--- ช า ย ชื่ อ อู เ ว กั บ แ ม่ ข อ ง ฉั น ---

1.

สองวันนี้อ่านหนังสือเรื่อง A Man called OVE ( ชายชื่ออูเว )

เป็นหนังสือที่น่ารักมากที่สุดของต้นปีนี้ที่ได้อ่านหนังสือใหม่ ๆ มา
มันทำให้ฉันยิ้มได้ หัวเราะได้และร้องไห้สั่นสะเทือนหัวใจยามที่รอบตัวมองเขาเป็นชายแก่ที่น่าเบื่อ ย้อนยุค มีคำถามมากที่สุด ไม่เข้าใจโลกใบใหม่ที่ไม่เห็นมันจะน่าสนใจหรือดีกว่าสิ่งที่เคยเป็นสักแค่ไหน ใครต่อใครหงุดหงิดกับตาแก่อย่างอูเว

อูเวถากถางโลกใบใหม่อย่างชาญฉลาด ร้อยเรียงด้วยภาษาเรียบง่าย ละมุนละไมแต่บาดลึกจนเราต้องทบทวนและฉุกคิด

ฉันน้ำตาซึมเกือบทุกตอน ไม่ใช่ว่าเศร้าหรอก เข้าใจในสิ่งที่เขาคิดและเป็น
มีความพิเศษหลายอย่างในหนังสือเมื่อย้อนถึงเบื้องหลังของเขา ทำให้เรารู้ที่มาของชีวิต บาดแผลทางใจที่เขาเป็นผู้ถูกกระทำ เขามีชีวิตอันโชกโชน น่าชื่นชม
คนตัวเล็ก ๆ ที่ใครต่อใครไม่ให้ค่า


อูเวรักพ่อมาก แนวทางที่เขาเดินตามรอยพ่อ น่ารักที่สุด
ไม่คิดว่าจะรักชายชื่ออูเวคนนี้ได้เหมือน ๆ กับซอนยา
ผู้หญิงที่ทำให้โลกดำ-ขาวของเขามีสีสัน
ผู้ัหญิงแสนสวยที่รักหนังสือ พ่อของเธอและแมว อย่างไม่มีเงื่อนไข
ผู้หญิงที่เห็นด้านในของชายอันเป็นที่รักที่ใครต่อใครสงสัย ว่ารักเขาไปได้ยังไง
ก่อนที่เธอจะปล่อยให้เขาอยู่ในโลกอันเงียบเชียบและมีสีดำขาวอีกครั้ง

อูเว ชายวัยห้าสิบเก้าที่รักความยุติธรรม ซื่อตรง ทำงานหนัก
และศรัทธาในโลกที่ ถูกก็ว่าไปตามถูก ผิดก็ว่าไปตามผิด

ฉันจะเขียนเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังอีกครั้ง เพราะเพิ่งอ่านจบใหม่ ๆ
กำลังอินกับทุกอารมณ์ในตัวอักษรที่เป็นอูเว
ผู้ชายเรียบง่ายที่เปี่ยมเสน่ห์ที่สุด
เขามานั่งอยู่กลางใจฉันเสียแล้ว










2.

เมื่อวานนี้ แม่คร่ำครวญเรื่องแมวป่วยอีกครอกหนึ่ง แม่ถ่ายรูปมาให้ดูจนเวทนาและน่าหดหู่ใจ ขอร้องว่าอย่าถ่ายรูปพวกนี้ลงในไลน์เลย แค่เล่าหรือบรรยายเรื่องราวก็เศร้าใจจนไม่มีแรงจะอ่านแล้ว

กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่แม่ต้องนั่งเฝ้าแมวจรที่แอบมาออกลูกในบ้านและทิ้งไว้ให้เป็นภาระ ความใจดี มีเมตตานำพาซึ่งความเดือดร้อนเพราะแม่อยู่ท่ามกลางเพื่อนบ้านที่เกลียดแมวเข้ากระดูกดำ และกล่าวหาว่า แมวจรทุกตัวเป็นของแม่

แม่เจอบัตรสนเท่ห์ซึ่งอ่านสำนวน สำเนียงก็คือคนข้างบ้านแม่นี่แหละ แม่ทำตัวไม่สนโลก ไม่สนใจว่าแมวจะทำความเดือดร้อนให้ใครเพราะแม่แค่ให้อาหารกิน แมวโดนยาเบื่อหลายต่อหลายครั้ง เท่ากับเป็นการเตือนของคนข้างบ้าน แต่แม่ไม่เอะใจ การที่เขาวางยาแมวนั้นเท่ากับเขาไม่เห็นหัวแม่แล้ว น่าจะอ่านออก คนเราไม่เกรงใจกันแล้ว กล้าฆ่าสัตว์ได้นี่น่ากลัวมาก

เขาเกลียดแมวแม่จนกระทั่งแจ้งความจำนงชัดเจนว่าให้เอาแมวไปที่อื่น ไม่งั้นคนในหมู่บ้านจะรวมหัวกันขับไล่แม่แทน

อ่านแล้วอัปลักษณ์มาก แต่เราก็ต้องหยุดที่จะเทอาหารแมวแบบสถานสงเคราะห์ด้วยเช่นกัน เพราะบ้านหลังคาชนกัน ไม่มีบริเวณพอจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงอะไรมากมาย ดูเหมือนแม่จะเข้าใจ จนกระทั่ง ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม แม่เทอาหารรอบบ้านเหมือนเดิม เรียกแขกเหมือนเดิม เรียกทั้งแมวและคนที่เกลียดแมว

เราช่วยกันบอกว่า ถ้าไม่เปลี่ยนวิธีคิดหรือวิถีชีวิต ก็จะเจอแต่เรื่องเดิม ๆ รังแต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ดีมีสุขอยู่แล้ว ทำไมต้องสร้างศัตรูรอบด้าน เราไม่เทอาหารรอบบ้านวันละกระสอบก็จะไม่มีแมว มันเฮโลมาก็ให้คนอื่นเกลียดและมาตาย และคนให้ก็เป็นที่รังเกียจเสียอีก หากพวกเราอยู่ด้วย ก็จะดูแลไม่ให้แม่ทำอะไรแบบนี้

แม่ก็ว่า แม่ไม่ใช่คนใจดำ คนอื่นใจดำก็ช่างเขา

แล้วพวกเราก็ไม่รู้จะทำยังไง แม่ไม่อยากอยู่กับใคร เพราะรักบ้านของเขาและบอกว่าจะไม่ไปไหน

แต่มันทำให้เราเป็นห่วงมากขึ้น ห่วงเพราะเขาอยบู่ท่ามกลางคนที่เกลียดชังแม่

ใครต่อใครก็มองว่าแม่ไม่มีลูกหลาน ทั้งที่เราชวนมาอยู่ด้วยจนปากเปียกปากแฉะแล้ว แต่ก็เหนื่อยจนไม่รู้จะพูดแบบไหน ให้ขายบ้านทิ้ง อย่าได้อาลัยอาวรณ์กับของนอกกายเลย บ้านลูกพร้อมรับแม่ทุกบ้าน มาเดี๋ยวนี้ยังได้

สำหรับแมวนั้น ก็เอามาเท่าที่เอามาได้ จะทำหมันให้ทุกตัว แต่จะไม่ให้เลี้ยงแบบสถานสงเคราะห์เพราะมันเกินความจำเป็น แต่แม่ก็ไม่สนใจทุกข้อเสนอ จะอยู่บ้านและดูแลแมวป่วย

ฉันพยายามจะเข้าใจอารมณ์ของแม่ เขาอาจจะเคยชินกับการอยู่คนเดียว รักลูกก็รักแบบห่าง ๆ แต่ก็ชอบที่จะอยู่คนเดียว แม่ติดเพื่อน ติดที่อยู่และความคุ้นเคยเก่า ๆ จนยากที่จะปรับเปลี่ยนความคิดใหม่

มาบ้านฉันก็มีความสุขดี แต่ก็ห่วงบ้านตัวเอง สำคัญที่สุดคือห่วงแมวจร ทั้งที่ไม่มีแม่ มันก็หากินที่อื่นได้ แม่อยู่กับแมวจรจนไม่ไปเที่ยวบ้านลูกคนไหนมาเกือบสิบปีแล้ว


ยามแม่ป่วย ไปหาหมอก็ลำบาก การอยู่คนเดียวมันอาจจะดีตอนที่ยังแข็งแรง แต่แม่ลืมตัวเองหรือเปล่าว่าตอนนี้อายุมากขึ้น กำลังวังชาไม่เหมือนเดิม เหมือนยายแก่เฝ้าบ้านที่คร่ำครวญอยู่กับแมวทั้งวัน ทั้งที่แม่ก็สามารถออนไลน์ ใช้คอมพ์ฯ เล่นเกมและถ่ายรูปส่งในไลน์ได้ทั้งวัน แม่อยู่ที่ไหนก็ได้

เราก็คิดแบบเรา ว่าแม่น่าจะอยู่กับเราได้ ไม่ใครก็ใครสักคน แต่เขาปฏิเสธทั้งหมด
ตอนแม่ป่วยนี่แหละที่เราทุกข์ที่สุด เราเปลี่ยนแม่ไม่ได้และต้องสลับกันไปดูแล
เหมือนกับพ่อที่เราต้องจัดเวลาไปเยี่ยมให้ได้ทุกเดือน พ่อก็แย่เหมือนกัน
เพราะพ่อสื่อสารไม่ค่อยได้ แต่พ่อมีคนอยู่เป็นเพื่อน จะห่วงพ่อก็ยังน้อยกว่าแม่

ฉันเข้าใจอูเว เมื่อโลกมันเปลี่ยนไป
แต่เขาสามารถมองหาวิถีเดิมที่ดีกว่าได้จริง ๆ
แต่ฉันเหมือนไม่เข้าใจแม่ ขณะที่แม่รับสิ่งใหม่ ๆ ได้หลายอย่าง
แต่ก็ติดยึดในบางสิ่งบางอย่างที่เราบอกก็ไม่เชื่อ

ฉันก็ไม่รู้จะกลายเป็นคนแก่แบบไหน
จะเป็นแบบอูเว หรือเป็นแบบแม่

อูเวไม่มีเพื่อน แต่ไม่มีศัตรู
ส่วนแม่มีเพื่อนและมีคนที่ไม่ชอบแมวของแม่
จนกระทั่ง พาลไม่ชอบแม่ไปด้วยจนน่าเป็นห่วง
ไม่อยากคิดอะไรไม่ดีกับคนสมัยนี้จริง ๆ
บางอย่างน่ากลัวมาก

คนที่ไม่ชอบแมว ไม่น่าไว้ใจและไม่น่าดูแลใครได้
อย่างที่พ่อของซอนยากล่าวหาอูเว
และแม่ของฟุนซู กล่าวหาเคมาล (ในพิพิธภัณฑ์แห่งความไร้เดียงสา)

จะยังไง ฉันก็อยากให้มันไม่เป็นความจริง






ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย

Create Date : 02 พฤษภาคม 2560 Last Update : 2 พฤษภาคม 2560 11:10:14 น. Counter : 798 Pageviews.		2 comments
Share Tweet

	มะขวิด Insignia_Museum (11 ก.พ. 2563 19:23:18 น.)		Egypt เดินทาง "คนเดียว" ต้องฝึก "วางตัว" ให้ถูกที่ Max Bulliboo (11 ก.พ. 2563 20:11:01 น.)
	กับบางวัน tanjira (7 ก.พ. 2563 15:01:20 น.)		วิ่งสบายเลียบริมทะเล @ สวนเกาะลอย ศรีราชา แมวเซาผู้น่าสงสาร (8 ก.พ. 2563 10:33:39 น.)