ว้าว อ่านรีวิวแล้วอยากอ่านเลยค่ะ
ชอบสำนวนคุณสิริมาค่ะ เรื่องล่าสุดที่อ่าน เรื่องปลาหนีน้ำ ชอบคารมคมคายของเค้าที่เข้าใจเปรียบเทียบ เรื่องใกล้ๆ ตัว แล้วก็สำนวนไม่ฟุ่มเฟื่อยเกินไปด้วย เห็นด้วยกับจขบ. ภาษาเค้าสวยจริงๆค่ะ

แถมตอนนี้แอบชอบสำนวนจขบ. ตรงนี้ด้วยค่ะ"รวมเรื่องสั้นสองเล่ม ๓๐ เรื่องจากนักเขียนหญิงสำนวนสวย ซัดส่ายอารมณ์คนอ่านให้หวามไหว วูบวาบ"

ตอนนี้หัวใจทั้งแห้งผากและร้อนรุ่มๆ สลับกัน ถ้าได้น้ำใสไหลเย็นรินรดหัวใจ คงจะดีไม่น้อย

  

ฮ่าๆๆๆ นักสะสมสแตมป์

  

ชอบปลาหนีน้ำของสิริมา เรื่องอื่น ๆ ยังไม่ได้อ่านค่ะ

ป.ล.ไปเที่ยวสุวรรณภูมิกันมั๊ย???

  

คุณแม่ไก่ รีวิวได้โดนใจจังเลยค่ะ

งานเขียนของคุณสิริมา ใช้สำนวนได้ "ละเมียดละไม" ดีจัง
แต่ความคิด ความอ่านของตัวเอก
ทันโลก ทันคน....

เรื่องสั้นของเธอเยอะมา เราค่อยๆ ตามอ่านตามเก็บไป อยุ่ค่ะ

  

สวัสดีครับปี้แม่ไก่

วันนี้ออกไปตะลอนตังนอกวันค่ำเลยครับ
กว่าจะปิ๊กเข้าบ้านก่ปอสองสามทุ่มแล้วครับ หุหุหุ

หมื่นตาตอนนี้เป็นซีรี่ย์เลยครับ
มีหลายตอนครับปี้

  

สำนวนยังเด็ดขาดเหมือนเดิม
ชอบค่ะชอบ

  

ชอบสำนวนของ สิริมา อภิจาริน เหมือนกันค่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกนุ่มนวล ภาษาละเมียดละไมมากๆ เรื่อง ปลาหนีน้ำ เป็นหนังสือในดวงใจตลอดกาลเล่มนึงค่ะ

เมื่อกี้ว่าจะพิมพ์ข้อความในช่องข้อความ ไปเห็นว่าเฉพาะสมาชิกเข้าก็ต้องกลับออกไปล็อกอินเข้ามาใหม่ค่ะ

  

เป็นอีกคนที่ว่าดีแต่ยังไม่ได้หยิบมาอ่าน เง็งละสิ

  

คนชมงานของสิริมาเยอะเลย

มีอยู่ในมือหนึ่งเล่ม แต่ยังไม่ได้ลิ้มลองเสียที แหะๆ

  

ขอบคุณนะคะสำหรับคำชม

ปกติไม่ค่อยมีคนชม เขิน นิดหน่อย

เข้ามาดูบล้อกแม่ไก่ดีดีอีกรอบมีหนังสือน่าอ่านหลายเล่มเลย กลับเมืองไทยคราวนี้ต้องสอยค่ะ
แต่ก่อนอาศัยอ่านตามห้องสมุดโรงเรียน โตมาก็ห้องสมุดประชาชน ซึ่งส่วนใหญ่จะมีคนกรองมาให้อยู่แล้ว ว่าหนังสือในห้องสมุดมักจะมีแต่หนังสือดีเข้าขั้น พอมาอยู่ต่างประเทศก็อาศัยบล้อกชาวบ้านนี่แหละค่ะ ที่กระตุ้นกิเลสว่าควรอ่านเล่มไหนดี(คล้ายๆ คนไม่ค่อยมีความคิดเป็นของตัวเอง เอิ้กก) เพราะกลับไทยทีไรไม่ค่อยมีเวลาไปยืนเลือกหนังสือนานๆ ต้องจดลิสต์ไว้แล้วก็ขนทีเดียว
มีแบบซื้อตามคนอื่นแล้วผิดหวังบ้างถูกใจบ้างสลับกัน แต่ก็มีแนวไว้ว่า จะซื้อแต่ของนักเขียนที่พอจะรู้จักเท่านั้น เพราะซื้อไม่ได้ยืมอ่าน มันต้องติดตู้หนังสือเราไปตลอด

แต่ก็ไม่ถึงกับไม่ให้โอกาสนักเขียนที่เราไม่เคยอ่านผลงานเค้าเลย อย่างล่าสุดซื้อ เพราะคิดถึง (ความเรียง) ของสร้อยแก้ว คำมาลา มาค่ะ เพราะสุดตรงหน้าปกเป็นรูปดอกไม้ที่ชอบ แล้วชื่อคนเขียนก็ยังเป็นดอกไม้อีก (มารู้ทีหลังว่าเป็นชื่อจริงด้วย) อ่านแล้วไม่ผิดหวังเลยค่ะ ชอบสำนวนเธอ คิดว่ารอบนี้ต้องซื้องานเล่มอื่นของเธอแน่ๆ ไม่รู้แม่ไก่เคยอ่านหรือยัง อ่ะ เธอเป็นคนเหนือเหมือนแม่ไก่ด้วยค่ะ

  

ดูเหมือนเพลินไม่เคยโกรธเขาได้ลง แม้จะไม่เคยรักเขามากกว่าที่เพลินปล่อยให้ตัวเองรักเขาได้
ความรักมันอิ่มอยู่ในตัวของมันเอง เมื่อเริ่มรักใครสักคน
ถึงอย่างไร... มันก็รักอยู่อย่างนั้น ถึงแม้จะร้างจะรากันไปแล้วก็ตาม


ชอบมากเลย
อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ

เดี๋ยวอ่านให้ครบ

  

จดรายชื่อไว้แล้วค่ะ...
งานของนักเขียนท่านนี้..ไม่เคยอ่านเลย
แต่จากที่อ่านรีวิวของพี่แม่ไก่
และรีวิวของคนอื่นๆ..อ่านบางตอนที่เอามาลง
บอกตัวเองทันที..ถูกจริตมากเลยค่ะ
เมื่อวานเข้ามาแล้ว..ยังไม่ได้เม้นท์
เพราะตามเนท..ไปหาอ่านบางบทบางตอน
ชอบค่ะ..เดี๋ยวจะลองหามาอ่านบ้าง
เรื่องยาว..เอาไว้ก่อน..ขอเรื่องสั้นก่อนแล้วกัน

  

สิริมา อภิจาริน ...อืมๆ เอาไว้น้องจะหามาอ่านให้ได้เลยค่ะ

  

แวะมาหาบอกว่าคิดถึง

  

ยังไม่เคยลองงานของสิริมาซักที เห็นคนชอบกันเยอะ เท่าที่อ่านจากที่ยกตัวอย่างมาก็น่าสนใจเหมือนกันค่ะ

  

น่าอ่านจังเลยค่ะพี่แม่ไก่ ดูจากท่อนที่พี่ยกมาแล้ว ก็คิดว่าตัวเองน่าจะชอบอ่านสำนวนการเขียนแบบนี้เหมือนกัน คงต้องรอไปก่อน ยังไม่ทราบเลยค่ะว่าปีนี้จะได้กลับเมืองไทยหรือเปล่า

คืนนี้พี่แม่ไก่นอนหลับฝันดีนะคะ

ขอบคุณสำหรับรีวิวหนังสือดีดีค่ะ

  

  

สวัสดีครับปี้

วันนี้หนาวลดมาหน้อย
ตะวานี่โอ้โห...สิบโมงป๋าย
ยังหนาวอยู่เลยครับ

  

ต้องไปลองหามาอ่านแล้วค่ะ ^ ^

  

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแม่ไก่ที่น่ารัก


สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่



สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่



สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่



สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่



สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

ขอบคุณมากนะคะสำหรับความห่วงใยที่มีให้กับครอบครัวของน้องอินชอนค่ะ วันนี้อินชอนพาลุงเคิลมาเที่ยวหาด้วยค่ะ ลุงเคิลอายุสิบปีแล้วค่ะตอนนี้ป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์ที่ม.เกษตรและอยู่ในความดูแลของคุณหมอทศพล ลุงเคิลเป็นโรคของคนแก่มีโรคเบาหวานเป็นหลักและโรคโฮโมนบกพร่องทำให้หม่ำเก่งจนอ้วนทำให้หลายๆโรคตามมาทั้งค่าตับสูง ปอดอักเสบ และเนื้องอกซึ่งยังไม่ทราบว่าเป็นที่จุดใดสมองหรืออันทระ เพราะต้องรักษาโรคเบาหวานให้ดีขึ้นก่อนถึงจะหาสาเหตุของโรคอื่นอีกค่ะ อินชอนกับแม่ต้องเดินทางไปเยี่ยมลุงเคิลเพราะความห่วงใยและความคิดถึงทุกวันโดยใช้เวลาเดินทางไปกลับร่วมสามชั่วโมงทุกวัน แต่ครอบครัวเราก็ไม่เคยท้อเพราะลุงเคิลเป็นที่รักของครอบครัวเรา คุณหมอบอกว่าโรคเบาหวานต้องใช้ยาราคาสูงมากกับการใช้จ่ายในแต่ละวันเพราะยาต้องสั่งจากนอก ถึงแม้ราคาจะแพงแสนแพงหรือต้องกัดฟันซื้อพวกเราก็ไม่มีวันทิ้งลุงเคิลเป็นอันขาด คุณหมอบอกว่าลุงเคิลไม่ยอมหม่ำข้าว เศร้า แต่พอเราไปหาและป้อนลุงเคิลลุงเคิลจะมีกำลังใจและหม่ำได้หมด โถ!พวกเราไม่เคยจากกันเลยถึงแม้นว่าจะรู้ว่าใกล้ถึงช่วงวัยของลุงเคิลก็ตาม เวลาเราไปไหนเราจะไปด้วยกันเสมอแม้นแต่เวลาไปเที่ยวเราก็ไม่เคยทิ้งกันรวมถึงพี่หัวเทียนบอดและพี่กังฟูลูกของลุงเคิลด้วยค่ะ คุณหมอบอกว่าอีกสามวันจะให้ลุงเคิลกับมาเยี่ยมบ้านและให้แม่ฉีดยาโรคเบาหวานและให้ซื้อเครื่องวัดค่าน้ำตาลมาตรวจลุงเคิลที่บ้านของเรา เพราะลุงเคิลจะมีกำลังใจที่ดี และค่อยไปนอนโรงพยาบาลเจาะเลือดดูอาการอีกที แม่ปูและลูกอินชอนขอภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้โปรดช่วยคุ้มครองให้ลุงเคิลอยู่กับครอบครัวเราไปนานๆด้วยเถ่อะค่ะ นี่คือภาพที่อินชอนไปหาลุงเคิลสองวันที่ผ่านมาค่ะหลังจากขออนุญาติคุณหมอถอดท่ออ็อกซิเจนและน้ำเกลือพาลุงเคิลเดินเล่นออกกำลังกายรับลมเย็นๆ พิมพิ์มาเสียยาวนี่ก็คืออีกสาเหตุนึงที่ทำให้แม่ของอินชอนไม่ค่อยว่างค่ะ แต่เพราะคิดถึงเพื่อนและแคร์มากๆเลยค่ะถึงส่งภาพอินชอนกับลุงเคิลมาให้ดูค่ะ รักมากมาย ขอให้นอนหลับฝันดี คิดถึงอินชอนบ้างนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ