ใส่ได้สามอย่างค่ะ
เอาอันนี้ อันนั่น อันนู่น...น้ำสัปปรดครับ
มันนานเสียจนข้าเองก็จำไม่ได้ ข้าพยายามนึกย้อนกลับไปเหมือนกัน
แต่ว่าข้าเองก็ยังจำเสียไม่ได้จริง ๆ ว่าครั้งล่าสุดนั่นข้าได้ละเลียดมันไปเมื่อไหร่
มันเย็นอยู่ในห่วงรศมีวงรีเพดานปากและลิ้นมันเป็นเกล็ดคลายตะกอน
ที่ตกอยู่บนลิ้นเม็ดแล้วเม็ดเล่าที่ถูกเพดานปากทับทาบบีบอัดให้มันละลาย
ลอยละล่องขึ้นสู่ประสาทรับรสก่อนที่มันจะร่วงลงสู่ร่องคอ มันรู้สึกหวานช่ำ
อยู่ในห่วงอารมณ์ มันแทบจะเปลี่ยนแปลงอารมณ์ให้เย็นลง เย็นขึ้นไปจี๊ด
จับอยู่ที่สมองส่วนใดส่วนหนึ่ง แต่ข้าก็ยังกระหน่ำมันเข้าไปอีกเรื่อย ๆ จนเหลือ
เพียงก้นถ้วยพลาสติก สัปปะรด ลูกชิด และ ทับทิม ข้าทะยอยหม่ำทีละอย่างสลับ
กันไป เฮ้อ..ข้าเองก็ลืมนึกไปว่าข้าได้กินมันล่าสุดเมื่อตอนไหนแต่คงนานแล้ว
มาก ๆ นานเสียจนข้าจำมันไม่ได้จริง ๆ แต่ตอนนี้ข้ารู้เพียงว่ามันหมดเสียแล้ว
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
อยากบอกว่าหลง Literature Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น
ทักทายยามเช้าขอรับ