นวนิยาย จะลองรักอีกสักครั้ง บทที่ ๘ พังงายามค่ำค่อนข้างเหงา เพราะเราสองคนไม่คุ้นพื้นที่ แต่สำหรับพวกคนรถที่ล่วงหน้ามาก่อนพวกเขาเข้ากับบรรยากาศนี้ได้แล้ว ตกเย็นหมดภาระหน้าที่ก็เตร่กันมานั่งหาของกินที่หน้าโรงหนัง หรือไม่ก็ร้านอาหารที่ท่ารถซึ่งอยู่ใกล้โรงแรมรักษ์พังงา ที่นั่นพวก"คุณเธอ"ทาปากแดง ๆ พักอยู่บนโรงแรมพอได้ฤกษ์ยามล่าเหยื่อก็จะลงมาเดินสูบบุหรี่ผ่านไปมาควันหอมกรุ่น หนุ่มกระเป๋ารถเมล์แทบทุกสายที่ต้องมาตกวินนอนพักรอออกรถวันพรุ่งนี้ตอนหัวรุ่งและหกโมงเช้าถึงเจ็ดโมงก็มักจะเกร่มาวนเวียนอยู่แถวนี้ ผมกับเจ็กฮุยไม่ค่อยถนัดเรื่องนั้น เราถนัดของเมา บวกกับมีเพื่อนรักคนหนึ่งจบมาจากเทคนิคกรุงเทพ เพิ่งสอบบรรจุเป็นช่างรังวัดประจำสำนักงานที่ดินจังหวัดได้ใหม่ ๆ ก็เลยทำให้พอรู้แหล่งที่กินของเมาชั้นดีกันบ้าง คืนแรกที่รถบัสของเราตกวินฝั่งพังงา เราสามคน ผม เจ็กฮุย และโกศล เจ้าหน้าที่รังวัดชั้นจัตวาคนใหม่ของสำนักงานที่ดินจังหวัดพังงาก็เมาแอ๋กันที่ร้านอาหารตรงข้าม ว.เทคนิคพังงา โกศล เพิ่งถอย ฮามาฮ่า วิบาก-เอ็นโดโร่ ออกมาใหม่ ๆ ก็เลยเข้าทาง พอครึ้มกันได้ที่ก็ชวนกันนั่งมอ'ไซค์ซ้อนสามร่อนถลาไปทั่วเมือง คนมองกันฉิบหายหมด เพราะไม่เคยมีใครซ่าส์อย่างนั้นมาก่อน เคราะห์ดีที่จ่าก้วย หัวหน้าจราจร สภ.พังงา (คู่อาฆาตของพวกเราในอดีต)แกเข้านอนไปแล้ว ไม่งั้นเจอห้องขังแน่ เมื่อร่อนมอ'ไซค์จนหนำใจ และหายบ้ากันแล้ว โกศล ก็มาส่งเราเข้านอนที่ลานจอดรถเมล์ที่ปั๊มน้ำมันหน้าโรงแรมหลักเมือง ตอนแรกผมกับเจ็กฮุยก็ขึ้นไปจุดยากันยุงนอนกันบนรถบัสของเรานะแหละ ทว่านอน ๆ กันไปสักครู่ก็รู้สึกร้อนมาก เหงื่อซึมไปทั่วทั้งกาย "ร้อนไหมมึง?" เจ๊กฮุยถามผม "เหงื่อเปียกโชกทั้งตัวแล้วว่ะ" ผมว่า "ติดเครื่องยนต์เปิดพัดลมเพดาน-ดีไหม?" "หนวกหูเพื่อนตายห่า" ผมขัด "แล้วจะนอนกันยังไง?" "ไม่รุ๊" เงียบกันไปสักพัก เจ๊กฮุยก็พูดว่า "ไปนอนโรงแรมกันเถอะ ร้อนเหมือนตับจะแล่บอย่างนี้กูหลับไม่ลงแน่" จริง ๆ แล้วคืนนั้นใครเขาก็ร้อนกันทุกคน เพราะว่าอากาศอบอ้าว ลมเงียบ ฟ้าแลบแปลบปลาบ เขาเรียกร้อนก่อนฝน และในที่สุดหลังจากผมกับเจ๊กฮุยลงจากรถไปปลุกหลงจู้โรงแรมเปิดห้องนอนได้ไม่ถึงสิบนาทีฝนห่าใหญ่ก็เทตูมลงมาจริง ๆ เราเลยขาดทุนค่าโรงแรม เพราะหากฝนราดลงมาเสียก่อน นอนในรถก็คร้านจะเย็นและหลับสบาย นี่เป็นประสบการณ์นอนพักค้างคืนฝั่งพังงานคืนแรก หนที่สอง และจะค้างที่นี่ติดต่อกันไปอีกห้าคืน รถบัสของเราก็จะตกวินหยุดวิ่งรับส่งโดยสารหนึ่งวัน แล้วไปเริ่มต้นเที่ยวแรกที่ฝั่งคุระบุรี หมุนเวียนสลับกันอย่างนี้ไปเรื่อยตลอดปี จากนั้นก็จะจับฉลากเปลี่ยนเวลาใหม่ รถตกวินนอนฝ่ายพังงารอบนี้ถือเป็นรอบสำคัญสำหรับชีวิตคนรถเมล์ของผม เพราะพอถึงรุ่งเช้าก็มีข่าวสำคัญจากแบของเจ็กฮุยแจ้งมาถึง บอกให้เขารีบติดรถเมล์รอบเช้ากลับคุระบุรีด่วน "นี่กุญแจ!" เจ็กฮุยส่งกุญแจรถเมล์ให้ผม "เฮ้ย!" ผมมองหน้าเขา "มึงทำได้" มันว่า แล้วก็เดินไปขึ้นรถเมล์ที่กำลังเคลื่อนออกท่า ผมยืนซึม ถึงจะขับรถเป็น แต่ใบขับขี่ยังไม่มี เป็นสิ่งผิดกฏหมาย ขับรถไม่มีใบขับขี่มีหวังจ่าก้วยเอาตายแน่เลยกู?
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [