บันทึกออนไลน์ ตอนที่ ๑๔ " สิ่งที่นายเคยเตือน และสิ่งที่เราไม่เคยลืม"

เช้าวันเสาร์ อากาศเย็นๆในช่วงหน้าหนาวปลุกผมขึ้นมาจากอาการหลับใหล ซึ่งๆจริงๆ ก็ต้องบอกว่าส่วนนึงอาจจะเป็นฝีมือของ “ม.เมียว” เจ้าแมวแสนน่ารักที่ผมเลี้ยงเอาไว้ ..
..
..
..ตามปกติแล้ว ม.เมียว จะปลุกเราตื่นทุกเช้าโดยไม่ต้องใช้นาฬิการปลุก ซึ่งนั่นก็เพราะมันหิวข้าวและจะให้ไปใส่อาหารให้มันใหม่ .. ทุกครั้งที่ผมตื่นไปให้อาหารมัน ..จานอาหารของมันจะยังมีอาหารแมวเหลืออยู่เสมอ ซึ่งสำหรับมัน อาจเป็นเหมือนอาหารเก่า ที่ไม่ร้อน ไม่สนและไม่น่ากินจนต้องเหลือทิ้งเอาไว้.. สิ่งที่ผมต้องทำคือการเอาอาหารที่มันกินเหลือใส่กระปุกอาหารแมว แล้วเทกลับมายังจานอาหารของมัน ..แค่นั้นมันก็จะยอมกินแต่โดยดี .. บางทีแมวของผม นอกจากน่ารักแล้วมันยังตลกดีอีกด้วย ..
..
..
..
..




สิ่งที่ผมทำเกือบทุกเช้าวันอาทิตย์คือการขับมอไซด์ ไปกินโจ๊กที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก .. ตอนก่อนผมขี่สกูตเตอร์ ที่สามารถขับได้เร็วสุดคือ สี่สิบ กิโลเมตรต่อชั่วโมง .. แต่ตอนนี้ สกูตเตอร์ที่เป็นมรดกตกทอดมาจากน้องชายโดนขายทิ้งไปแล้วเพราะ ฟีโน่สีครีม ใส่ล้อแม็กสี่น้ำตาล ที่ผมโคตรจะทุ่มทุน ได้โดยถอยออกมาแล้ว เมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อน ..
..
..แม้รถจะเปลี่ยนไปแต่ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงนั่นคือ .. ความเร็วที่ผมจะพยายามขับไม่ให้เกินสี่สิบเช่นเดิม ..
.. การขี้มอไซด์เป็นเรื่องอันตราย แต่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นที่เราจะเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงกับความคึกคะนอง ..
.. การขี้มอไซด์เร็วขึ้นมากเท่าไร จะเป็นการเพิ่มความเสี่ยงในการเกิดอุบัติเหตุได้มากขึ้นเท่านั้น

.. สามปีในชีวิต มหาลัย ..ผมมีมอไซด์คู่กาย และเมื่อเรียนจบมา ..มอไซด์ผมก็โดนขายไปด้วยที่บ้านไม่อยากให้ขี่มันอีกเพราะเรื่องในเรื่องอุบัติเหตุ ..
.. แต่เวลาไปใหนมาใหนนิดๆหน่อย ก็ยังได้เจ้าสกูตเตอร์ตัวเก่า ที่ใช้มาตลอด ..
.. แม้ว่า จะซื้อมอไซด์ใหม่ และที่บ้านเองก็ไม่ได้ขัดข้อง แต่ในใจลึกๆ ผมรู้เสมอว่าที่บ้านของผม ก็มองว่าการขี่มอไซด์ ไม่ใช่เรื่องที่ปลอดภัยนัก ..
..
..
.. ในสมัยที่เป็นวัยทีน ผมเคยขี่มอไซด์แล้ว ตกหลุมรถพลิกคว่ำ และเป็นอุบัติเหตุที่ใหม่ที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผม ..
. แต่มันไม่เท่ากับ หนึ่งในเพื่อนที่ซี้ที่สุดในชีวิตของผม ที่ไม่มีโอกาส กลับมาแก้ตัวอีกครั้ง ..
..
..
.. วันทำบุญครบร้อยวันของไอ้มล เพื่อนที่ผมรักมากที่สุดคนนึง ..
.. ร่างทรง ..ชี้ไปในอากาศที่ว่างเปล่า และบอกว่าผมว่า มันอยู่ข้างๆผมนี่เอง ..
..
..
..
..





.. สิ่งสุดท้ายที่เพื่อนของผมฝากร่างทรงมาบอกผมนั่นคือ ..
.. มันดีใจที่เพื่อนไม่ลืมมัน ..
.. และมันเสียใจที่พวกเราไม่ได้มีโอกาศได้อยู่ด้วยกันอีก ..
.. ทุกครั้งที่ขี้รถฝากระวังตัวและขับขี่อย่างปลอดภัย ..อยากให้เป็นแบบมัน ..
..
..
..
.. ผมไม่เคยลืมช่วงเวลาที่ผม ใช้เวลาทั้งคืน อยู่ทีโรงพยาบาล ..
.. เพื่อนๆทุกคนอยู่ที่นั่น ..
.. พ่อของผม มาช่วยประสานงาน สั่งการให้ลูกน้องที่อยู่ที่อยู่ในพื้นที่ จ.สงขลา ไปแจ้งแม้ไอ้มลให้ทราบข่าวว่าลูกประสบอุบัติเหตุ .. และพวกที่นั้น ไม่ยอมนอน เอารถประกาศหา เพราะไม่รู้ว่า แม้ของมันเป็นใคร เพียงแต่รู้ว่า อยู่บ้านแถวใหนเท่านั้น ..
..
..
..น้องชายของมัน และแม่ของมัน ..รุดมาที่โรงพยาบาล สมทบกับพวกเรา ..
..
..
.. ผม ไอ้นก ไอ้แคม ปีโป้ ไอ้เชน ไอ้โจ้ ไอ้แจ้ รวมทั้งไอ้โมทย์ .. พวกเราลุ้นอาการของเพื่อน ..
.. แพทย์ออกจากห้องผ่าตัดแล้วบอกกับผมว่า เพื่อนของผมจากไปแล้ว ..
..
..
..
..
.. น้ำตาของผมใหลออกมา อย่าไม่รู้ตัว .. ผมไม่รู้ว่ามันมาจากใหน ..
..
..
..ถึงวันนี้ผมก็ไม่เคยรู้ และ ผมก็ไม่คิดว่าตนเองสามารถรู้ได้ว่ามันมาจากใหน ..
.. เพียงแค่ผมรู้สึก ได้เลยว่า มันคือวันที่สูญเสีย มากที่สุด เท่าที่เกิดขึ้นมาในชีวิตของผม ..
.. ไอ้หนุ่ม พที่ผมไปตีหัวเหม่งของมันเพราะคิดว่า เป็น ไอ้นก ในงานประชุมเชียร์..จนเราได้เป็นเพื่อนกัน ..
.. เล่นบอลเพรชชีย์ ด้วยกัน ..แม้สุดท้ายไอ้มลจะไม่ได้คัดตัวในรอบสุดท้าย ..
.. เพื่อนที่รักผีแดง ..เป็นชีวิตจิตใจ ..
.. หนุ่มขี้อาย ที่ยังไม่เคยมีแฟน แถมผมยังไปโฉบเอาสาวที่มันปิ้ง ซะอีก ..
.. เพื่อนที่นอนอยู่ข้างผม มาตั่งแต่ปีหนึ่ง จนปีสี่ ..
..
.. ฟ้าเล่นตลก .. ที่พลากคนดีๆ อย่างไอ้มลไปจากโลกนี้ ..
..
..
..
..
..แต่ยังมีเพื่อนของผม คนนึงที่น่าจะเสียใจมากกว่าผม ..
.. ไอ้โซ๊ะ คือผู้ที่ขี่มอไซด์ในวันที่เกิดเหตุโดยมีไอ้มลซ้อน ..
..
..
..ไอ้โซ๊ะ ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก ..
.. แต่วันที่ผมกลับไปเที่ยงเตียงของมัน ..
.. ไม่มีคำพูด ใดๆออกมาจากเพื่อนของผม ..มีเพียงคราบน้ำตา ..ที่แก้มของมัน ..
.. หากผมเจ็บปวด .. สำหรับมัน เราคงไม่สามารถอธิบายถึงความรู้สึก ที่มันยังมีชีวิตอยู่ใด ..
..
..
.. สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือ .. รถที่เกิดอุบัตเหตุนี้ ..
.. คือรถที่ตัวผมเอง ซ้อนไปเล่นบอล ก่อนที่ขากลับ ผมจะกลับมากับไอ้ปีโป้ .. เพราะรู้สึกอะไรบางอย่างตอนที่กำลังจะซ้อนรถ ..
..
..
.. ผมไม่ได้โม้ แต่ขณะที่ผมกำลังจะซ้อนไอ้มลกลับไป ..
..ผมมีความรู้สึก ..อย่านึง เหมือนกับบอกว่า ให้ไปซ้อน รถปีโป้ ที่ยังว่างอยู่ ..
.. ผมก็เลยตะโกนไปว่า “ เฮ้ย เดี๋ยวกลับกะไอ้โป้ละกัน ไปเจอกันที่บ้านเว้ย ”
..
..
..ผมนั่งรอไอ้พวกนั้น เกือบยี่สิบนาที .. นั่งบ่นกับไอ้โป้ ว่าแม่งมากันโตรช้า สงสัยแม้งไปนั่งกินน้ำกันแล้วแน่เลย ..
..
..
..ก่อนที่เพื่อนๆกลุ่มใหญ่จะขับรถมาตามที่บ้าน แล้วบอกว่า รถเกิดอุบัตเหตุ ..
..
..นั่นคือ ประสบการณ์เสี่ยงความตายของผม ..
..
..
..
.. ผมคิดว่า ผมลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปแล้ว ..
.. แต่เมื่อนึกขึ้นมาทีไร ..
.. มันเหมือนสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ..
.. พวกเราเรียนจบ .. และแยกย้ายกันไปคนละทิศ ..
..ทิ้งเรื่องราวที่ผ่านมา เป็นเพียงความหลัง ..
ตำนานระหว่างเพื่อน ..
..
.. แต่ผมกลับคิดว่า .. พวกเราทุกๆคนคงจะไม่ลืมช่วงเวลานั้นไปตลอดชีวิต ..
..
.. ผมคิดถึง ไอ้เชน ที่นคร .. จิ๊กโก้บ้านนอก ลูกหนึ่งที่การลืมใส่ถุงยาง จบชีวิตโสดของมัน ..
.. ไอ้แคท .. ที่แม่งโคตรจะไม่สนใจการเรียน แต่กลับเอาดีทางด้านเป็นครู ในสายที่พวกเราเรียนมา ..
.. ไอ้นก .. นายร้อย ที่ยะลา ..
..ไอ้โมทย์ ยังอยู่ที่หาดใหญ่ ทำบริษัท อะไรซักอย่าง ..
..ปีโป้หายไป หนีหนี้พนันบอล และอยู่ที่ใดซักที่ ในจัวหวัดกระบี้ ..
.. ไอ้แจ้ได้งานทำ เป็น อบต.ที่สมุทรสงคราม ไม่หากจากจังหวัที่ไอ้โซ๊ะ ไปทำงานนัก ..
..
.. ผมจำเพื่อนๆๆได้เสมอ..
.. แต่ในความเป็นจริง .. เพื่อนของผมที่หอที่อยู่ด้วยกันในปัจจุบัน .. ไอ้วิด ..และ ไอ้แซม ก็เป็นคนดีไม่ต่างจากพวกนั้น .. และพวกเราก็เล่นบอลด้วยกัน ไม่ต่างจากเพื่อนๆสมัยมหาลัย ..
..
..
.. แซม เพื่อนนักโปรแกรมคอมพิวเตอร์ของผม อาจจะไม่ค่อยได้เจอกันมากเท่าไรนัก ด้วยความที่มันทำงานเลิกดึกอยู่ทุกๆวัน ขณะที่วิด นักศึกษาปริญญาเอก เป็นจอมพลังในแดนกลาง ที่ได้เล่นบอลมากที่สุดในกลุ่มของเรา ..
..
.. หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานเป็นเดือน ..
.. พวกเรามีเวลาว่างมานั่งรวมกันอีก ..
.. วงอาการเย็นจึงเริ่มขึ้น พร้อมกับการเหล่สาว ..
.. ไอ้พวกนี้ แฟนๆของมันอยู่ไกลๆกันทั้งนั้น ..
..การมีแฟนอยู่เหนือ ทำให้มันมันร่างเริง ..เหล่น้องๆได้ตามอัถยาศัย ขณะที่ผมเป้นคนเดียวที่โดนคุมเข้ม .. ฮือๆๆ
.
.. เวลาเล่นบอลด้วยกัน ก็เหมือนเพื่อนกลุ่มอื่นล่ะครับ ..
.. แม่งมันส์อย่างบอกใคร .. ไม่ต่างกับวันที่เล่นในเพื่อนๆสมัยมหาลัย ..
..
..
..
.. ที่บ้านของผม .. กลุ่มเพื่อนของผม ..เป็นเพื่อนสมัย ม.ต้น ..
..ไม่มีใครเล่นบอลเลยยยย .. ไอ้ปิยะพันธ์นั่งขายของจนเย็นและสุดท้ายที่เห็นมันเล่นบอลก็คือเมื่อตอน ม.สาม .. ไอ้เอ บ้าผู้หญิงได้ตลอดยี่สิบสี่ช่วงโมง ..งานหลักของมันคือ เมาท์สาวๆ ซึ่งผมล่ะเบื่อ ส่วนไอ้โก้ นั่งกินโค๊กอ้วนตายอยู่ที่บ้าน ..
..
..
..
.. ที่เล่นก็แค้ไอ้ป๊อป หนุ่มวิดวะ ม.ขอนแก่น .. แต่มันก็เข่าเสีย ..
..น้องชาย แพทย์จบใหม่ ที่แทบจะไม่มีเวลาว่าง .. แต่อยางน้อยเราก็ใช้เวลาอาทิตย์ลหนึ่งวันไปเล่นบอล นั่งกินน้ำชา และคุยกัน ..
..
..
..ผมกับน้องเรา ..ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว .. นับแต่ผมจบม.ต้น
.. การได้อยู่ด้วยกัน จึงเป็นเวลาที่ค่อนข้างจะพิเศษ อย่างน้อยก็สำหรับผม
.. สำหรับผู้ชายแล้ว .. เราคงไม่พูดอะไรกันมาก ..แต่ในใจ ..ของแบบนี้มันรู้กัน ..
..แม้ผมจะมองว่า น้องของผมให้เวลากับผู้หญิงมากไปซะหน่อย ..แต่หากผมมีวันหยุดเพียงวันเดียว ผมก็อาจอยากจะให้เวลากับแฟนแบบเค้าบ้างก็ได้ ..
..
..
.. นั่นทำให้บางวันผมก็ต้องไปเล่นบอลคนเดียว กับน้องๆที่ก็ไม่ค่อยจะรู้จักเท่าไร ..
.. แต่ผมก็เจอกับ ไอ้ป๊อบ ไอ้วิด ไอ้แซมครั้งแรกแบบนั้นเช่นกัน ..
..
..
..
..ไม่แน่นะครับ ..เพื่อนใหม่ของผมอาจจะรออยู่ที่สนามบอลเย็นนี้ก็เป็นได้ ..

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549		4 comments
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:13:53 น.
Counter : 764 Pageviews.
Share Tweet