ฮุฮุ อ่านเรื่องนี้เมื่อตอน ม. ปลายค่ะ
สยองและอึดอัดมากๆๆ

  

อ่านคำโปรยก็ชวนหดหู่และอึดอัดแว้ว...

น่าลอง นาลอง

  

สนใจหนังสือเล่มนี้ก็จากคุณแม่ไก่แหล่ะค่ะ อ่านรีวิวแล้วนึกถึงหนังสือภาษาอังกฤษเรื่อง The Bell Jar เลยค่ะ รู้สึกทางบลิสเคยเอามาแปลด้วยนะคะ

  

อ่านรีวิวแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่หนักหน่วงจริงๆ นะคะ
รู้สึกว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับโรคจิตที่ชอบทำร้ายตนเองแต่เป็นเรื่องของฝรั่ง

เด็กที่เกิดมาด้วยความไม่พร้อม ไม่ยอมรับของพ่อแม่ และขาดการเลี้ยงดูที่ดี จำนวนมากได้เกิดปัญหากับจิตใจในแบบต่างๆ และบ้างก็เป็นปัญหาสังคมตามมาด้วย
แก้ไขยาก เพราะต้องช่วยแก้ตรงความคิดของเขานี่ละ
ว่าต้องไม่หมกมุ่นอยู่กับความทุกข์และปมปัญหาของตัวเองมากเกินไป
เพราะคนที่เขาแย่กว่าก็มีอีกมากมาย

แล้วก็เห็นด้วยมากๆ กับประโยคที่คุณว่า

"แต่ก็นั่นแหละนะ ถ้าเขาคิดได้เขาก็คงไม่เป็นแบบนี้"

จริงๆ เลยค่ะ

  

ท่าทางเป็นเรื่องที่หนักนะคะเนี่ย คิดว่าถ้าได้อ่านต้องเครียดแน่เลยค่ะ

  

เป็นเรื่องหนักๆ ที่ไม่คิดอ่านตั้งแต่แรกรู้ว่าเข้ารอบซีไรต์เลยล่ะ
ดูเหมือนว่าเรามักจะเลือกอ่านหนังสือที่จบด้วยความสุขอยู่เสมอ
ทำตัวเหมือนไม่ยอมรับความจริงในสังคมเอาซะเลยนะ
เรื่องเศร้าๆ เรื่องแนวอึดอัดใจ ที่ได้อ่านมักเป็นเรื่องแปลมากกว่าเรื่องของนักเขียนไทย

  

สวัสดียามเช้าครับปี้แม่ไก่

เล่มนี้ผมได้อ่านตอนเฮียนมหาวิทยาลัยครับ
เป๋นเรื่องตี้แฮงแต๊ๆเลยเน้อครับ

บ่าเด่วคนเขียนก่บ่าได้เขียนงานแนวนี้แห๋มแล้ว
หนักไปทางกลอนเปล่ามากกว่า

  

เป็นหนังสือที่อ่านแล้วประทับใจในกลวิธีการนำเสนอของผู้เขียนมากๆ (อ่านตอนเรียนมหาลัยปี2) อ่านไปเห็นเลือดหยดแหมะๆ เหมาะสำหรับอายุ 15 ปีขึ้นไปที่มีวิจารณญาณแล้ว

  

อ่านแล้วค่ะ นวนิยายที่อ่านแล้วสะท้อนสังคมมากๆ เลย มีทั้งอารมณ์ที่รู้สึกสยดสยอง หมดเรี่ยวแรงไปเลย แต่ก็นึกสงสารตัวละครมากนะคะ ผู้เขียนเขียนออกมาได้ดีมากๆ ค่ะ