ความรักของคนสองคนและใจสองดวงจะมาบรรจบกันได้อย่างไรในเมื่อตัวแปรอันยิ่งใหญ่ของหัวใจคือห้วงเวลา...

แต่บางครั้งห้วงเวลาก็ไม่อาจกางกั้นรัก เมื่อเภตรา ดีไซเนอร์สาวไทยถูกโชคชะตาและเทพีจูโนนำพาให้ย้อนเวลาไปยังเมืองเฮอร์คิวเลเนียม ซึ่งตรงกับช่วงเวลาหกเดือนก่อนที่ภูเขาไฟวิสุเวียสจะระเบิด ในปี ค.ศ. 79 ที่นั่นเธอได้พบกับ เลโอดิอัส ชายหนุ่มผู้องอาจและเพียบพร้อม

ท่ามกลางกลิ่นอายและวิถีชีวิตโรมัน จากหนึ่งวันกลายเป็นหลายเดือน ความคุ้นเคยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันธ์ จนก่อเกิดเป็นสายสัมพันธ์ที่เรียกว่า รัก

รักแท้นิรันดร ที่พันธนาการใจสองดวงของคนสองคนไว้ด้วยกันให้ผูกพันธ์เหนือกาลเวลา

แถวนี้มีหนอนนิยายที่เป็นสาวกการ์ตูนบงกชด้วยไหมเอ่ย  มีใครเคยชอบ  คลั่งใคล้  ไหลหลง nglifeของบงกชมาก่อนบ้าง 

nglifeแตกต่างจากนิยายเรื่องนี้ตรงที่ในนิยายไม่ได้มีการเกิดใหม่ยกเข่งแบบในการ์ตูน  ไม่มีอารมณ์ครึกครื้นเฮฮามาสลับดราม่า  แต่จะเน้นไปที่ความรักลึกซึ้งยาวนาน

ปกติน้ำจะชอบนิยายแนวปาฏิหาริย์อยู่แล้วนะคะ  ประเภททวิภพ เรือนมยุรา แต่ที่ผ่านๆมาพระเอกจะเป็นคนไทยตลอดแม้จะอยู่ในยุคโบราณก็เป็นคนชาติเดียวกัน

แต่เรื่องนี้ท้าทายอคติตัวเองมาก เพราะเป็นคนไม่ชอบกินฝรั่ง(ขอกร๊ากกยาวๆๆ)  คือนิยายประเภทที่เน้นชวนฝันว่าพระเอกเป็นชาวต่างชาติหุ่นแมนตาสีน้ำทะเลนี่ชนะใจน้ำยากอยู่แล้ว  แต่เรื่องนี้แม้ไม่ถึงขั้นชนะใจให้หลงรัก  แต่รับได้เพราะมีที่มาที่ไปน่าสนใจ

นับถือความกล้าของคนเขียนตรงที่ว่าเลือก "ที่ไป" ให้นางเอกได้ไม่ซ้ำซาก    แม้จะต้องพูดตรงๆว่าทำการบ้านกับสถานที่ไม่ดีพอ...แต่ประวัติศาสตร์ของปอมเปอีและเมืองข้างเคียงมันก็ยากจะศึกษา  ตรงนี้ก็เลย...ช่างมันเต๊อะ

และผลต่อเนื่องจากการที่คนเขียนเองลงลึกด้านวัฒนธรรมและรายละเอียดอื่นๆของเมืองไม่ได้ก็คือ  ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการปรับตัวของนางเอกเลย  ตั้งแต่ไปอาศัยบ้านพระเอกอยู่ก็มีแต่นั่งเล่นกับน้องสาวพระเอก(ซึ่งถูกคอกันง๊ายง่าย)  กับไปเดินเล่นในเมืองกับพระเอก(เพื่อเจอตัวร้ายหลายตัว)

แล้วที่ไม่แน่ใจเลยไม่อยากบอกว่าเป็นข้อเสีย คือเรื่องภาษาพูด  เรื่องนี้นางเอกเป็นดีไซเนอร์ก็เลยได้ไปอิตาลี(สมเหตุสมผลดี  ทำดีต้องชม) ใจนึงคิดว่าเป็นดีไซเนอร์อาจพูดอิตาลีได้   แต่ช่วงนึงบอกว่าศึกษาตัวอักษรไปพร้อมน้องสาวพระเอก  จึงข้องใจว่าคนในเมืองพูดภาษาอังกฤษกับนางเอกงั้นหรือ?

ไหนๆก็ว่าถึงเรื่องคำพูด  ปัญหาของนิยายใหม่ๆสำหรับน้ำก็คือ  นางเอก "เด็ก"   ต่อให้ทำงานทำการเรียนจบสูงแค่ไหน   แต่ลักษณะคำพูดในนิยายก็เด็กเกินไปในความรู้สึกของคนอ่านที่มีอายุพอสมควร   

เภตรา  นางเอกของเรื่อง  โตมาในครอบครัวมีฐานะได้รับการศึกษาดีมีคอนเนคชั่น  เป็นดีไซเนอร์เพราะรุ่นพี่ชวนทำงานด้วย  ทำมาแล้วหลายปี   แต่การพูดจาหาความสุขุมไม่เจอ   แถมยังชอบพูดคนเดียวอีกด้วย   แต่เพราะบทสนทนามีน้อยกว่าบทบรรยายจึงยังกล้อมแกล้มได้อยู่

ไม่รู้จะสปอยล์มากไปไหม  กับการบอกว่าเรื่องนี้จบแฮปปี้เอนดิ้งนะ  แต่นิยายแนวชวนฝันก็ต้องจบสุขีอยู่แล้วจริงไหม  ต่อจากบรรทัดนี้อาจเผยเกี่ยวกับเนื้อเรื่องช่วงหลังๆไปหน่อยนะ  ถ้ากลัวสปอยล์ก็หยุดอ่าน

นางเอกหลุดไปอยู่ในยุคพระเอกหลายเดือน  ไม่มีคิดหรือบ่นถึงแม่เลย  ที่กลับมาได้เพราะเพื่อนสนิทสวดมนต์เรียก  ทั้งที่ต้นเรื่องปูมาด้วยการให้เห็นว่าครอบครัวอบอุ่นมีแม่เรียกกินข้าวเช้า   แบบนี้ปูให้กำพร้าไม่ดีเหรอ

ถ้าให้เดาใจคนเขียน  น้ำคิดว่า  เพราะจุดแข็งของทางออกชีวิตนางเอกนี่แหละทำให้แม่ไม่มีบทบาท  คือนางเอกหายไปหลายเดือน   แต่เวลาในยุคปัจจุบันผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง  เป็นทางออกที่เลอเลิศมาก  เคยเจอนิยายเรื่องอื่นที่แม่ร้องไห้ใจจะขาดสุดท้ายนางเอกก็ต้องไปอยู่ยุคนั้น...เซ็ง

ส่วนทางออกหัวใจของนางเอกก็หาทางลงได้เกินคาดดี   เป็นนิยายกลีบกุหลาบโรยตลอดแนวจริงๆ  นางเอกไม่มีทุกข์ตรมเอาเลย

--------------------------
เพื่อนบล็อกทุกคนสวัสดีค่ะ   ไม่เจอกันเป็นปี   ถ้าแวะมาแล้วก็เม้นกันหน่อยนะคะ   ไม่ได้รีวิวนิยายนานจนมือจะขึ้นสนิมแล้วค่ะ