งัวเงีย...งัวเงีย...
ได้สติขณะที่กำลังดิ้นไปไปมาบนที่นอน...
ไม่อยากที่จะลุกขึ้นเลย...ใจสั่งให้ลุก...
สมองและรางกายกลับนิ่งเฉย ไม่ตอบสนอง...ยังคงนอน
ต่อไป...
นอนไปเรื่อยรู้สึกว่าเริ่มปวดหลัง...ลุกขึ้นมาเดินไปที่โต๊ะจับโทรศัพท์
ผลิกขึ้นดูเวลา 14.00 น. หลาย ๆ คนอาจคิดว่า "ตื่นสายจัง"
แต่จริง ๆ แล้วเวลานี้ธรรมดามาก ๆ สำหรับคนทำงานกลางคืน
ผมมีเวลาว่างพอที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่าง ให้อาหารปลา เล่นคอมพิวเตอร์
ออกไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้าและอ่านหนังสือ
ผมบึ่งรถเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง...รับบัตรจอดรถ
หาที่จอดรถมองซ้ายขวาแต่ไม่มีที่ว่างสำหรับผมที่ชั่น 1 2 และ 3
หากมีที่ว่าง...กลับมีตระแกงเหล็ก กรวย ตั้งกีดกัน...ไว้สำหรับ
ใครบางคน !!!
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น...หน้าทางเข้าห้างสรรพสินค้า
กลอง ฉิ่ง บรรเลงเป็นท่วงทำนอง มาสคอตรูปมังกรกระโดดโลดเต้น ตามจังหวะเพลง
สาวพริตตี้ใส่ชุดจีนสีแดง อยู่รอบ ๆ งาน ผู้คนหนาตามองดู
การเชิดสิงโต...
ชั่นสองกลับมีเวทีผู้คนมากมายหนาตายิ่งกว่า...
ช่างกล้อง หลากหลายคน ยืนกันเป็นกระจุก เฝ้ามอง
ถ่ายรูป ใครบางคนอยู่ที่บนเวที ราวกลับว่าเป็นของแปลกตา
ถัดอีกฝากฝั่งเสียงสาวใส ๆ ชุดแดง สองคน ตะโกนร้องพร้อม มีรถ
Isuzu คันงาม...ข้างกายเธอ "คุณพี่ค๊ะ คุณพี่คะ...ในตัวพี่มีอะไรสีแดงไหมค๊ะ"
เธอบึ่งเข้าไปหา ป้าแก่ ๆ ใส่แว่นกำลังเข่นรถเข่นผ่านอย่างช้า ๆ
ป้าเธอเขินอายเล็กน้อย... "อ๊า...! นี่ไง เล็บสีแดง"สาวเสียงใสพูดเมื่อเห็นสีแดง
รับไปเลยค๊ะ
เธอยัดหมวกใส่มือป้าใส่แว่นคนนั่น...ผมยิ้มพร้อมยกแก้วที่มือขวาขึ้นมาใกล้
ปลายหลอดสัมผัสริมฝีปาก ผมดูด...กาแฟ...แล้วเดินจากไป...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [