We are the world . . We are the one เพื่อที่การเดินทาง จะเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง


ถึง เพื่อนรัก M.E.P #4 ทุกคน

การสอบสิ้นสุด หมายถึงว่า วันที่จะได้รวมตัวกันเป็นครั้งสุดท้ายมาถึง
ถ้าไม่นับรวมกับวันที่ต้องมารับรายงานผลการเรียน และ วุฒิบัตรแสดงการจบการศึกษา
นี่ก็คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ
สำหรับช่วงเวลาที่เรียน ทำโปรเจ็ค เที่ยว กิน มาตลอด 3 ปี
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีการแตกแยก
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะไม่อยากมองหน้ากัน
แต่ที่สุดแล้ว ลึกๆ ในใจ ของพวกเราทุกคน คำว่า มิตรภาพ ก็ผูกพัน เกี่ยวแน่น ตลอดเวลา

ลองย้อนนึกไปถึงครั้งเมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งเกิดไปมีเรื่องราวอะไรขึ้นมา
พวกเราก็ร่วมกันปกป้อง (โดยสันติวิธี)
คนใดคนหนึ่งไม่ได้ส่งงาน งานทำไม่ทัน ทำการบ้านไม่ได้
พวกเราก็ร่วมกัน ช่วยเหลือ สุมหัว กันทำงาน
เรายังจำภาพทุกภาพของพวกเราได้อย่างแม่นยำเลยนะ
วันที่อาจารย์ Philip ให้ส่งงาน Map Scale - -
วันนั้นทุกคนวุ่นวายกันทั้งห้อง บ้างยังวาดไม่เสร็จ บ้างก็ทำ Map จริงหาย
ซึ่งคนที่ทำหายหนึ่งในนั้นก็มีเรา 55+
จำได้ด้วยว่า ทุกคนชื่นชมภูมิ ที่ทำงาน และ เขียนอักษรกำกับได้สวยมาก
และหลายๆ คน ก็เลยไปขอให้ภูมิช่วยเขียนให้
มะนาว ถอดแว่น ก้มหัว นอนหลับ เพราะกำลังปวดหัวอย่างมาก
เรายังเอ่ยถามมะนาวเลยนะ ว่าเป็นอะไร เพราะมะนาวมานั่งเก้าอี้เรานี่ละ 555+
เราเลยไม่มีที่นั่ง พอเราถาม มะนาวเลยเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าสไตล์มะนาวไม่ไหวแล้ว
แล้วก็ลุกไปนั่งที่อื่นแทน 5555+

เราเป็น M.E.P. รุ่นเดียว ตั้งแต่ก่อตั้งโปรแกรมนี้ขึ้นมา ที่ทำให้อาจารย์ต่างชาติทุกคนร้องไห้
(ควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย? 555++)

ม.1 Ajahn Marie สอน Science กับ Mathematics
เขาโกรธพวกเรามาก ตอนที่ร่วมใจเสียงดังกันทั้งห้อง
ครั้งแรก ให้พี่แก้ม กับพี่ม่อน มาเคลียให้ พวกเราก็ขำพี่ม่อนกันใหญ่ เพราะเวลาอาจารย์พูดแล้วพี่ม่อนแปล
พี่ม่อนแปลได้ขำมาก แทนที่จะแปลให้น้องๆ กลัว หรือสำนึก 555+
ครั้งที่สอง เรียกพี่โอ้ (ขวัญใจใครหลายๆ คน) กับพี่ปอนด์
ครั้งนี้ละ ที่พวกเราเริ่มจะคิดกันได้ 555+
แล้วตอนเทอม 2 ที่ครูมารีกับมาจากฟิลิปปินส์ ใหม่ๆ ตอนที่สอนคณิตศาสตร์พวกเราอยู่
เขาร้องไห้ แต่ไม่ใช่เพราะพวกเรา แต่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
เมื่อพวกเรารู้ว่าครูมารีต้องกลับฟิลิปปินส์ ก็เศร้ากันใหญ่เลย
จำได้ว่า เรา อีฟ มิ้ว (อาจมีอีก แต่จำได้แค่นี้อะ - -*) แล้วก็มีพี่พรด้วย
วันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ประเทศไทย พวกเราก็มาบ้านพักเขา แล้วก็พาเขาไปกินหมี่เกี๊ยว
ร้องเพลงด้วยกัน ช่วยเขาขนของ ถ่ายรูป กอด ร้องไห้
55+ ครูมารีบอกให้เราไม่ร้องไห้ กอดเราบอกว่า Don’t cry. Don’t cry. แต่เขานั่นละ กำลัง cry 555+

ม.2 ครูมารีไป Ajahn Philip ก็มา
ตอนที่ครูฟิลลิปมาหน้าห้องพวกเราครั้งแรก เรายังจำได้ดีเลยนะ
ว่าทุกคน รวมทั้งเรา ต่างคิดว่า เขาคือ sell man 55555++
ครั้งแรกที่เริ่มเรียนกับเขา เขาให้ร้องเพลง
I want to be your friend
A little bit more
I want to be your friend
A little bit more
A little bit a little bit
A little bit more.
แล้วครู Cro-teacher ก็ให้เรากับใบเตยออกไปร้องเพลง ไปเต้นหน้าชั้นเรียน 555+
พวกเราทำครูฟิลลิฟร้องไห้ ก็ตอนที่ บาส กับ ใบเตย คุยกันไม่หยุด
แล้วเขาบอกให้เงียบหลายรอบมาก ก็ไม่ยอมเงียบ
เขาก็เลยพูดดังๆ ว่า Shut up! พวกเราก็เงียบทั้งห้อง แล้วมีบางคน(หลายคน)พูดประมาณว่าง แรง แรง
เขาก็เลยเงียบบ้าง มองหน้าพวกเราทุกคน
แล้วก็เงียบ เงียบ และ เงียบ
ผ่านไปได้สักพัก เขาก็เก็บหนังสือ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย
พวกเราทุกคนตกใจ และมีหนึ่งเสียงพูดขึ้นมาว่า เอาแล้ว คนที่สองแล้ว 5555+
พวกเราก็ขึ้นไปง้อเขานะ รวมตัวกันไปง้อ
หลายขั้นตอนมากกว่าจะง้อสำเร็จ และสุดท้าย ก็กลับมาสอนคาบบ่าย มาแฮปปี้กันเหมือนเดิม
ยังมี Ajahn Randy อีกท่านหนึ่ง
ที่เขาไม่ร้องไห้ให้พวกเราเห็น แต่พวกเรารับรู้ได้ว่าเขาร้อง
และพอสิ้นเทอม 2 อาจารย์ก็ขอย้ายไปทำงานที่ตัวเองรัก เกี่ยวกับดนตรี ที่เชียงรายแทน

ม.3 ครู Randy ไป Ajahn Jusmin ก็มาแทน
สอนวิชา English for Culture วิชาที่ดูจะสบายๆ แต่หินมากน่าดู
อาจารย์เขาร้องไห้ เรารู้ แต่ไม่มีใครพูดถึงกัน
เทอม 2 Ajahn Ferry วิชาอาจารย์ป้าเฟร์ พวกเราแสนจะง่วงนอนกันมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าห้องแสนรักของอาจารย์ ไปยัน ศรันย์ที่ฟุบหลับไปเลย 55+
ทุกคนจะบ่นกันบ่อยๆว่า เรียนกับอาจารย์เฟร์เหมือนเวลาผ่านไปช้ามากเป็นวันๆ
แต่เรียนกับครูฟิลลิป แป๊บเดียว ก็หมดเวลา 55+
อ่อ อาจารย์เฟร์ก็ร้องไห้นะ ตอนที่ ภูมิ เคี้ยวหมากฝรั่ง แล้วอาจารย์เห็น สั่งให้ไปคายออก
มันก็ไม่ยอมลุกไป 555+ อาจารย์เลยสั่งให้มันออกจากห้องไป มันก็ไม่ยอมออก
เขาเลย “Ok you don’t want to go out, I will go.”
และเขาก็เดินออกจากห้องไปเอง
เรานี่ละ เป็นคนพูดกะอาจารย์น้ำทิพย์(ro-teacgher)อาจารย์มีอะไรจะพูดไหมคะ?
อาจารย์น้ำทิพย์เลยบอกว่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พูดไปเท่าไหร่สอนไปเท่าไหร่ไม่เคยฟัง
แล้วอาจารย์ก็เริ่มเทศน์ 555+ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอก ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว 5555+
สักพักอาจารย์เฟร์ก็กลับมา แล้วก็สั่งภูมิออกไปนอกห้อง คราวนี้มันเลยยอม 555+
อาจารย์ Randy กลับมาเยี่ยมพวกเรา
อันนี้เราจำแม่นเลย เราเป็นคนเอา Friendship Book ไปให้เขาเขียนให้
ทุกคนก็เลยรุมให้เขาเลย 555+
แล้วพวกเราก็ขอชั่วโมงภาษาไทย เพื่อที่จะไปพูดคุย ร้องเพลงร่วมกับเขาที่ห้อง M.E.P. 2
ร้องเพลงร่วมกัน เพลงที่ร้องกันดังก็คงเป็นเพลง Good bye 555+
หวังว่าพวกเราคงจำเพลงนี้ได้ ว่าพวกเราร้องกันดังท่อนไหนมากที่สุด na na na na 555+
และก็ให้เรากะเมย์ชายไปร้อง Way Back Into Love ให้เขาฟัง
อาจารย์ Randy ยังพูดเลยว่า I will remember it like a good memory.
ม.3 เป็นปีที่ทำอะไรร่วมกันเยอะที่สุด
ทำฉากละครภาษาอังกฤษ
ร้อง เต้น วิชา English Grammar เพื่อ 50 pts.
โปรเจ็คสุดท้าย English Club 4 ทีม
Circus, Firefire, Superman, My Love เราไม่ลืมวันนั้นแน่นอน 555+
เข้าห้องปกครองครั้งแรก ก็ ม.3
เหตุเกิดสืบเนื่องมาจาก English Club นั่นละ
จำได้ดีทีเดียวเหตุการณ์นี้ ไม่ลืมแน่นอนเด็ดขาด
สุดท้าย พวกเรา ก็ชนะคดี 5555555+

ถึง เพื่อนรัก M.E.P #4 ทุกคน

การสอบสิ้นสุด หมายถึงว่า วันที่จะได้รวมตัวกันเป็นครั้งสุดท้ายมาถึง
ถ้าไม่นับรวมกับวันที่ต้องมารับรายงานผลการเรียน และ วุฒิบัตรแสดงการจบการศึกษา
นี่ก็คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ
สำหรับช่วงเวลาที่เรียน ทำโปรเจ็ค เที่ยว กิน มาตลอด 3 ปี
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะมีการแตกแยก
ถึงแม้ว่า บางครั้งจะไม่อยากมองหน้ากัน
แต่ที่สุดแล้ว ลึกๆ ในใจ ของพวกเราทุกคน คำว่า มิตรภาพ ก็ผูกพัน เกี่ยวแน่น ตลอดเวลา

ลองย้อนนึกไปถึงครั้งเมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งเกิดไปมีเรื่องราวอะไรขึ้นมา
พวกเราก็ร่วมกันปกป้อง (โดยสันติวิธี)
คนใดคนหนึ่งไม่ได้ส่งงาน งานทำไม่ทัน ทำการบ้านไม่ได้
พวกเราก็ร่วมกัน ช่วยเหลือ สุมหัว กันทำงาน
เรายังจำภาพทุกภาพของพวกเราได้อย่างแม่นยำเลยนะ
วันที่อาจารย์ Philip ให้ส่งงาน Map Scale - -
วันนั้นทุกคนวุ่นวายกันทั้งห้อง บ้างยังวาดไม่เสร็จ บ้างก็ทำ Map จริงหาย
ซึ่งคนที่ทำหายหนึ่งในนั้นก็มีเรา 55+
จำได้ด้วยว่า ทุกคนชื่นชมภูมิ ที่ทำงาน และ เขียนอักษรกำกับได้สวยมาก
และหลายๆ คน ก็เลยไปขอให้ภูมิช่วยเขียนให้
มะนาว ถอดแว่น ก้มหัว นอนหลับ เพราะกำลังปวดหัวอย่างมาก
เรายังเอ่ยถามมะนาวเลยนะ ว่าเป็นอะไร เพราะมะนาวมานั่งเก้าอี้เรานี่ละ 555+
เราเลยไม่มีที่นั่ง พอเราถาม มะนาวเลยเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าสไตล์มะนาวไม่ไหวแล้ว
แล้วก็ลุกไปนั่งที่อื่นแทน 5555+

เราเป็น M.E.P. รุ่นเดียว ตั้งแต่ก่อตั้งโปรแกรมนี้ขึ้นมา ที่ทำให้อาจารย์ต่างชาติทุกคนร้องไห้
(ควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย? 555++)

ม.1 Ajahn Marie สอน Science กับ Mathematics
เขาโกรธพวกเรามาก ตอนที่ร่วมใจเสียงดังกันทั้งห้อง
ครั้งแรก ให้พี่แก้ม กับพี่ม่อน มาเคลียให้ พวกเราก็ขำพี่ม่อนกันใหญ่ เพราะเวลาอาจารย์พูดแล้วพี่ม่อนแปล
พี่ม่อนแปลได้ขำมาก แทนที่จะแปลให้น้องๆ กลัว หรือสำนึก 555+
ครั้งที่สอง เรียกพี่โอ้ (ขวัญใจใครหลายๆ คน) กับพี่ปอนด์
ครั้งนี้ละ ที่พวกเราเริ่มจะคิดกันได้ 555+
แล้วตอนเทอม 2 ที่ครูมารีกับมาจากฟิลิปปินส์ ใหม่ๆ ตอนที่สอนคณิตศาสตร์พวกเราอยู่
เขาร้องไห้ แต่ไม่ใช่เพราะพวกเรา แต่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
เมื่อพวกเรารู้ว่าครูมารีต้องกลับฟิลิปปินส์ ก็เศร้ากันใหญ่เลย
จำได้ว่า เรา อีฟ มิ้ว (อาจมีอีก แต่จำได้แค่นี้อะ - -*) แล้วก็มีพี่พรด้วย
วันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ประเทศไทย พวกเราก็มาบ้านพักเขา แล้วก็พาเขาไปกินหมี่เกี๊ยว
ร้องเพลงด้วยกัน ช่วยเขาขนของ ถ่ายรูป กอด ร้องไห้
55+ ครูมารีบอกให้เราไม่ร้องไห้ กอดเราบอกว่า Don’t cry. Don’t cry. แต่เขานั่นละ กำลัง cry 555+

ม.2 ครูมารีไป Ajahn Philip ก็มา
ตอนที่ครูฟิลลิปมาหน้าห้องพวกเราครั้งแรก เรายังจำได้ดีเลยนะ
ว่าทุกคน รวมทั้งเรา ต่างคิดว่า เขาคือ sell man 55555++
ครั้งแรกที่เริ่มเรียนกับเขา เขาให้ร้องเพลง
I want to be your friend
A little bit more
I want to be your friend
A little bit more
A little bit a little bit
A little bit more.
แล้วครู Cro-teacher ก็ให้เรากับใบเตยออกไปร้องเพลง ไปเต้นหน้าชั้นเรียน 555+
พวกเราทำครูฟิลลิฟร้องไห้ ก็ตอนที่ บาส กับ ใบเตย คุยกันไม่หยุด
แล้วเขาบอกให้เงียบหลายรอบมาก ก็ไม่ยอมเงียบ
เขาก็เลยพูดดังๆ ว่า Shut up! พวกเราก็เงียบทั้งห้อง แล้วมีบางคน(หลายคน)พูดประมาณว่าง แรง แรง
เขาก็เลยเงียบบ้าง มองหน้าพวกเราทุกคน
แล้วก็เงียบ เงียบ และ เงียบ
ผ่านไปได้สักพัก เขาก็เก็บหนังสือ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย
พวกเราทุกคนตกใจ และมีหนึ่งเสียงพูดขึ้นมาว่า เอาแล้ว คนที่สองแล้ว 5555+
พวกเราก็ขึ้นไปง้อเขานะ รวมตัวกันไปง้อ
หลายขั้นตอนมากกว่าจะง้อสำเร็จ และสุดท้าย ก็กลับมาสอนคาบบ่าย มาแฮปปี้กันเหมือนเดิม
ยังมี Ajahn Randy อีกท่านหนึ่ง
ที่เขาไม่ร้องไห้ให้พวกเราเห็น แต่พวกเรารับรู้ได้ว่าเขาร้อง
และพอสิ้นเทอม 2 อาจารย์ก็ขอย้ายไปทำงานที่ตัวเองรัก เกี่ยวกับดนตรี ที่เชียงรายแทน

ม.3 ครู Randy ไป Ajahn Jusmin ก็มาแทน
สอนวิชา English for Culture วิชาที่ดูจะสบายๆ แต่หินมากน่าดู
อาจารย์เขาร้องไห้ เรารู้ แต่ไม่มีใครพูดถึงกัน
เทอม 2 Ajahn Ferry วิชาอาจารย์ป้าเฟร์ พวกเราแสนจะง่วงนอนกันมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าห้องแสนรักของอาจารย์ ไปยัน ศรันย์ที่ฟุบหลับไปเลย 55+
ทุกคนจะบ่นกันบ่อยๆว่า เรียนกับอาจารย์เฟร์เหมือนเวลาผ่านไปช้ามากเป็นวันๆ
แต่เรียนกับครูฟิลลิป แป๊บเดียว ก็หมดเวลา 55+
อ่อ อาจารย์เฟร์ก็ร้องไห้นะ ตอนที่ ภูมิ เคี้ยวหมากฝรั่ง แล้วอาจารย์เห็น สั่งให้ไปคายออก
มันก็ไม่ยอมลุกไป 555+ อาจารย์เลยสั่งให้มันออกจากห้องไป มันก็ไม่ยอมออก
เขาเลย “Ok you don’t want to go out, I will go.”
และเขาก็เดินออกจากห้องไปเอง
เรานี่ละ เป็นคนพูดกะอาจารย์น้ำทิพย์(ro-teacgher)อาจารย์มีอะไรจะพูดไหมคะ?
อาจารย์น้ำทิพย์เลยบอกว่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พูดไปเท่าไหร่สอนไปเท่าไหร่ไม่เคยฟัง
แล้วอาจารย์ก็เริ่มเทศน์ 555+ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอก ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว 5555+
สักพักอาจารย์เฟร์ก็กลับมา แล้วก็สั่งภูมิออกไปนอกห้อง คราวนี้มันเลยยอม 555+
อาจารย์ Randy กลับมาเยี่ยมพวกเรา
อันนี้เราจำแม่นเลย เราเป็นคนเอา Friendship Book ไปให้เขาเขียนให้
ทุกคนก็เลยรุมให้เขาเลย 555+
แล้วพวกเราก็ขอชั่วโมงภาษาไทย เพื่อที่จะไปพูดคุย ร้องเพลงร่วมกับเขาที่ห้อง M.E.P. 2
ร้องเพลงร่วมกัน เพลงที่ร้องกันดังก็คงเป็นเพลง Good bye 555+
หวังว่าพวกเราคงจำเพลงนี้ได้ ว่าพวกเราร้องกันดังท่อนไหนมากที่สุด na na na na 555+
และก็ให้เรากะเมย์ชายไปร้อง Way Back Into Love ให้เขาฟัง
อาจารย์ Randy ยังพูดเลยว่า I will remember it like a good memory.
ม.3 เป็นปีที่ทำอะไรร่วมกันเยอะที่สุด
ทำฉากละครภาษาอังกฤษ
ร้อง เต้น วิชา English Grammar เพื่อ 50 pts.
โปรเจ็คสุดท้าย English Club 4 ทีม
Circus, Firefire, Superman, My Love เราไม่ลืมวันนั้นแน่นอน 555+
เข้าห้องปกครองครั้งแรก ก็ ม.3
เหตุเกิดสืบเนื่องมาจาก English Club นั่นละ
จำได้ดีทีเดียวเหตุการณ์นี้ ไม่ลืมแน่นอนเด็ดขาด
สุดท้าย พวกเรา ก็ชนะคดี 5555555+



ภาพนี้ เป็นภาพที่เราประทับใจมากที่สุดในการถ่ายภาพเลย
ถ่ายเบลอนิดๆ ไม่สวยเท่าไหร่ แต่เหตุผลที่จะยกมาแกตัวว่าประใจที่สุด เห็นจะเป็นเพราะว่า
ถึงแม้ภาพนี้จะถ่ายเพราะอยากจะเก็บภาพไว้ แต่เหตุการณ์ตอนนั้น ยังชัดเจน แจ่มชัดในสมองเราไม่เสื่อมคลายไปเลย
ทุกคนรวมตัว ก่อนที่จะขึ้นไปโชว์งาน English Club
ไม่ได้เตรียมคำที่จะพูดกันล่วงหน้าเลยนะ
แต่เสียงทุกคนกระหึ่มมาว่า M.E.P. 3/10 จงเจริญ เฮ้ๆ เย้ๆ กัน
เป็นเสียงที่เราชอบที่สุด เป็นภาพที่เราชอบที่สุด ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเลยนะนี่ 555+

บางคนก็เรียนต่อโรงเรียนเดิม บางคนแยกย้ายไปตามโรงเรียน และสาขาที่ใฝ่ฝันกันไว้
ยากที่จะกลับมารวมตัวพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง
แต่เชื่อว่ามันคงไม่ยากเกินไป ถ้าใจพวกเรายังคงรักใคร่ สมัครสมานกันเหมือนเดิม
เราจะรอวันนั้นนะ

อ่อ เราเกือบลืมไปแน่ะเฮียนาม
เราว่าจะบอกตั้งแต่ตอนไปกรอกใบสมัครยื่นเรื่องเรียนต่อโรงเรียนเดิม (ยื่นไปงั้นละ สำรองไว้ก่อน 555+)
ว่า อาจารย์พรพจน์เขามาชวนเราไปร้องเพลงด้วยอะจ้ะ
สงสัยเขาฟังเสียงเราตอนร้องให้ อาจารย์ Randy ฟัง แล้วจะติดใจ 555+
เขาชวนเราตอนวันที่ไปยื่นเองนั่นละ ชวนพร้อมอาจารย์สุรีย์
เราว่าจะแนะนำเขานะ ว่าให้ชวนนามดู ถ้าเผื่อนามสนใจ บอกเราได้เลย เดี๋ยวเราติดต่อให้ 555+
ตั้งใจฝึกร้องเพลงนะนาม ปีหน้า The Star 7 หวังว่าจะเห็นนามไป คว้าดาว ตามที่นามใฝ่ฝันไว้
(อย่าลืมทำท่าคว้าดาวตามแบบฉบับของเรากะนามนะ ยกมือ ชูสูงๆ ทำท่า จีบ หยิบดาว แล้ว จีบลงมา 555+)

ในห้องเรา ถ้าทำตามที่ฝันกันไว้ได้ มีครอบเลยนะ
แชมป์ 2 ยังพูดกะเราอยู่เลยว่า มีอะไรเรียกใช้ห้องเรากันเองนี่ละ
หมอ พยาบาล ครู วิศวกร ทหาร ตำรวจ ผู้พิพากษา(ฉันเอง 55555+) The Star (อย่าดังแล้วหยิ่งนะว้อย)
ถ้าประกวดจริงๆ จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กันทุกคนต่อนามว่า จะโหวตให้วันละหลายๆ โหวตเลย
จะได้พูดได้ว่า เนี่ยเพื่อนฉัน 555+

อันอยากเป็นหมอ ขยันๆ นะอ้น
แชมป์ 2 อยากเป็นครูสังคมแบบอาจารย์ป๋า สู้ๆ นะแชมป์ 2
ท่านลูกใหม่ อยากเป็น วิศวกร ทำเกรดเฉลี่ยสวยๆ ละกัน นะท่านลูกนะ
ภูมิ อยากเป็นผู้พิพากษาเหมือนฉัน พยายามละกัน
นาม อนาคต The Star 7 เพื่อดางดวงนั้นที่ฝันที่อยากเป็น เพื่อดาวดวงนั้นและฝันคงไม่ไกล~ โว้ๆ
มากมายเนอะ ก็ตั้งใจๆ เข้าละ เป็นกำลังใจให้เสมอ

เริ่มต้นพบกันเหมือนการเริ่มต้นการเดินทาง
เส้นทางที่บางทีสวยงาม โรยไปด้วยดอกไม้งาม
เส้นทางที่มีทางแยก และบางทีก็ขรุขระ
จนสุดท้าย จุดสิ้นสุดของเส้นทางของพวกเราคงมาถึง
แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ใช้มัน ใช้เวลาตลอดเส้นทางของฉันอย่างคุ้มค่าและดีที่สุดแล้ว
ไม่เป็นไร ถ้าบางช่วงฉันจะก้าวเดินไม่ได้ไม่ดีพอ แต่ฉันไม่เสียดาย ไม่เคยคิดเสียใจเลยที่ได้เลือกเดินเส้นทางนี้
ฉันมีเพื่อนที่ฉันรัก และรักฉัน ร่วมเดินเคียงข้างกันไปด้วย
ต่อจากนี้ เส้นทางจะแยกไปเป็น 33 เส้นทาง
ต่อคนต่อเส้นทาง และเราต้องแยกเดินกันไป
เส้นทางตรงนี้อาจจะสิ้นสุดลง แต่ฉันเชื่อว่ามันต้องกลับมาบรรจบกันใหม่อีกครั้ง และหลายๆ ครั้ง
เราอาจจำเป็นต้องแยกกันตรงนี้เสียก่อน เพื่อที่การเดินทางของพวกเรา จะเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
แต่อีกไม่นานหรอกนะ เราคงจะได้พบกัน...
และฉันจะเฝ้ารอ

ด้วยรัก
เราเอง ^__________^




Create Date : 06 มีนาคม 2553
Last Update : 6 มีนาคม 2553 12:54:55 น.
Counter : 827 Pageviews.

7 comments
ร่มเย็น สมาชิกหมายเลข 3881305
(17 มี.ค. 2567 02:09:39 น.)
ท้อปฟอร์ม จันทราน็อคเทิร์น
(12 มี.ค. 2567 17:16:58 น.)
i hate it's here พุดดิ้งรสกาแฟ
(12 มี.ค. 2567 09:04:01 น.)
ลองไปสอบHSK(中文水平考试) ครั้งแรก จากการฝึกภาษาจีนด้วยตัวเอง ฟ้าใสทะเลคราม
(12 มี.ค. 2567 21:56:33 น.)
  
ภาพนี้น่าประทับใจมากนะครับ
พี่ก๋าคิดว่ามันจะประทับลงไปในใจเพื่อนๆทุกคนของน้องป๊อบเช่นกันครับ


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 6 มีนาคม 2553 เวลา:13:06:32 น.
  
ช่วงที่พี่ชอบมากที่สุดของการเรียนคือ ม.ต้นครับ
ทำไมถึงชอบนะ??
อาจจะเพราะว่าเพื่อนหลายคนเป็นเพื่อนตั้งแต่ประถม เลยทำให้เราสนิทกันมาก ไปดูหนังกันยกห้อง ไปว่ายน้ำวันเสาร์ อาทิตย์กันยกห้อง เล่นกีฬา ทำกิจกรรมร่วมกันหลายอย่าง สนุกแบบไม่ได้คิดอะไร (ตอนนั้นไม่เรียนหนักเหมือนน้องเลยครับ)

เก็บความทรงจำดีๆ นี้ไว้นะครับ ^_______^ เป็นความผูกพันธ์ที่ยากจะลืม

เอ.. พี่ส่ง จดหมายตั้งแต่วันจันทร์แล้วนะ ตกหล่านรึเปล่าน๊า ... ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่เขียนไปใหม่ดีกว่า (คราวที่แล้วฝากพี่ที่บ้านส่ง เดี๋ยวคราวนี้พี่ส่งเองกับมือเลย จะได้ถึงเร็วๆ )

สู้ๆ พี่เอาใจช่วยเสมอครับ

น้องรัก
โดย: กลิ่นดอย วันที่: 6 มีนาคม 2553 เวลา:21:38:06 น.
  
ไปทักทายพี่ก๋ามาแล้วครับ
พี่ตัวสูงพอๆ กับพี่ก๋าเลยครับ
ได้ทักทายกัน ขอลายเซนต์ตามภาษาแฟนคลับ
555++

พี่ก๋าดูใจดีมากเลยหล่ะ เสียดายจริงๆ ที่น้องไปด้วยกันไม่ได้นะ ไม่งั๊นเราคงได้เจอกัน

สำหรับจดหมาย พี่ก็ชอบเขียนนะ ดังนั้นน้องเขียนมามีรึพี่จะไม่ตอบกลับหล่ะ

ไปติวให้เพื่อนๆ สนุกมั๊ย
ของพี่กลับมาก็นั่งหน้าคอม หาข้อมูลทำ IS ต่อไปครับ

สู้ๆ นะ
โดย: กลิ่นดอย วันที่: 7 มีนาคม 2553 เวลา:18:31:26 น.
  
สวัสดียามเช้าครับน้องป๊อป


น้องดอยบอกว่าพี่ก๋าใจดีมากๆ
ดีครับ ที่ไม่บอกว่าพี่ก๋าอวบมากๆ 55555

พี่ก๋าพยายามมองหาพี่ชายน้องป๊อปอยู่เหมือนกันนะครับ

มาแต่ไม่เปิดเผยตัวรึเปล่าน้อ อิอิอิ







โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:7:59:41 น.
  
พี่ก๋าเสียดายอยู่อย่าง
ก็คือไมไ่ด้ทักทายใครดีดีเลยครับ
พูดทักทายกันแป๊บเดียวเอง...

น้องดอยก็น่ารักดีครับ


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:15:55:53 น.
  
คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...

แวะมาปรบมือให้น้องๆ คนเก่งค่ะ
โดย: อุ้มสี วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:22:25:00 น.
  
สวัสดียามเช้าครับน้องป๊อป






โดย: กะว่าก๋า วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:8:23:12 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Evermore.BlogGang.com

onedermore
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

บทความทั้งหมด