วินาทีแห่งความกลัวนั้น...
หลายคนอาจจะไม่คาดคิดว่าทามกลางความสุข
แห่งเทศกาล มันจะน่ากลัว...ขนาดนี้
2-3 ปีที่แล้ว ณ ที่แห่งหนึ่ง
ผมไปเที่ยวกับเพื่อนในยามค่ำคืน...
ผู้คนมากมายหลายร้อยคน แออัดบนท้องถนน
เดินไปตามเส้นทาง สาดน้ำกัน ปะแป้งกัน
อย่างสนุกสนาน จนเวลานานเข้าคนมากขึ้น
มากขึ้นและมากขึ้น ความสนุกที่ผมเห็น
กลับกลายเป็นความอึดอัน อยากไปซะให้พ้น ๆ
จากตรงนี้...แต่ไปไหนไม่ได้
ผมได้แต่เพียงมองคนที่อยู่ทามกลางผู้คน
เบียนมุด อย่างตื่นตระหนก...บนความหวาดระแวง
เพื่อแสวง หาทางออกจากวงหลอมของผู้คน
บนท้องถนนที่ถูกปิดเพื่องานเทศกาลนี้โดยเฉพาะ
บ้างก็พลัดพลาดจากเพื่อน...คนที่ล้มลง
คือคนที่จะถูกเหยียบย่ำ...จากผู้คนที่ต้องการ
เอาตัวรอดจากสภาพแวดล้อมนั่น
โชคดีที่ผมกับเพื่อนอยู่ริมฟุตบาทเกาะติดกับ
เสาไฟข้างถนนไว้แน่น...ตัวเปียกม่อมแม่ม
วินาทีนี้มันคล้ายกับวินาทีของชีวิต...ผมได้เพียง
มองผู้คนหนีตาย...เอาตัวรอดจากสภาพแวดล้อม
ผู้คนร้องโวว...
"อย่าเบียด อย่าเบียดค่ะ" "โอ๊ย..."
"ต้อง...จับมือกุไว้สัด" "โอ๊ย...!" "รองเท้าหลุด"
"อย่าเบียดครับ คนล้ม...คนล้ม"ผสานกับเสียฝีเท้า
ผู้คนนับร้อยที่ย่ำอยู่บนท้องถนน...ตึก...ตึก...ตึบ...
เสียงเหล่านี้แว่วออกมาจากฝูงชน
ที่กำลังเล่นเวฟกันอย่างสวยงามโดยไม่ได้ตั้งใจ...
ผมกับเพื่อนกอดเสาไฟอยู่แน่น...เมื่อไหร่จะหลุดออกไปจากที่นี่่่
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [