ส ถ า น ที่ ท ร ง จำ  เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม เห็นเงาของเมฆหรือเปล่า ทะเลสีคราที่ทอดยาว เห็นความรักฉันบ้างไหม. ฉันเชื่อว่า คนเราทุกคน มีหนึ่งสถานที่ ที่มักจะฝังความทรงจำของเราเอาไว้ ที่นั่น สถานที่นั้น อาจจะเล็ก จะกว้าง จะใหญ่ มีขนาดพื้นที่เพียงใด แต่ถ้ามันบรรจุความทรงจำ ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ ร้าย ดี อย่างไร สถานที่นั้น ย่อมสวยงามเสมอ ในสายตาของเรา สถานที่ มักทำให้เราคิดถึงผู้คน เป็นไปได้ไหม เหตุที่เรารู้สึกผูกพันกับสถานที่นั้น เป็นผลสืบเนื่องมาจาก เราผูกพันกับคนที่เคยอยู่ในสถานที่นั้นด้วยกัน เราไม่ได้คิดถึงสถานที่นั้นหรอก เราคิดถึงผู้คนที่เคยอยู่ในสถานที่นั้นต่างหาก หลายครั้ง เวลาฉันรู้สึกต้องการกำลังใจ ที่ไม่ได้เป็นกำลังใจจากการสร้างมันมาเองด้วยตัวของฉัน ฉันมักแวะไปยังสถานที่ สถานที่หนึ่ง ที่นั่น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม บางครั้งอาจมีเรื่องเศร้ารวมอยู่ด้วย แน่นอนละ ชีวิตไม่อาจพานพบได้แค่เรื่องสุขเพียงอย่างเดียว ในตอนนี้ สายลมค่อยค่อย พัดผ่าน ลูบไล้ใบหน้าช้าช้า พาให้ย้อนระลึกไปถึงเรื่องความหลังในวันวาน.. จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าหากที่ตรงนี้ มีเธอยืนอยู่ด้วยกัน จะเป็นอย่างไร.. เราไม่สามารถร้องขอให้อดีตหวนคืนกลับมาได้ สิ่งที่เราทำได้คือการยอมรับ และลุกขึ้นก้าวต่อไป ทำในทุกๆ ย่างก้าว ให้ดีที่สุด เราจะเห็นอนาคต ก็ด้วยปัจจุบันที่เรากระทำ, ฉันเชื่ออย่างนั้น . . หลับตาอีกครั้ง สูดอากาศเข้าไปลึกลึก ให้เต็มปอด บางที อากาศที่ฉันใช้อยู่ อาจเคยเป็นอากาศที่เธอใช้หายใจ ฉันคิดถึงภาพเมื่อวันก่อน ยิ้มให้กับภาพงดงามภาพนั้น เมื่อโลกแห่งความเป็นจริงกั้นเราสองคนไม่ให้พานพบกัน บางครั้ง ฉันจึงเลือกที่จะหลับตา เพื่อจะได้มองเห็นเธอ. ขอบคุณเธอ ที่สอนชีวิตส่วนหนึ่งให้ฉัน เธอบอกว่า อย่าหยุดแค่นี้ ต้องเดินต่อไป, ขอบคุณเธอจริงจริง. พบเธอไม่ได้ แต่รอยยิ้มของเรา จะอยู่ ณ ที่ตรงนี้, ไม่หายไป.
 it's good .... no matter at least you have it with you..... no matterโดย: xyzjung
 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:15:32:35 น.^^
อรุณสวัสดิ์นะครับน้องป๊อป ^^ โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal
) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:9:10:23 น.อรุณสวัสดิ์ครับน้องป็อป
หวังว่าตอนนี้คงแข็งแรงดีแล้วนะครับ พี่ก๋าหายไปจากโลกบล็อกซะสองวันครับ  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:5:46:05 น.น้องป๊อบครับ
พี่มาส่งกำลังใจก่อนครับ แล้วจะกลับมาตอบคำถามน้องอีกทีนะครับ  ถ้าวันนี้ยิ้มไม่ไหว อย่างมากก็แค่ร้องไห้ ให้กับมัน เป็นกำลังใจให้จริงๆ นะครับน้องสาวคนเก่ง โดย: กลิ่นดอย
วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:23:58:27 น.สมัยพี่เรียนมอปลาย พี่มีเพื่อนคนนึงสนิทมากครับ
อยู่ด้วยกันตลอด อาจเป็นเพราะพี่ไม่ใช่คนร่าเริง คุยไม่เก่ง ไม่ชอบเล่นกีฬา พี่จึงมีเพื่อนน้อยมาก เพราะพี่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว ดังนั้นเพื่อนคนนั้นสำคัญสำหรับพี่มาก เราตัดสินใจเรียนคณะเดียวกัน ตอนมหาลัย และคิดเสมอว่าจะเป็นเพื่อนกัน ไปตลอดชีวิต แต่วันนี้เพื่อนคนนั้นไม่ได้ติดต่อพี่อีกแล้ว เราห่างหายกันตอนเรียนมหาลัยครับ เขารู้ว่าเรียนไม่ไหวจึงเปลี่ยนสายการเรียน พี่เรียนต่อโดยที่รู้สึกว่า ถูกเพื่อนทิ้ง 5555++ ตอนนั้นพี่คิดแบบนั้นจริงๆ ครับ รู้สึกว่า เรียนด้วยกันแท้ๆ พอยากหน่อยก็ทิ้งเราเลย เราค่อยๆ ห่างกันไปครับ มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ เพราะนิสัยของพี่เองด้วย ที่ปกติก็ไม่รู้จะคุยอะไร และยิ่งอีกฝ่ายไม่รู้จะคุยอะไร เลยไม่คุยกันเลย ถามว่าวันนี้คิดถึงไหม ตอบได้ว่าวันนี้ก็คิดถึงบ้างบางที ก็ระลึกถึงสิ่งดีๆ และหวังให้เพื่อนเจอเรื่องดีๆ ในภายหลังพี่มารู้ว่า เขาต้องทำงานด้วยเรียนด้วย ซึ่งวิชาที่เราเรียนมันยากจริงๆ ดังนั้นถ้าไม่ได้อ่านหนังสือ การจะเรียนให้จบก็เป็นเรื่องยาก วันนี้พี่เข้าใจเพื่อนคนนั้นอย่างมาก แต่ที่สำคัญพี่เข้าใจตัวเองมากขึ้น พี่รู้แล้วว่าพี่ไปคาดหวังกับเพื่อนมากเกินไป เมื่อบางสิ่งที่เคยทำมันหายไป ก็รู้สึกไปว่าไม่เหมือนเดิม เคยคุยกัน พอไม่ได้คุยกัน ก็คิดว่า เพื่อนไม่รักเราแล้ว เคยเดินด้วยกัน ปรึกษาหารือกัน ก็คิดว่า เพื่อนมีเพื่อนใหม่แล้ว คิดเองในใจ น้อยใจในใจ ต่างฝ่ายต่างฝ่ายเงียบและปล่อยเรื่องนี้ค่อยๆ จางไปกับเวลา และค่อยมาเสียใจในภายหลังว่า ไม่น่าเลย เรื่องเพียงเล็กน้อย จริงๆ กับเพื่อนเราไม่ต้องไปคาดหวังมากครับ แม้แต่เรื่องอนาคตของเขา คนแต่ละคนมีทางของตนเอง สาขานั้น อาจไม่ได้เหมาะกับเขาเสมอไป เมื่อถึงเวลา เพื่อน หรือ แม้กระทั่งตัวเราเอง ก็อาจจะรู้สึกว่า มีสิ่งอื่น ที่เหมาะกว่า สิ่งที่เคยคิดไว้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงเพราะเจอสิ่งที่คิดว่าเป็นตัวเองมากกว่า จึงถือเป็นเรื่องธรรมดา กับเพื่อนก็เป็นของเราเหมือนเดิม ถ้าเราเคยโทรหา เราก็โทรหา ถ้าเราเคยคุยด้วย เราก็คุยด้วย ในฝั่งของเรา เคยทำอย่างไร ก็ทำอย่างนั้นอย่างที่อยากทำ โดยไม่ต้องหวังว่า เขาจะทำตอบ อย่างที่เราเคยทำหรือไม่ ทำใจให้สบาย take it easy ครับน้อง เมื่อใจเราสบาย การคุยกันระหว่างเพื่อนก็จะสบาย แต่ถ้าใจเราหนัก การคุยกันระหว่างเพื่อนก็จะติดขัด พี่ให้คำแนะนำได้เพียงแค่หนึ่งประโยคสำหรับเรื่องนี้ take it easy, don't think too much about relationship. Just smile and take it easy.  น่าพี่เชื่อว่า น้องของพี่ผ่านไปได้แน่นอน เจอเพื่อน ก็ยิ้มแฉ่ง เล่าเรื่องที่อยากเล่า คุยกันอย่างที่อยากทำ เพื่อนกันไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ต่อติดครับ  โห เขียนยาวเลย 55555++ ส่งแรงใจให้น้องคนเก่งนะครับ โดย: กลิ่นดอย
วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:14:12:26 น.อรุณสวัสดิ์ครับน้องป็อป
น้องดอยมาส่งกำลังใจให้เยอะเชียวครับ  โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:6:54:29 น.สวัสดีค่ะ
พี่เชื่อว่า น้องป๊อบยังมีเวลาที่จะสะสมสถานที่ในความทรงจำอีกเยอะ อย่าสะสมเหมือนของเสีย สะสมให้เหมือนมีภูมิคุ้มกัน ถ้ากลับไปเจอสถานที่เก่า ก็เจอแบบเข้าใจ แวะพักได้ แต่สุดท้ายเราก็ต้องเดินผ่านสถานที่นั้นไปอยู่ดี ยิ้มไว้นะคะ^^ โดย: ละอองเวลา
วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:14:54:59 น.สวัสดีครับน้องป็อป
การทำให้คนรักการอ่าน ยากพอๆกับการบอกให้คนชอบดื่มเลิกเหล้าน่ะครับ 555 ยากจริงๆ.... ของแบบนี้บังคับก้ไมไ่ด้ บอกสอนก็ไมไ่ด้ มันขึ้นอยู่กับเจ้าตัวเขาอยากอ่านหรือเปล่า ความจริงง่ายที่สุด ก็คือ การเริ่มต้นอ่านจากสิ่งที่ตัวเองชอบ เช่น ชอบการ์ตูน ก็อ่านการ์ตูน ชอบการเมืองก็อ่านการเมือง พี่ก๋าไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครที่ไม่ชอบอ่านเลยนะครับ เว้นเสียแต่ว่าเรื่องที่ต้นเองสนใจ ยังไม่มีใครทำออกมาให้มันน่าอ่านหรือน่าสนใจเท่านั้นเองครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 5 มีนาคม 2554 เวลา:8:34:38 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [