สัพเพเหระ ตอนที่ 28 อบต. อบจ. เขาทำอะไรกัน เรื่องนี้จริง ๆ ว่าจะเขียนนานแล้วครับ แต่ว่าลืมไปบ้าง มีเรื่องอื่นที่คิดว่าน่าสนกว่ามาแทรกบ้าง ขี้เกียจบ้างอะไรบ้าง พอดีว่าช่วงก่อนปีใหม่ได้ข่าวว่าจะมีการขึ้นเงินเดือนพวกนักการเมืองท้องถิ่น มันก็เลยทำให้นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตอนที่ผมเพิ่งเริ่มเรียนป.โทใหม่ ๆ ที่ออสเตรเลีย ผ่านไปได้ประมาณอาทิตย์กว่า ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่ counselor ที่ทำเรื่องส่งให้ผมมาออส ก็ประมาณว่า ขอความช่วยเหลือน่ะแหละครับ จะมีคณะท่านผู้ว่าและรองผู้ว่า ตลอดจนสมาชิกอบต. อบจ. ของจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือตอนล่าง จะมาศึกษาดูงานที่ Brisbane แต่ติดปัญหาที่ว่า ในการสัมนายังไม่มีใครทำหน้าที่เป็น interpretor หรือล่ามให้เลย พี่เค้าก็เลยโทรมาบอกให้ผมช่วยหน่อย มีค่าขนมให้ด้วยอีกนิด จริง ๆ ผมไม่อยากรับงานนี้เท่าไหร่ เพราะว่าประสบการณ์ทำงานของผมที่มีมันคือการแปล ไม่ใช่การล่าม และผมไม่ได้สนใจค่าขนมที่จะได้หรอกครับ เงินซื้อผมไม่ได้หรอก ................. ถ้ามันไม่มากพอ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็เอาเหอะ ลองดูหน่อยก็ได้ จะได้รู้ว่าเราทำได้หรือไม่ได้ เผื่อว่าจะค้นพบตัวเองด้วยว่าเรา็ก็เป็นโซ่ เอ๊ย ล่ามได้คือกัน หลังจากที่นัดวันเวลาสถานที่ได้แ้ล้ว ผมก็ได้มาพบกับคณะท่านผู้ว่าดังกล่าว ก็ยังไงดีล่ะ ก็ดูเหมือนผู้ว่าอ่ะนะครับ ไม่รู้จะพูดไงเหมือนกัน หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จสรรพ ทางเจ้าหน้าที่ของผู้ที่จะให้ความรู้วันนี้ก็เดินออกมาพบพวกเรา แล้วก็พาเข้าห้องสัมนาทันที ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าเค้ามาสัมมนาเรื่องอะไร เรื่องการอนุรักษ์ต้นไม้ขอรับกระผม ผมก็ได้แต่นึกสังเวชในใจว่า ประเทศไทยก็เป็นประเทศที่อุดมสมบูรณ์มาก ๆๆ ประเทศนึง ทำไมต้องมาให้ไอ้ประเทศทะเลทรายอย่างออสเตรเลียมาให้ความรู้เรื่องนี้ด้วย ผมเชื่อว่าบุคลากรของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ของเรานี่แหละ ให้ความรู้ได้ดีกว่าไอ้พวกนี้เยอะเลยล่ะ ก็เอาเหอะ ไหน ๆ ก็มาถึงแล้ว ผมก็ทำหน้าที่ไปตามเรื่องระหว่างที่ทำหน้าที่ไป ผมก็สังเกตุเห็น นั่งหลับกันเป็นแถว หึหึ พอจบการสัมมนา ผมก็ขอรายการ(ทัวร์)สัมมนาของเค้ามาดู หึหึ สัมมนาแค่สองชั่วโมงแค่นั้นเอง ต้องบินมาไกลถึงนี่เชียว ไอ้เราก็นึกว่าพรุ่งนี้จะมีต่อ ที่ไหนได้ จบแค่นี้แล้ว ที่เหลือก็เที่ยวกันล่ะ พี่ที่เป็นไกด์นำคณะนี้มาเค้าก็ชวนให้ผมมากินข้าวเย็นด้วยกันก่อน แล้วก็พาชมเมืองนิดนึง ก็เป็นอันจบวัน ผมก็โอเค ไปกินกะเค้าหน่อย หลังจากกินเสร็จ ก็ถึงเวลาแรดครับ ผมขอใช้คำว่าแรดก็แล้วกัน เพราะว่าแต่ละท่านนี่แบบว่า ขนเงินมาช๊อปกันสนุกล่ะ เฮ้ออออ เงินที่เค้าช๊อปนี่มาจากไหนน้าาา ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้กันดี เหตุการณ์ที่ผมประทับใจมาก ๆ อันนึงจะเริ่มต่อจากนี้ครัีบ มีท่านอบจ.ท่านนึง อยู่ ๆ ก็เข้ามาหาผม แล้วก็ถามผมว่า ท่านอบจ.: แถวนี้มีร้านขายยามั๊ย ผม: มีครับ มีใครเป็นอะไรเหรอครับ แพ้อากาศอะไรรึเปล่า ท่านอบจ.: ป่าว ไม่มีใครเป็นอะไรหรอก ผม: แล้วจะซื้ออะไรเหรอครับ ท่านอบจ.เข้ามากระซิบข้าง ๆ หูผม แล้วก็บอกว่า "ไวอะกร้า" เฮ้อออออออออออออออออ อุตส่าห์บินมาถึงนี่ แทนที่จะตั้งใจหาความรู้ให้มันคุ้มกับเงินภาษีที่จ่ายให้พวกท่าน ๆ ได้มา ..... สัมนาครั้งนี้ ดันอยากรู้อยากเห็นในสิ้งไม่เป็นเรื่อง ยังไม่หมดครับ อีกท่านนึงถามหาบาร์อะโกโ้ก้ อีกท่านนึงถามว่าจะหาสาว ๆ ได้ที่ไหน จะบ้าตาย หอบเงินมากันเยอะนัก ผมก็เลยบอกว่า "สนใจคาสิโนกันมั๊ยครับ" เป็นตามคาด ทุกคนหูผึ่งทันที ผมก็เลยพาไปปล่อยทิ้งที่คาสิโน แล้วจากนั้นผมก็ตัวใครตัวมันล่ะ ต่อจากนี้ใครจะรวยใครจะเจ๊งผมไม่รู้ล่ะ ว่าแล้วก็ จบดีกว่า จบแบบเซ็ง ๆ ครับ
พี่โบ้ทแอบเข้ามาอ่านบล็อกโบว์รึ อิอิ
ขอไป hang out ก่อนนะ เด๋วกลับมาอ่านบล็อกพี่ อ  โดย: a girl who never gives up
 วันที่: 19 มกราคม 2554 เวลา:17:46:31 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
เรื่องปกติครับ ผมกล้าท้าเลย หน่วยงานรัฐบาลน่ะ ใครก็ได้ ให้งบผมไปศึกษาดูงาน ผมจะทำรายงานเปรียบเทียบให้เจ๋งไปเลย ระบบหลายๆ อย่างในต่างประเทศดีจริง อย่างระบบการศึกษาของญี่ปุ่น รถเมล์ของจีน ฯลฯ
แต่อย่างว่า คนของเราไปเพื่อไปเที่ยว