บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 8 ..

บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์

ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้

ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น

กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง

ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา

เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง

การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี

หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม

หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้





ตอนที่ 8 บันทึกเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2550


การเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองใหญ่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

บทถาม-ตอบ ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกได้เริ่มต้นขึ้นเหมือนกัน

"จะทำยังไงดี ในเมื่อยอดขายไม่มีเข้ามา มีแต่รายจ่ายที่ต้องให้ค่าทำบัญชีทุกเดือน"
แอร์พูด

ฉันอึ้งไปสักพัก ก่อนจะตัดสินใจตอบ

"แอร์...เราว่าพวกเราปิดบริษัทเลยดีไหม เราจะได้ไม่ต้องใช้จ่ายอะไร
เพราะตอนนี้เหมือนว่าบริษัทเราจะไปไม่รอดว่ะ"

เราสนทนากันสักพักก่อนจะได้คำตอบที่ไม่อยากคิดถึงมันอีกต่อไป


ฉันมีเพื่อนสนิทชื่อแอร์ พวกเราร่วมกันเปิดบริษัทพรีเมี่ยม(สินค้าสมนาคุณ)

ตั้งแต่เดือนพฤษภาคม 2549 ในชื่อบริษัท เจอาร์แอนด์ซี จำกัด

เริ่มแรกพวกเราทำงานด้วยความขะมักเขม้น

มีลูกค้าหลายรายที่เริ่มสั่งสินค้าเข้ามา

และอีกหลายรายที่เพียงเข้ามาติดต่อแล้วก็หายไป


แต่ในเวลาที่มีการแข่งขันกับบริษัทอื่น เราก็ต้องพ่ายแพ้ทุกที

เพราะด้วยเหตุที่สินค้าเรามีแบบจำนวนจำกัดและส่วนมากสินค้าจะใช้เกรดดี

จึงทำให้ราคาค่อนข้างสูง นี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ยอดขายของเราต่ำลงเรื่อยๆ ทั้งที่เพิ่งเริ่ม

บวกกับฉันต้องอยู่ต่างจังหวัดเพื่อปรนนิบัติพ่ออยู่หลายเดือน

จึงทำให้ต้องหยุดการทำงานไว้ก่อน แต่เวลาไม่เคยคอยใคร ค่าใช้จ่ายที่ต้องมีมาทุกเดือน

หากแต่เราไม่มีรายรับเข้ามา จึงถึงเวลาที่ต้องยอมรับความจริง





ฉันเฝ้าคิดเสมอว่า การตัดสินใจปิดบริษัทครั้งนี้

เป็นการยอมแพ้ต่ออุปสรรคเร็วเกินไปหรือเปล่า

หากแต่ว่าคงไม่ใช่ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันได้ทำทุกอย่างอย่างดีที่สุด

ฉันทำหน้าที่ของฉันทีละอย่าง หากอะไรมันจะเป็นไป ก็ต้องยอมปล่อยวาง

ฉันตัดสินใจให้ทุกอย่างในชีวิตล้มลงในเวลาที่ใกล้เคียงกันที่สุด

เพราะเหมือนกับว่า เวลานี้บาดแผลต่างๆในใจฉันมันยังไม่หายดี

และคงไม่มีอะไรเจ็บไปกว่านี้อีกแล้ว ดีกว่าการดันทุรัง ยื้อยุดฉุดกระชากเวลาให้ยาวนานขึ้น

ฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด





การที่บริษัทของฉันปิดกิจการ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆ ไม่ได้เสียดาย ไม่ได้เสียใจ

แต่กลับยินดีที่ฉันจะมีเวลาพักผ่อนใจยาวขึ้น

ชีวิตฉันไม่ได้ล้ม เพียงแต่ฉันผลักมันให้นอนราบกับพื้นดิน เพื่อพักผ่อน

ซึ่งสักวันฉันจะเอื้อมมือฉุดมันขึ้นมายืนอย่างสง่าอีกครั้งหนึ่ง

ขอเพียงเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาฉันให้ดีกว่าที่เป็น


วันนี้ฉันจะยังไม่คิดถึงอนาคตให้วุ่นวายใจ

เพราะฉันเหนื่อยเกินไปกับสิ่งที่ผ่านมาในเวลาไม่กี่เดือน.........


การเริ่มต้นใหม่จะเกิดขึ้นเมื่อฉันพร้อมเท่านั้น.......ฉันเพียรบอกกับตัวเอง......

Create Date : 11 ธันวาคม 2550 Last Update : 11 ธันวาคม 2550 7:38:34 น. Counter : 609 Pageviews.		28 comments
Share Tweet

	แพ้เนื้อจากการโดนเห็บกัด alpha-gal allergy สวยสุดซอย (17 เม.ย. 2567 14:07:10 น.)		15/04/67 สมาชิกหมายเลข 4675166 (15 เม.ย. 2567 09:46:52 น.)
	Bangsaen 21 The Finest Running Event Ever 2023 บางแสน แมวเซาผู้น่าสงสาร (12 เม.ย. 2567 10:20:55 น.)		ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 349 : วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ ฯ The Kop Civil (10 เม.ย. 2567 16:44:58 น.)