หนังสือ โหลหนึ่งก็ถึง มีน้องคนหนึ่งให้หนังสือนิทานธรรมมะเล่มหนึ่งมาอ่าน อ่านเพลินสนุกดี เหมาะสำหรับเด็กนักเรียนและผู้ปกครอง ตัวหนังสือใหญ่อ่านง่าย รูปภาพก็น่ารักเด็กคงชอบ   เรื่องและเนื้อหาที่โดนใจ อร่อยแบบบิล เกตส์ เทียบกับแซบอีหลี ความอร่อยของบิล เกตส์ ที่กินคำละ 100 ดอลล่าร์ เทียบกับชาวบ้านที่นั่งอยู่เถียงนา กินตำบักหุ่ง ความอร่อยรู้สึกในปาก เราก็รู้สึกว่าอร่อย มันเหมือนกันใช่ไหม อร่อย 10,000 บาท อร่อย 100,000 บาท ก็คืออร่อยเหมือน ๆ กัน ใช่ไหม นี่แหละ เขาหลอกให้เราเข้าใจว่า ยิ่งแพง ยิ่งอร่อย แต่มันเป็นไปไม่ได้ ปากของเราก็แค่นี้ คนรวยก็ปากอย่างนี้ คนจนก็ปากอย่างนี้ ฝรั่งก็ปากอย่างนี้ คนไทยก็ปากอย่างนี้ สิ่งที่ทำให้เกิดความรู้สึกอร่อย มันแตกต่างแต่ความรู้สึกว่าอร่อย มันเหมือนกัน พระราชารวยไม่รู้จักพอจึงเป็นผู้ที่จนที่สุด เป็นเรื่องเศรษฐีเดินทางหาคนรับมรดกจะให้คนที่จนที่สุด ตัดสินใจให้พระราชา บางวันเจอชาวบ้านในกระต๊อบเล็ก ๆ อยู่กลางทุ่งนา เขาเชิญไปพักในบ้าน เขาอยู่อย่างดี เขาจนเงินทอง แต่ว่าเขามีพออยู่พอกิน มีความเมตตาต่อกัน เคารพซึ่งกันและกัน มีความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน รู้สึกว่าเขาอยู่อย่างมีความสุข ผมเลยสรุปว่าคนอย่างนี้ไม่จนแน่ จากนั้นก็คิดถึงเรื่องท่านมหาราชาของเรา ภาษีก็เรียกเก็บเพิ่มทุกปี ไม่พอเสียที แล้วก็ชอบทำสงครามกับประเทศนั้นประเทศนี้ ขยายอาณาจักรอยู่เรื่อย ผมรู้สึกว่าท่านนั่นแหละจนที่สุด มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ เปรียบได้กับหัวใจรั่ว รู้สึกขาด เอาเท่าไหร่มันก็ยังจนเหมือนเดิม พระพุทธองค์บอกว่า ต้องแก้ที่มันทุกข์ เราแก้นอกตัวมันไม่หายสักที มันต้องแก้ที่จิตใจเรานี่แหละ แก้ที่ตัวตัณหา แก้ที่ความยึดมั่นถือมั่นในอารมณ์ต่าง ๆ ว่าเป็นเรา เป็นของเรา เพราะความยึดมั่นถือมั่นในอารมณ์เป็นการสร้างอัตตาตัวตน หัวใจของศีลคือ ไม่เบียดเบียนตน ไม่เบียดเบียนผู้อื่น การกระทำ การพูดอันใด ถ้าพูดด้วยเจตนาจะเบียดเบียนคนอื่น จะเบียดเบียนทางกาย หรือเบียดเบียนทางใจถือว่าผิด ถ้าเด็กชอบพูดหัวเราะเยาะเย้ย หรือทำให้เด็กอื่น ๆ รู้สึกมีปมด้อย พูดให้ผู้อื่นเจ็บใจ เสียใจ จะพูดว่าผิดศีลมันก็ไม่ผิดศีลห้า เพราะอาจเป็นการเอาความจริงมาพูด ล้อเด็กอ้วนให้เขาเสียใจ อ้วนจริงไม่ได้พูดเท็จ แต่พูดเบียดเบียนความรู้สึกเขา อดทน ใจสู้ คือไม่ท้อแท้ต่ออุปสรรค ชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่มีคุณค่าที่เราจะได้มาโดยไม่ต้องผ่านอุปสรรค ผู้อ่อนแอ ท้อแท้ ใจไม่สู้ จะไม่มีโอกาสที่จะเข้าถึงสิ่งที่มีคุณค่าได้ มีการวิจัยออกมาว่า การให้รางวัลมีผลเฉพาะในกรณีงานที่ไม่ต้องใช้สมองใช้แต่แรงงานอย่างเดียว เช่น กรรมกร ขนย้ายข้าวของ คนให้รางวัลมักจะขยันกว่า แต่งานใดพอจะต้องใช้สติปัญญา พอจะต้องใช้ความคิด ปรากฏว่าคนที่รับรางวัลจะทำงานสู้คนที่ไม่ได้รางวัลมาล่อใจไม่ได้ เพราะ การหวังรางวัลทำให้จิตใจแข็งกระด้าง ไม่ผ่อนคลายพอที่จะหาหลักหรือเหตุผล คนเราพอมีตัณหาแล้วจิตใจจะคับแคบ ก็มักจะหาทางลัด คือ พอมีเรื่องรางวัลอยู่ในสมอง จะทำให้สติปัญญาทำงานไม่คล่อง ถ้าเรารักความจริง มันจะมีอีกตัวหนึ่งที่ติดตามมาด้วย คือ รักความดี เมื่อเรารักสิ่งใด เราก็อยู่กับสิ่งนั้นอย่างมีความสุข รักใครเราก็อยู่กับคนนั้น เราก็มีความสุข ถ้าเรารักความจริง อยู่กับความจริงเมื่อไหร่ มันก็มีความสุข รักความดี อยู่กับความดีเมื่อไหร่ก็มีความสุข พูดจริง ทำจริง จริงใจ พูดเท็จเพราะกลัวคนอื่นดูถูก กลัวการลงโทษ เป็นนิสัยมักเกิดในเด็กที่ยังไม่เป็นที่พึ่งของตนเอง ยังอ่อนแอ ยังต้องอาศัยคนอื่นจึงจะมีชีวิตได้ ต้องระแวงว่าสิ่งที่ตนพึ่งอาศัยนั้น จะทอดทิ้งหรือจะหายไป นั่นเป็นเหตุอย่างหนึ่งที่นำไปสู่การพูดเท็จ วิธีแก้ ทำให้เกิดรักสัจจะ ถ้าเราไม่สร้างภาพเพื่อให้ได้รับคำชมเชยหรือความรัก จะไม่แย่อย่างที่คิด ตรงกันข้ามคนที่คิดว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งตลอดเวลา จะเป็นคนที่มีความทุกข์ มีความเก็บกดตลอดเวลา สัจจะคือ ตั้งใจจะทำอะไรแล้วก็อยู่กับสิ่งนั้นจนสำเร็จ เวลาเราอยากได้อะไรมาก ๆ อารมณ์จะเปลี่ยนเร็วมาก ถ้าได้มันจะขึ้นสูง ถ้าไม่ได้มันก็ตกต่ำ แต่ความผ่องใสเบิกบานนั้น สามารถพลิกแบบเศร้าหมองสุดขีด ในเมื่อเขาไม่ได้สิ่งที่เขาอยากได้ คนหมกมุ่นอยู่ในสิ่งที่อยากได้ อยากมี อยากเป็น เป็นความผ่องใสชั่วแวบเท่านั้นเอง ขึ้นลง ๆ อยู่อย่างนั้น คนเราถ้าปล่อยวางความอยากต่าง ๆ ได้ จิตใจเริ่มมีหลัก บางทีเราเห็น มันก็น่ารักดี
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 91 คน [