาการไม่ค่อยดีนัก แล้วอากง ก็ไม่ได้พบเพื่อนๆ ไม่ได้ทำยาให้เพื่อนๆกินเหมือนสมัยตลาดกรุงธนแล้ว เพราะเพื่อนๆส่วนใหญ่... ก็จากไปเกือบหมดแล้ว พวกลูกหลาน ก็ไม่เชื่อถือและไม่สนิทสนม เพราะอากงผม ไม่มีใบอนุญาตประกอบโรคศิลป์ หรืออะไรก็แล้วแต่ตามกฎหมาย กับภายหลัง เมื่อบ้านที่ซอยตลาดกรุงธนหมดสัญญาเซ้ง เจ้าของที่ ก็ไม่ให้ต่อสัญญา เพราะเค้าต้องการจะขายที่ เมื่อหลังไหนหมดสัญญา เค้าก็ไม่ต่อ หรือ คิดค่าทำสัญญาที่แพงลิบลิ่ว อากู๋ผม ก็เลยไปซื้อบ้านแถวบางกรวย อากง ก็ไปอยู่กับอากู๋ที่นั่น... ซึ่ง... ผมสามารถเห็นได้ว่า... ประกายในดวงตา หรือความสดใสของอากง ลดลงไปมาก... กับหลายๆเรื่อง...

...
..
.

เพื่อนๆที่มีญาติผู้ใหญ่อยู่ ดูแลท่าน เอาใจท่านให้ดีนะครับ วันหนึ่ง คุณ,ผม ก็ต้องแก่ และอาจจะรู้สึกโดดเดี่ยว หงอยเหงา หรือเศร้าโศรกเพราะเพื่อนๆ ค่อยๆจากไปได้เช่นกัน

อากงในวันนี้... ไม่ได้สดใส ไม่ได้แข็งแรงอย่างในภาพที่ผมมาให้ดูนี้แล้ว

ปีที่แล้ว พ่อกับแม่ผม อยากให้ผมแต่งงาน อากงเอง ก็อยากเห็นว่าที่หลานสะไภ้...

แต่... คนที่ผมชอบ คนที่ผมอยากแต่งงาน หรือยากใช้ชีวิตด้วย... เค้ายังไม่อยากหยุดอยู่ที่ผมในเวลานี้... ฮ่า ๆ ๆ

ก็ไม่เป็นไร เราก็เป็นเพื่อนกัน ( ผมเอง ก็ยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานด้วยแหละ ) แต่... อากงไม่สบาย และหมอก็บอกว่า อาจจะมีอาการไม่ดี หรือ อาจจะไม่ได้อยู่กับพวกเรานานนัก ผมก็เลยลองคบกับสาวคนนึง ที่พ่อแนะนำให้รู้จัก คบไปซักพักนึง ผมก็คิดว่า โอเคพอสมควร ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ก็เลยพาไปให้อากงรู้จัก ( เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมพาสาวไปให้อากงรู้จัก ) ซึ่งอากง ก็คงพอมองออก... ฮ่า ๆ ๆ ตอนหลัง ก็เลยมาบอกผมว่า... ถ้ายังไม่ใช่คนที่เรารัก หรือ เราคิดจะใช้ชีวิตด้วยจริงๆ ก็ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องพามาก็ได้... แหะๆ ขอโทษอากงด้วยครับ

แต่เมื่อมีเวลา ผมก็ชอบไปนั่งจิบชา กับอากง ถึงเราอาจจะไม่ได้มีเรื่องคุยอะไรกันมากมายนัก เพราะเดี๋ยวนี้... ผมไม่ใช่คนช่างซัก ช่างถาม อย่างตอนเด็กๆแล้ว แต่พวกเราก็รักและเคารพอากงเสมอครับ... อากงไม่ได้มีเงิน ไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็มีคนรัก และเคารพอากงมากมาย ทั้งบางคน ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวพันอะไรใกล้ชิด... คืนนี้... คงยาว...อาจจะยาวจนเกินกว่าใครบางคนแวะมาจะอ่านให้จบได้...

คืนนี้.... ขอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ...

ธรรมรักษา... ทุกๆคนนะครับ

รูปน่ารักมากค่ะ