ที่พัทยามีโรงแรมขนาดยักษ์แห่งหนึ่งที่มีตึกมากมาย เวลาจะคมนาคมกันแต่ละทีก็ต้องนั่งรถตุ๊กตุ๊กที่สั่งทำพิเศษเพื่อเดินทางจากวิงหนึ่งไปยังอีกวิงหนึ่ง แล้วก็เป็นที่รู้กันใหม่หมู่ผู้สื่อข่าวว่าโรงแรมนี้แหละเฮี้ยนนัก

เรื่องนี้ฟังมาจากนักข่าวรุ่นพี่ผู้ทำงานกับสำนักข่าวฝาหรั่งเล็ก ๆแห่งหนึ่งที่มีแค่เจ้านายหนึ่งคนและลูกน้องคนไทยหนึ่งคน (ในสมัยนั้นนะ) และก็ให้เผอิญพี่คนดังกล่าวก็พัฒนาตัวเองขึ้นเป็นแฟนของเจ้านายอีกต่างหาก

ช่วงนั้นมีเลือกตั้งเขมรเป็นครั้งแรก มีการสัมมนาอบรมชาวต่างชาติและคนไทยที่จะถูกส่งเข้าสังเกตการณ์การเลือกตั้งและก็ให้ไปพักที่โรงแรมดังข่าว กระจอกข่าวอินทรีย์ข่าวตะกรุมข่าวก็ไประงมกันอยู่ที่นั่น (ตัวเราเองก็ไป ตอนนั้นยังเป็นนักข่าวเด็ก ๆ อยู่เลย)


พี่ท่านนี้ก็มากับเจ้านาย ด้วยความที่เป็นสำนักข่าวฝาหรั่งก็ต้องจองห้องในวิงที่ดีที่สุดเป็นทาวเวอร์หันหน้าเข้าทะเลมีห้องกว้างขวางราวกับเป็นห้องสวีททีเดียว แต่ปรากฏว่าพี่กับนายถูกปลุกขึ้นมาสองสามครั้งจากแว่วเสียงโทรศัพท์กริ๊ง ๆ อันเป็นเครื่องที่อยู่ในห้องน้ำ พอเดินไปยกหูแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร ตอนเช้าก็เลยแจ้งช่างมาซ่อมคิดว่าโทรศัพท์คงเสีย

ช่างขึ้นมาด้วยสีหน้าท่าทางประหลาดแต่ก็มาดูให้แล้วก็แจ้งว่าโทรศัพท์ไม่ได้เสีย คืนต่อมาโทรศัพท์ก็ยังมีเสียงอีกสองสามครั้ง คราวนี้ก็เลยมีการต่อว่าทางโรงแรมว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ทางโรงแรมขอโทษขอโพยแล้วเสนอเปลี่ยนห้องให้ทันที

คุณพี่สังเกตเห็นความผิดปกติของพนักงานตามสายตาอันแหลมคมของกระจอกข่าวก็เลยไปตีสนิทแล้วถามว่าห้องนั้นมีอันใดผิดปกติ ฤ สอบถามอยู่นานสองนานกับหลายคน แม่บ้านคนหนึ่งจึงค่อย ๆ แย้มว่าเมื่อปีกว่า ๆมีฝาหรั่งสูงอายุผู้ชายมาพักห้องนั้น แล้วเกิดอาการโรคหัวใจกำเริบขณะอาบน้ำล้มในห้องน้ำหินอ่อนอันโอฬาร แต่ยังไม่หมดสติเสียทีเดียว เขาคืบคลานเข้าไปหยิบโทรศัพท์เพื่อขอความช่วยเหลือแต่ไม่ทันการณ์ ตอนที่หน่วยช่วยเหลือขึ้นไปชายผู้นี้สิ้นใจโดยกำหูโทรศัพท์อยู่ในมือแน่น นับตั้งแต่นั้นมาคนที่เข้าพักห้องนั้นก็จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ในห้องน้ำดังขึ้นเสมอ แถมบางคนที่โชคดีกว่าคนอืนก็จะได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ที่ปลายสายด้วยว่า Help……me…….h….e…l…p….

อืมมมม มาอ่านเรื่องผี

น่ากลัวป่ะล่ะ
มีอีกเป็นกะตั้กเลยน้าจะบอกให้
คืนพรุ่งนี้จะมาเล่าอีก

ขนาดอ่านตอนกลางวันยังขนลุกขนาดนี้ ถ้าอ่านตอนดึก ๆ จะขนาดไหน

พอดีไม่ได้เรียนมช เรียนแค่วค.แต่อยู่บ้านเลยไม่ได้ยินเรื่องเล่าแบบนี้เท่าไหร่

มาอ่านตอนใกล้เช้ายังหลอนถึงเพียงนี้

เฮ้อ นี่แหละน้า กลัวๆๆ แต่ก็อยากรู้เนอะ ว่าแต่ อยากรู้ไหม ทำไม คนเราถึง กลัว

พี่ขา
ดีนะนี่ไม่มาอ่านตอนกลางคืน
เจอหัวข้อเรื่องนี้ ตอนกลางวัน ก็ผ่านแล้วอ่ะ

บอกกับตัวเองว่าเป็นคนไม่กลัวผีนะ
แต่ไม่ชอบอ่านเรื่องผีๆ ดูหนังผี อ่ะ

มาลงชื่อ ขอเรื่องต่อไปค่า

เล่าเลยคับ ชอบ แต่ก็กลัวเหมือนกัน

น้องหวิวอยากรู้ดิว่าทำไมคนเราถึงกลัว
มาเฉลยหน่อยจิ

ทุกท่านขอรับ เรื่องใหม่แปะแล้ว เชิญตามไปได้

น่ากลัวจังค่ะ

น่ากลัวจิงๆ ไม่กล้าไปพักโรงแรมคนเดียวแล้ว หรือไม่ก็ต้องสืบประวัติห้องนั้นให้ถ่องแท้ ไม่งั้นไม่มีวันพักแน่นอน

ไม่เคยเจอรัยน่ากลัวงัยยังงี้

ดีค่ะ

เรื่องไรกันนี่ เขียนได้ดีแต่ขาดองค์ประกอบคือภาพสุดท้ายมันกํงั้นๆแหละ

อย่าอ่านนะขอร้อง
ความลับมาบอก เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น
เคยมีเด็กถูกฆ่าตายที่ห้องนำของภารโรง
แต่ไม่สามารถหาต้นเหตุของคดีได้
จึงได้ปล่อยร่างไร้วิญญานของเด็กน้อยทิ้งไว้ ณ ที่เดิม
ไม่มีการทำพิธีอะไรทั้งสิ้น วิญยาณของเด็กจึงล่องลอยวนเวียนอยู่ในรร.
เป็นเวลาหลาย10ปี
จนวันหนึ่งได้มีกลุ่มน.ร. หญิงเข้าไปในห้องนำนั้นเพื่อหวังจะแกล้งภารโรง
จึงได้พบวิญยาณของเด็กน้อยกำลังไต่ไปตามเพดาน พร้อมแสยะยิ้มให้
พวกเทอกลัวมากรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ
แต่เพื่อนคนหนึ่งพลันไปเหยียบแอ่งน้ำที่พื้นเข้า
จึงได้ล้มและไปสะดุดขาของเพื่อนอีกคนหนึ่งเข้า
เพื่อนคนนั้นได้จับแขนของอีกคนไว้จึงล้มกันมาเป็นทอดๆและหัวฟาดพื้นตายหมด
วิญยาณของพวกเขาจึงวนเวียน ณ ที่แห่งนั้นตลอดไป
จงส่งต่อไปอีก20 กระทู้ ภายใน 7ชม.
ต่อแรกเราก็ไม่เชื่อหรอกแต่เพื่อนเราประสบอุบัติเหตุไปแล้ว 5คนตั้งแต่เราอ่าน