บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 3 ..



บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์

ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้

ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น

กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง

ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา

เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง

การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี

หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม

หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้





ตอนที่ 3 วันที่บันทึก 14 พฤศจิกายน 2550



กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งจากปล่องเผาศพ

เปรียบเสมือนจะปลดปล่อยความทุกข์ทั้งสิ้นทั้งปวงให้ผู้เป็นพ่อ

ท้องฟ้าเปิดสดใส บรรยากาศภายในวัดร่มเย็น

แดดทอแสงอ่อน ๆ มายังกลุ่มดินที่ผู้คนนับร้อยเหยียบย่าง

กลุ่มก้อนเมฆต่างเป็นใจเลื่อนถอย ไม่ให้ความมืดปกคลุม

ทุกอย่างต่างอวยพรให้ผู้จากลาไปสู่สุคติภพ


ดวงตาของฉันแห้งผาก เพราะความหมองหม่นได้ถูกชำระล้างด้วยน้ำตามานานหลายวัน

หากจิตใจยังไม่สามารถกลบความคิดถึงที่มีต่อพ่อได้อย่างสิ้นซาก

อาจหลงเหลือความอาลัยซ่อนในจิตใจลึกๆ

ซึ่งฉันหวังว่าสักวันสิ่งเหล่านี้จะเจือจางหายไป

ฉันไม่อาจอธิบายหรือบอกกล่าวอะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่






วันพุธที่ 14 พฤศจิกายน 2550

ร่างกายของพ่อได้ถูกนำส่งไปยังวัดในหมู่บ้าน

ฉันเดินนำโลงศพพ่อด้วยจิตใจที่สับสน เหมือนไม่อยากให้พ่อจากไปไหน

แต่ในมือคือเชือกสีขาวที่ฉันจูงลากขบวนศพพ่ออย่างไม่ยอมหันหลังกลับ

การก้าวย่างไม่มีเดินถอยหลังหรือหยุดชะงัก ขบวนพาเหรดที่นำทางบรรเลงเพลงช้า

แต่หาใช่ธรณีกรรแสงไม่ เพราะพ่อได้บอกไว้ล่วงหน้า

ดนตรีบรรเลงไปอย่างไม่มีเนื้อร้อง แต่มันกลับบรรยายภาพของพ่อได้เป็นอย่างดี

ทุกโน้ตดนตรีที่บรรเลง มีความสุขุม เหมือนนิสัยพ่อไม่มีผิด


แต่ถึงอย่างไรฉันก็ต้องลืมตาดูโลกแห่งความเป็นจริงอยู่ดี

ขณะนี้ร่างกายพ่ออาศัยอยู่ในหีบห่อศพ ฉันกำลังจะนำพ่อไปเผา

ต่อจากนี้ฉันจะไม่เห็นท่านอีกต่อไป....นี่คือความจริง

ฉันต้องยอมปราชัยในทุกสิ่งทุกอย่างที่หมุนเวียนเข้ามา

วันนี้ฉันใส่ชุดสีขาวก็จริง แต่ในใจกลับดำหม่น

และเพียงหวังว่าการไปของพ่อครานี้

จะนำพาจิตใจที่ใสสว่างของฉันกลับมา เมื่อเวลาล่วงผ่านไป






พิธีการดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ฉันตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อสบายใจและไม่ต้องเป็นห่วง

พี่น้องทุกคนร่วมมือกันเป็นอย่างดี หากแต่ผู้เป็นแม่กลับถูกห้ามมาร่วมพิธีเผาศพนี้

เพราะเป็นประเพณีที่สืบต่อกันมานาน

ฉันกลับมองว่า การถูกห้ามในวาระสุดท้าย

คงเป็นสิ่งที่แสนเจ็บปวดสำหรับแม่มากกว่าการมาร่วมพิธี

พวกเราพร้อมใจกันส่งวิญญาณพ่อให้ดีที่สุด

ถึงแม้ว่าเราทุกคนจะได้ตกลงกันแล้วว่า จะส่งพ่อด้วยความเบิกบาน

หากฉันยังแลเห็นหยดน้ำตาที่หลั่งไหลจากดวงตาของพี่ชาย ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย


ฉันหวังว่าต่อจากนี้พ่อจะสุขสบาย ส่วนคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็คงต้องดูแลกันต่อไปให้ดีที่สุด


รอยยิ้มเศร้า ๆ ระบายบนใบหน้าฉันอีกครั้ง

ฉันเศร้าโศกกับพ่อจนลืมไปว่าฉันยังมีแม่ที่ฉันรักที่สุด

ฉันรีบเดินกลับบ้าน เพื่อไปหากล่องความรักอีกใบ

ฉันเอื้อมมือโอบกอดแม่เพื่อรับไออุ่นจากท่าน

พร้อมกับคำสัญญาที่เงียบกริบ ว่าต่อจากนี้ฉันจะดูแลท่านให้ดีที่สุด



......ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน......



cursor



Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2550 7:56:06 น.
Counter : 791 Pageviews.

19 comments
นกกระจอก - นกไฮเปอร์ tuk-tuk@korat
(30 มิ.ย. 2568 13:21:42 น.)
อาหารพม่า ในวันที่"ฝนตก" peaceplay
(30 มิ.ย. 2568 10:22:50 น.)
เปลี่ยนยางมอไซต์ PCX (เปลี่ยนวันที่ 15 พฤษภาคม 2568) Emmy Journey พากิน พาเที่ยว
(27 มิ.ย. 2568 13:54:58 น.)
ทำไมเธอดูไม่ออก? nonnoiGiwGiw
(24 มิ.ย. 2568 12:52:05 น.)
  
สวัสดีจ้ายุ้ย

มารายงานตัวจ้ะ คิดถึงยุ้ยที่ซู๊ด ไปดูแลบ้านให้พี่ตลอดเลย ขอบคุณมากๆ ค่ะ

ตอนนี้ป๋าเป็นไงบ้าง หายเศร้าหรือยัง ยังไงคนเราก็ต้องมีวันนี้ทุกคนนะ
โดย: เนระพูสี วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:23:31 น.
  
วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมาก็มีความสุขแล้วครับคุณหยุ่ยยุ้ย

อากาศดีมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบอากศหนาวๆแบบนี้ที่สุดครับ

เย็นกาย เย็นใจ
พูดออกมามีไอขาวๆออกมาด้วยครับ
ขนาดในเมืองนะครับ
ถ้ายอดดอยจะฉ่ำขาดไหนไม่ต้องถามเลย อิอิอิ


มีความสุขมากๆเช่นกนัครับคุณหยุ่ยยุ้ย

โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:29:53 น.
  
สวัสดีตอนเช้าครับคุณยุ้ย
โดย: big-lor วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:01:59 น.
  
สวัสดีวันจันทร์จะยุ้ย เดี๋ยวเที่ยงมาใหม่นะจ้ะ
โดย: pataramin วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:28:59 น.
  
ฝากแสดงความเสียใจกับบอมด้วยนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
โดย: ~ Rain Or Shine ~ วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:30:44 น.
  
ฉันรีบเดินกลับบ้าน เพื่อไปหากล่องความรักอีกใบ

ฉันเอื้อมมือโอบกอดแม่เพื่อรับไออุ่นจากท่าน

พร้อมกับคำสัญญาที่เงียบกริบ ว่าต่อจากนี้ฉันจะดูแลท่านให้ดีที่สุด




......ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน......

.......................................................


คิดว่าพ่อต้องภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มากๆนะจ๊ะ
โดย: พี่อิงค์ ปรนัย IP: 58.136.52.177 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:11:00:51 น.
  
ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน.

ประทับใจดีค่ะ ชอบมากมายค่ะ
โดย: ยอพระกลิ่น วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:11:23:38 น.
  
ฝากกำลังใจไปให้เขาเข้มแข็งนะคะ
เชื่อว่าพ่อเขา ก็ต้องการเช่นนั้น
สวัสดียามบ่ายค่ะ
โดย: บัวริมบึง วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:15:17:52 น.
  
หวัดดีตอนบ่ายๆ
โดย: boatboat วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:15:33:23 น.
  

ถึงป๋าจะไม่เศร้าในสายตาหนู แต่ ... ป๋าก็เหงาเป็นนะเออ
โดย: สยึมกึ๋ย วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:18:20:32 น.
  
อ่านทีไรก็ซาบซึ้งค่ะ เรื่องราวของเค้าคนนี้

สบายใจขึ้นเยอะค่ะ ก่อนส่งงานเหนื่อยเอาการ จริงๆแล้วกับงานไม่ค่อยเหนื่อย เหนื่อยกับคนมากกว่า แต่อย่างว่าล่ะค่ะ งานที่ทำต้องอาศัยความร่วมมือจากหลายๆคน

ขอบคุณคุณหยุ่ยยุ้ยมากค่ะ
โดย: เยี่ยมรุ้ง วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:38:28 น.
  
ขอบคุณคุณยุ้ยนะคะที่นำข่าวมาบอกกัน...

อ่านที่ป๋าเขียนแล้ว รับรู้ได้ถึงความเศร้า ความสูญเสีย
และความอาดูรของป๋าที่มีต่อบุคคลอันเป็นที่รัก

ในขณะเดียวกันก็รับรู้ได้ว่าป๋าเข็มแข็ง

และเลือกที่จะทำความสุขให้กับคนที่ยังมีชีวิตอยู่


ส่วนตัวก็คงบอกได้แต่ว่า ขอเป็นกำลังใจให้ป๋าด้วยนะคะ

ดูแลคนรอบข้างแล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะป๋า

อยากเห็นป๋าร่าเริง เหมือนอย่างที่เห็นใน BB อีก

แม้ไม่เจอตัว แต่ก็สามารถรับรู้ได้จากตัวหนังสือของป๋านะ

ปล. ป๋าใช้ภาษาในการเขียนได้ดีจังเลย น่าจะเขียนหน้งสือขายนะ อิอิ
โดย: Star_buck IP: 125.25.194.118 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:48:54 น.
  
ถึงรู้ว่าเป็นอนิจจัง แต่ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดกับคนใกล้ตัว ก็ทำใจยาก

ปล. ว่างๆจะไปจัดการปางหวันซักที แหม ของดีๆยกให้เราซะเรื่อย
โดย: ลุงแมว วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:52:15 น.
  
โดย: cool mint วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:10:18 น.
  
ภาพชัดกว่านี้ ก็บล็อกกระจายสิยุ้ย 555 ขำไม่เลิก
โดย: ลุงแมว วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:25:05 น.
  
สวัสดีค่ะคุณยุ้ย
ขอแสดงความเสียใจกับคุณบอมเบย์ด้วยค่ะ
เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ เพราะเคยผ่านเวลานั้นมาแล้ว
ยังจำคำพูดของพี่ชายได้ตลอดเลยค่ะ
ไม่มีหยดน้ำตาจากพี่ชายให้เห็นในเวลานั้น
นอกจากประโยคที่ว่า....
ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้
เกิด ดับ เป็นธรรมดา...ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
--------------------------

คุณยุ้ยสบายดีนะคะ แล้วทำไมเห็นภาพลุงแมวแล้วอยากหัวเราะอะคะ..อิอิ
ปล.ของดีๆไม่ยกให้ลุงแมวแล้วจะยกให้ใคร จริงมั๊ยคะคุณยุ้ย
โดย: ปางหวัน วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:31:55 น.
  
ท่านพุทธทาสเคยเขียนสอนไว้ในหนังสือธรรมมะว่า "ตายก่อนตาย"

ถ้าคนเราตายก่อนตายได้ลุงว่าจะดีมากเลยครับ คือการไม่ยึดติดยึดมั่นว่า "ตัวกูเป็นของกู"อย่างที่พระท่านบรรยายเอาไว้ เมื่อไอนั่นไอนี่เราไม่ยึดติดยึดถือ ใจเราก็ห่างจากทุกข์ เขาบอกว่า(อีกแหละ) คนตายคือคนไม่ทุกข์ เมื่อตายก่อนตาย ชีวิตยังอยู่แต่ทุกข์ตายไปแล้วครับ

ท่านพุทธทาสยังสอนอีกว่า (ประมาณความหมายต่อไปนี้ครับ) เมื่อตัวกูไม่ใช่ของกู ไม่ยึดติดไม่ยึดถือได้แล้วก็จริง แต่หาใช่ตัวเราไม่สบายก็ปล่อยไป ใครไม่สบายก็ปล่อยๆไป งานการไม่ต้องทำเพราะไม่ได้มุ่งหวังอะไร ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ แต่จงทำหน้าที่ดูแล ทำหน้าที่ให้ความช่วยเหลือ ทำหน้าที่ฯลฯให้จงดี ทำตามหน้าที่ต้องทำ แต่ไม่ยึดติดว่าต้องได้อย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ให้ใจเป็นทุกข์ครับ...

อิอิ...ลุงเองพยายามทำเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ได้สักเท่าไหร่เลยครับ แต่ก็นะ ได้บ้างดีกว่าไม่ได้เสียเลย...
โดย: เขาพนม วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:38:34 น.
  
เศร้าลึก แต่ซึ้งกินใจมากมายสำหรับบันทึกชีวิตที่ได้อ่านทุกๆตอน

แวะมาราตรีสวัสดิ์จ้ะ

โดย: D*U*A*N (thisisduan ) วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:29:45 น.
  




นี่คือความจริง



โดย: d__d (มัชชาร ) วันที่: 31 ธันวาคม 2551 เวลา:18:17:47 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Unforgettable-bombaybb2.BlogGang.com

หยุ่ยยุ้ย
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

บทความทั้งหมด