เป็นคำแสลงเหรอคะ

พี่จ๋า คึกใหญ่เลย
หนูยังขี้เกียจอัพเดตบล็อกอยู่เลยพี่ อิอิ

ชอบบทแปลนี้ค่ะ
ระดับภาษากับความงามเข้ากันพอดีกับต้นฉบับเลยนะคะ
เยี่ยม ๆ

คำว่า ฤา เนี่ย
จริง ๆ สระอาหางยาวนี่มันมีอยู่บนคีย์บอร์ดที่ไหนสักแห่ง
แต่ตอนนี้หนูใช้โน้ตบุ๊คประจำ ก็ปรากฏว่าหาไม่เจอซะแล้ว
อยู่ไหนน้า

ค่ะ...จะพยายามอ่านอย่างเข้าใจนะคะ ไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่

คุณรักดี ถามว่าอะไรเป็นคำสแลงคะ O so vast, O so mighty หรือเปล่า
ถ้าใช่ก็ไม่ได้เป็นค่ะ O เป็นเสียงอุทานเหมือน โอ หรือ โอ้ ของบ้านเราน่ะค่ะ
ฝรั่งใช้เยอะในบทกวี ประมาณว่า โอ้ ช่างกว้างขวาง โอ้ ช่างแกร่งเกรี้ยว เสียนี่กระไรหนอ แม่น้ำสายนี้

น้องยอร์ ก็เป็นงานเก่า ๆที่เขียนไว้ต่างกรรมต่างวาระกัน เลยเอามารวมไว้ที่เดียวกัน
หายไปเสียก็เยอะแยะ คิดแล้วเสียดาย
บทนี้คงไม่ยากมังคะ ก็เลยแปลได้เฉียดที่เขาเขียน
ไบรอน หรือปู่เช็ค หรือ พวกบิ๊กเนม แปลยังไงก็ไม่ซาบซึ้ง แหลมคมเท่าเขา
พี่ชอบลอร์ดไบรอนมาก แต่ยังถ่ายทอดไม่ได้เสี้ยวของความงามในบทกวีของเขาเลย
ชาตินี้จะทำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
ว่าแต่ว่าน้องยอร์รู้ไหมว่าเขาใส่เสียงเพลงในบอร์ดยังไงง่ะ
แปล cry me a river ไว้ อยากเอามาแปะแล้วใส่เพลงด้วย อยากทำเท่แต่ไม่มีปัญญา

คุณนุทศรี ถ้าต้องพยายามก็แสดงว่าบทแปลภาษาไทยมันยังคลุมเครืออยู่มาก
บทกวีนี้เขาเสียดสีนิด ๆค่ะ ว่าแม่น้ำจะกว้างใหญ่ เชี่ยวกรากขนาดไหนก็ยังม้วนหายลงไปในทะเล
โฉมสะคราญปานบุปผาคนลือว่างามลมเมือง หรือวีรบุรุษเคยตลุยศึกสร้างชื่อสะท้านแผ่นดินก็ย่อมต้องพ่ายแพ้แก่กาลเวลาอยู่ดี เคยรุ่งโรจน์ยิ่งใหญ่สักพักแผ่นดินก็กลบหน้า คนก็ลืมเลือน
ชายตัดฟืนหาปลาสองคนก็เป็นตัวแทนคนสามัญ ไม่เคยสร้างวีรกรรมอันใด วัน ๆก็หากินไป แต่ซาบซึ้งกับสิ่งที่ตัวเองมี พาเสร็จงานตอนเย็นก็พายเรือหาที่พัก กินข้าวกินปลาร่ำสุราชมธรรมชาติ แล้วก็ผลัดกันเล่าเรื่องวีรกรรมของผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยก่อน สรวลเสเฮฮากัน วีรกรรมที่เคยสะท้านแผ่นดินมาบัดนี้ก็กลายเป็นเพียงเรื่องเล่าเพื่อบันเทิง ทุกอย่างไร้แก่นสารเหมือนเป็นเพียงเสียงหัวเราะในสายลมที่เมื่อถูกลมหอบก็จะจางหายไปในที่สุด โดยรวม ๆเหมือนตั้งคำถามว่าแล้วคนเราจะตะเกียกตะกายยิ่งใหญ่ไปทำไมกัน ฤ