นิทานธรรมะ ตำนานกำเนิดเซียนคู่ นิทานธรรมะ ตำนานกำเนิดเซียนคู่ ประวัติศาสตร์จีนนับยาวนานมา ลัทธิเต๋านับเป็นรากเหง้าความเชื่อคนจีนในสมัยโบราณ ผู้บำเพ็ญเต๋าเรียกว่า นักพรต เมื่อบรรลุเต๋าแล้วจึงเรียกว่า เซียน ซึ่งก็มีอยู่ไม่น้อย ในการบำเพ็ญพรตนี้ สิ่งสำคัญอย่างแรกที่ต้องทำให้ได้ คือ ตัดความรัก หรือการอยู่อย่างไม่มีคู่ เหมือนพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนาฉะนั้น สิ่งนี้นับเป็นจารีตที่ยึดมั่นกันมาเคร่งครัด จนกระทั่งมาถึงยุค ปฏิวัติธรรมผ้าขาว ครั้งยิ่งใหญ่ในแผ่นดินจีนดังที่จะได้เล่ากันต่อไป ตามเกร็ดประวัติศาสตร์การก่อตั้งราชวงศ์ หมิง ซึ่งได้ถูกเรียบเรียงแต่งขึ้นเป็นนวนิยายกำลังภายใน เรื่อง ดาบมังกรหยก ดังจะได้ย่อย่นลัดตัดความอธิบายแต่ใจความดังนี้ สมัยโบราณการเป็นนักบวชจะมีคู่ไม่ได้เป็นอันขาด นับว่าผิดจารีตประเพณีมาก ก็เหมือนพระสงฆ์มีเมีย คนไทยก็ไม่ยอมรับแน่นอน ในสมัยนั้นบิดาและมารดาของ เตียบ่อกี้ ได้เกิดความรักกัน ทว่า ฝ่ายชายอยู่สำนัก บู๊ตึ้ง ซึ่งเป็นสำนักพรตลัทธิเต๋า ส่วนฝ่ายหญิงอยู่สำนัก ง้อไบ้ ซึ่งเป็นสำนักชีในพุทธศาสนานิกายมหายาน เมื่อได้ให้กำเนิดบุตรแล้ว ทั้งบิดาและมารดาก็ถูก แม่ชีมิกจ้อ ฆ่าจนตายเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่อนุชนรุ่นหลัง ซึ่งแม้เตียซำฮงผู้เป็นอาจารย์สำนักบู๊ตึ้งจะทราบในภายหลัง แต่ก็ไม่อาจยื่นมือช่วยเหลือได้ ทำให้ต้องมาเสียใจในภายหลัง (ภายหลัง เตียซำฮง มีความคิดว่าการบำเพ็ญพรตไม่จำเป็นต้องห้ามความรักและการมีคู่ครองก็ได้ แต่ไม่อาจเปลี่ยนความเชื่อตามยุคสมัยได้) รุ่นต่อมาได้แก่ เตียบ่อกี้ ซึ่งเป็นศิษย์สำนักบู๊ตึ้ง ซึ่งก็นับได้ว่าเป็นผู้บำเพ็ญเป็นนักพรตเหมือนกัน และ จิวจื่อเยียก ซึ่งเป็นศิษย์สำนักง้อไบ้ ทั้งคู่นั้นนับว่ามีบทบาทอย่างยิ่งในการ ปฏิวัติธรรมผ้าขาว ก่อนเข้าสู่ยุคสมัยแห่งราชวงศ์ หมิง กล่าวคือ จิวจื่อเยียกได้มีความรักกับเตียบ่อกี้ แต่ทั้งสองถูกขัดขวางด้วย แม่ชีมิกจ้อ มาตลอด จนกระทั่งแม่ชีได้ตายลง จิวจื่อเยียกจึงได้ แหกจารีตประเพณี แต่งงานอย่างเปิดเผยต่อหน้าสำนักธรรมต่างๆ โดยไม่มีสำนักธรรมใดกล้าคัดค้านเลยแม้แต่น้อย (ในยุคสมัยของบิดามารดาของ เตียบ่อกี้ มีหลายสำนักรวมตัวคัดค้านเรื่องนี้ แต่พอถึงยุคนี้ไม่มีใครกล้าเลย) โดยในเวลานั้น เตียบ่อกี้ยังลังเลใจไม่อาจตัดสินใจได้อยู่จิวจื่อเยียกจึงประชดรักด้วยการแต่งงานกับศิษย์สำนักเดียวกับเตียบ่อกี้ แต่แล้วก็ไปไม่รอด การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก ทำให้ต้องพังทลายลงในเวลาอันสั้นไป ในที่สุดจิวจื่อเยียกก็ต้องอับอายหายหน้าไปจากยุทธภพแต่ก่อนที่จะหายไปนั้นจิวจื่อเยียกก็ได้ทำการปฏิวัติธรรมผ้าขาวให้เป็นที่ประจักษ์ คือ การแต่งงานของนักบวชสองสำนักที่เปิดเผยอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด ได้สำเร็จในที่สุด ต่อมา เตียบ่อกี้ ซึ่งแต่งงานทีหลัง เนื่องจากลังเลใจในการเลือกคู่ครองนานกว่า ได้รับวิชชาสุดท้ายของเตียซำฮงคือ ไทเก๊ก พร้อมคำสั่งเสียและอุดมการณ์อย่างลับๆ ซึ่งคือ ให้เตียบ่อกี้ช่วยเผยแพร่วิชชานี้โดยไม่จำกัดว่าจะต้องเป็นผู้บำเพ็ญพรหมจรรย์ก็สามารถฝึกได้ ต่อมา วิชชาไทเก๊กจึงกลายเป็นที่รู้จักแพร่หลายในหมู่ฆราวาส แตกแขนงออกไปเป็นไทเก๊กย่อยๆ อีกถึงห้าตระกูล สืบเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน ในขณะที่วิชชาความรู้ในการฝึกกายและจิตในสมัยโบราณของสำนักธรรมต่างๆ กลับเลือนหายไปตามกาลเวลา นับว่า เตียบ่อกี้ นอกจากจะมีบทบาทสำคัญคืออยู่เบื้องหลังการก่อตั้งราชวงศ์ หมิง แล้วยังเป็นผู้ปฏิวัติการบำเพ็ญธรรมภาคฆราวาสอีกด้วย (หากท่านได้อ่านนิยายเรื่องมังกรหยก ภาคที่สอง ท่านจะพบว่ามีผู้แหกกฎผิดจารีตเหมือนกัน คือ เอี้ยก้วยกับเซียวเล้งนึ้ง ซึ่งก็ส่งผลให้ผู้คนประณามมากมาย และไม่เป็นที่ยอมรับของชาวยุทธ์ แต่เพราะทั้งสองมีผล งานช่วยชาติบ้านเมือง จึงนับได้ว่าสังคมยอมให้อภัย แต่ก็ไม่อาจทำลายจารีตเก่าๆ ได้) สิ่งที่น่าสนใจก็คือ จิวจื่อเยียก ทำลายจารีตโบราณได้สำเร็จเป็นคนแรก แต่ไม่สามารถนำวิชชาความรู้ของตนไปเผยแพร่ในระดับฆราวาสได้ ในขณะที่เตียบ่อกี้ แต่งงานทีหลัง แต่สามารถนำวิชชาความรู้จากครูอาจารย์ทั้งหลายของตนไปเผยแพร่ต่อในภาคฆราวาสได้ หลังจากยุคนั้นมา วิชชาความรู้ในการบำเพ็ญกายและจิตก็ได้เลือนหายไปมากมาย สิ่งที่ผู้เขียนต้องการให้ท่านพิจารณานิยายชุดมังกรหยกนี้ให้มากนั้น ไม่ใช่ความบันเทิงแต่คือ พัฒนาการของสำนักธรรมยุคต่างๆจวบจนถึงยุคปฏิวัติจารีตการบำเพ็ญธรรมภาคฆราวาส
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [