จขบ.ไม่เคยดูละครเรื่องนี้ และก็คงไม่ไปหาดูย้อนหลังแม้จะชอบหมากเพียงใด
ก่อนลงมือเขียนเอนทรี่นี้ก็ได้ไปหาอ่านกระทู้เก่าๆที่คนดูละครและอ่านนิยายคุยกันมาบ้าง
รู้สึกขำ พูดจริง บอกตรง
จะบ่นทำไมว่าละครมันเครียด ก็นิยายมันเครียดน่ะ เครียดตลอดเล่มหาความฮาไม่เจออย่าว่าแต่ความหวานเลย ฉากผูกพันตั้งแต่วัยเด็กก็หาไม่มี บอกแค่มีรูปถ่ายไม่กี่รูปวางไว้ ฉากหวั่นไหวพระนางในแต่ช่วงเวลาก็ไม่มี เหมือนฝนตกกลางแดด ไม่บอกไม่เกริ่น
การกระทำของตัวละครแทบทุกตัวมันแข็งมาก หลอกมาก ไม่ธรรมชาติ ไม่ทำให้เชื่อ
ก่อตั้งบริษัทมาด้วยตัวเองจนใหญ่โตเป็นปึกแผ่นขนาดนั้น.....แต่งี่เง่าขนาดเอาบาปไปโยนให้พนักงานสาวๆในบริษัท แล้วก็ทนๆๆๆสามีแก่ๆอ้วนๆต่อไปเนี่ยนะ แล้วพอจะลุกมาหย่าก็ง๊ายง่าย
พระเอกรักนางเอกตอนไหน เคยทำความดีอะไร ผู้หญิงยุ่บยั่บไปหมด ผู้หญิงมาก่อเรื่องร้ายแรงในงานแต่งยังอุตส่าห์ไปมีแอฟแฟร์กันได้อีก
นางเอกง้องานเว่อร์ไปมั้ย ทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาใจเจ้านายงี่เง่า (ส่วนตอนเอาใจคุณย่าไม่ว่ากันนะ)
พระรองปิ๊งนางเอกง่ายเหลือเกิน หล่อรวยนิสัยดีครบสูตรขนาดนั้น
นางรองเท่มาก แม้จะมั่นใจไปหน่อยจนเกือบตกอยู่ในอันตราย แต่ก็ไม่เหวี่ยงวีนจนน่ารำคาญ
นางร้ายนี่สิ แบกหญ้ามาเยอะจัด ตัวละครโง่กันเป็นแถว แถมยังจบลงด้วยเรื่องเศร้าของสาวตัวประกอบนิสัยธรรมดาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่...ใส่มาให้เครียดทำไม
เศร้าค่ะเศร้ามาก ใครเคยอ่านเอนทรี่หลายปีก่อนจะรู้ว่า จขบ.คาดหวังกับร่มแก้ว ถึงจะอ้างว่าเล่มนี้เขียนนานแล้วก็ยังไม่โอเค เพราะเอนทรี่หน้า(มั้ง)จขบ.จะเขียนถึงสุดแดนหัวใจที่ก็เขียนมานานเหมือนกัน แต่ไม่ทำให้อกหักกับร่มแก้วเหมือนเล่มนี้
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [