: ครอบครัวผมทุกวันนี้เรียกว่าพอมีพอกินพ้นจากความเดือดร้อนในเรื่องเงินทองไปแล้วแต่ถ้านับย้อนไปสามรุ่นคือ อาม่าที่นั่งเรือสำเภามาจากเมืองจีน ยังลำบากอยู่มากลักษณะนิสัยอาม่าเรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของลูกหลาน เป็นหัวเรือใหญ่ของบ้านและมีนิสัยบางอย่างที่ผมเชื่อว่าพอจะเป็นประโยชน์กับผู้ที่ได้รับรู้อยู่ไม่มากก็น้อย

จำได้ว่าเด็กๆมักจะได้ฟังเรื่องเล่าสมัยที่อาม่ามาแรกๆบ่อยๆในช่วงที่กินข้าวด้วยกันตอนหนึ่งที่ประทับใจจนถึงวันนี้ อาม่าเล่าว่าสมัยมาเมืองไทยใหม่ๆแม้จะประหยัดเก็บเงินขนาดไหนช่วงแรกเงินที่ได้รับมาก็ยังมีไม่พอกินในบางมื้อประมาณว่าเงินขาดมือเป็นบางช่วงเวลา มีครั้งหนึ่งจำต้องไปยืมข้าวสารบ้านคนรู้จักที่เป็นสะใภ้ในบ้านหลังข้างๆซึ่งคำตอบที่ได้คือ พ่อแม่บ้านนั้นไม่ให้ แต่ลูกสะใภ้เค้าแอบเอาข้าวมาให้หนึ่งถ้วย

ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปพออาม่ามีเงินก็จะไปซื้อคืนในทันทีแม้จะแค่ถ้วยเดียวอาม่าบอกว่า “เรายืมมาเราจะต้องคืน แม้จะเล็กน้อยก็ต้องคืนเพราะเรายืมมา”

จนมาวันเวลาเดินผ่านจนต่างฝ่ายต่างแก่ชราไปอาม่าทราบข่าวว่าเพื่อนบ้านที่เคยให้ข้าววันนั้นประสบปัญหาเป็นหนี้บ้านจะโดนยึดคำสั่งของอาม่าที่เป็นหัวเรือใหญ่ของบ้านที่ให้กับลูกหลานในวันที่พอมีกินแล้วนั้นคือจะต้องช่วยจ่ายหนี้ให้เค้าซึ่งจำนวนเงินเป็นหลักหลายล้านเมื่อ10 ปีก่อน เพราะอะไร อาม่าบอกว่าเพราะเค้ามีบุญคุณคนเราต้องรู้จักผู้มีพระคุณเพราะวันนั้นไม่มีเงิน ข้าวสักถ้วยก็มีค่าดั่งทอง