--- อ อ ง อ อ ---  ปีทีแล้ว อองออมีปัญหาเรื่องขาหลัง เดินไม่ค่อยไหวซึ่งเป็นปัญหาปกติของหมาพันธุ์นี้ เราก็ทำใจแล้วว่า คงต้องเหนื่อยกันไปสักพักใหญ่ ๆ เราทำวีล แชร์ เผื่อเขาอยากใช้ขาหน้าพาตัวเองไปไหน ขาหลังที่ไม่ค่อยมีแรงจะได้พักบนล้อ อย่างน้อยก็เคลื่อนไหวได้เองโดยที่เราพาเดิน เราทำแคร่สำหรับอองออเผื่อว่า วันไหนเขาเดินไม่ไหวแล้ว จะได้จัดที่นอนบนแคร่และเลื่อนไปไหนมาไหนได้ ไม่ให้นอนแซ่วอยู่กับที่ อย่างน้อยก็ได้ลากกันมาดูตะวันตกดินหน้าบ้านเหมือนที่เขาชอบ ผ่านมาอีกครึ่งปี อองออไม่ชอบทั้งวีล แชร์และแคร่ เขาพยายามถัดก้น ลากตัวด้วยสองขาหน้า พาตัวเองไปมารอบ ๆ บ้าน ทำให้เกิดแผลที่สะโพก แต่โชคดีที่ยังกินยาได้ แผลค่อย ๆ ทุเลาลงเพราะจู่ ๆ เขาก็ลุกเดินได้อีก ลุกเองบ้าง บ่อยครั้งที่เราช่วยเอาผ้าสอดเข้าใต้ลำตัวช่วยพยุงขึ้น พยายามพาเขาเดินในทุกเช้าและเย็น ไม่อย่างนั้นเขาจะนอนอย่างเดียว ขาจะลีบและอ่อนแรงไปเรื่อย ๆ แต่เราก็ต้องแล้วแต่เขาเพราะอองอออายุมากแล้ว อยู่กับเรามา 13 ปี ถ้าเทียบอายุกับคน เขาก็แก่มาก ๆ และไม่ค่อยแข็งแรง 90 % คือนอน ที่เหลือคือตื่นมากินหรือทักทายเราเท่านั้นซึ่งเราก็ไม่อยากรบกวน กลางปีนี้อองออดูอาการย่ำแย่มาก ๆ เพราะเริ่มเดินไม่ได้อย่างแท้จริง กลางคืนเห่าหอน คร่ำครวญอย่างต่อเนื่อง ใหม่ ๆ เราก็เหนื่อย ล้าและรำคาญ หงุดหงิดมากเพราะต้องตื่นกลางดึกมาดูเขาว่าจะเอาอะไร เขาหิวตลอดเวลา อ่างอาหารและน้ำก็เอาไว้ใกล้ ๆ และที่สำคัญนอนทับอึและฉี่ของตัวเองทั้งคืน ทำให้ทุกเช้าของเราคือการช่วยกันอาบน้ำให้ อาบเหมือนคนคือทั้งเช้าและเย็นเพราะเลอะเทอะไปหมด พอสบายตัวเขาจะหลับได้ ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ และเสียใจที่รำคาญเขา มานึกถึงตัวเองเวลาไปไหนมาไหนไม่ได้ บอกใครไม่ได้บ้าง อองออยังมีเราอยู่ เราแข็งแรงกว่าเขาเยอะ คนป่วยน่าสงสารทุกคน หมาป่วยก็เช่นกัน ฉันตั้งใจว่า จะไม่เป็นคนแบบนั้นอีก จะพยายามดูแลอองให้ดีกว่าเดิม แต่ความกังวลของเรามีมากขึ้นเพราะเวลาเราไปไหน เราหาคนมาช่วยดูเขาตอนกลางคืนไม่ได้ ต้องบอกเพื่อนบ้านว่า หมาเราป่วย มันเห่าทั้งคืนก็ต้องขออภัยด้วย เราไม่อยากใช้ยานอนหลับหรือใส่ตะกร้อปาก สงสารเขาและก็เกรงใจเพื่อนบ้านด้วย โชคดีที่เพื่อนบ้านก็เลี้ยงหมา เขาเข้าใจและให้กำลังใจเรา จะช่วยดู ๆ ให้ช่วงที่เราไม่อยู่บ้าน เกือบสี่เดือนที่อองออนอนอยู่บนแพมเพิร์ส ยกได้แต่หัว เราต้องช่วยกันยกตัวให้เขานั่งเอง เพื่อจะได้กินอาหาร ดูเขายิ้มแย้มแจ่มใส นัวเนียเวลาเราขยี้หัวและพูดคุยด้วย เราเองไม่รู้ว่าเขาจะอยู่สภาพนี้อีกนานแค่ไหน แต่เริ่มรับรู้ล่ะว่าเห่าแบบนี้คือหิว เห่าเสียงนี้คืออึคาก้น แม่รีบมาเช็ดออกเร็ว ๆ หรือเห่าแบบอยากให้พาออกไปดูผู้คนที่หน้าประตู การมีแคร่ก็ดีไปอย่าง เราช่วยกันยกตัวขึ้นแคร่และลากไปหน้าบ้านได้ ดูเขามีความสุขดี ลูก ๆ ปิดเทอม ได้อยู่ดูแลช่วงที่อองออย่ำแย่ที่สุดและเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ลูกได้ใช้เวลากับอองออด้วย สองสาวอาบน้ำให้อองออทุกวัน หาข้าวหาน้ำให้อองออกินเวลาฉันมาทำงาน เดือนนี้เด็ก ๆ เปิดเทอมแล้ว เหลือเราสองคนที่ยังกุลีกุจอเรื่องหาแพมเพิร์ส ขับรถเข้าออกจากที่ทำงานเข้าบ้านเพื่อไปเปลี่ยนแพมเพิร์สให้เขา ต้องคอยให้เขากินอาหารและน้ำจนอิ่มก่อนและวางหมอนที่เขาชอบให้เวลานอน อาการของอองออเริ่มหนักอาทิตย์สุดท้าย อย่าว่าแต่กินยาเลย กินน้ำเองก็ไม่ได้ เราต้องค่อย ๆ ใช้ไซริ้งค์ป้อนน้ำแต่ก็ไหลออกปาก ปากเริ่มแข็ง ตาเลื่อนลอย เริ่มกลืนน้ำไม่ได้แล้ว เข้าใจอย่างยิ่งว่า อองออคงอยู่ไม่ถึงหนาวนี้แน่ ได้แต่ลูบหัว บอกลากันทุกเวลาที่เข้ามาดู ล่ำลาทั้งก่อนเข้านอนด้วยเพราะกลัวเช้ามาแล้วเขาจะไปทั้งที่ภาวนาให้เขาหลับสบาย ๆ ทุกคืน อองออนอนนิ่งมาหลายวัน ไม่หือไม่อือ สัญญาณของชีวิตคือท้องที่หน้าท้องที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างแผ่วเบา เมื่อวาน ฉันเช็ดอึเปลี่ยนแพมเพิร์สให้ก่อนออกมาทำงานตอนบ่าย เห็นอองออน้ำตาไหล ยังบอกเลยว่า ไม่ไหวก็หลับไปเถอะ สงสารมาก รู้ว่าทรมานมาก แผลกดทับลึกจนถึงกระดูกทั้งสองข้าง ทำแผลให้ทุกวัน พลิกตัวไปมาก็รู้ว่าเจ็บ นอนท่าไหนก็คงเจ็บ อองออเจ็บมาก ฉันรู้แต่เขาไม่มีแรงเห่าบอกเราเหมือนเดิม ฉันกลับเข้าไปเปลี่ยนแพมเพิร์สให้อองอออีกทีตอนห้าโมง มองที่พุงเขาอย่างแรกว่ายังมีลมหายใจหรือเปล่า สัญญาณการมีชีวิตล่องลอยไปแล้ว น้ำตาไหลทั้งที่รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง ได้แต่ลูบหัวและปิดตาให้เขา ไม่ต้องทรมานกันอีกต่อไปแล้ว ฉันเตรียมใจที่จะรับมือกับอองอออยู่แล้ว คิดว่าต้องเกิดขึ้นสักวัน สงสารที่เขาทรมานมากแต่เราก็จะไม่เข้าไปตัดสินหรือหยุดลมหายใจเขาด้วยตัวเอง ฉันไม่ค้างคาใจอะไรเพราะได้ดูแลเขาจนถึงวันสุดท้ายแล้ว 13 ปีที่เราอองอออยู่กับเรา เขาเป็นหมาเอ๋อ ๆ ที่เรารักและเราก็รักความเป็นธรรมชาติของมัน ปากเหม็น ตะกละและชอบอึ ฉี่ เรี่ยราด สอนก็ไม่ได้ซึ่งหมาตัวอื่น ๆ ก็ไม่เป็น แต่เราก็หยวน ๆ เพราะมันเป็นหมาเรา รักแบบที่มันเป็น เลี้ยงกันไป ตอนนี้อองออคงไปวิ่งเล่นกับคิมมิมบนสวรรค์แล้วล่ะ เขาเป็นสัตว์เลี้ยงตัวที่สามที่ฉันฝังร่างของเขาที่บ้าน คิมมิม อองออและสีตรัง ไม่นับสีนวล แมวตัวแรกของแม่ที่ฉันรัก เช้านี้ยังไม่ค่อยชิน เพราะเปิดประตูจะไปเปลี่ยนแพมเพิร์ส จุดยากันยุงและเปิดพัดลมให้เขา อุปกรณ์การดูแลอองออยังอยู่ กลิ่นเหลือค้าง สงสารแต่ไส้อั่ว เพื่อนรักของเขานี่แหละ ฉันบอกลุงอั่วแล้วว่าอองออไม่อยู่แล้วนะ เขาคงจะคิดถึงอองออมากเพราะคลุกคลีกันทุกวัน คู่นี้เขารักกันมานาน ก็ไม่รู้ว่าหมาจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ฉันยังไม่เข็ดเรื่องการเลี้ยงหมาหรอกนะ เพียงแต่ตอนนี้อยากพักเพราะเหนื่อยจริง ๆ โชคดีที่ไม่รู้สึกผิดหรือค้างคาใจอะไร ได้ดูแลอองอออย่างเต็มที่แล้ว ยังรักและรู้สึกคิดถึงเขา ยิ่งเห็นภาพก็ยิ่งคิดถึง ไม่ร้าวรานใจเพราะเข้าใจความเป็นจริงของชีวิต แต่กับการเตรียมตัวเตรียมใจบางอย่างก็ยากอยู่ แม้ว่าเข้าใจสัจธรรมของชีวิต ก็ยังอยากให้เวลาเดินช้า ๆ และไม่อยากให้วันนั้นมาถึงจริง ๆ  พักให้สบายนะอองออ คิมมิมมีเพื่อนแล้วนะ ขอบคุณค่ะ ภูพเยีย 16 สิงหาคม 2560
 ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค Hyaluronic คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน ร้อยไหม adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้วถาวร ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณโดย: สมาชิกหมายเลข 4245812
 วันที่: 8 ธันวาคม 2560 เวลา:18:09:56 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 23 คน [