เมื่อชีวิตยืนอยู่บนทางแยก...จะหยุดรอ..หรือไปทางไหนดี
ตั้งแต่จำความได้ จนมาถึง...ปูนนี้แระ เรื่องความทุกข์ทั่วๆไป ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่นัก สู้สู้ ผ่านมาได้ตลอด เพราะเราเกิดมาในราศรีนักสู้อยู่แล้วนิ แต่... พอมาเจอะเจอกะเรื่องเศร้าของหัวใจ ถึงกับพูดไม่ออก แบบว่ามันจุกอก ไอ้ที่มีคนพูดว่า ไม่เจอกะตัวเองไม่รู้หรอก ว่ามันเจ็บขนาดไหน ตอนนี้ช้านกำลังเผชิญหน้ากับมันเลยหละ
ชีวิตคู่ อยู่ร่วมชายคามานานนนน 15 ปีเต็ม ไม่เคยคาดคิด ว่าวันนึง เค้าจะเจอคนที่คิดว่าใช่กว่า คงขาดไม่ได้ถ้าไม่มี"เค้า"คนนั้น แล้วเธอไม่คิดเหรอ ว่า"ฉัน"คนนี้ จะอยู่ยังงัยต่อไป ทุกวันนี้ เรายังอยู่ร่วมชายคา อยู่กันแบบต่างคนต่าง"เงียบบบบบ"
คิดว่าจะยอมทนอยู่กันไปได้อีกนานแค่ไหน จะยอมหักดิบ เจ็บครั้งเดียว เจ็บแล้วจำ หรือจะหลอกตัวเอง ว่าสักวัน มันจะกลับมาดีดังเดิม ให้ความทุกข์มันกัดกินใจต่อไป แล้วหลอกตัวเองว่ามันคือความสุข ความสุขรอเราอยู่
แม้จะมีคำพูดปลอบเราสักกี่พันกี่หมื่นแสนล้านคำ มันก้อไม่ช่วยให้เราหายเศร้าได้ เค้าว่ากันว่า ความรักที่ถูกทอดทิ้ง เหมือนไฟ ถ้าเรายังถือมันไว้ในมือ ไฟมันก้อจะลวกมือ หากเราอยากหลุดพ้นจากความทุกข์อันเกิดจากความรักที่แตกสลาย ให้โยนมันทิ้งไปซะ แล้วค่อยๆ รักษาแผลที่ถูกไฟรักมันลวกที่มือ เมื่อแผลหายดีแล้ว เราคงจะไขว่คว้าหาความสุขจากสิ่งรอบตัวได้
รู้นะ ว่าทางที่จะหลุดพ้นจากทุกข์ ต้องทำยังงัย แต่ก้อยังทำไม่ได้ซะที เพราะเรามัวแต่ไปรักคนอื่นน่ะ ทำไมไม่กลับมารักตัวเองซะที ไม่รู้เหมือนกัน
Create Date : 03 กรกฎาคม 2553 | | |
Last Update : 3 กรกฎาคม 2553 16:28:03 น. |
Counter : 278 Pageviews. |
| |
|
|
|