บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 25 ..

รับรู้ มองดู ยิ้มรับ...ก็เพียงพอ

“ขาประจำมาแล้ว หายไปไหนมาลูก” เสียงดังจากแม่ค้า ร้องทักทาย ทันทีที่เห็นผมเดินเข้าตลาดสดหน้าหมู่บ้าน

“ไปสิงคโปร์มาครับ” ผมตอบพร้อมส่งยิ้มให้

“วันนี้มีปลาช่อนนาเยอะแยะเลย เอาหมดเลยไหมลูก” แม่ค้าถาม

“ได้ครับ” ผมตอบพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาคลี่ดูเงิน ซึ่งมีเงินอยู่แค่ 280 บาทเท่านั้น

“เอ่อ....ผมขอแค่ 2 กิโลได้ไหมครับ คือผมไม่มีตังค์ครับ” ผมพูดกับแม่ค้า พลางยิ้มเขิน ๆ

“ไม่เป็นไรลูก ปลาช่อนนาตัวเล็กๆ วันนี้มีเยอะมาก ป้าอยากร่วมทำบุญด้วย สงสารมัน เอาไปหมดเลยนะ เดี๋ยววันหลังค่อยเอาตังค์มาให้ก็ได้” แม่ค้ายิ้มหวานให้

ผมดีใจแล้วรีบขอบคุณ ในใจพองโตที่อย่างน้อยคนที่มีอาชีพขายปลา เพื่อให้คนนำไปเป็นอาหาร เพียงเพราะอาชีพที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ยังมีจิตใจอ่อนโยนที่จะให้ปลาที่แหวกว่ายในกะละมัง และเตรียมพร้อมรอความตายเพียงแค่การตัดสินใจของคนซื้อในไม่กี่วินาที ยังอยากจะปลดปล่อยความเป็นอิสระให้กับชีวิตเล็ก ๆ เหล่านั้น


ผมกลับเข้าบ้าน พร้อมกับปลาช่อนนาที่กำลังจะโตเต็มที่จำนวน 6 กิโลกรัม รวมแล้วก็สิบกว่าตัวได้ ทุกครั้งที่ผมไปซื้อปลาจากร้านประจำในตลาดสดหน้าหมู่บ้าน ผมจะรู้สึกว่าชีวิตนี้มีอะไรที่ดี ๆ ให้ทำอีกตั้งเยอะแยะ นอกจากการจมเจ่าอยู่กับการงานที่เคร่งเครียด หรือดึงตัวเองเข้าสู่ห้วงลึกของแผลเจ็บที่เคยเจอในอดีต อย่างเช่นวันนี้ เงิน 600 บาทที่ผมยังติดหนี้แม่ค้าไว้ ได้ปลดปล่อยและนำไปสู่การเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกกว่า 10 ชีวิต





ผมเป็นคนที่เชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ เพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนสอนผมให้พบเจอกับตัวเองหลายครั้งหลายครา เมื่อเราคิดทบทวนชีวิตตั้งแต่เมื่อครั้งวัยเยาว์จนถึงวันเติบใหญ่ กรรมทั้งหลายที่เราเคยทำตั้งแต่เมื่อไม่รู้ความในตอนเด็ก หรือตอนทั้งที่รู้แต่จะทำในวัยผู้ใหญ่ ล้วนแล้วแต่จะสนองเราไม่เร็วก็ช้า


นับย้อนหลังไปในปี พ.ศ. 2550 เมื่อตอนที่ผมไม่สบายอย่างรุนแรงและต้องสูญเสียพ่อไปในปีเดียวกัน เหตุการณ์ครั้งนั้น ได้ให้บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตคนหนึ่งคน ทั้งที่ผมยังนึกคิดว่า ทำไมความเจ็บปวดจึงสั่งสอนผมในวันที่ผมยังสนุกสนานกับชีวิต ในวัยที่เริงร่า จนวันนี้ผมกลับแปรเปลี่ยนเป็นคนอีกคน


มีหลายต่อหลายคนถามผมว่า เคยมีซักวันบ้างไหมที่โกรธ.. ผมเพียงแต่ยิ้มให้กับคำถาม เพราะคำตอบที่อยู่ในใจ คือความโกรธเมื่อพึงเกิด ก็ต้องดับไปด้วยสติ พูดง่ายๆ คือถ้าเราทำอะไรที่ผลตอบแทนออกมาในเชิงลบ ก็จะพยายามไม่ทำ เพียงแค่รู้ มองดู ยิ้มรับ...ก็เพียงพอ


มีครั้งหนึ่ง ผมได้มีโอกาสไปทานข้าวกับผู้กำกับละครท่านหนึ่งซึ่งเป็นคนที่มีฝีมือมาก ผมยอมรับว่าเป็นแฟนคลับละครแทบทุกเรื่องของพี่เขา และอยากที่จะมีโอกาสได้เล่นละครดี ๆ ซักเรื่อง ครั้งนั้นถือว่าเป็นโอกาสที่ดีที่ผมจะได้แนะนำพร้อมเสนอตัว เพื่อที่จะสนองนี้ดตัวเอง


“นี่บอมเบย์ บิ๊กบราเธอร์ครับพี่ เป็นน้องผมเองครับ วันนี้ให้มาทานข้าวด้วยกัน เผื่อพี่จะเรียกน้องเขาไปเล่นละครกับพี่ก็ได้เลยนะครับ” พี่ที่ผมนับถือคนหนึ่งแนะนำและเชียร์ผมให้ผู้กำกับมือทองรู้จัก

ผมยิ้มให้พร้อมแววตามีความหวัง หากแต่ไม่มีแม้สายตาของอีกฝ่ายมองผ่าน

“พี่เห็นละ พี่ไม่ชอบ หน้าเหมือนคน ๆ หนึ่งที่พี่เกลียด” ผู้กำกับพูดเสียงเรียบ พร้อมทานข้าวต่อ

ในขณะที่ทุกคนบนโต๊ะทานข้าวกัน เหมือนผมถูกผลักไสด้วยเพียงประโยคสั้น ๆ ทุกอย่างดูเงียบเชียบ ใบหน้าผมร้อนผ่าว ในใจอยากตะโกนร้องไห้ ให้มันสาแก่ใจ

“พี่ขอโทษนะบอมเบย์ พี่เขาเป็นคนอย่างนี้แหละ แต่พี่เขาไม่มีอะไรหรอก เขาเป็นคนตรง ๆ” พี่อีกคนพูดปลอบใจก่อนจะส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน

หากแต่ผมก็ยังพยายามทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งพ้นผ่าน พยายามมองด้วยความเป็นจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อครู่ ...






จริงแท้ความผิดหวังจะมาสั่งสอนเราเมื่อเรามีความหวัง

จริงแท้ที่ไม่มีอะไรผิด ไม่มีอะไรถูกในโลกมนุษย์

จริงแท้ที่ทุกสิ่งอย่าง เกิดขึ้นภายในจิตใจคนจนไม่สามารถคาดเดาได้


คืนนั้นผมกลับมาพร้อมข่มใจ ให้สติกลับคืนมา ปล่อยวางสิ่งที่พบเจอ และนั่งสมาธิพร้อมแผ่เมตตาให้กับคนที่เกลียดชังเราตั้งแต่ยังไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ


จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังแผ่เมตตาให้กับผู้กำกับที่ผมเคารพคนนี้ ....ไม่ว่าผมจะเคยทำไม่ดีกับท่านเมื่อชาติใดก็ตาม ขอให้ท่านจงอโหสิกรรมให้แก่ผมด้วยเทอญ....


คนเราสามารถที่จะเจ็บปวดกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พบเจอในแต่ละวันได้ เพียงแต่หากเราเลือกที่จะมองผ่านสิ่งเหล่านั้น ...ยึดมั่นกับสติ แน่นอนว่าจะไม่มีอะไรมาทำร้ายเราได้


ฝูงปลาที่ผมบรรจงปล่อยลงน้ำอย่างแผ่วเบา ว่ายวนเวียนอยู่ต่อหน้าร่วมนาที ผมยิ้มให้กับฝูงปลา พลางพูดกับปลาเหล่านั้นว่า... ในเมื่อพวกเธอได้ชีวิตกลับคืนไปอีกครั้ง จงทำชีวิตต่อจากนี้ให้ดี ยึดมั่นในความดี และจงเอาตัวให้รอดในสังคม .... ทุกครั้งที่ผมปล่อยปลาทำบุญ ปลาเหล่านี้จะต้องวนเวียนว่าย และโผล่หน้ามาเหมือนเขาขอบคุณที่ให้โอกาสกับเขาอีกครา


จริงแท้ที่คนเราสามารถมีความสุขได้ แม้กระทั่งการอยู่กับตัวเองเหงา ๆ อยู่กับการกระทำที่ไม่เดือดร้อนใครเพียงลำพัง และมีความสุขได้ทุกครั้งที่เราพยายามทำความดี และให้โอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่ชีวิตอื่นในโลกใบนี้



รับรู้ มองดู ยิ้มรับ...ก็เพียงพอ
บอมเบย์ 8 กรกฏาคม 2554

Create Date : 09 กรกฎาคม 2554 Last Update : 9 กรกฎาคม 2554 11:04:44 น. Counter : 16858 Pageviews.		71 comments
Share Tweet

	ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 290 กิ่งฟ้า (22 พ.ย. 2564 00:21:29 น.)		ดอกไม้ที่บ้านค่ะ กิ่งฟ้า (19 พ.ย. 2564 00:10:07 น.)
	วันนี้เพื่อนโทรมาปรึกษา (15 พ.ย. 64) comicclubs (16 พ.ย. 2564 00:44:07 น.)		No. 1039 คนเอียงซ้าย... แต่...? ไวน์กับสายน้ำ (15 พ.ย. 2564 05:29:47 น.)