We are the world . . We are the one เพื่อที่การเดินทาง จะเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง ถึง เพื่อนรัก M.E.P #4 ทุกคน การสอบสิ้นสุด หมายถึงว่า วันที่จะได้รวมตัวกันเป็นครั้งสุดท้ายมาถึง ถ้าไม่นับรวมกับวันที่ต้องมารับรายงานผลการเรียน และ วุฒิบัตรแสดงการจบการศึกษา นี่ก็คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ สำหรับช่วงเวลาที่เรียน ทำโปรเจ็ค เที่ยว กิน มาตลอด 3 ปี ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีการแตกแยก ถึงแม้ว่า บางครั้งจะไม่อยากมองหน้ากัน แต่ที่สุดแล้ว ลึกๆ ในใจ ของพวกเราทุกคน คำว่า มิตรภาพ ก็ผูกพัน เกี่ยวแน่น ตลอดเวลา ลองย้อนนึกไปถึงครั้งเมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งเกิดไปมีเรื่องราวอะไรขึ้นมา พวกเราก็ร่วมกันปกป้อง (โดยสันติวิธี) คนใดคนหนึ่งไม่ได้ส่งงาน งานทำไม่ทัน ทำการบ้านไม่ได้ พวกเราก็ร่วมกัน ช่วยเหลือ สุมหัว กันทำงาน เรายังจำภาพทุกภาพของพวกเราได้อย่างแม่นยำเลยนะ วันที่อาจารย์ Philip ให้ส่งงาน Map Scale - - วันนั้นทุกคนวุ่นวายกันทั้งห้อง บ้างยังวาดไม่เสร็จ บ้างก็ทำ Map จริงหาย ซึ่งคนที่ทำหายหนึ่งในนั้นก็มีเรา 55+ จำได้ด้วยว่า ทุกคนชื่นชมภูมิ ที่ทำงาน และ เขียนอักษรกำกับได้สวยมาก และหลายๆ คน ก็เลยไปขอให้ภูมิช่วยเขียนให้ มะนาว ถอดแว่น ก้มหัว นอนหลับ เพราะกำลังปวดหัวอย่างมาก เรายังเอ่ยถามมะนาวเลยนะ ว่าเป็นอะไร เพราะมะนาวมานั่งเก้าอี้เรานี่ละ 555+ เราเลยไม่มีที่นั่ง พอเราถาม มะนาวเลยเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าสไตล์มะนาวไม่ไหวแล้ว แล้วก็ลุกไปนั่งที่อื่นแทน 5555+ เราเป็น M.E.P. รุ่นเดียว ตั้งแต่ก่อตั้งโปรแกรมนี้ขึ้นมา ที่ทำให้อาจารย์ต่างชาติทุกคนร้องไห้ (ควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย? 555++) ม.1 Ajahn Marie สอน Science กับ Mathematics เขาโกรธพวกเรามาก ตอนที่ร่วมใจเสียงดังกันทั้งห้อง ครั้งแรก ให้พี่แก้ม กับพี่ม่อน มาเคลียให้ พวกเราก็ขำพี่ม่อนกันใหญ่ เพราะเวลาอาจารย์พูดแล้วพี่ม่อนแปล พี่ม่อนแปลได้ขำมาก แทนที่จะแปลให้น้องๆ กลัว หรือสำนึก 555+ ครั้งที่สอง เรียกพี่โอ้ (ขวัญใจใครหลายๆ คน) กับพี่ปอนด์ ครั้งนี้ละ ที่พวกเราเริ่มจะคิดกันได้ 555+ แล้วตอนเทอม 2 ที่ครูมารีกับมาจากฟิลิปปินส์ ใหม่ๆ ตอนที่สอนคณิตศาสตร์พวกเราอยู่ เขาร้องไห้ แต่ไม่ใช่เพราะพวกเรา แต่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เมื่อพวกเรารู้ว่าครูมารีต้องกลับฟิลิปปินส์ ก็เศร้ากันใหญ่เลย จำได้ว่า เรา อีฟ มิ้ว (อาจมีอีก แต่จำได้แค่นี้อะ - -*) แล้วก็มีพี่พรด้วย วันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ประเทศไทย พวกเราก็มาบ้านพักเขา แล้วก็พาเขาไปกินหมี่เกี๊ยว ร้องเพลงด้วยกัน ช่วยเขาขนของ ถ่ายรูป กอด ร้องไห้ 55+ ครูมารีบอกให้เราไม่ร้องไห้ กอดเราบอกว่า Dont cry. Dont cry. แต่เขานั่นละ กำลัง cry 555+ ม.2 ครูมารีไป Ajahn Philip ก็มา ตอนที่ครูฟิลลิปมาหน้าห้องพวกเราครั้งแรก เรายังจำได้ดีเลยนะ ว่าทุกคน รวมทั้งเรา ต่างคิดว่า เขาคือ sell man 55555++ ครั้งแรกที่เริ่มเรียนกับเขา เขาให้ร้องเพลง I want to be your friend A little bit more I want to be your friend A little bit more A little bit a little bit A little bit more. แล้วครู Cro-teacher ก็ให้เรากับใบเตยออกไปร้องเพลง ไปเต้นหน้าชั้นเรียน 555+ พวกเราทำครูฟิลลิฟร้องไห้ ก็ตอนที่ บาส กับ ใบเตย คุยกันไม่หยุด แล้วเขาบอกให้เงียบหลายรอบมาก ก็ไม่ยอมเงียบ เขาก็เลยพูดดังๆ ว่า Shut up! พวกเราก็เงียบทั้งห้อง แล้วมีบางคน(หลายคน)พูดประมาณว่าง แรง แรง เขาก็เลยเงียบบ้าง มองหน้าพวกเราทุกคน แล้วก็เงียบ เงียบ และ เงียบ ผ่านไปได้สักพัก เขาก็เก็บหนังสือ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย พวกเราทุกคนตกใจ และมีหนึ่งเสียงพูดขึ้นมาว่า เอาแล้ว คนที่สองแล้ว 5555+ พวกเราก็ขึ้นไปง้อเขานะ รวมตัวกันไปง้อ หลายขั้นตอนมากกว่าจะง้อสำเร็จ และสุดท้าย ก็กลับมาสอนคาบบ่าย มาแฮปปี้กันเหมือนเดิม ยังมี Ajahn Randy อีกท่านหนึ่ง ที่เขาไม่ร้องไห้ให้พวกเราเห็น แต่พวกเรารับรู้ได้ว่าเขาร้อง และพอสิ้นเทอม 2 อาจารย์ก็ขอย้ายไปทำงานที่ตัวเองรัก เกี่ยวกับดนตรี ที่เชียงรายแทน ม.3 ครู Randy ไป Ajahn Jusmin ก็มาแทน สอนวิชา English for Culture วิชาที่ดูจะสบายๆ แต่หินมากน่าดู อาจารย์เขาร้องไห้ เรารู้ แต่ไม่มีใครพูดถึงกัน เทอม 2 Ajahn Ferry วิชาอาจารย์ป้าเฟร์ พวกเราแสนจะง่วงนอนกันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าห้องแสนรักของอาจารย์ ไปยัน ศรันย์ที่ฟุบหลับไปเลย 55+ ทุกคนจะบ่นกันบ่อยๆว่า เรียนกับอาจารย์เฟร์เหมือนเวลาผ่านไปช้ามากเป็นวันๆ แต่เรียนกับครูฟิลลิป แป๊บเดียว ก็หมดเวลา 55+ อ่อ อาจารย์เฟร์ก็ร้องไห้นะ ตอนที่ ภูมิ เคี้ยวหมากฝรั่ง แล้วอาจารย์เห็น สั่งให้ไปคายออก มันก็ไม่ยอมลุกไป 555+ อาจารย์เลยสั่งให้มันออกจากห้องไป มันก็ไม่ยอมออก เขาเลย Ok you dont want to go out, I will go. และเขาก็เดินออกจากห้องไปเอง เรานี่ละ เป็นคนพูดกะอาจารย์น้ำทิพย์(ro-teacgher)อาจารย์มีอะไรจะพูดไหมคะ? อาจารย์น้ำทิพย์เลยบอกว่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พูดไปเท่าไหร่สอนไปเท่าไหร่ไม่เคยฟัง แล้วอาจารย์ก็เริ่มเทศน์ 555+ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอก ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว 5555+ สักพักอาจารย์เฟร์ก็กลับมา แล้วก็สั่งภูมิออกไปนอกห้อง คราวนี้มันเลยยอม 555+ อาจารย์ Randy กลับมาเยี่ยมพวกเรา อันนี้เราจำแม่นเลย เราเป็นคนเอา Friendship Book ไปให้เขาเขียนให้ ทุกคนก็เลยรุมให้เขาเลย 555+ แล้วพวกเราก็ขอชั่วโมงภาษาไทย เพื่อที่จะไปพูดคุย ร้องเพลงร่วมกับเขาที่ห้อง M.E.P. 2 ร้องเพลงร่วมกัน เพลงที่ร้องกันดังก็คงเป็นเพลง Good bye 555+ หวังว่าพวกเราคงจำเพลงนี้ได้ ว่าพวกเราร้องกันดังท่อนไหนมากที่สุด na na na na 555+ และก็ให้เรากะเมย์ชายไปร้อง Way Back Into Love ให้เขาฟัง อาจารย์ Randy ยังพูดเลยว่า I will remember it like a good memory. ม.3 เป็นปีที่ทำอะไรร่วมกันเยอะที่สุด ทำฉากละครภาษาอังกฤษ ร้อง เต้น วิชา English Grammar เพื่อ 50 pts. โปรเจ็คสุดท้าย English Club 4 ทีม Circus, Firefire, Superman, My Love เราไม่ลืมวันนั้นแน่นอน 555+ เข้าห้องปกครองครั้งแรก ก็ ม.3 เหตุเกิดสืบเนื่องมาจาก English Club นั่นละ จำได้ดีทีเดียวเหตุการณ์นี้ ไม่ลืมแน่นอนเด็ดขาด สุดท้าย พวกเรา ก็ชนะคดี 5555555+ ถึง เพื่อนรัก M.E.P #4 ทุกคน การสอบสิ้นสุด หมายถึงว่า วันที่จะได้รวมตัวกันเป็นครั้งสุดท้ายมาถึง ถ้าไม่นับรวมกับวันที่ต้องมารับรายงานผลการเรียน และ วุฒิบัตรแสดงการจบการศึกษา นี่ก็คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ สำหรับช่วงเวลาที่เรียน ทำโปรเจ็ค เที่ยว กิน มาตลอด 3 ปี ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีการแตกแยก ถึงแม้ว่า บางครั้งจะไม่อยากมองหน้ากัน แต่ที่สุดแล้ว ลึกๆ ในใจ ของพวกเราทุกคน คำว่า มิตรภาพ ก็ผูกพัน เกี่ยวแน่น ตลอดเวลา ลองย้อนนึกไปถึงครั้งเมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งเกิดไปมีเรื่องราวอะไรขึ้นมา พวกเราก็ร่วมกันปกป้อง (โดยสันติวิธี) คนใดคนหนึ่งไม่ได้ส่งงาน งานทำไม่ทัน ทำการบ้านไม่ได้ พวกเราก็ร่วมกัน ช่วยเหลือ สุมหัว กันทำงาน เรายังจำภาพทุกภาพของพวกเราได้อย่างแม่นยำเลยนะ วันที่อาจารย์ Philip ให้ส่งงาน Map Scale - - วันนั้นทุกคนวุ่นวายกันทั้งห้อง บ้างยังวาดไม่เสร็จ บ้างก็ทำ Map จริงหาย ซึ่งคนที่ทำหายหนึ่งในนั้นก็มีเรา 55+ จำได้ด้วยว่า ทุกคนชื่นชมภูมิ ที่ทำงาน และ เขียนอักษรกำกับได้สวยมาก และหลายๆ คน ก็เลยไปขอให้ภูมิช่วยเขียนให้ มะนาว ถอดแว่น ก้มหัว นอนหลับ เพราะกำลังปวดหัวอย่างมาก เรายังเอ่ยถามมะนาวเลยนะ ว่าเป็นอะไร เพราะมะนาวมานั่งเก้าอี้เรานี่ละ 555+ เราเลยไม่มีที่นั่ง พอเราถาม มะนาวเลยเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าสไตล์มะนาวไม่ไหวแล้ว แล้วก็ลุกไปนั่งที่อื่นแทน 5555+ เราเป็น M.E.P. รุ่นเดียว ตั้งแต่ก่อตั้งโปรแกรมนี้ขึ้นมา ที่ทำให้อาจารย์ต่างชาติทุกคนร้องไห้ (ควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย? 555++) ม.1 Ajahn Marie สอน Science กับ Mathematics เขาโกรธพวกเรามาก ตอนที่ร่วมใจเสียงดังกันทั้งห้อง ครั้งแรก ให้พี่แก้ม กับพี่ม่อน มาเคลียให้ พวกเราก็ขำพี่ม่อนกันใหญ่ เพราะเวลาอาจารย์พูดแล้วพี่ม่อนแปล พี่ม่อนแปลได้ขำมาก แทนที่จะแปลให้น้องๆ กลัว หรือสำนึก 555+ ครั้งที่สอง เรียกพี่โอ้ (ขวัญใจใครหลายๆ คน) กับพี่ปอนด์ ครั้งนี้ละ ที่พวกเราเริ่มจะคิดกันได้ 555+ แล้วตอนเทอม 2 ที่ครูมารีกับมาจากฟิลิปปินส์ ใหม่ๆ ตอนที่สอนคณิตศาสตร์พวกเราอยู่ เขาร้องไห้ แต่ไม่ใช่เพราะพวกเรา แต่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เมื่อพวกเรารู้ว่าครูมารีต้องกลับฟิลิปปินส์ ก็เศร้ากันใหญ่เลย จำได้ว่า เรา อีฟ มิ้ว (อาจมีอีก แต่จำได้แค่นี้อะ - -*) แล้วก็มีพี่พรด้วย วันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ประเทศไทย พวกเราก็มาบ้านพักเขา แล้วก็พาเขาไปกินหมี่เกี๊ยว ร้องเพลงด้วยกัน ช่วยเขาขนของ ถ่ายรูป กอด ร้องไห้ 55+ ครูมารีบอกให้เราไม่ร้องไห้ กอดเราบอกว่า Dont cry. Dont cry. แต่เขานั่นละ กำลัง cry 555+ ม.2 ครูมารีไป Ajahn Philip ก็มา ตอนที่ครูฟิลลิปมาหน้าห้องพวกเราครั้งแรก เรายังจำได้ดีเลยนะ ว่าทุกคน รวมทั้งเรา ต่างคิดว่า เขาคือ sell man 55555++ ครั้งแรกที่เริ่มเรียนกับเขา เขาให้ร้องเพลง I want to be your friend A little bit more I want to be your friend A little bit more A little bit a little bit A little bit more. แล้วครู Cro-teacher ก็ให้เรากับใบเตยออกไปร้องเพลง ไปเต้นหน้าชั้นเรียน 555+ พวกเราทำครูฟิลลิฟร้องไห้ ก็ตอนที่ บาส กับ ใบเตย คุยกันไม่หยุด แล้วเขาบอกให้เงียบหลายรอบมาก ก็ไม่ยอมเงียบ เขาก็เลยพูดดังๆ ว่า Shut up! พวกเราก็เงียบทั้งห้อง แล้วมีบางคน(หลายคน)พูดประมาณว่าง แรง แรง เขาก็เลยเงียบบ้าง มองหน้าพวกเราทุกคน แล้วก็เงียบ เงียบ และ เงียบ ผ่านไปได้สักพัก เขาก็เก็บหนังสือ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย พวกเราทุกคนตกใจ และมีหนึ่งเสียงพูดขึ้นมาว่า เอาแล้ว คนที่สองแล้ว 5555+ พวกเราก็ขึ้นไปง้อเขานะ รวมตัวกันไปง้อ หลายขั้นตอนมากกว่าจะง้อสำเร็จ และสุดท้าย ก็กลับมาสอนคาบบ่าย มาแฮปปี้กันเหมือนเดิม ยังมี Ajahn Randy อีกท่านหนึ่ง ที่เขาไม่ร้องไห้ให้พวกเราเห็น แต่พวกเรารับรู้ได้ว่าเขาร้อง และพอสิ้นเทอม 2 อาจารย์ก็ขอย้ายไปทำงานที่ตัวเองรัก เกี่ยวกับดนตรี ที่เชียงรายแทน ม.3 ครู Randy ไป Ajahn Jusmin ก็มาแทน สอนวิชา English for Culture วิชาที่ดูจะสบายๆ แต่หินมากน่าดู อาจารย์เขาร้องไห้ เรารู้ แต่ไม่มีใครพูดถึงกัน เทอม 2 Ajahn Ferry วิชาอาจารย์ป้าเฟร์ พวกเราแสนจะง่วงนอนกันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าห้องแสนรักของอาจารย์ ไปยัน ศรันย์ที่ฟุบหลับไปเลย 55+ ทุกคนจะบ่นกันบ่อยๆว่า เรียนกับอาจารย์เฟร์เหมือนเวลาผ่านไปช้ามากเป็นวันๆ แต่เรียนกับครูฟิลลิป แป๊บเดียว ก็หมดเวลา 55+ อ่อ อาจารย์เฟร์ก็ร้องไห้นะ ตอนที่ ภูมิ เคี้ยวหมากฝรั่ง แล้วอาจารย์เห็น สั่งให้ไปคายออก มันก็ไม่ยอมลุกไป 555+ อาจารย์เลยสั่งให้มันออกจากห้องไป มันก็ไม่ยอมออก เขาเลย Ok you dont want to go out, I will go. และเขาก็เดินออกจากห้องไปเอง เรานี่ละ เป็นคนพูดกะอาจารย์น้ำทิพย์(ro-teacgher)อาจารย์มีอะไรจะพูดไหมคะ? อาจารย์น้ำทิพย์เลยบอกว่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พูดไปเท่าไหร่สอนไปเท่าไหร่ไม่เคยฟัง แล้วอาจารย์ก็เริ่มเทศน์ 555+ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอก ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว 5555+ สักพักอาจารย์เฟร์ก็กลับมา แล้วก็สั่งภูมิออกไปนอกห้อง คราวนี้มันเลยยอม 555+ อาจารย์ Randy กลับมาเยี่ยมพวกเรา อันนี้เราจำแม่นเลย เราเป็นคนเอา Friendship Book ไปให้เขาเขียนให้ ทุกคนก็เลยรุมให้เขาเลย 555+ แล้วพวกเราก็ขอชั่วโมงภาษาไทย เพื่อที่จะไปพูดคุย ร้องเพลงร่วมกับเขาที่ห้อง M.E.P. 2 ร้องเพลงร่วมกัน เพลงที่ร้องกันดังก็คงเป็นเพลง Good bye 555+ หวังว่าพวกเราคงจำเพลงนี้ได้ ว่าพวกเราร้องกันดังท่อนไหนมากที่สุด na na na na 555+ และก็ให้เรากะเมย์ชายไปร้อง Way Back Into Love ให้เขาฟัง อาจารย์ Randy ยังพูดเลยว่า I will remember it like a good memory. ม.3 เป็นปีที่ทำอะไรร่วมกันเยอะที่สุด ทำฉากละครภาษาอังกฤษ ร้อง เต้น วิชา English Grammar เพื่อ 50 pts. โปรเจ็คสุดท้าย English Club 4 ทีม Circus, Firefire, Superman, My Love เราไม่ลืมวันนั้นแน่นอน 555+ เข้าห้องปกครองครั้งแรก ก็ ม.3 เหตุเกิดสืบเนื่องมาจาก English Club นั่นละ จำได้ดีทีเดียวเหตุการณ์นี้ ไม่ลืมแน่นอนเด็ดขาด สุดท้าย พวกเรา ก็ชนะคดี 5555555+ ภาพนี้ เป็นภาพที่เราประทับใจมากที่สุดในการถ่ายภาพเลย ถ่ายเบลอนิดๆ ไม่สวยเท่าไหร่ แต่เหตุผลที่จะยกมาแกตัวว่าประใจที่สุด เห็นจะเป็นเพราะว่า ถึงแม้ภาพนี้จะถ่ายเพราะอยากจะเก็บภาพไว้ แต่เหตุการณ์ตอนนั้น ยังชัดเจน แจ่มชัดในสมองเราไม่เสื่อมคลายไปเลย ทุกคนรวมตัว ก่อนที่จะขึ้นไปโชว์งาน English Club ไม่ได้เตรียมคำที่จะพูดกันล่วงหน้าเลยนะ แต่เสียงทุกคนกระหึ่มมาว่า M.E.P. 3/10 จงเจริญ เฮ้ๆ เย้ๆ กัน เป็นเสียงที่เราชอบที่สุด เป็นภาพที่เราชอบที่สุด ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเลยนะนี่ 555+ บางคนก็เรียนต่อโรงเรียนเดิม บางคนแยกย้ายไปตามโรงเรียน และสาขาที่ใฝ่ฝันกันไว้ ยากที่จะกลับมารวมตัวพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง แต่เชื่อว่ามันคงไม่ยากเกินไป ถ้าใจพวกเรายังคงรักใคร่ สมัครสมานกันเหมือนเดิม เราจะรอวันนั้นนะ อ่อ เราเกือบลืมไปแน่ะเฮียนาม เราว่าจะบอกตั้งแต่ตอนไปกรอกใบสมัครยื่นเรื่องเรียนต่อโรงเรียนเดิม (ยื่นไปงั้นละ สำรองไว้ก่อน 555+) ว่า อาจารย์พรพจน์เขามาชวนเราไปร้องเพลงด้วยอะจ้ะ สงสัยเขาฟังเสียงเราตอนร้องให้ อาจารย์ Randy ฟัง แล้วจะติดใจ 555+ เขาชวนเราตอนวันที่ไปยื่นเองนั่นละ ชวนพร้อมอาจารย์สุรีย์ เราว่าจะแนะนำเขานะ ว่าให้ชวนนามดู ถ้าเผื่อนามสนใจ บอกเราได้เลย เดี๋ยวเราติดต่อให้ 555+ ตั้งใจฝึกร้องเพลงนะนาม ปีหน้า The Star 7 หวังว่าจะเห็นนามไป คว้าดาว ตามที่นามใฝ่ฝันไว้ (อย่าลืมทำท่าคว้าดาวตามแบบฉบับของเรากะนามนะ ยกมือ ชูสูงๆ ทำท่า จีบ หยิบดาว แล้ว จีบลงมา 555+) ในห้องเรา ถ้าทำตามที่ฝันกันไว้ได้ มีครอบเลยนะ แชมป์ 2 ยังพูดกะเราอยู่เลยว่า มีอะไรเรียกใช้ห้องเรากันเองนี่ละ หมอ พยาบาล ครู วิศวกร ทหาร ตำรวจ ผู้พิพากษา(ฉันเอง 55555+) The Star (อย่าดังแล้วหยิ่งนะว้อย) ถ้าประกวดจริงๆ จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กันทุกคนต่อนามว่า จะโหวตให้วันละหลายๆ โหวตเลย จะได้พูดได้ว่า เนี่ยเพื่อนฉัน 555+ อันอยากเป็นหมอ ขยันๆ นะอ้น แชมป์ 2 อยากเป็นครูสังคมแบบอาจารย์ป๋า สู้ๆ นะแชมป์ 2 ท่านลูกใหม่ อยากเป็น วิศวกร ทำเกรดเฉลี่ยสวยๆ ละกัน นะท่านลูกนะ ภูมิ อยากเป็นผู้พิพากษาเหมือนฉัน พยายามละกัน นาม อนาคต The Star 7 เพื่อดางดวงนั้นที่ฝันที่อยากเป็น เพื่อดาวดวงนั้นและฝันคงไม่ไกล~ โว้ๆ มากมายเนอะ ก็ตั้งใจๆ เข้าละ เป็นกำลังใจให้เสมอ เริ่มต้นพบกันเหมือนการเริ่มต้นการเดินทาง เส้นทางที่บางทีสวยงาม โรยไปด้วยดอกไม้งาม เส้นทางที่มีทางแยก และบางทีก็ขรุขระ จนสุดท้าย จุดสิ้นสุดของเส้นทางของพวกเราคงมาถึง แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ใช้มัน ใช้เวลาตลอดเส้นทางของฉันอย่างคุ้มค่าและดีที่สุดแล้ว ไม่เป็นไร ถ้าบางช่วงฉันจะก้าวเดินไม่ได้ไม่ดีพอ แต่ฉันไม่เสียดาย ไม่เคยคิดเสียใจเลยที่ได้เลือกเดินเส้นทางนี้ ฉันมีเพื่อนที่ฉันรัก และรักฉัน ร่วมเดินเคียงข้างกันไปด้วย ต่อจากนี้ เส้นทางจะแยกไปเป็น 33 เส้นทาง ต่อคนต่อเส้นทาง และเราต้องแยกเดินกันไป เส้นทางตรงนี้อาจจะสิ้นสุดลง แต่ฉันเชื่อว่ามันต้องกลับมาบรรจบกันใหม่อีกครั้ง และหลายๆ ครั้ง เราอาจจำเป็นต้องแยกกันตรงนี้เสียก่อน เพื่อที่การเดินทางของพวกเรา จะเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง แต่อีกไม่นานหรอกนะ เราคงจะได้พบกัน... และฉันจะเฝ้ารอ ด้วยรัก เราเอง ^__________^ ช่วงที่พี่ชอบมากที่สุดของการเรียนคือ ม.ต้นครับ
ทำไมถึงชอบนะ?? อาจจะเพราะว่าเพื่อนหลายคนเป็นเพื่อนตั้งแต่ประถม เลยทำให้เราสนิทกันมาก ไปดูหนังกันยกห้อง ไปว่ายน้ำวันเสาร์ อาทิตย์กันยกห้อง เล่นกีฬา ทำกิจกรรมร่วมกันหลายอย่าง สนุกแบบไม่ได้คิดอะไร (ตอนนั้นไม่เรียนหนักเหมือนน้องเลยครับ) เก็บความทรงจำดีๆ นี้ไว้นะครับ ^_______^ เป็นความผูกพันธ์ที่ยากจะลืม เอ.. พี่ส่ง จดหมายตั้งแต่วันจันทร์แล้วนะ ตกหล่านรึเปล่าน๊า ... ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่เขียนไปใหม่ดีกว่า (คราวที่แล้วฝากพี่ที่บ้านส่ง เดี๋ยวคราวนี้พี่ส่งเองกับมือเลย จะได้ถึงเร็วๆ ) สู้ๆ พี่เอาใจช่วยเสมอครับ น้องรัก โดย: กลิ่นดอย วันที่: 6 มีนาคม 2553 เวลา:21:38:06 น.
ไปทักทายพี่ก๋ามาแล้วครับ
พี่ตัวสูงพอๆ กับพี่ก๋าเลยครับ ได้ทักทายกัน ขอลายเซนต์ตามภาษาแฟนคลับ 555++ พี่ก๋าดูใจดีมากเลยหล่ะ เสียดายจริงๆ ที่น้องไปด้วยกันไม่ได้นะ ไม่งั๊นเราคงได้เจอกัน สำหรับจดหมาย พี่ก็ชอบเขียนนะ ดังนั้นน้องเขียนมามีรึพี่จะไม่ตอบกลับหล่ะ ไปติวให้เพื่อนๆ สนุกมั๊ย ของพี่กลับมาก็นั่งหน้าคอม หาข้อมูลทำ IS ต่อไปครับ สู้ๆ นะ โดย: กลิ่นดอย วันที่: 7 มีนาคม 2553 เวลา:18:31:26 น.
สวัสดียามเช้าครับน้องป๊อป
น้องดอยบอกว่าพี่ก๋าใจดีมากๆ ดีครับ ที่ไม่บอกว่าพี่ก๋าอวบมากๆ 55555 พี่ก๋าพยายามมองหาพี่ชายน้องป๊อปอยู่เหมือนกันนะครับ มาแต่ไม่เปิดเผยตัวรึเปล่าน้อ อิอิอิ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:7:59:41 น.
พี่ก๋าเสียดายอยู่อย่าง
ก็คือไมไ่ด้ทักทายใครดีดีเลยครับ พูดทักทายกันแป๊บเดียวเอง... น้องดอยก็น่ารักดีครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:15:55:53 น.
|
บทความทั้งหมด
|
พี่ก๋าคิดว่ามันจะประทับลงไปในใจเพื่อนๆทุกคนของน้องป๊อบเช่นกันครับ