ช่างมันเหอะพี่เอ๊ด ใครจะว่าห่างชั้นห่างเธออะไรก็ว่าไป ในเมื่อมีคนชอบก็ย่อมมีคนไม่ชอบเหมือนกันน่ะ

บอกตามตรงว่าผมอ่าน Blog พี่เอ๊ดมาปีกว่า ยังไม่ต้องใช้ยาดมส้มโอมือเลย พี่เอ๊ดถ่ายทอดได้เข้าใจไม่ยากจริงๆ

ประโยคที่พี่เอ๊ดบอกว่า "ทำอะไรก็ผิดอยู่ดี เพราะเขามีอคติอยู่เป็นทุนเดิม" อันนี้เห็นด้วย 1000% เลยครับ เพราะตอนนี้ก็เจอสภาพในที่ทำงานไม่ต่างจากเหตุการณ์แบบนี้อยู่ แต่เป็นอคติของเพื่อนร่วมงาน จนตอนนี้เริ่มเบื่อๆอยากหางานใหม่ทำแล้วพี่

ปล.สุดสัปดาห์ที่ไม่มีรายการที่ดีเจทำอะไรขำๆให้คนฟังฮากันนี่ มันช่างดูเงียบเหงาจริงๆ

งั้นแบบนี้ก็ต้องระวัง "อย่าได้ห่างเธอ" เป็นเด็ดขาดสิค่ะเนี่ย เพราะฟังดูเป็นปัญหาของเราเองเต็มๆ เลย


ดีใจด้วยสำหรับผลโหวตค่ะ .. แบบว่าเราก็กดโหวตให้คุณแอสตัน
ในหัวข้อธรรมะเช่นกันค่ะ แบบว่าการพูดถึงธรรมะแบบจิปาถะ
อย่างที่คุณแอสตันทำนี่เราว่าอ่านง่ายๆ เข้าใจดีเลยนะค่ะ
ไม่ต้องเอาแบบองค์ความรู้มาประกอบจนทำให้คนอ่านงงเลย
เพราะว่ายิ่ง่อ่านยิ่งไม่เข้าหัว แทนที่จะได้เรื่องราวกลับจะได้
เรื่องคิดมากเพิ่มไปอีก แบบนี้คงไม่ดีแน่นอนเลยค่ะ

umm!

"ผมก็ยังเห็นจิตมันปรุงความรำคาญใจขึ้นมา เพราะคำว่า "ห่างชั้น" นั่นแหละ

ถ้าเป็นคนที่สติไว คนที่เก่งมากๆ เขาจะเห็นเลยว่า มันเป็นแค่ "ตัวอักษร"
มันไม่ได้เป็นคำชม หรือคำด่า เหยียดหยาม เย้ยหยัน ยกย่องอะไรทั้งนั้น

มันคือใจเราเองต่างหาก ที่ไปแปลความออกมา ว่าเขารู้สึกยังไง "

มึคำถามค่ะ
การรู้เท่าทันและเลือกใช้เครื่องแปลจากใจของเรา แล้วพบว่ามันเป็นแค่ตัวอักษร หรือ ลมที่เปล่งออกมากระทบหู ทำให้เรากลายเป็นคนที่ไม่สนใจคำทั้งติและชมของผู้คนรอบกาย ก่อให้เกิดความมั่นใจในอัตตาจนเกินไปมั้ยคะ แล้วทำไงดีคะ

ยินดีด้วยครับ กับสายสะพาย
ตอนโหวตให้พี่ ผมก็โหวตบล็อกธรรมมะครับ แหะ แหะ

ส่วนคอมเม้นต์เกรียนอันนั้น
ในใจตอนแรกที่เห็น ก็ว่าจะคอมเม้นต์ต่อ
แต่ก็ไม่รู้จะไปราดน้ำมันลงในไฟแช็คทำไม
เพราะผมเองก็สำเหนียกได้ว่า พี่กับพี่ซอนนี่ คนละแนวเลย
เหมือนเราไม่ควรนำนักกีฬาฟุตบอลกับบาสมาแข่งกัน
ว่าแล้วก็ฟัง คาโรล คิง ดีกว่า เพลงโปรดเลย

เจอเรื่องของชั้น จนต้องมาเขียน "เรื่องของชั้น" เลยเหรอคะ...^^

ยั่วขึ้นนี่หว่า...

blogดิฉันซิ "เรื่องของชั้น"ทั้งblogเลย ฮ่า...ฮ่า...

ก็blogชั้น จะเขียนอะไรมันก็...เรื่องของชั้น!

อ่านแล้วจะคิดยังไง ก็"เรื่องของคุณ"

อ่านเพลินๆ รวดเดียวจบ
จากชั้นถึงเธอ
เป็นความสามารถเฉพาะตัวของพี่เอ๊ดนะคะเนี่ย

สุขสันต์ก่อนวันจันทร์ค่ะ
^^

สวัสดีค่ะคุณแอสตัน...

หากจะบอกว่า ดีใจ เสียใจ (ตลอดจน รัก ชอบ เกลียด เฉย) ที่คุณได้สายสะพายมาครองอีกปี เราคิดว่าก็คงไม่จำเป็นสำหรับคุณ(ล่ะมั้ง)...

งั้นขอเล่าอะไรให้คุณฟังเล่นเฉยๆ แล้วกันว่า เราดีใจกับตัวเองที่ได้เห็นบล็อกของคุณเป็น popular vote ธรรมะดีเด่นเมื่อวันบ่ายศุกร์ เลยมีโอกาสได้เข้ามาอ่านแบบม้วนเดียวจบตั้งแต่ป้ายแรก เอ้ย! บล็อกแรกยันบล็อกสุดท้าย (เพิ่งอ่านจบวันนี้) จนได้ทรมานกายด้วยการนอนตีสองติดกันทุกคืน คืนนี้ก็เช่นกัน (ดีนะที่กิเลสมาช่วงวันหยุดพอดี อิอิ )

ไว้เขียนเรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดามาให้อ่านอีกบ่อยๆ นะคุณ

ปล; เราเป็นคนละซันนี่กับที่เค้ากล่าวขวัญถึงกันข้างบนนะ แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่าเค้ากล่าวกันถึงเรื่องอะไร (แถมไม่ได้อยากรู้ซะด้วยสิ คงไม่มีใครว่าใช่มะ ก็เรื่องของชั้นนี่อะ! )

สวัสดีทุกท่านครับ

ที่เขียนชื่อบล็อคตอนนี้ว่า "เรื่องของชั้น" อันนี้เป็นการเล่นคำนะครับ

คุณป้าคิว อย่าได้เข้าใจว่าผมยั่วขึ้นเป็นอันขาด

ที่จริงว่ากันโดยหลักวิปัสสนา การโกรธ หรือขุ่นใจ เป็นเรื่องธรรมชาตินะ

พระพุทธเจ้าบอกว่า จิตเป็นอกุศล รู้ว่าเป็นอกุศล ใช้ได้นะ
เพราะเป็นการรู้ตามที่เป็นจริง ไม่เสแสร้ง ไม่แทรกแซง

แล้วถ้าเห็นบ่อยๆ ก็จะรู้ว่าไอ้ที่โกรธ ที่ขุ่น ไม่ใช่เพราะใครอื่น
เพราะตัวเราเองนี่แหละ ไปแปลตัวหนังสือเขาแบบนั้น

แล้วก็จะเห็นว่า ขุ่น ก็เป็นสภาวะอย่างนึงที่ไม่คงที่
ขุ่นได้เอง ก็ใสได้เอง โดยไม่ต้องไปวุ่นวายกับมัน

เหมือนน้ำในโอ่งที่ขุ่นเพราะเราไปกวนมัน ก็ย่อมใสได้เองโดยที่เราไม่ต้องทำอะไร

ยิ่งแก้ ยิ่งอยากให้หายขุ่น ก็ยิ่งขุ่น

เอิก......

มาตอบคำถามคุณแวนดาครับ

"มึคำถามค่ะ
การรู้เท่าทันและเลือกใช้เครื่องแปลจากใจของเรา แล้วพบว่ามันเป็นแค่ตัวอักษร หรือ ลมที่เปล่งออกมากระทบหู ทำให้เรากลายเป็นคนที่ไม่สนใจคำทั้งติและชมของผู้คนรอบกาย ก่อให้เกิดความมั่นใจในอัตตาจนเกินไปมั้ยคะ แล้วทำไงดีคะ"

ถ้าคุณแวนดาเป็นได้อย่างนั้น โดยไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ แทรกแซงมัน ก็ดีมากเลยนะครับ

เพราะไอ้ ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน เห็นก็สักแต่ว่าเห็น นี่ไม่ใช่ของแบกะดินหากินได้ตามเซเว่น

ของจริงๆมันเกิดขึ้นเพราะจิตมันเป็นกลางด้วยสัมมาสติ
คือเห็นว่าทุกอย่างมัน"เป็นของมันอย่างนั้นเอง"

แต่ผมอยากบอกว่า.. ต้องสังเกตดูเอาว่า ตอนที่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนั้น.. จิตของคุณแวนด้าเป็นยังไงต่อ

คือพอรู้ว่า มันไม่ปรุงอะไร จากสิ่งที่ได้อ่าน ได้ยิน แล้วมันยินดี หรือยินร้าย หรือเฉยๆ

หรืออย่างที่คุณแวนด้าสงสัย ก็ต้องรู้ทันนะครับ ว่าสงสัยไปแล้ว

ถ้าเห็นว่ามันปรุงอัตตา ว่ากูเก่ง กูดี ก็ต้องรู้ทันอีก

ที่ผมเห็นมา ผมเรียนรู้อย่างนึงว่า ความมีสติก็ดี ความเป็นกลางก็ดี มันเกิดทีละแว้บครับ

แว้บเดียวสั้นๆ ไอ้ที่มันชุ่มชื่น ยินดี โล่งๆ สบายๆ นั่นมันผลของสติ

ความเป็นกลางก็เหมือนกัน ไม่ต้องกลัวว่าจะมีอัตตา
มีอัตตา ก็รู้ว่ามีอัตตาครับ ใช้ได้แล้ว

แล้วเชื่อเถอะ เราไม่ได้เป็นกลางตลอดเวลาหรอก
เพราะอย่างที่ผมเป็น คือพอเป็นกลางบ่อยๆเข้า มันก็ดีใจขึ้นมา ว่าเออ.. เราเก่งเว้ย

พอเห็นแค่นั้นแหละ.. หลงไปแล้ว

ฉะนั้น หลักสำคัญสำหรับนักเรียนวิปัสสนาทุกท่าน
ถ้าเป็นเวลาทำการบ้าน ไม่ใช่เวลาทำงานที่ต้องใช้ความคิดนะ

ให้รู้ลงปัจจุบัน ลูกเดียว ไม่ต้องคิดมาก
คิดมาก ก็ตามรู้มันไป ว่าหลงไปคิด

รู้กิริยาที่มันคิด ไม่ได้ให้สนใจว่าคิดอะไร

รู้ทันแล้ว จิตชอบ ไม่ชอบ ยินดี หรือยินร้ายก็ตามรู้มันต่อ

รู้ลงปัจจุบัน จิตดี ก็รู้ จิตไม่ดี ก็รู้ รู้อย่างที่มันเป็นจริงๆ
จิตไม่ดี ไม่ต้องไปแก้ แค่รู้ทัน รู้แล้วไม่แทรกแซง

แต่อย่าผิดศีล 5 นะครับ
ไม่ใช่เห็นยุงกัดแขน รู้ว่าอยากตบยุง แล้วตบ อันนั้นไม่ไหว

แต่ถ้าแค่ อยากดูทีวี อยากฟังเพลง รู้ว่าอยาก
ถ้ารู้ทันแล้ว มันมีเหตุจำเป็นจะต้องดู ก็ดูได้ครับ ไม่ผิดศีล

แต่ดูแล้วก็ปฏิบัติได้นะ เช่นดูละคร เห็นนางเอกสวย ใจมันชอบ รู้ว่าชอบ
ใจมันอิจฉา ที่นังนี่มันสวยกว่าเรา รู้ว่าอิจฉา

เห็นมันโดนตบ สะใจ รู้ว่าสะใจ สงสาร รู้ว่าสงสาร

เห็นพระเอกมันโง่ โดนนางร้ายมันหลอกแล้วเชื่อ หงุดหงิดรู้ว่าหงุดหงิด
โฆษณาเยอะ รำคาญ รู้ว่ารำคาญ

กว่าจะดูละครจบตอนนึง ได้ทำการบ้านตั้งหลายข้อแล้วเห็นมั้ยครับ ไม่ยากเลย

เป็นนักเรียนวิปัสสนานี่เหมือนเข้าไปอยู่ในลิฟต์ที่มีกระจกเงา 6 ด้านนะคะ สะท้อนภาพไปมาของความคิดและการตามทันจิตอย่างไม่สิ้นสุด แถมยังถูกดึงขึ้นดึงลงอีก เฮ้อ งง
อ้อ ต้องรู้เท่าทันจิตอีกว่า กำลัง งง

ขอบคุณนะคะสำหรับคำตอบ

ชั้น..ชั้น..
เธอ..เธอ..
ทั้งชั้น..ทั้งเธอ

สุดท้ายก็ต้องห่าง จากกันไป ทั้งเธอและชั้น

..เย๊..เย๊..
เข้ามาแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ไม่รู้ว่ายินดีให้ตัวเองอ๊ะป่าว
เพราะมินก็โหวตให้ในสาขานี้ด้วย
เสาร์-อาทิตย์ ไม่ได้ยินเสียงคุณเอ๊ดแล้ว
ตอนนี้ต้องใช้อ่านเอาอย่างเดียวอ่ะ
ปล.เดี๋ยวตามไปบ้านคุณคูณหน่อยดีกว่าค่ะ
ดูเหมือนจะกำลังเซ็ง ๆ
ไปแหย่ให้ยิ้มซักนิดก็ยังดีค่ะ

ยินดีด้วยนะคะ
ถึงจะไม่เคยได้โหวตให้ (เพราะไม่ใช่สมาชิก blog) แต่ส่วนตัวแล้ว blog นี้ก็ถือเป็น blog ธรรมะอันดับหนึ่งเลยค่ะ

ปล. ไม่ใช่ซันนี่ที่พี่พูดถึงหรอกนะคะ

สวัสดีค่ะ
เขาโหวต blog กันแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ย
อยากถามคุณแอสตัน (ถ้าไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องตอบนะคะ) ตอนที่ชีวิตแต่งงานของคุณจบไป ที่คุณบอกว่า ถ้ามีรักครั้งใหม่ คุณจะไม่ลดมาตรฐานตัวเองลง ประมาณนี้หรือเปล่าคะ (ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัย)
มันยังไงคะ ยกตัวอย่างเรา ถ้าเรารู้ว่านิสัยเราเป็นยังงี้ นิสัยเขาเป็นยังงั้น ซึ่งเป็นนิสัยที่เรารับไม่ได้
ได้ลองปรับเข้าหากันแล้ว มันไม่ใช่
ก็ต้องเลิก เพราะเราก็ไม่อยากลดมาตรฐานตัวเองลง เพื่อที่จะรักกันอีกและเสียใจในวันข้างหน้า เป็นวงจร รักๆเลิกๆ
คุณว่าเราทำถูกไหมคะ
เพื่อที่ทั้งเราและเขาจะได้ไม่เสียสุขภาพจิต
ที่จะต้องมาทะเลาะกันอีก รักกันอีก และเลิกกันอีก
ขอบคุณค่ะ

แวะมาอ่านคอมเมนท์และขอบคุณที่แวะมาครับ

คุณหมีเท็ดดี้ครับ

ที่จริงมาตรฐานผมมีอยู่ข้อเดียว
คืออยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ

ไม่ใช่เขาสบายใจ หรือผมสบายใจฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฝ่ายเดียว
แต่เป็นความสบายใจร่วมกันของคนสองคน

เพราะขึ้นชื่อว่า "ชีวิตคู่" มันบอกอยู่แล้วว่า เป็นเรื่องของ "คู่"

แต่เรื่องความรัก มันไม่เคยมีสูตรตายตัวหรอกครับ
ผมก็เคยนึกว่า ถ้าจะมีแฟนอีกที คนแบบนั้นผมไม่เอา คนแบบนี้ผมไม่เอา

แต่พอถึงเวลาจริงๆ ถ้ามันรักไปแล้ว อะไรมันก็มองข้ามได้

ตราบใดที่มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย หรือเป็นเรื่องต้องผิดศีล ผิดธรรม

หรือไม่ใช่เรื่องที่เห็นว่า ถ้ายังเป็นอยู่ในระยะยาว มันจะทำให้ชีวิตเรามีปัญหา ทะเลาะเบาะแว้ง

แต่ถามว่า เป็นเรื่องไหนบ้าง อันนี้ตอบลำบากครับ
เพราะมันแล้วแต่รายละเอียดของแต่ละคน แต่ละคู่

อย่างที่บอกนะ.. ความรัก มันไม่มีสูตรสำเร็จหรอก

ช่วงชีวิตคนเรา อาจต้องมีคนที่ห่างหาย
ทั้งที่ยังมีลมหายใจ..และที่ไม่มีวันกลับ
แต่เราไม่เคยทำใจได้สักครั้ง

รู้สึกหม่นหมองหดหู่ ไร้อนาคตยังไงบอกไม่ได้อธิบายไม่ถูก
(ยิ่งได้ฟัง so far away ยิ่งประทบใจ)

มันไม่จริงหรอกนะที่ว่าเค้าไม่ได้จากไปไหน หากยังอยู่ในใจเรา
เพราะมันสัมผัสไม่ได้ ถ่ายทอดไม่ถึงซักหน่อย

ทำไงดีคะ????

ขอแก้ไขคำว่า ประทบใจ เป็น กระทบใจค่ะ

ขอดม ส้มโอมือ หนึ่งฟื๊ดค่ะ อิอิ

แจงรู้จักและโปรดคุณเอ๊ดจากการเป็นดีเจ...

แต่เมื่อรู้จักเขาเพิ่มขึ้นอีกนิด
ยิ่งรู้สึกดีที่ได้รู้จักคนแบบนี้

แจงยังเป็นคนธรรมดา(มาก)
ที่ยังต้องพึ่งการแผลภาษาแขกของคุณเอ๊ด
เป็นภาษาง่ายๆ มาเตือนสติ ดึงตัวเองอยู่เสมอ
ยอมรับค่ะ...ว่ายังคิดเองไม่ได้
เลยยังต้องพึ่งคุณเอ๊ดอยู่

สำหรับวันนี้...
คำว่า "ก็ไอ้แค่ตัวอักษร"
และ "มันคือใจเราเองต่างหาก"
เป็นบทเรียนง่ายๆ (ที่บางครั้งก็ทำยาก)
ของแจงเอง อิอิ...

ขอบคุณนะคะ
และขอแสดงความยินดีอีกปีหนึ่งด้วย
ที่ได้สายสะพายงามๆ ค่า...

นี่หละ...
คุณค่าที่คุณคู่ควร

เห็นคำถามของคุณหมีเท๊ดดี้แล้ว ตรงใจพิลึก on-off...on-off ไปๆ มาๆ มันเสียพลังงานเยอะจริงๆ

มันคงแล้วแต่คน อย่างพี่เอ๊ดว่ามั๊งคะว่าแต่ละ"คู่"จะจัดการกะมันได้ลงตัวยังไง
แต่พี่คะ ไอคำว่า"อยู่ด้วยแล้วสบายใจ"เนี่ยมันกว้างจังนะคะ แล้วก็ยากด้วย
บางทีอยู่กับตัวเองแล้วยังเบื่อเลย งี้หนูก้ออยู่กับใครไม่ได้เลยสิเนี่ย

เอิ๊ก ..

ชอบจัง
ห่างชั้น ปัญหาของคนอื่น
ห่างเธอ ปัญหาของเรา

น่ารักจริงๆค่ะ

คุณแอสตัน ขอบคุณค่ะที่ตอบคำถาม
แต่เราก็ยังมีสิ่งที่ไม่เข้าใจอยู่ดี คำว่า "อยู่ด้วยแล้วสบายใจ"
มันก็ใช่ ตอนนี้อยู่ด้วยแล้วสบายใจ น่ะค่ะ
แต่ว่า ถ้าคิดถึงอนาคตวันหน้า (อีกแล้ว ทำไมไม่อยู่กับปัจจุบัน) มันดูไม่มีหนทางที่ความคิดจะร่วมกันเลย
งั้นเลิกซะวันนี้ ไม่ดีกว่าหรือคะ
ดีกว่าต้องทะเลาะและเลิกกัน เสียใจวันหน้า
และคิดว่า ทำไมเราไม่เลิกซะตั้งแต่ตอนนั้น
เพราะตอนนี้ คิดว่าเหนื่อยใจมาก ขอหยุดดีกว่าแต่ซักพักก็คิดถึงเขาน่ะค่ะ เฮ้ออออ
ขอบคุณนะคะ

แหม... บล็อคนี้ดูเผินๆ จะกลายเป็นกระทู้ไปแล้ว ^^

"อยู่ด้วยแล้วสบายใจ"

มันเป็นเรื่องเฉพาะตัวครับ คุณหมีเท็ดดี้

ถามว่า...ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอกว่า ดูไม่มีหนทางที่ความคิดจะร่วมกัน

แล้วทำไมวันนี้ถึงสบายใจล่ะครับ?

คนเราไม่ต้องคิดเหมือนกันทุกเรื่องก็ได้นะ
ผมเคยสังเกตเห็นว่า คนที่รักกันมากๆ และอยู่กันยืด
ไม่ใช่เพราะเขาเหมือนกันหรอก

แต่เพราะเขายอมรับกันและกันได้ ในความต่างนั่นแหละ
และมีความสุข ที่ได้ยอมรับความแตกต่างนั้น
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฐานะ การศึกษา หน้าตา การงาน ความคิดอ่าน

แต่ส่วนสำคัญ ที่ทำให้เราสบายใจ หรือไม่สบายใจ มันมักจะเป็นเรื่องจุกๆจิกๆ
ประเภทเรื่องเล็ก ทำให้เป็นเรื่องใหญ่
เรื่องใหญ่ ทำให้เป็นเรื่องเล็ก

เอาไปขึ้นเป็นบล็อคใหม่ซะดีไหมนี่

ไม่ได้มาฟังเพลง

อ่านข้อเขียนที่ทำให้ใจสบายซะนาน

แหม่ มันจี๊ดก็ไอ้ตรง ห่างเธอเนี่ย มันเรื่องของเรานี่แหล่ะ จะโรแมนติคไปถึงหนายเนี่ย พี่เรา