|
|
กลิ่นและอาหาร กลิ่นและอาหาร วันนี้มีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นเพียงแต่ว่ามันสมองคนเราไม่สามารถจดจำมันได้ทั้งหมด เป็นช่วงเวลาเกือบเที่ยงที่ฉันเดินทางไปหาอะไรทาน แต่แล้วก็ต้องพลาดเมื่อร้านที่จะไปรับประทานปิดวันนั้นพอดี ทำให้ต้องหาร้านอื่น ๆ ฉันขับเรเวนไปจอดที่มุมของตลาด ถึงแม้จะมีแดดแต่สะดวกแก่การเข้าออก ฉันเดินไปพร้อมกับคิดว่าจะทานอะไร เมนูในหัวคือข้าวผัด ฉันเดินไปพร้อมกับนึกขึ้นได้ว่า น่าจะลองทานอาหารร้านนี้ดูบ้าง ฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ มองไปที่โต๊ะอาหาร เห็นฟอนิเจอร์ไม้ เก้าอี้ไม้ ดูอลังการมาก ฉันคิดในหัวขึ้นมาว่า เจ้าของร้านทำไมถึงเลือกโต๊ะไม้แทนที่จะเลือกโต๊ะสแตนเลส ฉันก็เลยมีความคาดเดาลึก ๆ ในหัวขึ้นมาว่า เจ้าของร้านนี้ท่าทางน่าจะมีฐานะอยู่แล้ว ฉันทานอยู่ที่นั้นและมองไปที่ฟุตบาท ฉันรู้สึกทึ่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเมื่อ ฉันกินตับชิ้นสุดท้ายที่ลงเหลืออยู่ในชาม นั้นทำให้ฉันรู้ว่ากลิ่นสามารถเกิดขึ้นได้ระหว่างที่เรากินอะไรอยู่ในปาก มันเป็นการกัดเคี้ยวเนื้อให้ขาดจากกันหลังจากนั้นไม่นานกลิ่นก็แตกกระจายไปทั่วโพรงปาก ฉันเคยกินตับมาจากหลาย ๆ ที่ไม่ว่าจะเป็นตับจากโจ๊ก ตับจากต้มเลือดหมู ตับจากก๋วยเตี๋ยว แต่ก็ไม่เหมือนที่แห่งนี้เลย ฉันทานน้ำซุปไปคำแรกให้ความรู้สึกว่ารสชาติค่อนข้างไปทางหวานมาก ฉันเลยนึกสงสัยว่าหวานเพราะอะไร แต่ก็เดาว่าคงเป็นที่น้ำซุป ฉันเลยถามกับแม่ค้าประมาณว่า ที่หวานนี่เพราะน้ำซุปใช่ไหมครับ แม่ค้าก็ตอบว่าใช่ ฉันก็ทานต่อ คำถามที่ผ่านมานั้นก็ได้หายไปกับกลีบเมฆ ฉันทานไปเรื่อย ๆ แต่กลับรู้สึกประทับใจ กับสิ่งที่ไม่อยากจะทานมันและหลงเหลือมันเป็นชิ้นสุดท้าย ฉันมองไปที่กล่องข้าวผัดหมูที่ได้จากร้านอาหารตามสั่ง ฉันคิดว่าจะเก็บมันไว้ทานตอนเย็นของวัน ระหว่างที่ฉันอิ่มฉันก็ขับเรเวนมองหาร้านเครื่องดื่ม ขอบคุณสวัสดี ทิ้งท้ายวันนี้ได้รับบทเรียน - การเริ่มต้นกินของที่ไม่ชอบ อาจจะรู้สึกประทับใจขึ้นมาก็ได้(บางอย่าง)
- กลิ่นที่ปะทุขึ้นจากปากระหว่างเคียวอาหาร ไม่ใช่ดมด้วยจมูก
- บางทีการไม่รู้อะไรเลย ทำให้เรารู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้พบอยู่เสมอ
19 กันยายน 2563 เวลา 18.09 น.
|
Eleven30.BlogGang.com
อยากบอกว่าหลง
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [ ?]
|
|
วันที่: 5 ธันวาคม 2566 เวลา:23:12:42 น.