บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 4 .. บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้  "น้อย...." พ่อเรียก "ครับ" ผมรีบตอบด้วยอาการลุกลี้ลุกลน เพราะนานๆ ทีพ่อจะพูดสักครั้ง พ่อมองตาฉันก่อนจะพูดต่อ "ตอนเช้าปลุกพ่อหน่อยนะ พ่อเห็นพ่อนอนอยู่คนเดียว" "ครับ.... แต่พ่อไม่ได้นอนอยู่คนเดียวนะ พวกเราอยู่กับพ่อตั้งหลายคน " ฉันบอกผู้เป็นพ่ออย่างปลอบประโลม ฉันไม่เคยนึกมาก่อนว่านี่จะเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้พูดกับพ่อ พอพ่อพูดเสร็จพ่อก็นอนหลับโดยมีฉันหลับไหลอยู่ข้างกายท่าน คืนนั้นฉันไม่น่าสะดุ้งตื่น เพราะหากฉันนอนหลับไปทั้งคืน อย่างน้อยฉันก็จะได้อยู่กับพ่อนานที่สุด 23.45 น. ของคืนนั้นฉันสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกว่าจะมีไข้ ไม่อยากให้ร่างกายทรุดหนัก จึงขอตัวไปนอนอย่างเงียบๆ ซึ่งตอนนั้นฉันได้ปล่อยให้พ่อนอนอยู่อย่างเดียวดายเหมือนที่พ่อบอกจริงๆ แม้ว่าพี่สาวฉันจะเฝ้าพ่ออีกหลายคน แต่ความเห็นแก่ตัวของฉันมันก็นำพาฉันไปพักผ่อนอย่างสบาย จนกระทั่งรุ่งเช้า ฉันสังเกตเห็นพ่อนอนหลับท่าเดิมไม่ยอมเปลี่ยนหลายชั่วโมง แม่ได้บอกว่าพ่อหยุดพูดและนอนอย่างนี้ตั้งแต่ตอนตี 4 ถึงแม้ฉันเพียรพยายามปลุกพ่อตามคำขอ แต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า จนพ่อจากไปเมื่อเวลา 19.17 น.ในค่ำของวันนั้น ฉันเฝ้าสะท้อนนึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านไปอย่างครุ่นคิด และตรึกตรองถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ อย่างช้าๆ เพื่อที่จะจดบันทึกไว้ให้ได้เยอะที่สุด ในขณะที่ร่างกายฉันยังอ่อนแอ ฉันเฝ้านึกถึงพ่อและเพียรถามท่าน จนได้คำตอบในค่ำคืนหนึ่ง คืนนั้นฉันฝันเห็นพ่อมานั่งข้าง ๆ พ่อไม่ได้ผอมเหมือนครั้งสุดท้ายที่เห็น กลับดูร่างกายแข็งแรงและมีความสุข พ่อจับแขนแล้วบอกฉันอย่างปลอบประโลมว่า "อีกไม่นาน ลูกก็จะตายแล้วนะ" ในฝัน ฉันมองพ่ออย่างเข้าใจและน้อมรับอย่างเข้มแข็ง เพียงแต่ฉันยังมีคำถามว่าเวลาของฉันจะสิ้นลงอย่างที่พ่อบอกจริงหรือ และถ้าหากเป็นจริง ฉันจะทำอย่างไรเพื่อให้ผู้เป็นแม่รับสภาพในการจากลาได้ ทั้งที่ในใจนั้นยินดี ที่ความทุกข์ในโลกมนุษย์จะสิ้นสุดลง ฉันอดทนกับอาการเจ็บปวด ซึ่งสาเหตุอาจเกิดจากการเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อ 3 - 4 ปีก่อน และการออกกำลังกาย เมื่อพบแพทย์ฉันเพียงได้ทานยาแก้อักเสบเพื่อทุเลาอาการเท่านั้น เช่นวันนี้ ฉันไม่สามารถลุกขึ้นมาช่วยงานพี่สาวได้ เพียงแต่นอนซมบนบ้านเพียงคนเดียว ท่ามกลางเสียงอึกทึกของผู้คนที่มาช่วยงานและเตรียมการเก็บเถ้าอัฐิพ่อในวันรุ่งขึ้น ฉันเฝ้ามองแม่เมื่อท่านถามว่าเป็นอะไร ฉันยิ้มและพูดจาตลกอย่างเคย ผู้เป็นแม่ได้แต่อมยิ้มและกลับไป ด้วยท่านรู้ว่าฉันคงสบายดี คืนนี้ฉันจะนอน เพื่อเฝ้ารอที่จะเห็นพ่ออีกครั้งในวันใหม่ แม้ว่าจะไม่ได้เห็นร่างกายพ่อเหมือนเคย แต่เถ้ากระดูกพ่อคงจะโอบกอดฉัน เมื่อฉันได้สัมผัส ฉันจะได้รับความห่วงใยอีกครั้ง ฉันเพียรรอที่จะเห็นท่านเป็นครั้งสุดท้ายในวันพรุ่ง
เดี๋ยวนี้ผมสบายมากครับ
ไม่ร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดีขึ้น และไม่งับน่องใครแล้วครับ 5555 มีความสุขกับการใช้ชีวิตดีกว่า ขอให้คุณหยุ่ยยุ้ยมีความสุขมากๆเช่ันกันนะครับ  โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า
 ) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:18:22 น.ไปฝึกนั่ง สมาธิ หน่อยดีไหม
ฝึกทำใจ ปลงจิต ที่คิดอยู่ ฝึกเสริมสร้าง พลังใจ ลองทำดู ฝึกให้รู้ ฝึกให้ได้ ขออวยชัย... โดย: เขาพนม IP: 203.113.0.199 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:37:48 น.
อิอิ ลุงเคยเจอบางเรื่อง ขอเล่าให้ฟังครับ...
ลุงเองเคยทุกข์ใจหนักหน่วงอยู่ช่วงหนึ่ง จิตมันฟุ้งซ่าน หวาดกลัว เหงาหงอย ไม่รู้มันเป็นขึ้นมาได้อย่างไร เพราะอะไร ตอนนั้นรู้สึกหดหู่แปลกๆ เหมือนคนกำลังอมทุกข์อย่างหนัก ชีวิตมันไม่สดใสเอาเสียเลย โชคดีที่นึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ลองนั่งสมาธิดูกะเขาบ้าง วันหนึ่งๆก็เอานั่งสัก 20 นาทีก่อนนอน เสียแต่ว่าขาดการฝึกฝนที่ถูกต้องและจริงจัง จึงเกิดผลได้ไม่มากนัก เมื่อนั่งเมื่อสนใจใคร่รู้ก็เจอปัญหา เจอปัญหาก็สอบถามเอาจากผู้รู้ ฝึกๆนั่งๆอยู่หลายเดือน ท้ายสุดจิตฟุ้งซ่านก็ลาจากไป แต่ตอนนี้ขาดการฝึกฝนอย่างเคยทำ จิตเจ้ากรรมมันชักเริ่มก่อพลังขึ้นมาอีกแล้วครับ แต่ลุงก็เดี๋ยวปราม เดี๋ยวก็ปล่อย จึงไม่ฟุ้งซ่านเช่นก่อนหน้านี้ โดย: เขาพนม IP: 203.113.0.199 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:58:15 น.
ขำที่บล็อกโน้น
กลับมาตรงนี้มีแต่บรรยากาศเศร้า โดย: ลุงแมว IP: 125.27.171.145 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:02:55 น.
 แวะมาแอบอ่านไดอารี่ของเจ้าของบล็อคด้วยคนค่ะ เจ้าของบล็อคคงไม่ว่าน่ะคะ โดย: สาวอิตาลี
วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:49:41 น.เศร้าจังค่ะ สภาพคล้ายๆกันเลยตอนที่เราเสียแม่
ทั้ง ๆที่เฝ้าพยาบาลแม่มา 19 วัน แต่คืนสุดท้ายที่แม่จะไป วันนั้นร่างกายของตัวเองคงไม่ไหว มันก็เลยเป็นไข้ และเพลียมาก พ่อก็เลยไล่ให้กลับมานอนที่บ้าน กลับมานอนได้ราวๆ 5 ชั่วโมง พ่อก็โทรฯมาบอกว่า แม่ไปแล้ว ไม่ได้ดูใจท่านเลยค่ะ ......................... มีความสุขและรักษาสุขภาพนะคะ โดย: เราสองคน (ฝากเธอ
) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:15:49:45 น.เป็นกำลังใจให้น้องบอมเบย์ด้วยอีกคนนะคะคุณยุ้ย ขอให้คุณพ่อท่านหลับให้สบาย ถึงแม้ท่านจะจากไป แต่ความดีของท่านจะอยู่ไปอีกนานแสนนาน ขอให้น้องกบอมเบย์มีแรงและกำลังกายกำลังใจต่อสู้ต่อไป ยังไงก็ดูแลคุณแม่เยอะๆด้วยนะคะ
โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู
) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:16:54:59 น.อ่านแล้วเหมือนได้ทำมรณานุสติ
ขอบใจบอมเบย์ที่นำความรู้สึกที่มีค่านี้มาแบ่งปันกันเป็นความรู้ ให้เตรียมใจ เตรียมต้วรับมือกัควาสูญเสีย ขอให้วิญญาณคุณพ่อไปสู่สุขคติ และหวังว่าน้องชายคนนี้จะยังคงเข้มแข็ง แข็งแรง เพื่อคุณแม่ ครอบครัว ญาติมิตรที่รักน้อง รักษาตัวด้วยนะจ๊ะ ฟังดูยังไม่แข็งแรงดีนี่นา โดย: ทากลูกหมู
วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:35:40 น.มาให้กำลังใจคุณบอมเบย์ค่ะ ไม่นานทุกข์จะคลายไปตามกลกาลของเวลาค่ะ อดทนนะคะ โดย: แซนด์ซี
วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:01:44 น.แวะมาอีกครั้ง บอมเบย์นั่งสมาธิเป็นประจำ ลุงรู้สึกยินดีครับ ธรรมมะคุ้มครองนะครับ
โดย: เขาพนม
วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:59:15 น.เป็นอะไรที่เศร้ามากเลยนะคะ
 แต่ความตายต้องเจอกันทุกคน ทำไว้แล้วคะ...  โดย: ดอกหญ้าเมืองเลย
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:4:20:17 น.สุดทางเดินของชีวิตพวกเราก็คงพบกัน ต่างกันแต่ว่า ผู้ใดจะเดินถึงช้าหรือเร็วเท่านั้นเองค่ะ..
อ่านแล้วรู้สึก..เศร้าโหวง ๆ ในหัวใจ.. แม้ไม่ได้รู้จัก จขบ.ดีนัก แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ละกันนะคะ ............ ปล.ที่สร้างอยู่ในบล้อกนู้นไม่ใช่บ้านค่ะ เป็นห้องพักรายวันแค่สิบห้องน่ะ เลยดูเหมือนหลังโตนิดนึง.. โดย: i'm not superman
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:09:55 น.ผมยืนยันว่าต้นมันอาจจะไม่สวย
เนื่องจากโดนไฟเผาไหม้ แต่มันจะแกร่งและเติบโตได้เร็วครับ  อันนี้ยืนยันว่าทุกครั้งหลังไฟป่าในภาคเหนือ ต้นไม้จะตแกใบผลิงามกว่าเสมอ  มีควาสุขมากๆนะครับคุณหยุ่ยยุ้ย  โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า
) วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:28:24 น.สวัสดียามเช้าค่ะยุ้ย
ยุ้ยสบายดีหรือปล่าว พี่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเลยค่ะ ฝากความคิดถึงถึงป๋าด้วยนะคะ ขอให้ป๋าเข้มแข็ง ทุกคนล้วนต้องเจอทั้งความสุข ความเศร้า เหมือนกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราจะรับมือกะมันยังไง อยางแนวทางของลุงเขาพนมก็ดีค่ะ ถ้าปฏิบัติได้ โดย: เนระพูสี
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:00:07 น.การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์... แต่ทุกคนต้องเจอ ช้าหรือเร็วเท่านั้น เป็นมิตรที่ดีต่อกัน เป็นกำลังใจให้กันเสมอค่ะคุณหยุ่ยยุ้ย โดย: ลูกแมวขี้อ้อน
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:11:11:36 น.  แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ เป็นไงมั่งค่ะ คิดว่าสบายดีนะค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ตอนนี้เชียงใหม่หนาวค่ะ โดย: ยอพระกลิ่น
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:07:28 น.อย่าคิดมากนะคะ ส้มว่าวิญญาณคุณพ่อคงยังวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวน่ะค่ะ เพื่อเฝ้าดูลูกคนนี้ อย่าร้องไห้ให้คุณพ่อเห็นนะคะเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วงค่ะ
โดย: ส้มแช่อิ่ม
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:12:11 น. หวัดดีค่ะหยุ่ยยุ้ย ขอมานั่งอ่าน และมาเป็นกำลังใจให้นะคะ.. ขอให้มีวันพรุ่งนี้ที่ดี และสดใสนะคะ.. ฝานดีค่ะหยุ่ยยุ้ย  โดย: ฉันขอมีเธอในหัวใจ
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:00:14 น.เข้ามาเป็นกำลังใจด้วยคน
ส่งกำลังใจนี้ไปถึงป๋าด้วย...บอกว่า...ไม่เป็นไรนะ ป๋าไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ประทับใจในความเป็นยุ้ยคนนี้ค่ะ เดี๋ยวว่าง ๆ เราเข้าไปขำกันในบล็อกลุงแมวดีกว่านะ โดย: ชิงดวง
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:49:39 น.ง่ะ อ่านแล้วไม่มีคำพูดใดๆมาบรรยายค่ะ
เอาเป็นว่าวันนี้อากาศเย็นมากๆเลย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ โดย: cool mint
วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:18:01 น.ขอให้คุณพ่อ ท่านสู่สุขคติ
ป๋ายังมีคุณแม่อันเป็นที่รักคอยห่วงใย ดูแลซึ่งกันและกันอยู่นะ รักษาสุขภาพด้วย ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองบอมเบย์ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บในเร็ววัน และกลับมามีร่างกายแข็งแรงเป็นปกติเหมือนเดิม โดย: ช่อมะลิทองเพชร IP: 58.9.5.232 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:0:02:18 น.
อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตและเวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยื้อเอาไว้ได้....เฮ้อ ชีวิต
แวะมาเยี่ยมยามดึกจ้ะ โดย: D*U*A*N (thisisduan
) วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:0:21:29 น. ไม่พูดไม่จา จับเจ้าของบล๊อกหอมแก้มเลยดีกว่า อิอิ โดย: สยึมกึ๋ย
วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:0:34:18 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
คิดถึงยุ้ยนะจ๊ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ