บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 11 ..

บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์

ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้

ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น

กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง

ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา

เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง

การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี

หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม

หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้





ตอนที่ 11 บันทึกเมื่อ 24 ธันวาคม 2550


"เฮ้อ.........อากาศสดใสจัง เช้านี้จะไปที่ไหนดีน้า"

ฉันนอนบิดขี้เกียจอยู่บนที่นอนของโรงแรม

กลางคืนอากาศเย็นสบายจนไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศเหมือนที่บ้าน

แค่เพียงแง้มหน้าต่างเล็กน้อย ไอหนาวก็พัดโชยเข้ามาเป็นระยะๆ มันเป็นคืนที่พิเศษสุดจริงๆ


ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือข้างเตียงเพื่อจะดูเวลา

"หา.....นี่มันเที่ยงแล้วนี่ ฉันจะนอนกินบ้านกินเมืองจนไม่ได้เที่ยวเหรอ"

ฉันรีบกุลีกุจอแต่งตัวให้เร็วชนิดที่ผมไม่ต้องหวี

สวมหมวกคู่ใจใบเดียวก็เอาอยู่ แถมยังให้ความอบอุ่นอย่างดีเยี่ยม

ฉันรีบปลุกเพื่อนให้ตื่น เพื่อเตรียมตัวท่องเที่ยวในวันที่ 2 ในมาเก๊า

เมืองเล็กๆที่เต็มไปด้วยสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ

แต่ยังไงก็มาถึงที่นี่แล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่คิดไว้ในใจว่าต้องไปให้ได้คือ "คาสิโน"





ฉันกับเพื่อนเริ่มอาหารมื้อแรกที่เซนาโด้ สแควร์

เป็นร้านอาหารจีนที่สามารถเจอะเจอคนไทยได้เยอะมาก

ฉันเป็นคนไม่ชอบอาหารจีนเพราะมีรสจืด

แต่สิ่งเดียวที่ดูจะถูกคอที่สุดก็คือผัดผักทั้งหลาย

จึงสั่งผัดผักล้วนๆมากิน ผักที่นี่สดอร่อยไม่แพ้เมืองไทยเลยทีเดียว


สถานที่แรกที่เรามาวันนี้คือ วัดอาม่า

ฉันไม่รู้ถึงประวัติของวัดอาม่า เพราะแผนที่และคู่มือที่ได้มาล้วนเป็นภาษาอังกฤษ

อ่านออกมั่งไม่ออกมั่ง แปลผิดๆถูกๆ

แต่ถึงอย่างไรสถานที่แห่งนี้ต้องเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่หนึ่ง

เพราะมีผู้คนเข้าออกตลอดเวลา รวมถึงกลุ่มคนไทยที่มากราบไหว้สักการะอาม่า

ฉันขึ้นไปข้างบนวัดซึ่งต้องไต่ขึ้นตามไหล่เขาที่มีความสูงไม่มากนักและกราบขอพรอาม่า

คนเราคงขออะไรได้ไม่มากมายเมื่อมีชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์แห่งนี้นอกจากขอให้มีความสุข

ทั้งที่จริงแล้ว ความสุขก็ติดตามไล่หลังตลอดเวลา

เพียงแต่ไม่เคยไขว่คว้าไว้เท่านั้นเอง

และอีกสิ่งที่ขอ คือ ขอให้ฉันได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง











หลังจากที่เราไหว้อาม่าเสร็จเรียบร้อย

ก็รีบบึ่งมารอแท็กซี่เพื่อที่จะไปสถานที่ต่อไปคือ มาเก๊าทาวเวอร์

ซึ่งมีความสูงถึง 338 เมตร รอบๆเป็นทะเล

ถ้าเราขึ้นไปชั้นบนสุดจะเห็นความงามพร้อมกับความเสียวไส้ในความสูง

บริเวณทางเดินชมบรรยากาศ เป็นกระจกใสให้เราเหยียบย่ำและสามารถมองเห็นพื้นเบื้องล่าง

ฉันแทบจะไม่กล้าเดินผ่าน เพราะดูเหมือนตัวเรากำลังจะตกตึกอะไรประมาณนั้น

ไม่รู้ว่าฉันจะบันทึกความงามในที่สูงของเมืองมาเก๊าได้อย่างไร

เพราะแบตเตอรี่กล้องถ่ายรูปฉันดันหมดตั้งแต่อยู่ที่วัดอาม่าซะแล้ว

และกล้องของเพื่อนรักก็เช่นกัน หมดไล่เลี่ยกันไม่ถึง 10 นาที

แถมปลั๊กที่นี่ไม่เหมือนเมืองไทย

เป็นเพราะความสะเพร่าอีกนั่นแหละ

ที่ไม่ได้เตรียมปลั๊กสำหรับเที่ยวมาเก๊าซึ่งมีวางขายเกลื่อนที่ตลาดตวันนาบ้านเรา

ก็คงได้แค่เก็บภาพต่างๆไว้ในความรู้สึก

กว่าฉันจะเต็มอิ่มกับบรรยากาศของมาเก๊าทาวเวอร์ ก็ตกเย็นซะแล้ว

วันนี้คงไปที่ไหนไม่ได้มากมายเพราะดันตื่นสายกัน










คืนนี้ที่เซนาโด้ สแควร์เขาจะมีการจัดคริสต์มาสไนท์

ที่นี่เป็นแหล่งชอปปิ้งแบรนด์เนมและสินค้าต่างๆ

ของบางอย่างถูกกว่าเมืองไทยเท่าตัว

จริงๆแล้วอยากจะข้ามไปที่เกาะฮ่องกง แต่เวลามีน้อยเหลือเกิน แค่มาเก๊าก็จะไปไม่ทั่วอยู่แล้ว

ที่เซนาโด้สแควร์ มีการจัดเวทีเพื่อให้วงดนตรีมาขับกล่อมนักท่องเที่ยว

และประดับประดาแสงสีอย่างสวยงาม

ทั้งมีต้นคริสต์มาสที่ไม่ใหญ่โตนัก แต่ดึงดูดให้ทุกคนถ่ายรูปได้ทั้งวัน

ฉันเดินที่นี่ได้ถึง 3 ทุ่มก็เหนื่อยอ่อน จึงชวนเพื่อนไปต่อที่ "คาสิโน"


พวกเราเดินจากเซนาโด้ สแควร์มาที่ lisbao คาสิโน (ถ้าจำชื่อไม่ผิด)

แต่ฉันเล่นเป็นเพียงหยอดสลอต แมชชีนเท่านั้น

ฉันต้องแลกเงินทีละ 100 เหรียญ เพื่อหยอดและหวังให้มีแจ๊คพอตมั่ง

เวลาที่เล่นแล้วมีเงินหล่นมา 20 เหรียญ ฉันจะดีใจ

ฉันขับเคี่ยวกับสลอตอยู่นาน จนลืมดูเวลาว่าคืนนี้คือคริสต์มาสไนท์

แต่อะไรๆก็คงไม่สนใจแล้ว เพราะผีพนันมาบดบังทุกอย่าง

ฉันเล่นอย่างสนุกสนาน จนลืมทุกอย่าง

และลืมไปแล้วด้วยว่าคืนนี้ฉันหมดเงินไปทั้งหมด 1000 เหรียญ....


ฮือๆๆๆๆๆ......

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2551 Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2551 18:14:42 น. Counter : 1744 Pageviews.		53 comments
Share Tweet

	คนสัมภาษณไม่ท้อ ผู้สมัครไม่ถอย peaceplay (26 มิ.ย. 2568 10:25:27 น.)		ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 379 : เรื่องที่มักเข้าใจผิด The Kop Civil (25 มิ.ย. 2568 15:27:14 น.)
	โจทย์ตะพาบ ... เรื่องที่มักเข้าใจผิด ... tanjira (25 มิ.ย. 2568 17:23:31 น.)		ทำไมเธอดูไม่ออก? nonnoiGiwGiw (24 มิ.ย. 2568 12:52:05 น.)