|
|
วันที่ล้มลง 
เช้านี้ฉันไม่ต้องการการนอนอีกแล้ว
ฉันนอนหลับในเวลากลางคืออย่างเต็มอิ่ม
ฉันออกเดินทาง ด้วยเท้าทั้งสองข้าง
ไม่สิ ด้วยล้อทั้งสองล้อ นั้นแหละ
ฉันเดินอยู่บนคอนกรีต ที่นั้นไม่มีใคร
ความเหงาได้คืบคลานเข้ามาโดยที่ฉัน
ไม่ได้ตั้งตัว ฉันเห็นมันเพียงแต่ฉันทำ
อะไรไม่ได้เลย นอกเสียจากว่าอยู่กับมัน
ในเวลาไม่กี่วินาที ฉันเดินบนสะพาน
ที่ไม่สูงมาก มันเป็นบรรไดสี่ถึงห้าระดับ
ฉันกระโดดลงไปจาก ชั้นบนสุดและแล้ว
ฉันก็ล้มลงกลิ่งอยู่ตรงนั้น ผลที่ได้รับคือ
บาดแผล ที่หัวเข่าขวา มันเป็นความเจ็บ
ที่รู้สึกดี ฉันเดินโดยที่แผลยังอยู่ที่เดิม
ความเจ็บปวดที่ได้จากบาดแผลทำให้ฉัน
มีความสุข ฉันเห็นนก ฉันเห็นกระรอก
พวกมันทำอะไรต่าง ๆ ที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ
และไม่รู้ว่าจะเข้าใจพวกมันไปทำไม
ฉันเดินอยู่ที่นั้น เป็นทางเดินซ้ำ ๆ เพียงแต่
คนที่ผ่านพบมา ไม่ใช่คนเดิม คนใหม่ ๆ
ที่ผ่านไป ทำให้ได้รับความรู้สึกใหม่และดี
แผลที่เข่ามันหายดีแล้วละ เป็นสีขาว ๆ หลัง
จากที่เลือดแข็งตัวหลุดออกไป วันนี้ฉันเห็นรุ้ง
สามสี มันมีสีฟ้าเหลืองและแดง ฉันตั้งใจจะถ่าย
รูปแต่ทว่า สายรุ้งไม่ติดอยู่ในภาพเลย วันที่
ความเหงาคืบคลานเข้ามาโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว
ฉันจะชกมันได้ไหม ฉันจะเตะมันได้ไหม
ฉันจะต่อยมันได้ไหม หรือฉันจะดูดมันได้ไหม
ไม่ทั้งหมด ฉันทำอะไรมันไม่ได้เลยนอกเสียจาก
ว่า รู้ และบอกลาจากมัน |
Eleven30.BlogGang.com
อยากบอกว่าหลง
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [ ?]
|
|
