นิยาย/อดีตรักเหมืองป่า ตอนที่ 4  4.หยาดน้ำค้างกลางแสงจันทร์ ฟ้าโล่งเหนือผืนป่าและขุนเขา พระจันทร์กลมโตลอยเด่นดวงอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวกระพริบพราย นาน ๆ จะมีปุยเมฆบาง ๆ ลอยผ่านไปสักครั้ง ผมนั่งชันเข่าบนพื้นทรายอ่อนนุ่มแหงนมองฟ้ารายรอบ ความงามของดวงพระจันทร์ยั่วเย้าจิตวิญญาณที่โหยหาอาวรณ์ต่ออารมณ์ความรู้สึกชนิดหนึ่งของผมให้ล่องลอย...ลอยไปสู่สิ่งที่เด็กหนุ่มทั่วไปมักคาดหวัง? เมื่อเจ้าตัวน้อยหลับลงแล้ว หล่อนยังจะกล้าก้าวเท้าเดินลงจากทับกลับมาหาผมไหมหนอ? "เราคบกันแค่นี้พอแล้วนะ!" ทำไม? หรือหล่อนหึงหวงน้องสาวของต้ว...? หรือว่า...อิจฉา! แต่นั่นมันหนังไทย มิตร-เพชรา นี่หว่า... คิดแล้วก็ขำ... แต่ทว่า-คิดไปคิดมาผมก็อดที่จะชะเง้อมองตรงทางเดินที่ทอดลาดลงไปสู่เนินทับลุงทองเสียมิได้ กระทั่งเวลาผันผ่านไปชั่วครู่...และผมก็รู้สึกหนาว ใบหน้าและท่อนแขนเปลือยเปล่านอกแขนเสื้อต้องหยาดละอองน้ำค้างที่พร่างพรมลงมาจนชุ่มชื้นไปทั่ว ผมปลดผ้าขาวม้าที่คาดสะเอวขึ้นโพกหัว ทอดสายตามองฝ่าแสงจันทร์ออกไปโดยรอบ แรงปรารถนาที่ซ่อนลึกอยู่ภายในกำลังจู่โจมขึ้นมาอย่างไม่ปราณีปราศรัย และลึกลงไปกว่านั้น--ผมรู้สึกเปลี่ยวเหงาอย่างจับจิต... ตรงฟากฝั่งลำธารฝั่งโน้นเป็นทุ่งหญ้าที่เพิ่งถูกไฟป่าไหม้ลาม กระทั่งพื้นดินเตียนโล่งคล้ายพรมยักษ์สีมัว ๆ ปูทาบอยู่กลางผืนป่า บนตอไม้สูงยังมีเปลวไฟสีแดงไหม้ลนลามหลงเหลืออยู่เป็นแห่ง ๆ และมันก็ลุกโชติช่วง มองไกล ๆ คล้ายดวงตาของสัตว์ร้ายกำลังจ้องมองมา ผมละสายตาจากทุ่งหญ้าไฟลามผืนนั้น มองกลับมาที่สายน้ำซึ่งทาบทาแสงจันทร์ระยิบระยับอยู่อีกครั้ง แล้วก็ทอดตามองแมกไม้ทิวเขาที่แลเห็นเลือนรางอยู่ไกล ๆ ขณะลมป่าโชยพัดหอมกลิ่นสุคนธรสมารวยริน ผมเอื้อมมือไปหยิบขลุ่ยบนพื้นทรายขึ้นมาลูบเช็ดรอยน้ำลายของเจ้าตัวน้อย และรอยชุ่มชื้นจากหยาดน้ำค้างจนแห้งหาย แล้วจ่อริมฝีปาก เพลงอุทยานดอกไม้ในเวอร์ชั่นขลุ่ยไม้ไผ่ของผมก็พลิ้วแผ่วกังวาน... "ชมผกา จำปา จำปี กุหลาบ ราตรี พะยอม อังกาบ-ทั้ง-กรรณิการ์ ลำดวน นมแมว ซ่อนกลิ่น ยี่โถ ชงโค มณฑา...สายหยุด-เฟื่องฟ้า-ชบาและสร้อยทอง" "บานบุรี ยี่สุ่น ขจร... ประดู่ พุดซ้อน- พลับพลึง หงอนไก่ พิกุล-ควรปอง งาม-ทานตะวัน รักเร่ กาหลง ประยงค์ พวงทอง...บานชื่น---สุขสอง พุทธชาดสะอาดแซม" "........................... ..............." ผมพลอยหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกังวานเสียงทุ้มต่ำของเพลงขลุ่ยที่ตนบรรจงกรีดนิ้วบรรเลงระริกรัว ครั้นถึงช่วงสุดท้านเมื่อเพลงขลุ่ยเพลงนั้นจบลง ผมก็ต้องสะดุ้งและตื่นจากภวังค์อันสุนทรี เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างลอยมากระทบหัวไหล่ของผมเบา ๆ ผมถอนขลุ่ยออกจากริมฝีปาก เพรียกหาแม่ยอดรักด้วยจิตใจที่สั่นระทึกรัว "บัว!-อยู่ไหน.." ปากก็พร่ำเพรียกเรียกร้อง...สายตาก็สอดส่องแลหา ทว่ารอบกายกลับอ้างว้างวังเวง ไม่เห็นแม้เงาของสาวเจ้า หรือนางไม้นางไพรมากลั่นแกล้ง? "บัว... ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เงียบ! ผมเอามือป้องปากและส่งเสียงร้องเรียกดังขึ้นกว่าเก่า "สาวบัว...! ผมคิดถึงใจจะขาดแล้วนะ อย่าแอบซ่อนอยู่เลย ออกมาให้ชื่นใจหน่อยเถอะ" รอบนี้ได้ผล! หลังโขดหินห่างจากผมออกไปไม่เกินสามวา สาวงามอรชรในชุดกางขาสั้นรัดรูปอวดทรงองค์เอวและส่วนโค้งเว้าอย่างแนบสนิท ก็ก้าวเดินออกจากที่ซ่อนมาหยุดยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้าผม เชิ้ตแขนยาวสีลาย ๆ พับแขนสามส่วนที่สวมใส่ปกปิดเนินเนื้อสงวนอยู่ท่อนบนถูกรวบชายผูกรัดไว้เหนือสะเอว บ่งบอกความคะนองก๋ากั่นเหมือนนางเอกนิยายที่เธออ่าน โอ้-แม่หยาดน้ำค้างกลางไพร แม่เเทพธิดาของข้าหนอ ผมจ้องมองเรือนร่างอันงามงดของเทพธิดาผู้นั้นอย่างตะลึงลาน ราวต้องมนต์สะกดจากความงามที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เมื่อแรกเห็นตอนอยู่บนกระท่อมทับผมไม่ได้เพ่งพิศหล่อนมากนัก เพราะขณะนั้นภายในจิตใจมัวแต่ครุ่นพะวงอยู่กับหม้ายสาว-แม่ยอดชู้คู่ชื่นของผม บัดนี้แม่นางเนื้อทรายได้เยื้องย่างมาอวดโฉมให้เยือนยลอยู่ใต้แสงจันทร์ส่อง ณ บนผืนทรายเบื้องหน้าอย่างเต็มสองนัยน์ตา... นี่ผมฝันไปหรือเปล่า !? ผมรีบลุกขึ้นยืน เหน็บขลุ่ยไว้ที่สะเอว พร้อมกับเอ่ยปากเรียกหล่อน "หญิงหมอน" "ผิดหวังละซี?" อีแม่สาวเชิดหน้าประชดถาม"พี่บัวเขาวานให้ฉันมาตามนายไปกินขนม" ผมยืนฟังแน่นิ่งราวกับน้ำเสียงของเธอนั้นล่องลอยมาจากดินแดนอันไกลโพ้น หญิงหมอนหมุนตัวกลับ ผมเอื้อมมือรุดไปยื้อแขนข้างหนึ่งเธอมากุมไว้ "เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป" แม่นางไพรหยุดชะงัก พร้อมสะบัดปลายแขนหลุดจากการเกาะกุมของผมในทันที และหันมาเผชิญหน้าในระยะที่ปลายจมูกโด่งเป็นสันงามของผมกับแก้มสาวขาวนวลของหล่อนห่างกันไม่ถึงคืบ... "อย่ามาทำบ้า ๆ นะ แม่ตะบันปากฟันหลุดจะบอกให้" หล่อนกำหมัดข้างหนึ่งชูขึ้น ผมถอนกรูดมาตั้งหลัก " แม่คนสวย โปรดจงอยู่อวดโฉมเป็นขวัญตาแก่คนบุญน้อยอีกสักหน่อยเถอะ" "อ๊วก!" ผมหัวร่อก๊าก ก่อนฉวยโอกาสรวบมือสองข้างของสายสมรขึ้นมาแตะปลายจมูกอย่างฉับไว เพี๊ยะ ! "ชั้นไม่ใช่พี่บัว" น้ำเสียงของหล่อนแม้ไม่เฉียบขาดดุดัน แต่ก็สามารถที่จะเรียกสติผมซึ่งกำลังจะเพริดหลงไปไกลให้วกกลับทิศทางเดิมได้ทันที เช้าวันต่อมาขณะผมกับไอ้บองหลาช่วยกันสุมฟืนก่อไฟหุงข้าว... ไอ้หมึกตื่นแบกปืนแก๊ปเดินไปตรวจบ่วงแร้วดักสัตว์ที่ตีนเขาด้านทิศใต้ตั้งแต่เช้ามืด ไอ้พริ้งหอบถ้วยจานลงไปล้างที่ลำธาร ไอ้บองหลาถามผมว่า "เมื่อคืนมึงไปแหย่อะไรนังหมอน กูเห็นมันเดินหน้ามุ่ยกลับมาเชียว" "ไม่มีอะไร---แค่กูหยอกมันเล่นนิดหน่อย..." ...แล้วผมก็เล่าให้มันฟัง เพื่อนผมหัวเราะ หึ ๆ ในลำคอ แล้วเตือนว่า "มึงอย่าริเป็นอ้นหน่อยเลยว่ะ...คนบ้านเราเขาถือกันนะ-เรื่องนั้น" คนบางกอกเขามักจะให้ฉายาพวกผู้ชายเจ้าชู้ที่ชอบฟาดเรียบหมดทั้งบ้านว่า "พระยาเทครัว" แต่แถวบ้านผมเขาเรียก "อ้น" ซึ่งหมายถึงสัตว์ป่าสงวนพันธุ์ประเภทหนึ่ง ลำตัวอ้วนอุ้ยอ้าย และมีปลายขนอ่อนนิ่มเหมือนหนู หากแต่ของมันตัวใหญ่กว่าพวกหนูที่พบเห็นตามในป่าเป็นสิบ ๆ เท่า อ้นชอบขุดรูหากินอยู่ใต้กอไผ่ และมันก็กินรากไผ่เป็นอาหาร เมื่อขุดรูไชชอนลงไปสร้างรังอยู่ใต้กอไผ่กอไหนเข้า มันก็จะลงมือกัดกินรากไผ่จนหมดทั้งกอ กระทั่งไผ่กอนั้นเฉาตายก็จะย้ายออกไปหาทำเลใหม่อีก ชะรอยไอ้บองหลาคงเกรงว่าไผ่อ่อนที่ทับลุงทองลำนั้นจะพลอยเหี่ยวเฉาเพราะฤทธิ์คะนองของผมลงไปอีกสักลำหรือไม่ก็ไม่รู้ มันจึงติงผมไว้ และผมก็ทนนั่งฟังมันพล่ามไปอย่างนั้นเอง ประเภทเข้าหูซ้ายทะลุหูขวานั่นแหละ... พอดวงตะวันโผล่แย้มทิวไม้ทิศตะวันออก... ไอ้หมึกก็กลับออกมาจากป่าพร้อมกับลากเม่นตัวใหญ่มากับบ่วงแร้วที่ปลดออกจากคันมาแล้วตัวหนึ่ง พวกเราช่วยกันก่อไฟตรงหน้าทับขึ้นอีกกอง เอาเม่นไปจุ่มน้ำในลำธารจนหนังขนของมันเปียกชื้นทั่วทั้งตัว แล้วนำกลับมาโยนใส่กองไฟ เผาและขูดหนังที่มีขนแหลม ๆ ซึ่งไหม้ไฟส่งกลิ่นเหม็นขื่นด้วยมีดทำครัวกระทั่งตัวมันขาวเหมือนสำสี แล้วผมก็เรียกให้ไอ้หมึกผู้ที่จะลงไปอาบน้ำชำระเหงื่อไคลในลำธารจัดการเอาไปชำแหละที่นั่น เพื่อเอาเนื้อกลับมาแกงและย่างรมควันตุนไว้เป็นเสบียงวันหลังด้วย "มึงไม่คิดจะเอาไปฝากพ่อตาบ้างรึ?" ไอ้หมึกล้อผม "มึงเอาไปซี"ผมตีหน้าตาย ทั้งที่จริง ๆ แล้วปากกับใจไม่ตรงกัน และผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า บัดนั้นผมอยากจะไปเห็นหน้าใครกันแน่-ที่ทับลุงทอง? "หัวทอ..." ไอ้บองหลาหัวเราะ แล้วยื่นพวงเนื้อสดที่ร้อยกับหวายเส้นเล็ก ๆ พวงหนึ่งส่งให้ผม "เอาเนื้อเม่นไปให้เมียมึงแกง เสร็จแล้วมึงก็พลอยแดกข้าวกับเขาที่โน่นแหละ แดกเสร็จแล้วค่อยตามพวกกูไปหน้าเหมือง ไม่ต้องวกไปวกมาให้เมื่อยตีน เข้าใจไหม?" ผมหันไปยิ้มกับมันอย่างขวยเขิน... และรีบดีดตัวกระโดดฉากออกมา ก่อนที่จะโดนลูกถีบจากส้นตีนหนา ๆ ของมันพุ่งมาถึง... ซึ่งไม่ต่างอะไรกับนกน้อยหลุดออกจากกรงบินปร๋อ ครู่เดียวผมก็ย่ำเท้าถึงกระไดทับลุงทอง ป้าพัวนั่งตะบันหมากอยู่บนระเบียง พร้อมส่งสายตาเฝ้าระวังหลานกำพร้าตัวน้อยๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ มิให้พลัดตกลงไปข้างล่าง ผมไม่เห็นลุงทอง สอบถามป้าพัวได้ความว่าออกไปสอยใบกระท่อมที่ทับของพวกชาวเหมืองทางเหนือเมื่อตอนเช้ามืด หญิงหมอนกำลังหุงข้าวทำกับข้าวขลุกอยู่ในครัว ขณะผมหิ้วเนื้อเม่นพวงนั้นก้าวขึ้นกระไดเดินเข้าไปส่งให้เธอ แม่นางไพรของผมละมือจากมีดหั่นผักป่าบนเขียงไม้ยื่นมารับ "พี่บัวไปล้างจาน..." หล่อนบอก ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะอยากนั่งขายขนมจีบ "อยากชิมฝีมือทำกับข้าวของหมอนจัง หุงข้าวเผื่อผมด้วยนะ" "อ้าว! คิดจะหักค่าเนื้อเม่นพวงนี้รึไร?" อีแม่สาวชำเลืองค้อน แล้วหัวร่อหึ ๆ ในลำคอ ทำให้ผมเขินอายจนหน้าชา ยืนอ้ำอึ้งพูดไม่ออก กระทั่งได้ยินเสียงหล่อนว่าต่อ "พวกเราชาวเหมืองชอบกินของร้อนของเผ็ด มันอาจไม่เหมาะกับลิ้นของพวกนักเรียนนักศึกษาก็ได้" ช่างเป็นน้ำคำที่ยั่วยวนกวนจิตใจชวนให้วอกแวกเสียนักหนา หากแต่ผมก็ครวญคิดถึงคำพูดของไอ้บองหลา... ระวัง - -อีนั่นปากคอจัดจ้านเหมือนหมา.. ผมจึงพูดกับหล่อนขึ้นเบา ๆ ว่า "แกงเลียงถ้วยเล็ก ๆ ให้ซักถ้วยก็ได้" หญิงหมอนย่นจมูก "ฮึ ! งานนั้น- -ต้องยกให้พี่บัว" หล่อนว่า "รีบตามไปบอกให้เขากลับมาแกงให้กินสิ ชักช้าประเดี๋ยวไปหน้าเหมืองสายหรอก" และในที่สุดกับข้าวมื้อเช้าของผมวันนั้นก็มีแกงเลียงยอดผักป่าของสาวบัวเสริมมาอีกอย่าง ซึ่งผมยอมรับว่าฝีมือการปรุงรสแกงเลียงของหม้ายสาวอร่อยถูกปากผมมากเลย "กินให้อิ่มนะจะได้มีแรงขุดดิน" หม้ายสาวพูดขณะนั่งเป็นเพื่อนกินข้าวกับผมอยู่ในครัว ลุงทองไปเก็บใบกระท่อมยังไม่กลับ หญิงหมอนเลี่ยงออกไปนั่งหยอกเล่นกับหลานสาวที่หน้าระเบียง ป้าพัวบอกว่ายังไม่หิว เพราะปกติแกกินข้าวพร้อมกับลุงทองตอนสาย ๆ ทุกวัน "วันนี้ไม่ออกไปร่อนแร่หรือ?" ผมถามสาวบัว "ไป" "แถวไหน?" "ทำไม?" หล่อนขมวดคิ้วย้อนถาม พร้อมกับทำตาดุ"นุ้ยจะตามไปหรือ ? อย่านะ!-อีหมอนมันจะเพ่นกระบาลเอา..." "คืนนี้ให้ผมมาเที่ยวที่นี่อีกได้ไหม?" ผมทำตาหวาน "จะย่องมากินขนมอะไรอีกล่ะ?" ผมวางช้อนกินข้าวลงบนขอบจาน เอื้อมมือเชยคางหล่อนให้เชิดขึ้น วงหน้ารูปไข่ที่ดูออกคล้ำเพราะกรำแดดนั้นช่างสวยงามอย่างน่าเสน่หา ปาก จมูก คิ้ว คาง สอดรับกันอยู่บนนั้นอย่างลงตัว หม้ายสายสบตาผมแน่นิ่ง--แววท้าทายผุดพรายออกมาจนเห็นได้ชัด ทำให้ผมรู้สึกสั่นหนาวสะท้านทรวงอย่างบอกไม่ถูก "ก้อขนมสายบัวคนนี้ไงล่ะ" ผมระบายเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ "จะกินทิ้งกินขว้างใช่ไหม?" น้ำคำยอกย้อนที่เปรยออกมานั้นทำให้ผมอัดอั้นตันใจสุดบรรยาย "เอาไว้คืนนี้เราค่อยว่ากัน" ผมพูดขึ้นหลังหมดข้าวคำสุดท้ายในจาน พร้อมกับขอน้ำกิน... "นุ้ยกินข้าวนิดเดียวเอง อิ่มจริงหรือ?" หม้ายสาวรับขันน้ำคืนไปจากผม และถามด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่าห่วงใย ผมพยักหน้าและโน้มตัวไปหอมแก้มให้รางวัล แล้วบอกลา เพื่อตามไปสมทบกับเพื่อน ๆ ที่หน้าเหมือง ซึ่งป่านนี้พวกมันคงจะล่วงหน้าไปอีกเส้นทางหนึ่งแล้ว *********************************
 ขอโทษที่หายไปสองวัน งานเข้าค่ะ วันที่๒๖ก.พ.นี้เทศบาลและอบต.จัดงานกีฬากลุ่ม ทางคณะผู้บริหารของเทศบาลและอบต.๓แห่งได้ไว้ใจและมอบงานแต่งขบวนให้ เลยช่วงนี้สาละวนกับการsetชุด เสื้อผ้าหน้าผม ช่างแต่งหน้า เลยมีเวลาเข้ามาทักทายน้อยมาก พรุ่งนี้วันหยุดก็คงไม่ได้พักผ่อนอีกตามเคย ไม่เป็นไร มีงานดีกว่าไม่มี....พรุ่งนี้มีโปรแกรมไปไหนหรือเปล่าคะคุณหลวงเส มีความสุขมากมายนะคะ.... โดย: เกศสุริยง
  วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:23:47:16 น.โดย: KeRiDa
วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:3:10:13 น.ว้าว...บ่ช่ายเจ้า บ่ด้ายแหลงหรอยบ่าวสักเตื้อ
เพื่อนบล้อกเขาขอมา ก็จัดให้ตามคำขอ แง แง จาฟ้องแม่ มาว่าเค้า โดย: KeRiDa
วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:8:17:57 น. มาส่งความสุขและพรในวีนมาฆะบูชาให้หลวงเสค่ะ อย่าลืมทำบุฯทำทานสร้างกุศลให้ตัวเองด้วยนะคะ โดย: ดอยสะเก็ด
 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:8:30:07 น.โดย: KeRiDa
วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:4:49:57 น.โดย: KeRiDa
วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:4:41:04 น. สวัสดีเช้าวันทำงาน มีความสุขมากมาย ระลึกถึงเสมอค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:10:18:56 น.โดย: KeRiDa
วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:5:11:05 น.มีแขกมาเยี่ยมเต็มบ้าน แต่เจ้าของกลับเพิ่งตืนนอน เชิญหาที่นั่งพักผ่อนตามสบายนะครับ
เจ้าของบ้านจะไปล้างหน้าล้างตาก่อน ฮา ฮา  โดย: หลวงเส
วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:6:07:57 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:9:10:51 น. เอ...หายไปไหนนิ หลวงเสไม่สบายหรือเปล่าเอ่ย โดย: KeRiDa
วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:4:26:25 น.สวัสดีตอนเช้าค่ะ หลวงเส นิยายบทใหม่มาแล้วนะคะ ถ้าว่างก็แวะเข้าไปอ่านได้เลยค่ะ
โดย: ดอยสะเก็ด
วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:7:46:52 น. Thanks: ฝากรูป dictionary ห่างหายไปเสียสองสามวัน มัวแต่ยุ่งกับเรื่องงานอยู่ค่ะ วันนี้ว่างสิ่งแรกที่ทำคืออัฟblogและนำรูปมาฝากกัน ระลึกถึงและขอบคุณมิตรภาพบนโลกไอทีค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:12:57:15 น. มีความสุขกับการทำงานในวันนี้นะค่ะ โดย: KeRiDa
วันที่: 3 มีนาคม 2554 เวลา:2:50:01 น. ยามเช้าๆนี้อากาศไม่ร้อนมาก แต่พอสายลงนิดแทบจะนั่งไม่ได้เลย ร้อนมากมาย ต้องพึ่งแอร์คอนดิชั่นตลอดเลย พักผ่อนมาได้สามวันโดยไม่หยิบจับอะไรทั้งสิ้น วันนี้เตรียมsetชุดแสดงในงานแถลงข่าว"งานวีรชนปู่ดอก-ปู่ทองแก้ว"ของอำเภอวิเศษฯที่จะมีขึ้นในวันที่๑๖ที่จะถึงนี้ ระลึกถีงอยู่เสมอนะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 4 มีนาคม 2554 เวลา:9:11:10 น. สวัสดียามเช้าค่ะคุณหลวงเส อากาศร้อนใจคนอย่าร้อนนะคะ คิดถึงคร่าาาาาา โดย: เกศสุริยง
วันที่: 9 มีนาคม 2554 เวลา:10:10:37 น. เห็นภัยธรรมชาติที่เกิดกับญี่ปุ่นน่ากลัวจังเลยโลกใบนี้เริ่มปรวนแปรแล้ว ช่วงสองวันไม่สบายนิดหน่อยอาจจะเป็นเพราะอากาศร้อนมากมาย แอบหน้ามืดเป้นลมเลยค่ะ แต่ตอนนี้สบายดีแล้ว ช่วงนี้ซ้อมการแสดงหนักเหมือนกัน งานจะมีขึ้นในวันพุธนี้แล้วค่ะ ระลึกถึงอยู่เป็นนิจนะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 14 มีนาคม 2554 เวลา:10:24:47 น.เจ้าของเน็ตอาพาธเสียหลายวัน สมาชิกแวะมาทักทายกันจมหู เห็นทีต้องตามไปขอบคุณเสียหน่อย
โดย: หลวงเส IP: 101.109.74.183 วันที่: 15 มีนาคม 2554 เวลา:14:40:24 น.
สวัสดียามเช้าวันพุธค่ะ คุณหลวงเส ขอบคุณสำหรับกำลัง
ใจที่มีให้กันเสมอมานะค่ะ ในที่สุดตอนที่ 4 ก็คลอดเสียที หลังจากที่รอมานาน แต่ ขอแปะไว้ก่อนน๊า ค่อยกลับมาอ่านคราวหน้าจ้ะ โดย: KeRiDa
วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:9:25:27 น. เช้านี้อากาศเย็นสบาย สดชื่นจริงๆ ช่วงบ่ายวันนี้มีงานแถลงข่าวรำลึกวีรชนปู่ดอก-ปู่ทองแก้วที่ อ.วิเศษฯ จังหวัดอ่างทอง แล้วจะเก็บภาพมาฝากกันนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:10:25:55 น.มาตามอ่านฮับผม แล้วจะขอมาวิจารณ์งานเขียนของหลวงเสทีหลังนะฮับ
โดย: วัวป่าหลงเงาจันทรา IP: 125.25.192.108 วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:11:13:55 น.
โดย: KeRiDa
วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:3:35:25 น. แม้ฝนจะหยุดตกแล้ว หมั่นรักษาสุขภาพ ทำความอบอุ่นให้กับร่างกายน๊า แน๊ะ..หันไปกอดคนข้าง ๆ ก็ได้ อุ่นไอรักดี อิอิ โดย: KeRiDa
วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:5:50:52 น. แวะมาทักทายในวันพักผ่อนที่หนาวเย็น คุณหลวงเส สบายดีนะคะ โดย: เกศสุริยง
วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:8:48:29 น. ขอให้มีความสุขกับวันที่แสนสบายน๊า ตื่นมาดูพระจันทร์กลมโต เปล่งประกายสวยงาม จะขออะไรจันทร์ดีเอ่ย โดย: KeRiDa
วันที่: 20 มีนาคม 2554 เวลา:4:38:41 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ว่า อินเทอร์เน็ตของผมมันใช้น้ำมันตราเต่าน้อย เลยวิ่งได้ช้าอย่างน่าสงสาร
จึงเมื่อมีเวลาได้แวะไปเยี่ยมเยียนพวกท่าน ความชักช้ายืดยาดของระบบอีการ์ดอินเทอร์เน็ตทำให้ผมต้องรอจนกระทั่งง่วงหาวแล้วก็ผลอยหลับไปเสียก่อนทุกคราว
เพราะฉะนั้น ถ้าหากหลวงเสไปเยี่ยมเยียนพวกท่านได้ไม่ครบทุกคน ก็ขอให้รำลึกถึงสาเหตุแห่งความจำเป็นข้อนี้ก็แล้วกันนะครับ
แล้วท่านก็จะได้ไม่คิดว่าหลวงเสใจดำ