มัธยม ก้อไป นครมัธยม สิพี่
ฮ่าๆๆ
มาช่วยแป้ก อิอิ

อันที่จิงนู๋กลัวปลาเป็นๆมาก
ซึ่งไม่เหมาะกับการเรียนโรงแรมเลย
เชฟก้อชอบแกล้งให้ขอดเกล็ดปลา
นู่ก้อจาหน้าซีดทุกๆครั้งที่ขับปลา
(อันนี้เริ่มไม่เกี่ยวกะบล๊อค อิอิ)

สิ่งยั่วยวนในสังคมเยอะแยะจิงๆแหละพี่
นู๋ก้อคงเป็นปลาวัยรุ่นที่ยังคึกคะนอง
อยากลอง อยากทำ ไปทุกอย่าง
แล้วแต่ว่าจารอดขอเบ็ดหรือป่าว



ไงก้อขอให้พี่เป็นโสดาบันเร็วๆนะคะ ^^

อืม... แวะมาอ่าน
ในฐานะอยู่บริษัทเดียวกันครับ(พุทธบริษัท)

บริษัทนี้ไม่แสวงหากำไล
แต่มีกำไลเสมอ ๆ

วันนี้ดีใจ ได้ตอบเป็นลำดับที่ 3
ชอบตรงนี้ค่ะ

"แต่พ้นจากขอเบ็ดอันนั้นได้ บางที ก็ไม่ได้เรียนรู้ หรือเรียนรู้ แต่กิเลสที่มาหลอกล่อเรา มันก็ฉลาดขึ้น แนบเนียนขึ้น เลือดเย็นขึ้น จนเราอดฮุบเหยื่อล่ออันใหม่ และกลายเป็นเหยื่อซ้ำอีกไม่ได้"

เมื่อวานเกือบโดนเกี่ยวไปอีกรอบ

โชคดี สติ เกิดทัน

คนเราเนอะพี่ ตราบใดยังไม่ได้เป็นอริยบุคคล หนีไม่พันกิเลสจริงๆ ยิ่งดิ้นยิ่งเหมือนปลาติดเบ็ด ปลามันเจ็บตัว ไม่รู้เจ็บใจไหม
เรานี่สิเจ็บตัวเจ็บใจ

^^^
ว้าๆๆ กลายเป็นที่สี่
เสียใจ รู้ว่าเสียใจ อิอิ

โอ้ได้ความรู้แง่คิดมาจริง ๆ อ่านบทความนี้ลองมองย้อนตัว

- ซื้อมือถือตัวใหม่ พอเอาเข้าจริงใช้แค่โทรเข้าโทรออก
- ซื้อกล้องแพง ๆ ด้วยคำปลอบใจว่าสักวันเราอาจได้ใช้แต่ก็ใช้เพียงไม่กี่วัน
- หาแฟนสวย ๆ แต่บางครับเรามีความสุขกับคนหน้าตาธรรมดา ๆ มากกว่า

นี่เป็นตัวอย่างกับการติดเบ็ดกับผมและอีกมากมาย

บางทีเราก็ติดเบ็ดกันเป็นทอด ๆ เหมือนกัน
เข้าซึ่งถึงธรรมมะ อิ ๆ

ทำอาชีพที่ต้องทำให้คนอื่นเห็นเหยื่อ และว่ายมากินเบ็ดน่ะ แต่เหยื่อที่เขากินจะเป็นประโยชน์ต่อเขาและคนรอบข้าง ส่วนเบ็ดก็จะลากเขาไปความยั่งยืนทางอายุ

ไม่ได้ทำโฆษณา แต่ทำแคมเปญ
ไม่ได้ขายสินค้า แต่ขายสุขภาพ
ไม่ได้สนใจยอดขายที่เพิ่มขึ้น แต่สนใจความเจ็บไข้ที่ลดลง

ว่าไปแล้วก็เป็นคนสร้างกิเลส ให้คนหันมาสนใจดูแลตนเองด้วยการป้องกัน ไม่ต้องพึ่งพายา โรงหมอ และคนชุดขาวทั้งหลายใน รพ. ง่ะ

สรปว่า มันบาปมั้ยเนียะ คุณ Aston ที่ทำให้คนเกิดกิเลสที่จะดูแลตัวเองให้ดีด้วยวิธีทางการตลาดง่ะ?

เด็กมัธยมจะได้ไป Middlesbrough, perhaps. ^^

ปลากับเหยื่อ... เห็นภาพเลยค่ะพี่เอ๊ด สาธุค่ะ

ขอบคุณค่ะพี่สำหรับอีกบทความดีๆที่สะกิดให้ย้อนมามองดูตัวเอง :)


ขอให้ปลาแอสตั้นว่ายทวนเข้าสู่กระแสได้สำเร็จในเร็ววันนะคะ (-/\\-)

ในชีวิตนึงมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเป็นคนตกเบ็ด/เป็นเหยื่อล่อ หรือตกเป็นเหยื่อ สลับสับเปลี่ยนกันไป

เลยตัองตัดกรรม อโหสิกรรม และขออโหสิกรรม
อยู่บ่อยๆ เพราะ(คิดเอาเอง) ว่าน่าจะทำให้ไม่มีกรรมผูกพันกันต่อไปอีกอ่ะค่ะ^^

เช้านี้เกือบจะฮุบเหยื่อซะแล้ว

ดีนะที่ได้เข้ามาอ่านก่อน...

ขอบคุณมากค่ะสำหรับข้อความดีดี อนุโมทนาค่ะ

เป็นกำลังใจดีจังค่ะ ... ยิ่งฝึกมาก ยิ่งทุกข์น้อยลง ... จริงแท้แน่นอนนักเชียว

คนทำบุญเพราะโลภในบุญ ก็คงได้บุญเหมือน
กันใช่ไหมคะ แต่จะพ้นทุกข์จากกิเลสหรือ เปล่าไม่ทราบแน่ เข้าใจถูกหรือเปล่า?

เห็นภาพเลยค่ะพี่..

บางคนไปทำบุญ ทำบุญเยอะๆ
เพราะคิดว่าจะได้กลับมามากมาย

ถ้าบุญเก่ามีมาเยอะก็ได้กลับมา
ถ้าไม่มีก็ต้องทุกข์ทนต่อไป

เมย์ว่า อันนี้ก็เป็นเหยื่ออย่างนึง

ค่อยๆ ฝึกกันไปเรื่อยๆ วิปัสสนาไม่ได้
ขอสมถะไปก่อนแล้วกันนะคะ

ชีวิต...มีบทเรียนมาให้เราได้เรียนรู้ตลอดเวลา จริงๆค่ะ

ขอบคุณพี่แอสตันที่นำเรื่องดีดีมาฝากค่ะ

มีความสุขในวันอากาศดีดีค่ะ

เมื่อก่อน เป็นปลาที่ชอบเผลอฮุบเหยื่อ

เลยเข้าใจว่า เมื่อไหร่ที่เราตกเป็นเหยื่อเอง มันเจ็บปวดขนาดไหน

แต่ตั้งแต่ มาเจริญสติ ตามที่หลวงพ่อเทศน์ให้ฟังบ่อย ๆ แล้วก็เผลอฮุบเหยื่อน้อยลง หรือบางทีก็เผลอไปบ้าง ก็รู้ตัวได้เร็วขึ้น ความทุกข์ก็เลยค่อย ๆ ลดน้อยลง ไปตามสติที่พัฒนาขึ้น

สุดยอดอีกแล้วค่ะ กับปลาและเหยื่อ

ได้ใจอีกแหละ ฮะ ฮะ

สวัสดีค่ะ คุณอาแอสตั้น(555+เรียกไปแล้วจนได้)
ตอนนี้หนูอยู่ที่ร.ร.ค่ะ ตอนนี้เป็นชั่วโมงว่าง แล้วพอดีเครื่องคอมก็ว่างเลยเล่นสักหน่อย

เข้ามาเห็นคุณอาเขียนเรื่องใหม่แล้วก็ดีใจค่ะ
ตอนที่รู้สึกดีใจก็รู้ว่าดีใจ(ที่คุณอาสอนเอาไว้)


คุณอาแอสตั้นคะ การทำบุญเพื่อสละออกเพื่อทำลายอัตตาตัวตน เป็นอย่างไรเหรอคะ

เพื่อให้เรารู้สึกว่าไม่มีอะไรที่เป็นของเราอย่างแท้จริง แล้วเมื่อทำบุญทำให้รู้จักปล่อยวางหรือเปล่าคะ

ขอให้คุณอามีความสุข ทุกข์น้อยนะคะ สวัสดีค่ะ

ส่วนมากจะเต็มใจฮุบซะมากกว่า ทัั้งๆที่รู้ว่าเป็นเหยื่อ

เพลงวันนี้เพราะมากเลยค่ะพี่เอ็ด ชอบรู้ว่าชอบ ^^ (รู้สึกถึงภาวะที่จิตเคลิ้มๆเลย - -)

อ่านถึงตรงนี้...
"เหยื่อล่อที่ดีที่สุด คือเหยื่อที่เร้าใจปลา แต่กลมกลืนกับธรรมชาติ จนปลาแยกไม่ออก บอกไม่ถูกถึงอันตรายที่รออยู่"
เห็นด้วยที่สุดเลยค่ะพี่

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆนะคะ
สุขสันต์วันลอยกระทงล่วงหน้าค่ะ :D

เห็นด้วยค่ะ ทุกวันนี้เหยื่อล่อเต็มไปหมด บางทีเผลอฮุบโดยไม่รู้ตัว แต่บางทีรู้ทั้งรู้ว่านั่นเป็นเหยื่อล่อ แต่ก็ยังเต็มใจฮุบ.................

กำลังพยายามที่จะตามรู้จิตรู้กาย แต่บางทีก็....อ้าว......ไปลิบๆ แล้ว ตามไม่ทันค่ะ

ลองได้ตกเป็นเหยื่อแล้ว ยิ่งดิ้นยิ่งรัดแน่นนะคะ..แล้วทำยังไงไม่ให้ปลาหลงไปกินเหยื่อล่ะคะเนี่ย?

เด็กมัธยมต้องไปนครพนมไกลไปหนานั่น...




คุณเอ็ดรู้เร็วรับความรู้สึกไว...ก้อเลยจะไกลบาป


มีหนุ่มน้อยชาวอังกฤษ มาเซลการตกปลาให้พี่


พี่ก้อบอกตั้งแต่นั่งร้านนี้มา9ปี เพิ่งจะมีมาถามไม่เกิน3คน


แต่ก้อให้เขาวางโบรชัวไว้ที่ร้าน ...เผื่อว่าจะมี


เหยื่อ

ถ้าเปรียบตัวเองเป็นปลา คงมีแผลจากการฮุบเหยื่อพรุนไปหมดแล้วค่ะ ^_^

เมื่อวานเข้าร้านซีเอ็ด เพิ่งเห็น "ธนาคารความสุข" ค่ะ เปิด ๆ ดูเห็นว่ามาจากบล็อก ได้ซื้อมาอ่านค่ะ วันนี้เลยลอง search หา aston 27

ขอบคุณนะคะกับแง่คิดดี ๆ ค่ะ

ความจริงธรรมะนี่อยู่ใกล้ตัวมากเลยนะคะ คนเรามักจะมองข้ามสิ่งใกล้ๆ ตัวไปเสมอ... เวลามึนๆ กลุ่มๆ หรือจนปัญญา ข้อคิดจากธรรมะช่วยบรรเทาอาการได้ดีกว่ายาแก้ปวดเสียอีก... ได้อ่านสัมภาษณ์ในสกุลไทยแล้วค่ะ ทำให้ได้รู้จักคุณ aston 27 ขึ้นมาอีกนิดนึง...

เปรียบเทียบได้ดีจังครับ

ขอบคุณครับ

แวะมารายงานตัวและยืนยันว่า ได้อานทุกความเห็นของทุกท่าน ด้วยความขอบคุณครับ

ดีใจที่ธรรมะของพระพุทธเจ้า ช่วยเตือนสติเราได้นะครับ

ไม่มีเวลาตอบเป็นรายบุคคล แต่ส่งใจไปขอบคุณแทนนะ

^
^
^
เลข 27 พอดีเลย

แค่ชื่อคน ment ก็ชัดเจนแล้วว่าเป็นปลาชัวร์ แต่ธรรมมะคุณ aston เขียนอ่านเข้าใจง่ายดี โมทนาบุญด้วยคนค่ะ

ปลามินนี่ มักจะเป็นเหยื่ออยู่ตลอด
โดยที่ยังไม่ทันได้ฮุบ"เหยื่อ" ด้วยซ้ำไปค่ะ

ชอบประโยคนี้ครับ

ก่อนที่จะฮุบเบ็ด ปลายังไม่ใช่เหยื่อ เหยื่อคือสิ่งที่เกี่ยวอยู่กับเบ็ด
แต่หลังจากฮุบเหยื่อแล้ว ปลานั่นแหละจะกลายสถานะเป็น "เหยื่อ" โดยอัตโนมัติ

เป็นประโยคที่สะท้อนอะไรหลายๆอย่างให้ชวนคิดจริงๆ