กีฬากับความก้าวร้าว ดีหรือไม่ ถ้าพูดถึงกีฬาไม่ว่าจะเป็นประเภทเดี๋ยว คู่ ทีม ชนิดใดก็ตามแต่ ผู้ที่เล่นกีฬาที่มุ่งหวังไปสู่ความสำเร็จสูงสุดในสายอาชีพนั้น นอกจากจะต้องมีความสามารถของร่างกายที่แข็งแรงเหมาะสมต่อการเล่นกีฬา การเคลื่อนไหวที่สอดคล้องรู้จักวิธีควบคุมร่างกายรู้จักกฎเกณฑ์ และเล่นไปตามกติกาของการแข่งขันกีฬาในแต่ละประเภทแล้ว ยังต้องมีความเข้มแข็งทางจิตใจด้วยไม่ว่าจะเป็นความอดทน การควบคุมสติ การปรับอารมณ์เพื่อที่จะแก้ไขสถาณการจากการแข่งขันได้อย่างทันท่วงที แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่การกีฬาจำเป็นต้องมีและสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในด้านของจิตใจ คือความก้าวร้าว (Aggressive) ความก้าวร้าวหมายถึง พฤติกรรมที่ประกอบด้วยกิริยา อาการต่างๆ เหล่านี้ โต้เถียงคุยโม้ ชอบรังแกผู้อื่น เรียกร้องความสนใจทำลายสิ่งของตนเองและผู้อื่น ไม่เชื่อฟังที่บ้านและที่โรงเรียน อิจฉาคนอื่นมีเรื่องต่อสู้ ทำร้ายร่างกายผู้อื่น ส่งเสียง กรี๊ดบ่อยๆ ชอบอวดเด่น ฉุนเฉียวอารมณ์เปลี่ยนแปลงกะทันหัน พูดมากเกินไป ล้อเลียน ทำฤทธิ์ลงมือลงเท้าข่มขู่ผู้อื่น พูดเสียงดังเกินควร (อ้างข้อมูลบางส่วนจาก น.พ.สุรพงศ์อำพันวงษ์ ข้อมูลข่าวจากหนังสือพิมพ์บ้านเมืองฉบับวันที่ 1 ธันวาคม 2547) พูดถึงความก้าวร้าวมีความจำเป็นขนาดไหนในการที่จะนำไปใช้ในด้านของการกีฬาผมมองว่ามีความจำเป็นมากเพราะหากนักกีฬาหรือผู้เล่นมีความก้าวร้าวไม่เพียงพอ ความหวั่นไหวระหว่างการแข็งขันอาจจะทำให้เกิดผลเสียได้อย่างมากมายจนถึงกับต้องพ่ายแพ้ในการแข็งขันกันเลยทีเดียว ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดถึงกีฬาที่ต้องใช้ความก้าวร้าวอย่ากีฬาการต่อสู้ทุกประเภท อย่ามวยไทย เทควันโด หรือกีฬาอาชีพที่มีความกดดันสูงในเรื่องของชัยชนะถ้าจะให้พูดโดยถูกต้องคือทุกกีฬาต้องมีความก้าวร้าวในตัวของมันเองทั้งนั้นขึ้นอยู่กับผู้เล่นต่างหากจะมีความก้าวร้าวมากน้อยเพียงใด แล้วความสำคัญของความก้าวร้าวละถูกใช้งานเมื่อไหร่ แน่นอนความก้าวร้าวจะต้องถูกนำไปใช้ในสถานการณ์แข่งขันกดดัน ยกตัวอย่างเช่น นักกีฬาเทควันโดฝ่ายแดงกำลังทำการต่อสู้จำเป็นต้องมีความก้าวร้าวเพื่อที่จะสร้างแรงกระตุ้นจู่โจมฝ่ายน้ำเงินเพื่อเอาชัยชนะให้ได้ หากไม่มีความก้าวร้าวฝ่ายแดงก็จะไม่สามารถเตะทำร้ายฝ่ายน้ำเงินได้ เพราะการใช้อารมณ์ประเภทอื่นๆก็คงไม่สามารถนำไปสู่การเข้าทำที่รุงแรงได้อย่างความก้าวร้าว ถ้าจะให้ใช้ความอดทน ก็คงต้องยืนให้คู่ต่อสู้เขาทำจนได้แต้ม ถ้าใช้ความกล้าก็คงไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกันนักแต่การกล้าที่จะทำร้ายผู้อื่นผมก็มองว่าน่าจะเป็นความก้าวร้าวชนิดหนึ่ง ความอ่อนโยนนี่ไม่น่าจะนำมาใช้กำการแข่งขันอะไรได้เลยเพราะถ้ามัวแต่ทำท่าทางอ่อนโยนให้คู่ต่อสู้เห็นผมว่าคงจะเจ็บตัวไปอีกไม่ใช่น้อย อีกซักตัวอย่างของพวกนักกีฬาอาชีพฟุตบอลทีมยืนกองหน้าทำการเลี้ยงจนเกือบที่จะถึงตำแหน่งที่ดีที่สุดในการเตะเพื่อให้ได้ประตู ฝ่ายรับจึงวิ่งเข้าไปพุ่งตัวสไลท์เสียบข้อเท้าจากด้านหลังเพื่อหวังที่จะหยุดเกมการรุกของทีมยืนให้ได้ ทั้งๆที่รู้ว่าการทำอย่างนี้จะทำให้ผิดกติกาและยังเกิดอันตรายอย่างมากกับผู้ที่ถูกกระทำด้วยเพื่อชัยชนะจะเห็นได้ว่าความก้าวร้าวมีความจำเป็นต่อการแข็งขัน ข้อดีของความก้าวร้าวเมื่อนำมาใช้กับกีฬา คือกระตุ้นความอยากที่จะได้รับชัยชนะ ความกล้าที่จะเข้าทำจู่โจมทำร้ายคู่ต่อสู้ ความหึกเหิมท้าทาย ความก้าวร้าว อีกทั้งยังเป็นส่วนสำคัญในการตัดสินใจในการกระทำแบบหวังผลระยะสั้นๆ ทันทีทันใดด้วย เช่นเมื่อถึงจุดที่ร่างกายเข้าไปถึงขีดสุดความก้าวร้าวจะเป็นตัวกระตุ้น ให้เกิดแรงที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้อีกครั้ง หากสามารถนำไปใช้อย่างเห็นผลและควบคุมได้ ความก้าวร้าวจะเป็นตัวกระตุ้นได้ดีอย่างหนึ่งเลยทีเดียว ข้อเสียก็มีในตัวเช่นกันหากไม่นักกีฬาไม่สามารถควบคุมความก้าวร้าวได้ แล้วนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน ก็อาจจะสร้างปัญหาและความเดือดร้อนได้อย่างไมค์ ไทสัน นักมวยรุ่นเฮฟวี่เวสชื่อดังระดับโลก ที่มีฝีมือเยี่ยมในยุคหนึ่งมีความก้าวร้าวในการแข่งขัน แต่เมื่อลงจากสังเวียนก็ไม่สามารถลดความก้าวร้าวลงในชีวิตประจำวันได้จนเป็นเหตุให้เขาต้องเข้าๆ ออกๆ ห้องขัง จากเหตุการทะเลาะวิวาห์อยู่บ่อยครั้ง ความคิดเช่นนี้เพื่อหวังที่จะได้รับชัยชนะ ถ้าไม่สามารถแยกแยะได้ก็อาจจะสร้างความเดือดร้อนได้เช่นกัน
.. ฉันก็รักคุณค่ะ.. (April Fool's) ..^^
 โดย: k'mom k'daugh
 วันที่: 1 เมษายน 2555 เวลา:11:54:44 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [