นวนิยาย จะลองรักอีกสักครั้ง บทที่ ๗ บทที่ ๗ คำหญิงหมอนต่อว่าผมบนรถเมล์ขณะโดยสารไปขายแร่ที่ตะกั่วป่ายังกรุ่นก้องหู หลังสึกจากพระ, คำเรียกชื่อผมจากเธอเปลี่ยนไปเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่เรียกผมผิดจากเดิม พ่อแม่และญาติ ๆ แต่ก่อนเคยเรียกชื่อกันเฉย ๆ แต่หลังจากสึกพระมาพวกเขาก็เรียก "เจ้า" นำหน้าชื่อ, หญิงหมอนและน้องสาวของผมก็เลิกเรียกชื่อ แต่หันมาเรียก พี่หลวง แทน วันนั้นผมบอกหญิงหมอนว่า "ความจริงหลังสึกจากพระมาแล้วพี่หลวงก็ตั้งใจจะช่วยพ่อแม่ทำสวนอยู่ที่บ้าน แต่เผอิญเจ๊กฮุยหาคนเป็นโต๋ยเชี้ยรถเขาไม่ได้ ก็เลยขอร้องให้พี่หลวงมาช่วยสักพัก...." "อะไรกัน! รวยจนไม่มีที่จะเก็บเงินออกอย่างนั้น ทำไมจะหาคนจ้างไม่ได้" หญิงหมอนว่า "เรื่องนั้นพี่หลวงไม่รู้หรอก แต่พี่หลวงกับเขาเป็นเพื่อนกันนี่ น้องหมอนก็รู้ไม่ใช่หรือ?" ผมชี้แจงให้หญิงสาวเข้าใจ "รู้จะ" เธอทอดสายตาลงต่ำ น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาเบาบๆ สั่นเครือือ ทว่าโชคดีที่ถนนช่วงนั้นเป็นทางเรียบ เสียงเครื่องยนต์หน้ารถจึงดังหึ่ง ๆ เบา ๆ ทำให้ผมพอจะฟังได้ยิน บวกอากัปกริยาเยี่ยงนั้น ทำให้พอคาดเดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น... แต่ผมกำลังปฏิบัติหน้าที่ของตนอยู่ จะมัวชวนเธอคุยเพลินไม่ได้ ผมจึงพูดออกตัวก่อนจะถอยฉากออกมาว่า "เมื่อไหร่น้องหมอนว่าง จะไปเที่ยวพังงากับพี่หลวงบ้างก็ได้นะ เราจะได้คุยกัน ตอนนี้พี่หลวงกำลังทำงาน ไม่สะดวกที่จะคุยนาน ๆ " ตอนท้าย ๆ ผมพูดเสียงเบา ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาผู้โดยสารอื่น และไม่คิดว่าแม่หญิงจากดงเขายาจะตั้งใจฟัง "หมอนยังจะไม่กลับไปเหมืองหรอกจะ" เธอว่า "วันนี้ขายแร่ฝากเงินธนาคารให้เสร็จเสียก่อน พรุ่งนี้หมอนจะไปเที่ยวพังงากับพี่หลวง รับปากหมอนนะว่าจะพาเที่ยว" ฉิบหายแล้วกู! ผมสะดุ้ง แต่ปากกลับตอบตกลงอย่างง่ายดาย "จ้า-ตกลง พรุ่งนี้รถพี่ออกจากท่าแปดเช้าโมงนะ น้องหมอนออกมารอตรงปากทางละกัน" "คะพี่" ตัวเมืองพังงามีขนาดเล็กถ้าเทียบกับตัวเมืองของจังหวัดอื่น แต่สิ่งที่จังหวัดอื่นอาจไม่มีและไม่อาจเทียบได้ก็คือความสงบเย็น ผู้คนมีอัธยาศัยไมตรี แม้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พบหน้ากันก็พูดจาทักทายอย่างมิตร "โกจะพาจี้ไปเที่ยวไหน" ไอ้หนุ่มสองแถวที่นั่งจับพวงมาลัยอยู่หน้ารถหันมาถาม เมื่อผมโบกมือพาหญิงหมอนขึ้นรถโดยสารของเขา เพราะเขาจำได้ว่า ผมเป็นกระเป๋ารถเมล์ ยืนเรียกผู้โดยสารขึ้นรถเสียงปาว ๆ อยู่ที่ท่ารถ พังงา-คุระบุรี เป็นประจำทุกวัน "ตรงไหนน่าเที่ยวบ้างล่ะ พอดีน้องสาวผมเขาอยากให้ผมพาเที่ยวสักพัก-ก่อนได้เวลาออกรถกลับนางย่อน" ผมถามหลังจากเขาเคลื่อนรถออกจากที่มาแล้ว นางย่อนก็คือคุระบุรี มันเป็นชื่อเดิม แม้จะเปลี่ยนใหม่เป็นคุระบุรีแล้ว แต่คนพังงาส่วนใหญ่ก็ยังเรียกนางย่อน โชว์เฟอร์หนุ่มคนนี้อัธยาศัยดี เขาขับรถสองแถวของเขาไปเรื่อย ๆ ไม่รีบ พร้อมกับชวนผมและหญิงหมอนคุยไปตลอดทาง "ที่เที่ยวมีมาก แต่ว่าโกมีเวลาน้อย สักครู่ก็จะต้องออกรถกลับนางย่อนแล้วนี่? " "สองชั่วโมงกว่า ๆ " ผมว่า รถสองแถวคันนี้เป็นรถรอบเมือง ไม่มีคิวเหมือนรถบัสของผม สามารถวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในตัวเมืองเพื่อตระเวนรับส่งผู้โดยสารได้ตลอดทั้งวัน เหมือนรถตุ๊กตุ๊กในกรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่ ๆ เวลานั้นพังงายังไม่มีรถตุ๊กตุ๊ก มีเฉพาะรถสองแถวโดยสารอย่างนี้เท่านั้น เมื่อมีผู้โดยสารยืนโบกมือริมทางก็จะจอดรับและไปส่งทุกแห่งตามที่เขาบอกให้ไป และบนเบาะนั่งเวลานั้นมีผู้โดยสารแค่ผมกับหญิงหมอนสองคนเท่านั้น หญิงหมอนถามเขาว่า "ถ้าเราจะเหมาให้คุณพาไปเที่ยวให้ทั่วเมือง โดยไม่ต้องรับผู้โดยสารอื่นอีก คุณจะคิดราคาเท่าไหร่" "สองชั่วโมงนี้ใช่ไหม?" "ใช่ค่ะ อาจไม่ถึงด้วยซ้ำ เพราะเราต้องกลับมาก่อนรถบัสของพี่หลวงจะถึงคิวออกจากท่าอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง" "แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน คุณสองคนจะได้เที่ยวให้ทั่วเมือง" "เท่าไหร่คะ คุณอย่าคิดแพงนะ" "โอ้ย-ผมไม่คิดแพงหรอกครับ ผมกับโกอาชีพเดียวกัน คิดแพงได้ไง จี้พูดมาเลยดีกว่า จะให้ผมเท่าไหร่" "ฉันกะไม่ถูกหรอก คุณนั่นแหละบอกมาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ เพียงแต่ให้มันสมน้ำสมเนื้อก็แล้วกัน เพราะฉันไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหนกี่แห่ง" "โกว่าไง" เขามองผมผ่านกระสกส่องหลัง "จะให้ผมกี่บาท" "ก็แล้วแต่คุณเถอะนะ ว่ามาเถอะ เราอาชีพเดียวกัน ผมเข้าใจ" "งั้นผมขอค่าน้ำมันร้อยเดียวพอ" เขาว่า "ฉันให้ร้อยห้าสิบ" หญิงหมอนพูด "ไปเถอะขับพาพวกเราไปเที่ยวให้สนุกและปลอดภัยก็แล้วกัน" เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงวันนั้นแล้วผมก็ยังรู้สึกขำไม่หาย อุตส่าห์ต่อรองกันตั้งนาน สุดท้ายเขาคิดแค่ร้อยเดียว และก่อนจะพาเราไปไหว้พระที่วัดถ้ำสุวรรณคูหาซึ่งมีพระนอนขนาดใหญ่อยู่ภายในถ้ำเขาก็เลี้ยวรถเข้าปั๊มน้ำมัน บอกเด็กปั๊มว่าเต็มถัง ซึ่งเป็นการเติมน้ำมันของนักเลงรถขนานแท้ เพราะแม้น้ำมันรถในถังจะยังมีอยู่มากน้อยยังไงก็ตาม นักเลงรถโดยสารก็จะร้องสั่งว่า "เต็มถัง" เสมอ ในระหว่างที่เด็กปั๊มยืนจับหัวจ่ายเติมน้ำมันลงในถังข้างรถถ ผมเหลือบตามองตัวเลขมิเตอร์บนหน้าปัดหัวจ่ายวิ่งไล่กันเร็วจี๋ กระทั่งสุดท้ายมันจอดอยู่ที่ ๑๘ ลิตร ๑๘๐ บาท สมัยนั้น น้ำมันเบนซินลิตรละะ ๑๐ บาท ดีเซล ๖ บาท เพราะฉะนั้นราคาที่เขาคิดค่าโดยสารกับเรา กับค่าน้ำมันที่เขาจะขับพาเราไปเที่ยวมันจึงสมน้ำสมเนื้อกันอย่างแน่นอน ผมคิดว่าตลอดเส้นทางที่เราจะไป รถคงกินน้ำมันไม่เกิน ๓ ลิตร เพราะ เขาพาเราเที่ยว ๒ ชั่วโมง และจอดอยู่กับที่ให้เราเดินเล่น หรือนั่งคุยกันไม่ต่ำกว่าชั่วโมง รถแล่นไปตามทางจริง ๆ รวมแล้วก็แค่ครึ่งชั่วโมงกว่า ๆ เท่านั้น เขาฟัน กำไรเหนาะ ๆ ไปแล้ว ๗๐ บาท แล้วเวลาที่เหลือถ้าเกิดฟลุ๊คได้รายเหมาอย่างนี้อีกสักรายสองรายเขาก็กลับบ้านนอนตีพุงได้สบาย เพราะกำไรไปแล้วสองร้อยกว่าบาท ซึ่งขณะนั้นเงินเดือนครูขั้นจัตวาก็สองพันกว่าบาท เฉลี่ยวันละแค่เจ็ดแปดสิบบาทเท่านั้นเอง "ชอบไหม?" ผมถามหญิงหมอนขณะเลือกซื้อของที่ระลึกให้เธอ ตอนที่เราลงจากรถไปเดินเที่ยวกันที่ถ้ำฤๅษี ซึ่งข้างนอกเขากำลังจัดงานสวนสนุก มีการออกร้านขายสินค้าเบ็ดเตล็ดรวมทั้งร้านขายอาหารเปิดขายตอนกลางวันอยู่หลายร้าน หลังเดินดูหลืบผาและอาบเอิบบรรยากาศเย็นฉ่ำภายในถ้ำกันแล้ว ผมก็ชวนหญิงหมอนออกมาเดินเล่นในสวนสนุก ซึ่งอากาศภายนอกค่อนข้างร้อน ผมจึงเลือกซื้อร่มกระดาษให้เธอคันหนึ่ง เป็นร่มโบราณทำจากเมืองจีน "อาแป๊ะจารึกภาษาจีนลงบนร่มให้ผมด้วย" ผมบอกซินแสเครายาวสีดอกเลา ซึ่งเป็นเจ้าของร้านกำลังนั่งแต้มสีวาดรูปดอกไม้ภูเขาลงบนร่มคันใหม่ ๆ ที่กางวางอยู่เป็นภายในเต็นท์ซึ่งเปิดขายในงาน ให้แกช่วยเขียนคำอะไรที่สละสลวยลงบนร่มที่ผมจะซื้อให้ด้วย "เขียงว่าไรลี?" ซินแสจับพู่กันจีนป้ายลงบนตลับสีน้ำมันสีแดงที่วางอยู่ใกล้้ ๆ "อายุมั่นขวัญยืน" ผมพูดยิ้ม ๆ "ล่าย ๆ " "เดี๋ยวก่อนอาแปะ" หญิงหมอนทักท้วง ซินแสเครายาวเลิกคิ้ว ทอดสายตาไปจับจ้องใบหน้าหญิงสาว "อี้จะให้อั๊วเขียนอาลายรึ?" แกถาม "เขียนว่า รักเธอเสมอ" พูดแล้วเมินไปทางอื่น ใบหน้าแดงเรื่อ "ฮ้อ ๆ " แปะซินแสตวัดพู่กันจีนฉับ-ฉับ ๆ ไม่ถึงชั่วอึดใจ อักษรจีนสีแดงที่งามอย่างขรึมขลังก็ถูกจารึกลงบนผืนร่มคันนั้นเสร็จสิ้น ผมควักเงินจ่าย ๓๙ บาท "ขอบคุงคัก รักกังให้มั่นคงน้อ- อาโก อาจี๊ " ร่มคันนั้นถูกวางไว้บนรถสองแถวพักเดียวสีที่เขียนภาษาจีนเอาไว้ที่ริมขอบด้านหนึ่งก็แห้งสนิท ตอนเราไปเดินเล่นกันที่วนอุทยานสระนางมโนราห์ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่ออีกแห่งของพังงา หญิงหมอนก็หยิบเอาร่มคันนั้นมากางซะเท่เลยทีเดียว แล้วก็บังเอิญมีช่างภาพตระเวนถ่ายรูปรับจ้างจากในตัวเมืองขับมอเตอร์ไซค์ไปหาลูกค้าที่นั่นพอดี เขาเป็นชายวัยกลางคน ผิวขาว ตาหยี ๆ อย่างจีนบ้าบ๋า ซึ่งเป็นสิ่งปกติสำหรับเมืองพังงาที่เต็มไปด้วยพลเมืองลูกผสมไทยจีน "โก ๆ " หญิงหมอนกวักมือเรียก "มาถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยสิ" "คิดราคายังไงครับ" ผมถามเมื่อเขาเลี้ยวมอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ ๆ "ภาพละสิบบาทครับ ภาพด่วนโพลารอยด์ราคาสูงหน่อย แต่ถ้าคุณมีที่อยู่ให้ผมส่งรูปไปให้วันหลัง ผมจะถ่ายด้วยกล้องธรรมดา อัดภาพเสร็จแล้วค่อยส่งทางไปรษณีย์ราคาจะถูกกว่ากันมากเลยครับ" นายช่างภาพมีกระเป๋าสะพายมีดำคล้องไหล่ติดมาด้วยใบหนึ่ง กล้องถ่ายรูปที่เขาว่าอยู่ในกระเป๋าใบนั้น ส่วนกล้องโพลารอยด์สำหรับถ่ายรูปด่วนเขาห้อยคอไว้ "ผมเป็นกระเป๋ารถเมล์เบอร์ ๒๖ สายนางย่อน-พังงา ครับ, โกอัดรูปเสร็จก็ค่อยเอาไปให้ผมที่ท่ารถวันหลังก็ได้" "อ๋อ-อย่างนั้นก็ดีนะสิครับ รูปถ่ายธรรมดาแค่รูปละสามบาทเอง แล้วมันก็อยู่ได้ทนทานกว่ารูปด่วนเป็นไหน ๆ " "งั้นถ่ายให้เราด้วยกล้องที่ว่าก็ได้ ไปเถอะพี่หลวงไปหาที่เหมาะ ๆ ถ่ายรูปด้วยกัน" เกิดมาเป็นผมมันก็มักจะหนีไม่พ้นตกกระไดพลอยโจนอย่างนี้แหละครับ ฮา ฮา สนุกแล้วกู ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าก็คงจะชวนกันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่คนที่ชักจะยิ้มไม่ออกคือผม เมื่อครั้งใช้ชีวิตอยู่ดงเขายา แม้ผมเคยพึ่งพิงเรือนร่างเธอกอดรัดเพื่อผ่อนคลายความหม่นเศร้าในบางครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เพียงแต่มันก็อาจจะเป็นผลกรรมที่กำลังไล่ต้อนผมอยู่ตอนนี้ก็ได้ ชะรอยอาจเป็นใครสักคนที่ในเหมืองมาแอบเห็นสิ่งนั้นเข้าโดยบังเอิญ เสร็จแล้วก็คาบความลับนั้นไปบอกแม่ผม การทาบทามเพื่อที่จะสู่ขอหญิงหมอนเป็นสะใภ้จึงเกิดขึ้น พร้อมกับแสงริบหรี่ที่กลางใจสาวก็พลอยสว่างเรืองรองขึ้นมา ซึ่งมันเป็นความผิดของผมเอง ผมรู้ดี เพียงแต่ตลอดเวลาผมก็ได้พยายามหาทางออกอย่างดีที่สุดแล้ว การใช้วาจาตัดรอนหรือตีตัวออกห่างโดยทันทีทันใด กับค่อย ๆ ให้เธอได้คิดตรึกตรองถึงความเหมาะสม ไม่ด่วนหักด้ามพร้าด้วยเข่านั้น ผมเลือกที่จะหยิบเอาอย่างหลังมาใช้ แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานสักเท่าไหร่เรื่องหนักอกหนักใจนี้จึงจะผ่อนคลาย แต่ที่แน่ ๆ ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจเธอ และจะไม่ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาหม่นเศร้ากับเรื่องนี้แน่นอน "แล้วมึงจะทำยังไง?" เจ๊กฮุยย้อนใส่ผม "มึงหาเรื่องปวดหัวชัด ๆ " ผมหยิบคีมหนีบก้อนน้ำแข็งในถังใส่แก้วเหล้า เติมเหล้า เติมโซดาแล้วชงด้วยคีมหนีบน้ำแข็งข้างหนึ่ง พรายน้ำสีอำพันในแก้วเดือดพล่าน ขณะนั้นแม้พอจะเริ่มพลบค่ำ แต่ตลาดนางย่อนก็เงียบเหงาผู้คนจนรู้สึกได้ ถ้าไม่มีเสียงเพลงจากลำโพงวิกหนังกับเสียงเพลงจากตู้เพลงหยอดเหรียญในร้านอาหารที่พวกเรานั่งกันอยู่ตรงนี้ ผมคิดว่าแม้ยุงบินผ่านมาสักตัวเราก็คงได้ยินเสียงกระพือปีกของมัน ภายในร้านอาหารมีคนคอเหล้านั่งดื่มกินกันอยู่สองโต๊ะ ลึกเข้าไปจนแทบชิดประตูห้องครัวเป็นพวกนักเลงป่าซุงห้าหกคนนั่งกันอยู่เต็มโต๊ะ ท่าทางจะเพิ่งขายไม้ซุงได้เงินกันมาเต็มกระเป๋า เพราะรู้สึกจะเสียงดังก่อนเวลาอันควร พวกเรานั่งตรงโต๊ะหน้าตู้เพลง เจ๊กฮุยนั่งคนละฝั่งโต๊ะกับผม ครูสุทิน ครูทวิช ครูคำนึง นั่งสองด้านซ้ายขวา บนโต๊ะมีเหล้ากวางทองกลมหนึ่ง ถูกรินไปค่อนขวด กับโซดาสี่ขวด เปิดไปแล้วสอง กับแกล้มมีแค่ยำแหนมจานเดียว ต้มยำกระเพาะปลาหม้อไฟกับปลากะพงผัดเกี่ยมฉ่ายที่สั่งไว้เถ่าชิ้วยังปรุงไม่เสร็จ "เอาเลยนิ-เจ้านุ้ย" ครูคำนึงพูดขึ้นหลังเจ๊กฮุยหยุดพูดและจ้องหน้าผม ในมือเจ๊กฮุยประคองแก้วเหล้าเตรียมจะยกขึ้นจิบ "ยัดแม่-ทำจั๊วเปล่า ๆ แหละมึง" ครูสุทินว่า จั๊ว เป็นคำสแลงที่เด็กหนุ่มแถวนั้นชอบนำมาพูดเกทับกัน มีความหมายว่า คุยโม้ ผมเลยสวนกลับไปว่า "จั๊วยัดแม่มึงนะสิ" ทุกคนกำลังจะรุมกินโต๊ะผม เพราะไม่มีใครเชื่อว่าผมยังไม่อยากแต่งงานมีครอบครัว เนื่องจากคนแถวนั้นเมื่อบวชเรียนกันเสร็จแล้ว ผู้หลักผู้ใหญ่ก็มักจะสู่หญิงสาวซึ่งอาจจะรักใคร่ชอบพอกันอยู่ก่อน หรือไม่ก็ผู้ใหญ่หมายปองไว้ก่อนแล้วให้แต่งงานอยู่กินกันเป็นฝั่งเป็นฝาไปเสีย ผู้ใหญ่ก็จะได้ชื่อว่าทำหน้าที่ของตนเสร็จสิ้นแล้ว... ทว่าผมกลับไม่ใช่ เพราะเวลานั้นผมยังไม่คิดมีครอบครัว แต่ถ้าจะถามว่า เมื่อก่อนตอนมีสาวบัวอยู่ด้วยผมมีความรู้สึกอย่างไรกับการใช้ชีวิตคู่กับหล่อน ซึ่งผมจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า นั่นคือการเตรียมตัวที่จะอยู่ด้วยกันฉันสามีภรรยาในอนาคต เพราะถ้าหากสาวบัวยังมีชีวิตอยู่ แน่นอนในอนาคตเราสองคนจะต้องเป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกต้องชอบธรรมอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะผมรักหล่อนจริง และรักจนหมดหัวใจ แต่ครั้นขาดหล่อนไปแล้ว ในใจผมก็เหมือนกับว่ามันจะว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง บัดนี้ซากรักที่เหลือแม้มันไม่อาจสร้างความหม่นเศร้า แต่ก็ไม่ยอมหลีกทางให้ใครทอดกายลงไปแทนที่หล่อนได้ง่าย ๆ เหมือนกัน *****************************
รู้สึกว่าจะยังไม่ได้สวัสดีปีใหม่กันเลยค่ะ งั้นขอสวัสดีและขอให้หลวงเสประสบแต่สิ่งที่ดีงามตลอดทั้งปีนะคะ คิดถึงเสมอค่ะ พิมพ์หนังสือไปกี่เล่มแล้วคะ ส่งข่าวกันบ้างเน้อ
โดย: ดอยสะเก็ด
  วันที่: 25 มกราคม 2556 เวลา:21:42:42 น.ครับผมสวัสดีครับคุณตุ้ย แต่ผมคลิกเข้าบล็อกของคุณไม่ได้นะครับ
คุณตุ้ยสบายดีนะครับ? โดย: หลวงเส
วันที่: 30 มกราคม 2556 เวลา:7:56:23 น.อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหลวงเส แวะมาทักทายหลังจากห่างหายไปนาน ยังห่วงใยกันเสมอจ้ะ โดย: KeRiDa
วันที่: 1 มีนาคม 2556 เวลา:9:25:14 น.โดย: เกศสุริยง
 วันที่: 3 มีนาคม 2556 เวลา:20:55:13 น.สวัสดีค่ะ หลวงเส แวะมาหาด้วยความคิดถึง พยายามโทรหา แต่ปรากฏว่าเบอร์ที่บันทึกไว้ในเครื่องกลายเป็นเบอร์ของคนอื่น ทำให้ติดต่อไม่ได้ ตอนนี้อยากถามหลวงเสว่าเข้าบอร์นิยายของประพันธ์สาส์นได้ไหม (ตั้งแต่ที่เขาปรับปรุงใหม่) ถ้าเข้าได้ เข้ายังไงคะ ถามไปทางประพันธ์สาส์นก็ไม่ได้คำตอบค่ะ ช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบคุณหลายๆค่ะ
โดย: ดอยสะเก็ด
วันที่: 6 มีนาคม 2556 เวลา:8:41:36 น.ขอบคุณทุกๆ ท่านที่แวะมาเยี่ยมนะครับ ว่จะต่อนิยายให้จบเสีย ก็ยังไม่มีเวลา
โดย: หลวงเส
วันที่: 7 มีนาคม 2556 เวลา:13:18:10 น.แวะมาทักทายคุณหลวงเสค่ะ มาอ่านนิยาย อิอิ
ช่วงก่อนหน้านี้เอิงก็ไม่ค่อยได้เข้าบล้อกเท่าไหร่ ติดเรียนภาษา สอบด้วย นานๆ จะอัพบล้อกที ไว้มีเวลาจะเข้ามาทักทายอีกนะคะ โดย: diamondsky
 วันที่: 13 มีนาคม 2556 เวลา:19:23:52 น.แวะมาทักทายครับหลวง
กะว่าจะติดตามนิยายบ้านๆ เรื่องนี้ด้วยครับ  โดย: panwat
วันที่: 14 มีนาคม 2556 เวลา:10:59:20 น. More Good Night Comments ////////////////////////////////////// ช่วงนี้หายอีกแล้ว มีงานติดต่อกันสามวัน วันนี้พอว่างรีบแวะมาเยี่ยมเยือนกัน ราตรีสวัสดิ์นะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 22 มีนาคม 2556 เวลา:21:35:07 น.ครับผมขอบคุณทุก ๆ ท่านนะครับ กำลังจะต่อนิยายเรื่องนี้อยู่ครับ
โดย: หลวงเส
วันที่: 22 เมษายน 2556 เวลา:21:52:57 น.สวัสดีคุณหลวงเส ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ
ช่วงนี้เอิงไม่ได้เข้าบล็อกเท่าไหร่ เพิ่งย้ายบ้าน จัดของกันเหนื่อยเลย คุณหลวงเส สบายดีนะคะ ขอติดไว้ก่อน ไว้มีเวลาจะมาอ่านนวนิยายจากบ้านนี้แบบเต็มๆ ค่ะ  โดย: diamondsky
วันที่: 22 เมษายน 2556 เวลา:23:00:50 น. More Thinking Of You Comments -------------------- สวัสดียามสายๆอวะมาทักทายให้หายคิดถึง หวังว่าคุณหลวงเส คงสบายดีนะคะ โดย: เกศสุริยง
วันที่: 23 เมษายน 2556 เวลา:8:48:00 น. More Friends Online Comments ------------------------------ แวะมาทักทายให้หายคิดถึง TAKE CARE นะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 27 เมษายน 2556 เวลา:18:36:00 น. More Get Well Soon Comments ------------------------------------------- สวัสดียามเย็น ระลึกถึงเสมอค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 2 พฤษภาคม 2556 เวลา:18:06:21 น.โดย: เกศสุริยง
วันที่: 6 พฤษภาคม 2556 เวลา:21:13:10 น. ------------------------------ ทักทายกันค่อนข้างคึกมาก 55555สงสัยหลับกันแล้ว อย่างไรก็ขอให้รักษาสุขภาพกันนะคะ ช่วงนี้ฝนตกเกือบทุกวัน ระลึกถึงเสมอค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 21 มิถุนายน 2556 เวลา:23:28:29 น.ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ยังแวะมาเยี่ยมเยียนกันนะครับ
โดย: หลวงเส
วันที่: 2 กรกฎาคม 2556 เวลา:18:32:24 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [