23 ต.ค. 50 วันที่เจ็ด หลังจากตื่นนอนด้วยความสดชื่นเพราะโปรแกรมวันนี้คือ 7-8-9 และกินอาหารเช้าที่โรงแรม (ข้าวต้ม ไข่ต้ม หมั่นโถว ผัดผัก หมี่ผัดและหมี่น้ำ น้ำเต้าหู้และกาแฟจืดๆ) พวกเรารวมตัวกันที่ลอบบี้ ก็ทราบจากไกด์ว่าเราได้เวลาขึ้นกระเช้าที่ภูเขาหิมะฉืี่อข่าเวลาบ่ายโมง จึงมีเวลาครึ่งวันเช้าที่ไม่รู้จะไปไหนกันดี ไกด์พาพวกเราไปเดินชมเมืองจงเตี้ยนในส่วนเมืองใหม่ โดยพาไปเดินดูชีวิตความเป็นอยู่ที่ตลาดสดกลางเมือง เห็นแม่ค้าชาวทิเบตขายโยเกิร์ตรูปทรงแปลกๆและไข่ไก่(ทำไมต้องขายคู่กันด้วยไม่รู้) ชิมปาท่องโก๋ทอดแสนอร่อยราคาแสนถูก(คู่ละ 5 เหมา = ครึ่งหยวน) แม่ค้าทำเต้าหู้สดๆ ร้านซาลาเปาและหมั่นโถว รวมถึงป้อมตำรวจรูปทรงน่ารักแปลกตา จากนั้นไกด์พาไปละลายเงินหยวนโดยการช้อปปิ้งเสื้อผ้า รองเท้า ฯลฯ ก็มีการแปรเงินเป็นของกันพอกระเป๋าเบา จากนั้นเดินกลับไปโรงแรมเพื่อทำธุระส่วนตัว เช็คเอ้าท์ และทานอาหารกลางวัน


ชาวทิเบตขายโยเกิร์ต เจ้าก้อนนั่นแหละไกด์บอกว่ามันคือนมเปรี้ยว





ปาท่องโก๋อร่อยมากกรอบนอกนุ่มใน เค็มนิดๆ โอ๊ย นึกถึงแล้วอยากกินอีก





หัวไช้ท้าวสีแดง สวยจัง





หลังอาหารออกเดินทางไปขึ้นภูเขาหิมะฉือข่า เดินทางประมาณ 15 นาทีก็มาถึงยังลานจอดรถที่เชิงเขาของภูเขาหิมะฉือข่า ทุกคนเตรียมตัวเพื่อลุยหิมะกับความสูงของยอดเขากันอย่างเต็มที่ทั้งอุปกรณ์กันหนาว(เสื้อ หมวก ถุงมือ ผ้าพันคอ) และออกซิเจนกระป๋อง จากลานจอดรถเราเดินไปยังสถานีรถกระเช้าเป็นระยะทางประมาณ 100 เมตร บริเวณชั้นล่างของอาคารมีแบบจำลองของภูเขาหิมะฉือข่าและภาพถ่ายสวยๆของภูเขาหิมะในโอกาสต่างๆตั้งแสดงอยู่ จากนั้นต้องเดินขึ้นบันไดเพื่อไปขึ้นกระเช้าที่ชั้นสองของอาคาร กระเช้าที่นี่มาเป็นชุดๆละ 3 กระเช้าบ้าง 4 กระเช้าบ้าง โดยหนึ่งกระเช้าจะนั่งได้ 4 คน กระเช้าจะค่อยๆเคลื่อนไปตามสายเคเบิลที่ค่อยๆยกระดับความสูงขึ้นที่ละน้อยต่างจากทีภูเขาหิมะมังกรหยกที่จะเคลื่อนเร็วและชันกว่า ตลอดสองข้างทางที่กระเช้าเคลื่อนผ่านเราจะเห็นป่าสนที่เริ่มเปลี่ยนสีไปตลอดทาง จากนั้นกระเช้าจะพาเราไปยังบริเวณที่เรียกว่า หุบเขาพระจันทร์สีน้ำเงิน (Blue Moon Valley) ที่นี่เราต้องลงจากกระเช้าเพื่อเปลี่ยนไปขึ้นกระเช้าอีกชุดหนึ่ง เหตุที่เรียกชื่อหุบเขาเช่นนี้เนื่องจากที่หุบเขานี้จะเต็มไปด้วยดอกกุหลาบพันปีและดอกหญ้า ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ(ราวเดือนเมษายน) ทั้งหุบเขาจะเต็มไปด้วยดอกไม้ที่พร้อมใจกันบานสะพรั่ง และในคืนพระจันทร์เต็มดวงหุบเขานี้จะให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในแดนสวรรค์เลยทีเดียว


ทางเดินเข้าตัวอาคารเพื่อไปขึ้นกระเช้า





กระเช้าของที่นี่จะมาทีเป็นชุด





เราเปลี่ยนไปขึ้นกระเช้าชุดใหม่เพื่อขึ้นสู่ยอดเขาใช้เวลาราว 20 นาที เมื่อก้าวออกจากสถานีสิ่งแรกที่เราได้สัมผัสคือหิมะขาวโพลนเต็มไปทั้งยอดเขาและความหนาวเย็นจากกระแสลมแรงที่เราสามารถรับรู้ได้แม้ว่าจะมีอุปกรณ์กันหนาวอยู่เต็มพิกัดก็ตาม วันนี้ทั้งยอดเขามีเพียงพวกเราเพียงคณะเดียวที่ขึ้นมา เรารู้สึกได้ถึงความเป็นโลกส่วนตัวของเราท่ามกลางลานหิมะขาวโพลนและความหนาวเย็นที่ระดับความสูงกว่า 4,400 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล ในดินแดนที่เกือบถึงหลังคาโลก เราสนุกสนานกับการเล่นหิมะ ถ่ายรูป เฮฮาและสูดออกซิเจนกระป๋อง ทั้งๆที่วันนี้พวกเราไม่มีใครมีอาการของ Altitude sickness กันเลย แต่ทุกคนก็หมั่นสูดออกซิเจนกระป๋องกันบ่อยๆ สาเหตุก็เพราะวันนี้วันสุดท้ายต้องใช้ให้หมด ฮ่าๆ อย่าทิ้งให้เสียของ แต่ความหนาวนี่สิแก้ไขไม่ได้ทั้งๆที่ประโคมใส่กันมาถึง 5 ชั้น











ถึงแม้ว่าความงามของยอดเขาหิมะฉือข่าจะด้อยกว่าภูเขาหิมะมังกรหยกก็ตาม แต่สิ่งที่สามารถทดแทนกันได้ดีกว่าคือความสงบและความเป็นส่วนตัวไม่พลุกพล่าน เบียดเสียด แย่งกันถ่ายรูปเหมือนที่ภูเขาหิมะมังกรหยก พวกเราดื่มด่ำความสุข ความสนุกสนาน ความประทับใจกันอยู่นานเกือบชั่วโมง จึงค่อยๆละเลียดเดินกลับเข้าไปยังสถานีเพื่อขึ้นกระเช้ากลับ

















เนื่องจากยังพอมีเวลาอีกพอสมควร ไกด์ถามว่าอยากไปไหนกันอีก แต่พวกเราก็ไม่รู้จะไปไหนกันแล้ว อีกอย่างการเดินทางก็จะทำให้เสียเวลา เราก็เลยเสนอว่าลงไปถ่ายรูปกันที่หุบเขาพระจันทร์สีน้ำเงินกันดีกว่า ทั้งๆที่ดอกไม้ก็ไม่มีนะ แต่ก็อยากเอาบรรยากาศแล้วก็ไม่รู้จะไปไหน ดีกว่ากลับไปนั่งแกร่วอยูที่โรงแรมแหละน่า สู้ไปนั่งสูดกลิ่นความหนาวกันดีกว่า


ดูสิถ้าต้นแห้งๆที่เห็บลิบๆนั่นออกดอกเต็มพรืดมันจะสวยขนาดไหน





เมื่อลงมาถึงต่างก็แยกย้ายกระจัดกระจายไปทำธุระส่วนตัวบ้าง ชมนกชมไม้กันบ้าง ส่วนเรามุ่งเดินไปที่ทุ่งดอกกุหลาบพันปีกับน้องอีกสองคน ทั้งที่กุหลาบพันปีตอนนี้มีแต่ต้นแห้งๆ กับต้นอะไรอีกอย่างหนึ่งจำชื่อไม่ได้ที่มีแต่ใบเหลืองๆเหี่ยวๆ แต่เราว่ามันก็ยังคงมีเสน่ห์ในตัวมันเอง และนึกจินตนาการภาพเวลาที่ดอกไม้บานเต็มหุบ คงสวยยยย เฮ้อออ นึกแล้วอยากไปอีกจังตอนเดือนเมษา





เดินเล่นวนเวียนอยู่ในดงต้นไม้แห้ง แต่สุดท้ายก็พบความงามที่ซุกซ่อนอยู่ ใต้ต้นกุหลาบพันปีแห้งๆ ยังมีดอกหญ้าสวยๆสองสามชนิดออกดอก มีทั้งสีม่วงแปลกตา สีฟ้าหวานๆ สีขาวและสีเหลือง ระหว่างที่พวกเรากำลังเพลิดเพลินกับการถ่ายภาพนั้น อยู่ๆก็มีหิมะโปรยละอองลงมาบางๆ เหล่ากะเหรี่ยงจากประเทศไทยที่ไม่เคยเห็นหิมะตื่นเต้นกันใหญ่ ก็เลยได้ภาพนายแบบและนางแบบทำท่ารับหิมะกันสนุกสนาน








หลังจากถ่ายภาพกันจนอิ่ม ก็ต้องไปหาอะไรใส่ท้องให้อิ่มบ้าง เพื่อนในกรุ๊ปที่ไม่ได้ไปถ่ายภาพกับเรากำลังนั่งล้อมวงกินเนื้อจามรีย่างที่ชาวทิเบตปิ้งขายกันอย่างเอร็ดอร่อย ก็เลยไปร่วมวงกับเขาบ้าง
เราลองชิมไปชิ้นเดียวก็ไม่ไหวมันมีกลิ่นสาบๆไงไม่รู้ คงเพราะปกติไม่กินเนื้อวัวอยู่แล้วด้วย แต่คนอื่นๆเขาอร่อยกัน แล้วก็ยังมีแป้งแผ่นๆเอามาจี่ๆในกระทะพอร้อนแล้วก็โรยด้วยสารพัดเครื่องเทศมีซอสอะไรด้วยไม่รู้แล้วก็มีพริกป่น รสชาตินั้นอร่อยดีอยู่หรอกมันจะเค็มๆหวานๆเผ็ดๆ แต่ว่ากลิ่นเครื่องเทศแรงไปหน่อย กินได้ไม่หมดแผ่นก็ต้องบริจาคให้เจ้าหมาทิเบตตัวใหญ่ไปช่วยกินต่อ











สมควรแก่เวลาพวกเราก็นั่งกระเช้าลงมาเดินทางกลับโรงแรม ถึงโรงแรมแล้วเรายังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงเพราะไกด์นัดเรากินข้าวเย็นตอน 5 โมงเย็น พวกเราก็เลยกระจายตัวช็อปปิ้งกันอยู่รอบๆโรงแรมนั่นเองเพราะเวลาเพียงชั่วโมงเดียวไปไหนไกลไม่ได้ หลังอาหารเย็นก็ต้องไปสนามบินเมืองจงเตี้ยนเพื่อบินไปคุนหมิง





ที่สนามบินจงเตี้ยนเราพบคณะทัวร์คนไทยอีกหลายคณะที่เดินทางเส้นทางเดียวกับเราแต่มาจากต่างบริษัทกัน แต่ละคณะมีมาไม่ต่ำกว่า 15 คน พวกเรา 8 คนนั่งมองความวุ่นวายของเหล่าคณะนั้นทั้งข้าวของที่นักซ็อปฯทั้งหลายขนซื้อหอบหิ้วกันพะรุงพะรัง ไกด์เรามาเล่าให้ฟังว่ามี 1 คณะที่มีโปรแกรมจำนวนวันเท่าเราแต่เที่ยวกันแค่จงเตี้ยนเท่านั้น โปรแกรมการเที่ยวของเขาคือเที่ยวครึ่งวัน แล้วช็อปปิ้งอีกครึ่ง โอ้วววพระเจ้าช่วยกล้วยทอดพวกเราช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ที่ไปกันเพียง 8 คน(เฉพาะลูกทัวร์) แล้วทั้ง 8 คนก็ไม่มีใครเป็นนักช็อปฯกันซักเท่าไหร่ เราเน้นเที่ยวๆๆๆให้คุ้มที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไหนๆก็ดั้นด้นมาถึงนี่แล้ว ถ้ามีเวลาเหลือก็ขอไปเที่ยวเพิ่มเติมจากโปรแกรมโดยยอมจ่ายเงินค่าธรรมเนียมการเข้าชมกันเอง ซึ่งเพื่อนร่วมกรุ๊ปเราก็น่ารักมากๆทุกคนร่วมมือกันเป็นอย่างดี

กว่าจะถึงคุนหมิงก็ค่ำมากแล้ว เราจัดเตรียมรวบรวมของฝากที่สั่งซื้อกับไกด์จีน มีพุทราจีนสด เกาลัดอบ เม็ดบัวอบ(อร่อยมาก) รวมทั้งข้าวของส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวบินกลับกรุงเทพไฟท์เช้าวันรุ่งขึ้น





ทริปนี้จึงถือว่าสนุกประทับใจในหลายๆด้านถึงแม้ว่าจะไม่ 100 % (ซึ่งคงจะเป็นไปได้ยาก) ต้องยกความดีนี้ให้กับบริษัททัวร์นี้ที่ยอมออกทัวร์ทั้งที่ลูกทัวร์ไม่เต็มและคุณภาพการบริการก็ไม่ได้ลดระดับลงตามจำนวนคน(คิดว่านะ) แต่ขอไม่บอกชื่อบริษัทนะคะ ของแบบนี้ต่างจิตต่างใจค่ะ ดีสำหรับเราอาจไม่ดีสำหรับคนอื่น กลัวถูกต่อว่าภายหลังหากคุณไปแล้วไม่ประทับใจ


Tip :
1. ฟิตร่างกายให้แข็งแรงที่สุดก่อนไป ฝึกเดินขึ้นบันไดสูงๆมากๆ (บีทีเอสหรือสะพานลอยน่าจะเป็นที่ฝึกได้ดีที่สุด)
2. ยาสามัญ พาราฯ แก้แพ้(สองอันนี้ได้ใช้มากที่สุด) แก้ท้องเสีย พาสเตอร์ อ้อ ยานวดคลายกล้ามเนื้อด้วย ยาดมหรือพิมเสนน้ำ(ห้ามลืมสำคัญมาก เมื่อคุณต้องไปอยู่ท่ามกลางฝูงชนคนจีนทั้งหลายและห้องน้ำ)
3. หากคุณติดกาแฟ โปรดนำติดตัวไปด้วย เพราะเส้นทางนี้คุณจะหากาแฟกินยากมาก (แต่หาน้ำร้อนได้ไม่ยาก) ถ้าหาได้ก็รสชาดจืดสนิท ทรีอินวันบ้านเราว่าแย่แล้ว แต่ที่นี่แย่ยิ่งกว่าหลายเท่า
4. หากคุณทานอาหารรสจัด เตรียมน้ำพริกแห้งต่างๆตามรสนิยมไปด้วย และอาจจะแถมด้วยซอสแมกกี้อีก 1 ขวด เพราะคุณจะหาไข่ต้มกินได้ง่ายมาก
5. มาม่า กันตายเวลาอยากกินอาหารรสจัด หรือมื้อเช้าที่คุณเห็นอาหารเช้าของโรงแรม
6. เตรียมเงินย่อยไว้สำหรับทิบเด็กยกกระเป๋า ประมาณ 5 หยวน และเงินสำหรับทิบไกด์ท้องถิ่น และคนขับรถตามจำนวนวัน อัตรามาตรฐาน 10 หยวน ต่อวัน ต่อคน
7. ออกซิเจนกระป๋องยี่ห้อนี้ดีค่ะซื้อที่ลี่เจียง เวลาฉีดออกมาไม่แรงมากและไม่เปลืองด้วย อีกยี่ห้อหนึ่งซื้อที่จงเตี้ยนไม่ชอบเลยเพราะฉีดออกมาแรงมากและเปลืองกว่ายี่ห้อนี้





จบการเดินทาง 7 คืน 8 วัน 17-24 ต.ค. 50
เส้นทาง คุนหมิง-ลี่เจียง-จงเตี้ยน-เต๋อชิง