นิยายอดีตรักเหมืองป่า บทที่ 17  นาฬิกาฝาผนังภายในร้านก๋วยเตี๋ยวบอกเวลาบ่ายโมงตรง ผมแยกกับพี่โสภาสแล้วเดินทอดน่องไป ตามถนนภายใน วค. ซึ่งดูเงียบเหงา ตึกเรียนส่วนใหญ่ปิดประตูหน้าต่าง...ร้างไร้นักศึกษา เช่นเดียวกับผม ซึ่งถ้าไม่ติดกับเรื่องบ้า ๆ ป่านนี้ก็คงเดินทางกลับบ้านไปเกือบครึ่งทางแล้วกระมัง แต่เมื่อหวนคิดอีกที ก็ว่าดีเหมือนกัน จะได้รู้ดำรู้แดง รู้ว่าอะไรเป็นอะไร และเผื่อจะได้รู้ทิศทางลมกับเขาบ้าง ซึ่งต่อไปนี้ก็คงจะต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ... จะเดินเหินไปไหน หรือคิดทำอะไรแบบสบาย ๆ เหมือนก่อนเห็นทีจะไม่ได้อีกแล้ว คราบความคิดแบบเด็ก ๆ ควรสลัดทิ้งเสียที... ถ้าเป็นนก-บัดนี้ผมก็ควรจะรู้ว่าตัวเองเริ่มปีกกล้าขาแข็งขึ้นบ้างแล้ว อีกไม่นานก็จะต้องโบยบินออกล่าเหยื่อตามลำพัง... ในไพรกว้างเต็มได้ภยันตราย ทั้งพญาเหยี่ยวและสัตว์ร้ายมีอยู่ดาษดื่นให้ต้องระมัดระวัง จะลอยช้อนตามเปียก หรือทำเป็นทองไม่รู้ร้อนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์หน้าตึกสำนักทะเบียนมีนักศึกษาหญิงชายที่ยังติดธุระไม่ได้กลับบ้านเหมือนผมมุงดูแผ่นประกาศกันอยู่สี่ห้าคน พวกเขาคงอยากรู้วันเกรดออก หรือไม่ก็อยากรู้รายวิชาที่จะต้องลงทะเบียนเรียนในเทอมหน้า ซึ่งอาจมีการเปลี่ยนแปลงไปจากคู่มือหลักสูตรที่เราได้รับกันไปแล้วเมื่อตอนต้นเทอมก็ได้ ผมไม่สนใจกับเรื่องเหล่านั้น เพราะถือว่ายังมีเวลา วันนี้เย็น ๆ หรือพรุ่งนี้เช้าตอนออกจากหอกลับบ้านค่อยแวะไปดูก็ได้ ผมจึงคิดที่จะเดินผ่านไปเสีย ทว่าเมื่อใครคนหนึ่งเหลือบมาเห็นผมเข้า เขาก็ร้องเรียกพร้อมกวักมือให้เข้าไปหา "ไข่นุ้ย มีจดหมายฉบับหนึ่งแน่ะ" "เฮ้ย !" ผมร้องขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นซองจดหมายสีขาวจ่าหน้าซองถึงผม เสียบเข็มหมุดติดอยู่กับพื้นบอร์ดกระดาษชานอ้อยหุ้มสักหลาดสีน้ำเงิน หลังบานกระจก "แม่-ง มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร" ผมสบถพลางเลื่อนบานกระจกดึงมันออกมาอย่างขุ่นเคือง เพราะปรกติจดหมายทุกฉบับ ไม่เว้นแม้แต่โทรเลข หรือธนาณัติที่ส่งมาถึงนักศึกษา จะต้องถูกนำไปแปะไว้ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์อีกที่หนึ่ง คือที่บอร์ดหน้าสำนักงานประชาสัมพันธ์ฯ ติดกับทางเดินไปยังหอพักของผม ชะรอยจดหมายฉบับนี้น่าจะมีมือดีแอบนำไปเซ็นเซอร์แล้วเอามาแปะไว้ที่นี่เป็นการเตือนให้รู้กันทางอ้อม แต่เขาทำอย่างนั้นเพื่ออะไร? ผมรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเป็นอย่างยิ่ง นุ้ย ที่รัก ว่าจะเขียนจดหมายมาหานุ้ยตั้งแต่ตอนลงมาขายแร่เที่ยวแรกกับพ่อและน้องหมอน แต่ไม่มีโอกาส เพราะพวกเขาจะรีบกลับเหมืองในรุ่งเช้าของอีกวัน เลยทำให้ไม่มีเวลาที่จะนำไปส่งที่ไปรษณีย์ จะไหว้วานผู้อื่นก็เห็นเป็นเรื่องไม่เหมาะ คิดว่านุ้ยคงเข้าใจ ส่วนจดหมายฉบับนี้บัวเขียนที่โรงพยาบาล ลูกสาวของบัวเป็นไข้ หมอให้นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อเฝ้าดูอาการ แต่ตอนนี้เธอค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว นุ้ยไม่ต้องเป็นห่วง คิดว่าอีกสักวันสองวันก็คงจะกลับบ้านได้ บัวซื้อซองจดหมายกับกระดาษและแสตมป์ที่ร้านค้าสวัสดิการที่อยู่ใกล้ ๆ เมื่อเขียนเสร็จก็จะนำไปหย่อนลงในตู้ส่งจดหมายที่ริมถนนหน้าโรงพยาบาล ซึ่งบัวสังเกตเห็นตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ไม่นึกเลยว่าแค่จะเขียนจดหมายถึงใครสักคนที่เราแสนจะคิดถึง จะต้องรอโอกาสกับเขาเหมือนกัน ขอให้ตั้งใจเรียนให้สำเร็จสมปรารถนา บัวขอเอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้เสมอ รักและคิดถึง บัว เมื่อดูจากวันที่ที่ผู้เขียนเขียนไว้บนหน้ากระดาษ และวันที่ที่ไปรษณีย์ปลายทางประทับตรารับจดหมาย ห่างกันแค่หนึ่งสัปดาห์ ซึ่งเลยเวลานั้นมาเกือบสิบวันแล้ว... แสดงว่าตอนนี้สาวบัวกับเจ้าตัวน้อยก็คงออกจากโรงพยาบาลและกลับเข้าสู่ผืนป่าดงเขายากันไปแล้ว ผมนอนครุ่นถึงหล่อนกับเจ้าตัวน้อยจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็ใกล้จะได้เวลาลงไปกินข้าวมื้อเย็นที่โรงอาหารอีกแล้ว เหลือพรุ่งนี้เช้าอีกมื้อเดียว ซึ่งเป็นมื้อสุดท้ายสำหรับเทอมนี้ที่เขาจะรับผิดชอบ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันประกาศปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการ ใครที่ยังมีภาระคั่งค้างจะต้องพักอยู่ที่หอพักต่อไป ก็จะต้องออกไปหาซื้อกินข้างนอก ภาระสัญญาระหว่างโรงอาหารกับนักศึกษาที่ผูกขาดอาหารเป็นรายเทอมได้หมดสิ้นลงแล้ว บนหอพักของผมว่างผู้คนจนผมรู้สึกเหงา พวกเขาคิดถึงบ้านและพากันกลับไปตั้งแต่เช้าวันแรกที่สอบเสร็จ ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ผู้ที่ติดภาระคั่งค้างกันเท่านั้น... ซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน โดยเฉพาะบนชั้นที่พักของผมเหลืออยู่สามสี่คนรวมทั้งผม และตอนนี้พวกเขาก็ออกไปทำธุระข้างนอกยังไม่กลับมา กลับจากโรงอาหารผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเก่า ๆ รอเวลาพักผ่อนหลับนอนอยู่บนเก้าอี้ริมเตียงของผม แม้จะเลยหัวค่ำมาพอสมควรแต่อากาศภายในหอพักก็ยังร้อนอบอ้าว พัดลมเพดานไม่ช่วยอะไรได้เลย ผมอยากจะเดินไปเปิดมุ้งลวดรับลมเย็น ๆ ภายนอกสักบานสองบานก็เกรงฝูงยุงจะแห่กันเข้ามา จนในที่สุดทนร้อนไม่ไหวจึงเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับขลุ่ยประจำตัว คิดในใจว่าจะลงไปนั่งรับลมเย็นบนม้าหินอ่อนใต้โคนไม้ข้าง ๆ หอพักสักครู่หนึ่ง พอให้อากาศภายในชั้นนอนคลายร้อนลงบ้างก็จะกลับขึ้นมาอาบน้ำอีกสักครั้งแล้วนอน ผมรู้ตัวว่าความเหงาได้แล่นมาครอบงำตั้งแต่เมื่อได้อ่านจดหมายรักของสาวบัวฉบับนั้น ความคิดถึง...และเหนือไปจากนั้น-ขย่มจิตใจผมให้โหยหาจนอยากจะออกไปเดินเตร็ดเตร่เปลี่ยนบรรยากาศที่แผงร้านค้าหน้า วค.เสียสักพัก ทว่าความเงียบวังเวงอันน่าสะพรึงกลัวราวกับป่าช้าที่แผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณก็ได้ยับยั้งผมไว้ และผมก็ไม่คิดที่จะแวบออกไปหาพี่โสภาสในยามค่ำคืนอีกแล้ว รอบ ๆ อาคารสำนักงานและตึกเรียน รวมทั้งหอพักสูง ๆ สาม-สี่ชั้น ที่ตั้งเป็นแถวเป็นแนวไปตามถนนภายใน วค. สว่างไสวด้วยแสงนีออนที่พวกยามรักษาการฯเปิดทิ้งไว้ รอบ ๆ บริเวณม้าหินอ่อนใต้โคนไม้ที่ผมนั่งกระดิกเท้ารับลมเย็น แมลงกลางคืนกรีดปีกส่งเสียงดังเซ็งแซ่ ถัดออกไปที่สระน้ำหน้าแปลงเกษตรกบเขียดส่งเสียงร้องระงมอยู่เหมือนกัน สายลมยามค่ำพัดโชยมาแผ่ว ๆ ผมรู้สึกสดชื่นสบายกาย ขณะทอดอารมณ์ล่องลอยไปไกลโพ้น... พลางจ่อหน้าแป้นเลาขลุ่ยเข้ากับริมฝีปาก หมายจะเอาเสียงขลุ่ยขับกล่อมตนเองให้พอเพลิดเพลินสักเพลงครึ่งเพลงแล้วจะกลับขึ้นไปอาบน้ำนอน ทว่าทันใดนั้นก็เกิดเหตุระทึกขวัญแทรกขึ้นมาขัดจังหวะจนผมสะดุ้งตกใจ ตูม ! ปัง! ปัง ! ปัง! ปัง ! ปัง! เสียงปืนดังขึ้น 5-6 นัดไล่ ๆ กันที่หน้า วค. ซึ่งผมพอจะจับเค้าได้ว่า อย่างน้อยเสียงปืนที่ดังขึ้นนั้นเกิดจากปากกระบอกปืนคนละกระบอก แต่จะเป็นกี่กระบอกและชนิดใดบ้างผมไม่มั่นใจ พร้อมกับไม่มั่นใจว่าจะมีการตายเพราะเสียงปืนที่แผดคำรามขึ้นหรือไม่ หรือตายกันไปกี่คน ผมก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ผมรู้สึกเป็นห่วงพี่โสภาสขึ้นมาทันที ผมลุกขึ้นยืน เอาขลุ่ยเหน็บหลัง สอดไว้กับขอบยางยืดของกางเกงกีฬาขาสั้นที่นุ่งอยู่ แล้วเดินอ้อมกลับไปที่หน้าหอ เจอพวกเพื่อนนักศึกษาที่พักอยู่ชั้นล่างสามสี่คน ออกมายืนออกันอยู่บริเวณนั้นด้วยสีหน้าแตกตื่น รวมทั้งอาจารย์ดนัยซึ่งเข้าเวรดูแลหอพักสำหรับคืนนี้รวมอยู่ด้วยท่านหนึ่ง "เสียงปืนใช่ไหม-นายนุ้ย" อาจารย์ดนัยซึ่งอยู่ในชุดนอนสีลาย ๆ ถามผม "ครับอาจารย์" ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา พร้อมกับเอ่ยปากชวน "เราออกไปดูกันหน่อยไหม?" "อย่า - อย่า! " อาจารย์ดนัยห้ามเสียงสั่น "ดีไม่ดีจะพลอยติดร่างแหไปกับเขาด้วย... ไป- ไป- เรากลับเข้าหอพักกันเถอะ" ทุกคนเดินตามหลังอาจารย์คุมหอเข้าหอพัก ผมเดินเลยขึ้นไปชั้นบน พวกเพื่อน ๆ ที่พักอยู่บนชั้นเดียวกับผม ที่ยังเหลือ ก็ยังไม่มีใครกลับเข้ามา ไม่รู้พวกเขาไปทำธุระกันที่ไหน และคิดว่าคงจะไม่มีใครกลับเข้ามาอีกแล้ว เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาสามทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาปิดหอ คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้า แต่พอผมออกจากห้องน้ำ พวกเขาก็มาถึง และใครคนหนึ่งพูดกับผมด้วยใบหน้าที่ยังไม่คลายจากอาการตื่นตระหนกว่า "อาจารย์พิเชฐถูกยิง" "เมื่อตะกี้นะหรือ?" ผมตกใจ "ใช่ !" เขาพยักหน้า "พวก อส.พาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว" "ตั้งสี่-ห้านัด?" ผมสงสัย พร้อมทั้งปักใจว่าแกน่าจะไม่รอด "อาจารย์พิเชฐโดนไอ้เท่งซัดเข้าไปนัดเดียว" ใครคนนั้นเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง "สามสี่นัดหลัง เป็นพวก อส.ที่มากับแกยิงสวนคนร้ายด้วยลูกโม่ น่าจะเป็น .38 แต่ไม่ถูกใคร เพราะ อส.สองคนนั้นล้มตัวลงกับพื้นแล้วยิงสุมสี่สุ่มห้าตามหลังไป..." แถวบ้านผมเรียกปืนลูกซองสั้นเมดอินไทยแลนด์ว่า "ไอ้เท่ง" ซึ่งเป็นปืนที่นิยมใช้กันในหมู่นักเลงไร้สังกัดชอบบินเดี่ยว บ้างก็ว่า มือปืนนิรนาม เพราะมือปืนพวกนี้สืบหาต้นตอได้ยาก ในส่วนหลักฐานก็ไม่รู้จะไปเสาะหาเกลียวกระสุนได้จากที่ไหน และราคามันก็ไม่กี่บาท ยิงเสร็จโยนทิ้งไปเสียก็ไม่น่าเสียดาย ทว่าไอ้เท่งก็ไม่เคยสร้างความผิดหวัง ถ้ามือปืนใจถึงเข้าไปจ่อระยะประชิดตัว... ตูมเดียวจอด! หากแต่รายอาจารย์พิเชฐแกกลับไม่ตายคาที่ เพราะมี อส. คุ้มกัน และแกก็ถูกนำส่งโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ซึ่งจะรอดหรือไม่ยังไม่มีใครคาดเดาได้ ในขณะนี้ รู้เพียงแต่ว่าแกยังไม่ตายเท่านั้น หนึ่งบวกหนึ่งเป็นสองตามหลักคณิตศาสตร์ ! ทว่าสองบวกสองจะเป็นสี่หรือเป็นอย่างอื่นตามทฤษฎีของพวกหัวหมอหรือไม่ ยังคาดเดาไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ คืนนั้นกว่าจะหลับลงได้ ผมนอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาหลายตลบ เราจะต้องเป็นไก่ที่ถูกจับเชือดให้ลิงดูอย่างแน่นอน เป็นความครุ่นคิดซ้ำซากและตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรกับตนเองต่อไปอยู่ตลอดเวลา... ซึ่งถ้าผมมีใจเอนเอียงไปกับแนวทางใช้กำลัง คือ จับอาวุธต่อสู้ ผมก็จะไม่ทุกข์ร้อนอันใด เพราะภูมิลำเนาเดิมของแม่ผมอยู่ที่เวียงสระ-ดินแดนปฏิวัติตัวจริงเสียงจริง ญาติโกโหติกาของผมหลายคนก็ขึ้นไปร่วมเคลื่อนไหวทางการเมืองอยู่บนภูเขา พรุพี เหนือคลอง ช่องช้าง พรุกำ ปลายแพง ซึ่งเป็นพื้นที่สีแดงที่ฝ่ายเจ้าหน้าที่บ้านเมืองครั่นคร้ามเป็นที่สุด ซึ่งผมอาจแวบตามญาติ ๆ ขึ้นไปเมื่อไหร่ก็ได้ หากแต่นี่ไอ้ไข่นุ้ยมันก็แค่ "เด็กเรียน" ที่ชอบคบค้าสมาคมกับเพื่อนฝูง ไม่ยอมกักขังตนเองเหมือนใครบางคนที่ภาษาปักษ์ใต้เรียกว่า "พวกขี้มัน" เห็นแก่ตัว, วัน ๆ หมกมุ่นอยู่กับตนเอง สุขสำราญอยู่กับ รูป รส กลิ่น เสียง อย่างเมามัน ใครจะเป็นจะตายไม่เคยสนใจ ขอให้ตัวเองปลอดภัยและสุขสบายก็พอ กิจกรรมต่าง ๆ ถ้าไม่มีผลต่อคะแนนเก็บระหว่างเรียน ก็ไม่ยอมเข้าร่วม ซึ่งคนประเภทนี้ช่างมีอยู่มากมายเหลือเกิน ทว่าผลพวงจากการคบค้าสมาคมเพื่อนฝูงของผม ก็กำลังจะกลายเป็นดาบสองคม และอีกคมก็กำลังจะวกกลับมาบั่นคอผมเข้าให้แล้ว! รถจี๊ปตราโล่เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน พ่อกับแม่มีสีหน้าเคร่งเครียด น้องสาวสองคนนั่งกอดแขนผมร้องไห้น้ำตาเปียกชื้นทั่วใบหน้า กระทั่งถึงคราวที่ผมต้องลงชื่อในท้ายบันทึกการจับกุมข้อกระทำการอันเป็นคอมมิวนิสต์และพยายามฆ่า เธอทั้งสองจึงปล่อยมือผม แต่ยังคงร้องไห้อยู่เหมือนเดิม กรามสองข้างของพ่อบดเข้าหากันจนเป็นสันนูน เมื่อผมก้าวลงขั้นกระได น้องสาวทั้งสองคนหวีดร้องเสียงแหลมจนแม่ต้องเข้าไปกอด และปลอบว่า "เขาไม่ทำอะไรบ่าวหรอก อีกวันสองวันบ่าวก็กลับ" ตำรวจสามสี่นายพร้อมอาวุธครบมือรวมทั้งพลขับของรถจี๊ปคันนั้นพาผมมาที่โรงพัก สิบเวรประจำวันเป็นคนไขกุญแจเปิดประตูห้องขังต้อนรับการเหยียบโรงพักในฐานะผู้ต้องหาเป็นครั้งแรกในชีวิตผม "เราได้แจ้งไปให้ทางโน้นได้รับทราบผลการจับกุมคุณแล้ว น่าจะไม่เกินพรุ่งนี้เขาคงมารับตัว" สิบเวรคนนั้นพูดกับผม ทางโน้นของเขาก็หมายถึงโรงพักในท้องที่เกิดเหตุ ซึ่งเป็นเจ้าของคดีฆาตกรรมยามสุชาติ คดีพยายามฆ่าอาจารย์พิเชฐ และคดีความมั่นคง ที่มีรายชื่อผมไปปรากฏอยู่ด้วยนั่นเอง เรื่องมีอยู่ว่า... เมื่อผมกลับบ้านได้ 2 วัน และกำลังเตรียมตัวจะขึ้นไปดงเขายา เพื่อไปทำเหมืองหารายได้พิเศษพร้อมทั้งหวนคืนไปหาคนที่ผมกำลังคิดถึงใจจะขาด... ก็มีจ่าตำรวจนอกเครื่องแบบซึ่งเป็นญาติห่าง ๆ กับพ่อเอาข่าวร้ายมาบอก พร้อมทั้งสอบถามว่า เป็นอย่างที่โรงพักทางโน้นแจ้งข่าวมาจริงหรือไม่ ถ้าจริง- จะหลบหนีขึ้นเขาหรือจะหนีไปไหน ก็ให้รีบหนีไปเสียก่อน สักครู่เขาก็จะส่งตำรวจในเครื่องแบบมาจับกุม หรือจะสู้คดีก็สุดแล้วแต่... เพียงแต่มาบอกไว้ก่อนจะได้เตรียมรับมือ ผมตอบว่า "ไม่หนีไปไหนหรอกลุง เพราะผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา" แล้วผมก็เล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เขาฟัง รวมทั้งพ่อและแม่ด้วย "ดวงไม่ดีเลย-ลูกเอ๋ย" พ่อพูด พลางมวนยาใบจากจุดสูบพ่นควันโขมง "เรื่องคดีขึ้นโรงขึ้นศาลฉันไม่กลัว" แม่พูดขึ้นบ้าง "กลัวแต่เมื่อเสร็จเรื่องเสร็จราวแล้ว นุ้ยจะหมดโอกาสกลับไปเรียนต่อจนจบหลักสูตรนี่ซิสำคัญ" "ทำไม?" นายจ่านอกเครื่องแบบผู้เป็นญาติของพ่อถามขึ้น "ถ้าเราไม่มีความผิดทำไมจะกลับไปเรียนไม่ได้" "การเมือง" แม่ตอบ "การเมืองชนิดที่ต้องเข่นฆ่ากันให้ตายลงไปสักข้าง... มันได้เกิดขึ้นแล้วในสถาบันการศึกษาของไข่นุ้ย" พ่อพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของแม่ เพราะรู้ว่าแม่ติดตามข่าวสารทั้งทางวิทยุและหนังสือพิมพ์อยู่ไม่ขาด กระทั่งจ่าตำรวจผู้อุตส่าห์นำความลับสำคัญถึงขั้นเขาเองจะต้องติดคุกถ้าหากต้นสังกัดสืบทราบมาบอกแก่เราได้ลากลับไป ผมก็นั่งทำใจและเตรียมตัวที่จะเผชิญชะตากรรม **************************************
โดย: ดอยสะเก็ด
  วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:8:17:58 น.โดย: ดอยสะเก็ด
วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:8:59:07 น.วันนี้ได้เรียนศัพท์ใหม่ ปืนลูกซองสั้น เรียกว่า "ไอ้เท่ง"
ชื่อเหมือนหนังตะลุง อิอิ บทนี้มีเรื่องตื่นเต้นเยอะ อ่านไปลุ้นไปค่ะ ขอบคุณที่แวะมาชิมเมนูพาสต้ากับหอยนะคะ ที่อิตาลีอาหารทะเลเยอะ ไม่แพ้เมืองไทย ส่วนใหญ่มาจากทางใต้ วันนี้เอามาฝากหลวงเสจานนึงค่ะ  โดย: diamondsky
 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:14:10:46 น.โดย: KeRiDa
วันที่: 8 ตุลาคม 2554 เวลา:8:11:07 น. สร้างกริตเตอร์ เห็นจากภาพแล้วสะท้อนใจจัง วันนี้จะเป็นอย่างไร ฝนตกแรงแต่เช้า ลมหนาวก็เริ่มมา ธรรมชาตินี้น่ากลัวจริงๆเหมือนกันนะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
 วันที่: 8 ตุลาคม 2554 เวลา:8:41:08 น. มาทักทายค่อนข้างดึก ช่วงนี้นอนหลับไม่ค่อยเต็มตาเลยกลัวน้ำมาไม่รู้ตัว ฝนที่อ่างทองก็ตกแทบจะทั้งวันเลย แถมข้างบ้านก็โดนขโมยย่องเบาอีก สารพัดจริงๆช่วงนี้ แล้วคุณหลวงเส ล่ะคะเป็นอย่างไรบ้าง? โดย: เกศสุริยง
วันที่: 10 ตุลาคม 2554 เวลา:22:31:36 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 13 ตุลาคม 2554 เวลา:8:43:32 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 17 ตุลาคม 2554 เวลา:7:55:29 น. หายไปเสียสองวัน น้ำที่บ้านท่วมถึงหน้าบ้านแต่ไม่สูงนักยังไม่เข้าบ้านค่ะ ความสูงแค่กระสอบทรายสามชั้นค่ะที่ร้านกาแฟยังห่วงอยู่ค่ะน้ำจะถึงถนนแล้ว ถ้าท่วมถนนแต่ละอำเภอก็จะถูกตัดขาดออกจากกัน ยังลุ้นๆอยู่ค่ะ แต่ก็สร้างผนังกั้นน้ำแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ขอบคุณจริงๆ ต้องสู้กันต่อไปค่ะระลึกถึงเสมอค่ะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 18 ตุลาคม 2554 เวลา:22:48:41 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 22 ตุลาคม 2554 เวลา:8:34:43 น. -------------------------------- หายๆโผล่ๆอย่าว่ากันนะคะ น้ำขึ้นอีกแล้ว เหนื่อยใจจัง แต่ที่กั้นเอาไว้น้ำยังไม่เข้าบ้าน แค่ซึมเล็กน้อย แต่สงสารคนกรุงเทพฯเหลือเกิน วันนี้ดูข่าวจระเข้อาละวาดแถวบางบัวทอง ชาวบ้านต้องหวาดผวา เมื่อไรจะกลับคืนสู่ปกติเสียที ประเทศไทยคงบอบช้ำมากๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมานะคะคุณหลวงเส โดย: เกศสุริยง
วันที่: 23 ตุลาคม 2554 เวลา:20:41:46 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 26 ตุลาคม 2554 เวลา:8:05:27 น. ---------------------------------- แวะมาทักทายก่อนนอน ด้วยความคิดถึงหวังว่าคุณหลวงเส สบายดีนะคะ โดย: เกศสุริยง
วันที่: 30 ตุลาคม 2554 เวลา:0:08:00 น.ประทานโทษมิตรรักแฟนเพลงทุกท่านด้วยนะคับ ผมไม่ได้อั๊พนิยายที่นี่เสียนาน สำหรับคุณ go fa fa เดี่๋ยวผมจะตามดูให้นะคับ
ช่วงนี้งานยุ่งมาก ๆ (งานสวน) ไปอยู่ที่นั่นผมใช้แอร์การ์ดธรรมดาคับ เข้าบล็อกแก้งไม่ได้ มันอืดมาก ๆ โดย: หลวงเส
วันที่: 30 ตุลาคม 2554 เวลา:17:13:16 น.ไม่รู้จำกันได้หรือเปล่า ปรายเองค่ะ ที่หลวงเสเคยไปเยี่ยมตอนครั้งกระโน้น กลอนคำสัญญาเมื่อฟ้าสางอะค่ะ ไม่ได้มาหานาน
มาก แต่ไม่เคยลืมคำสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะมาอ่าน ติดเฟสบุ๊คงอมแงมค่ะ รวมทั้งมีงานอื่นๆรออยู่ หลวงเสเล่นเฟสบุ๊คหรือเปล่า จะได้แอดมาเป็นเพื่อนกัน โดย: วัวป่าหลงเงาจันทรา IP: 118.172.138.165 วันที่: 31 ตุลาคม 2554 เวลา:13:39:52 น.
สวัสดีหลวงเสรี
วันนี้มาดูลาดเลา แต่ยังไม่ได้อ่านเหมือนกัน หมู่นี้หรือหมู่ไหนงานก็ยุ่งตลอด นี่เพิ่งกลับมาจากเวีัยตนาม ขำนาฬิกาปลุกข้างบนนี่จัง เข้าใจหามา โดย: pantamuang
วันที่: 3 พฤศจิกายน 2554 เวลา:9:47:15 น. โดย: KeRiDa
วันที่: 8 พฤศจิกายน 2554 เวลา:9:24:06 น.สวัสดีครับเพื่อน ๆ ทุกคน ห่างหายไปบ้างไม่ว่ากันนะครับ
งานยุ่งครับผม โดย: หลวงเส
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:30:45 น.ขอบคุณคุณหลวงเสที่แวะไปชมบล็อกพาสต้านะคะ
จานนี้อาหารบ้านๆ (ของชาวอิตาเลี่ยน) ทำแป้งเองที่บ้าน ไม่ยากเลย หน้าตายังกะหอยแน่ะ อิอิ เอามาฝากจานนึงค่ะ  โดย: diamondsky
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:47:07 น. สร้างกริตเตอร์ วันลอยกระทงที่ผ่านมาไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ นอนเฝ้าบ้านให้เด้กๆไปเที่ยวกันและรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด งานแสดงไม่มีเลยช่วงลอยกระทงแต่ก็ไม่ได้หยุดเลย ทำเค็กตามออร์เดอร์ให้ลูกค้าตลอด เพิ่งจะว่างจริงๆก็ตอนนี้ เลยรีบมาทักทาย หวังว่าคุณหลวงเส คงสบายดีนะคะ โดย: เกศสุริยง
วันที่: 12 พฤศจิกายน 2554 เวลา:22:26:41 น.อ่านบทความแล้ว น่าติดตามมากครับ สนุกดีครับ เขียนได้ดีมากครับ ขอบคุณ
how to jelq video jelqing make dick bigger โดย: aeawit (ratone
) วันที่: 13 พฤศจิกายน 2554 เวลา:6:04:16 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
- - รักทะเล..เพราะมีลมเพ.ลมพัด
- - แม้คนที่เคยนัด..เค้าจะลมพัด.ลมเพ
- - รักภูเขา..เพราะมีลมเหงา.จากทะเล
- - ล่องเรือตังเก.ไปตามลมเพ.ลมพัด
ขอบพระคุณค่ะ"หลวงเส"ที่ไปเยี่ยมเยียน.."คิดถึงจัง"
หนูเข้า Thai writer ไม่ได้ค่ะ..แบบว่าลืมชื่อค่ะ
ท่านจำที่วิจารย์หนูได้ไหมคะ?
(ปางบรรพ์../..Prangpun /..Prangbun10913 ประมาณเนี๊ยะค่ะ)
น่ารังเกียจจัง..จำชื่อตัวเองไม่ได้
ถ้าท่านเจอลิงค์ที่ท่านวิจารณ์หนูในหัวข้อ"แหม่มกะปิ"
ท่านส่งให้ด้วยนะคะ