18 ต.ค.50 วันที่สอง เช้าวันที่สองพวกเราต้องตื่นกันตั้งแต่ตี 4 เพื่อเตรียมตัวบินไฟท์เช้าไป ลี่เจียง ไกด์นำอาหารกล่องมาแจกแต่แทบจะไม่มีใครแตะเลย ข้างในมีขนมปังแห้งๆแข็งๆสองแผ่นประกบแฮมสีแดงแจ๊ดกัดไปเจอแต่แป้ง ทุกคนก็เลยกินแค่ไข่ต้มที่ใส่มาให้คนละ 1 ลูก และน้ำเปล่า 1 ขวด

เดินทางถึงลี่เจียงไกด์ก็พาเราเช็คอินเข้าโรงแรม Li Xiang Yuan Hotel ถึงตอนนี้เริ่มมีเสียงบ่นหิวลอยตามลมมา 10 โมงกว่าเข้าไปแล้วมีแค่ไข่ต้มลูกเดียวอยู่ในท้อง ไกด์ก็ห่วงว่าถ้าเรากินข้าวกันตอนนี้ มื้อเที่ยงก็จะกินไม่ลงกัน จึงตกลงกันว่าหาอะไรรองท้องไปก่อน พวกซาลาเปา หมั่นโถว พอเที่ยวที่สระน้ำมังกรดำจบจึงไปกินอาหารเที่ยงกันดีกว่า

ไปถึงหน้าบริเวณสระน้ำมังกรดำ ระหว่างที่ไกด์ท้องถิ่นไปซื้อตั๋วเข้าชมพวกเราก็เริ่มสอดส่ายสายตาหาของกินกัน เห็นมีร้านคนทิเบตเปิดอยู่ใกล้ที่สุดอยู่ร้านนึง เดินเข้าไปดูว่าขายอะไรบ้าง ก็เห็นเจ้าแป้งทอดหน้าตาคล้ายๆโรตีดูน่ากินดีแฮะ ถามไกด์ได้ความว่าเป็นแป้งทอดมีสองไส้ ไส้เค็มจะมีขาหมูหั่นเล็กๆปนอยู่ อีกไส้เป็นไส้หวานข้างในรู้สึกว่าจะเป็นไส้พุทราจีนกวน เราซื้อไส้เค็มมาแค่ชิ้นเดียวราคา 2 หยวน ไม่รู้ด้วยความหิวหรือเปล่าเพราะว่ามันอร่อยจัง ข้างนอกจะกรอบๆหอมๆ ข้างในนุ่มๆแต่ว่าอมน้ำมันไปหน่อย





สวนสาธารณะเหยหลงถานหรือห้วงน้ำมังกรดำ อยู่ที่ชานเมืองด้านเหนือ เล่ากันว่าเมื่อหลายร้อยปีก่อนที่นั่นเป็นบ่อน้ำธรรมดา อยู่มาวันหนึ่งชาวบ้านเห็นมังกรดำโผล่ขึ้นมาจากบ่อน้ำนั้น ชาวน่าซีมีความเชื่อเรื่องมังกรอยู่แล้ว จึงตั้งชื่อว่า บ่อน้ำมังกรดำ

ปัจจุบันปรับปรุงเป็นสวนสาธารณะสร้างสะพาน ศาลาพักผ่อนแบบเก๋งจีน สองข้างทางมีต้นเกาลัด มีเนื้อที่ประมาณ 4 ตารางกิโลเมตร มีบ่อน้ำใน และบ่อน้ำนอกมีสะพานหินอ่อนกั้น น้ำในบ่อผุดขึ้นมาจากตาน้ำใต้ดินจึงใสจนมองเห็นก้นบ่อที่มีสาหร่าย

วันนี้ไม่ค่อยมีแดดฟ้าครึ้มๆ จึงไม่เห็นน้ำเป็นสีเขียวใสๆ ถ้าแดดจัดๆคงสวยกว่านี้มาก











ถังขยะในลี่เจียงทั้งหมดจะเป็นรูปทรงนี้





อาคารภายในบริเวณสวน





อาม่าชาวน่าซีมาเดินเล่นในสวน หน้าตาใจดีแกเห็นพวกเราก็ยิ้มให้





เจ้าหนูคนนี้คงอยู่แถวนั้นกำลังเล่นเพลิน เพิ่งถ่ายได้ภาพเดียวแกก็หงายท้องลงไปกะพื้น อากงเลยลากตัวกลับบ้าน





จากนั้นก็ไปกินอาหารกลางวันกัน ดูจากหน้าร้านและภายในร้านตกแต่งไว้ค่อนข้างดูดีทีเดียว
อาหารก็รสชาติดีพอควร ทุกคนกินได้อย่างสบายๆหรือเพราะว่าหิวกันมากก็ไม่รู้


หน้าร้านอาหาร





ดอกไม้ที่ปลูกในร้านสวยๆทั้งนั้น





จากนั้นไปเที่ยวต่อที่ วัดอวี้เฟิง จากลานจอดรถเดินผ่านร้านค้าเข้าไปประมาณ 50 เมตรจะพบกับวงดนตรีพื้นเมืองที่มีทั้งชาวบ้านและลามะบรรเลงกันอยู่ (ที่จริงเขาเพิ่งเริ่มบรรเลงตอนเห็นพวกเราเดินเข้าไปนั่นแหละ) และมีกล่องรับบริจาควางไว้ข้างหน้าวง สองข้างทางเดินเข้าวัดจะมีร้านขายของพื้นเมือง คล้ายตามดอยที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวบ้านเรา แต่ที่สะดุดตาเรามากที่สุดก็คือเจ้าวอลนัทที่เหล่าอากงอาม่านั่งแกะไปขายไปนี่แหละ อดไม่ได้ขอชิมดูสักหน่อย อืมมมม หอมมันหวานอร่อยมากๆ คงเพราะเก็บมาใหม่ๆไม่ได้ค้างนานเหมือนซื้อจากร้านค้าบ้านเรา ก็เลยควักกระเป๋าซื้อไป 20 หยวนได้มาหนึ่งชั่งเขาว่าประมาณครึ่งโล (แต่กลับมาบ้านชั่งดูมีอยู่แค่ 200 กว่ากรัมเองแฮะ ถึงเราจะกินเล่นๆไปบ้างแล้วแต่ก็ไม่น่าจะหายไปตั้ง 300 กรัมหรอก) แต่ก็โอเคยังถูกกว่าบ้านเราที่สำคัญหอมอร่อยดี กลับมายังนึกเสียดายว่าน่าจะซื้อมากกว่านี้


วงดนตรีบรรเลง





แกะวอลนัทขายกันใหม่ๆสดๆเลย





เดินตามทางเดินเข้าไปก็จะได้ยินเสียงเพลงแว่วๆมา เหล่าอาม่าชาวน่าซีจะจับกลุ่มกันอยู่ตรงหน้าวัด พอมีนักท่องเที่ยวเดินเข้ามาก็จะร้องเพลงพื้นบ้านพร้อมด้วยลีลาประกอบ โดยมีตะกร้าวางอยู่ข้างหน้าให้นักท่องเที่ยวหย่อนเงินลงไป ถ้าคุณเล็งกล้องเพื่อถ่ายรูปพวกแกละก้อ เตรียมเงินไว้หย่อนได้เลยค่ะ
เพราะถ้าคุณไม่หย่อนแล้วเดินออกมา อาม่าแกจะเรียก “เฮ้ยๆๆๆ?????”(ฟังไม่ออกแล้ว) แต่ถ้าคุณไม่สนใจเพราะถือว่าฟังไม่ออกก็ไม่เป็นไรค่ะ อิอิ








วัดอวี้เฟิงเป็นวัดลามะธิเบตที่สร้างขึ้นในสมัยราชวงค์ชิง อยู่ห่างจากเมืองลี่เจียงประมาณ 13 กิโลเมตร ได้รับสมญานามว่า ดินแดนแห่งดอกคามิเลีย 10,000 ดอกซึ่งทางวัดได้เพาะพันธ์ต้นคามีเลียไว้เป็นจำนวนมาก บางต้นมีอายุมากกว่า 500 ปี


ในวิหารวัดนี้มีพระพุทธรูปที่มีศรัทธาชาวไทยนำไปถวายประดิษฐานอยู่ในวิหารทางด้านขวาของพระประธานด้วย








ในวัดมีต้นคามีเลียที่ได้รับการยกย่องว่ามีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก คือ สูง 3 เมตรเส้นผ่าศูนย์กลางลำต้น 40 เซนติเมตร แต่เดิมทีแรกปลูกเป็นสองต้น นานวันเข้าก็กลมกลืนเหมือนเป็นต้นเดียวกัน มีรูปลักษณ์สวยงามมาก เรียก “ต้นกอดกัน(Embracing Tree)” จะออกดอกในช่วงฤดูใบไม้ผลิ เราเลยได้ชมแต่ต้นเท่านั้น








แม่ลูกขายของอยุ่ตรงทางเดินเข้าวัด





เจ้าหมาตัวนี้นอนเฝ้าวงดนตรีอยู่ตรงทางเข้า





ต้นอะไรไม่รู้ เห็นได้ทั่วไปตามสองข้างทางแทบทุกเมือง





ไปเที่ยวต่อที่ภูเขาหิมะมังกรหยกอีกบล็อคหนึ่งนะคะ กลัวว่าจะโหลดภาพกันนาน