เกมพิศวง (Level 8: Nostalgia)

	+ + + + + + + Nostalgia + + + + + + + : รุริกะ (รุริกะ ft. GTW)  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบ สโรชินขยับตัวไปรับทันทีที่ได้ยินเสียงกริ๊งแรก กรอกเสียงลงไปด้วยอารามดีใจ “สวัสดีค่ะ นั่นคุณหรือเปล่าคะ” ถามไปอย่างลืมตัว ปรากฏว่าผิดคาด ปลายสายส่งเสียงแจ๋น “คุณไหนยะหล่อน... นี่แม่บัว พักนี้เธอเป็นอะไร อยู่ด้วยกันก็เหม่อๆลอยๆ เศร้าๆซึมๆ พอโทรหาก็นึกว่าแจ๋นเป็นใครก็ไม่รู้ ถามจริงเหอะ เป็นอะไรไป หืม...?” “แจ๋นหรอกเหรอ... ขอโทษที... เรา...” สโรชินตอบกระอักกระอ่วน “เรารอโทรศัพท์ผู้ชายคนนึง...” น้ำเสียงสารภาพอย่างจนใจของเพื่อนรัก ทำให้แจ๋นเปลี่ยนท่าที “สุดยอดดด... เรื่องจริงเหรอเนี่ย” “อื้อ ขอโทษที ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังตั้งแต่แรก” “นี่... อย่าเอาแต่ขอโทษได้มั้ย เล่ามาซะที ว่าเรื่องมันเป็นยังไง” “ก็... ไม่รู้สิแจ๋น มันเป็นเรื่องประหลาด เหลือเชื่อ ที่อยู่ดีๆ เราก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่เราไม่รู้จัก แต่เขาบรรยายลักษณะเราได้ถูก บอกตำแหน่งข้าวของในห้องได้ โดยที่เราก็แทบไม่เคยให้ใครเข้ามาในห้อง” “เออ จำได้ล่ะ ที่บัวเคยโทรมาเล่าให้ฟังตอนนั้น แล้วเค้ามารู้เรื่องส่วนตัวของบัวได้ยังไง หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตแอบส่องกล้องผ่านหน้าต่างมาดูแล้วโทรมาก่อกวน ประมาณเซ็กส์โฟน อะไรอย่างนั้น” “ไม่ใช่หรอกแจ๋น เราว่าเราสัมผัสได้ ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพียงแต่... ตอนนี้เขาไม่ติดต่อมาอีกเลย” “เฮ้อ... เพื่อนแจ๋น เข้าโหมดโนสทัลเจียแล้วแน่เลย” “โนสทัลเจีย? คืออะไรเหรอ” “อารมณ์ถวิลหาความรู้สึกเก่าๆยังไงล่ะ สารภาพมาซะดีๆ ว่าบัวน่ะ คิดถึงแฟนเก่าที่หายไปตั้งนานแล้ว นี่คงแอบมีความหวังว่า จะมีอัศวินขี่ม้าขาว เอาดอกกุหลาบมาให้ แล้วก็เดินเข้ามาสารภาพรักอีกสักครั้งสิท่า” “เปล่าซะหน่อย... แจ๋นก็” “เดี๋ยวนะบัว เหมือนสัญญาณจะหาย ขอวางหูแล้วออกไปหาสัญญาณก่อน” “อือ...” สโรชินวางสายแต่ก็กุมโทรศัพท์ไว้รอเพื่อน อันที่จริงที่แจ๋นพูดมา ก็มีส่วนถูก บางเรื่องบางปัญหา คนนอกก็กลับวิเคราะห์วิจารณ์ได้ดีกว่าคนที่เผชิญกับปัญหาเสียเอง เหมือนพวกกองเชียร์ข้างสนาม บอกได้ทั้งนั้นว่าควรวิ่งตามลูกบอลไปทางไหน แต่พอให้ลงสนามเอง ก็แพ้ไม่เป็นท่า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใหม่ สโรชินยกหูขึ้นรับสาย ไม่จำเป็นต้องกล่าวทักทายอันใด แจ๋นคงรอฟังเรื่องที่คุยกันค้างอยู่ “เราก็ไม่ได้อะไรหวังลมๆแล้งๆแบบนั้น ทุกวันนี้ ก็ได้แต่คิดถึง อือ... ยอมรับก็ได้ ว่าคิดถึง” “คิดถึงใครเหรอครับ” สโรชินยกมืออีกข้างขึ้นปิดปาก มือข้างที่กำโทรศัพท์นั้นรีบวางโครม ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน ก็เขาเคยบอกว่า เห็นทุกซอกทุกมุมของห้องนอน ได้ยินทุกคำที่เธอคุยผ่านโทรศัพท์ นี่กลับมาแอบดูเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใหม่ กระแสที่มากับโทรศัพท์นั้นเป็นอารมณ์ชื่นอกชื่นใจ และ ถวิลหา... ไม่ต่างจากเธอก่อนหน้านี้เท่าไรนัก สโรชินสะกดความประหม่าอยู่พักใหญ่ค่อยรับสาย “คุณหายไปไหนมา...” “ก็...หายไปให้ใครบางคนคิดถึง” ปลายสายหยอกเย้า แต่หญิงสาวไม่เล่นด้วย “ถ้าคุณไม่ตอบดีๆ ฉันจะวางสาย และดึงสายโทรศัพท์ออก จะได้ไม่ต้องเป็นตัวตลกให้คุณมาคอยปั่นหัวเล่น” “เอ้อ ดึงสายโทรศัพท์ออกแล้วเพื่อนคุณจะติดต่อมายังไงล่ะครับ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ป่านนี้ สัญญาณก็ยังไม่มีหรอก เพราะผมใช้ความสามารถในเกม ตัดสัญญาณเพื่อนคุณไปเกลี้ยงแล้ว” “คุณนี่...” คุณสมบัติประเภทเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ลอยอบอวลมากับคลื่นเสียง แต่แล้วก็จางหาย เมื่อเขาเอ่ยขึ้นมาใหม่ “ผมก็คิดถึงคุณนะครับ ที่หายไป เพราะผมถูกรถชน ต้องไปนอนโรงพยาบาลอยู่หลายวัน อยู่ที่นั่น ผมติดต่อคุณไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าถ้าจะติดต่อกับคุณ ก็ต้องใช้โทรศัพท์จากห้องของผม โทรเข้าห้องของคุณเท่านั้นตอนที่กลับมาถึงห้อง สิ่งแรกที่ผมทำ คือเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าระบบเพื่อเล่นเกม เห็นคุณกำลังคุยอยู่กับเพื่อน แต่ก็ด้วยความเห็นแก่ตัวของผมนี่แหละ เลยขอแทรกมาคุยกับคุณก่อน” สโรชินใจอ่อนยวบตั้งแต่รู้ว่าเขาถูกรถชน ที่สารภาพตามมานั้นทำให้ใจฟูฟ่องขึ้นมาหน่อย อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียวสินะ “แล้วตอนนี้ คุณหายดีหรือยังคะ อาการของคุณเป็นยังไงบ้าง” “ก็... ยังมีแผลถลอกนิดหน่อยครับ ช่างเถอะ ผมไม่เป็นไรแล้ว คุณหิวไหม เดี๋ยวผมหาอะไรให้ทาน” “อืม... ไม่หิวเท่าไหร่หรอกค่ะ แล้วคุณล่ะคะ ทานอะไรมาหรือยัง” “ยังเลยครับ ผมเป็นห่วงคุณ เลยรีบมา เดี๋ยวผมหาอะไรในเกมส่งไปให้คุณทานก่อน” “ไม่เอาล่ะ คุณคงไม่เคยทานอาหารที่ตัวเองส่งมาให้ฉันเลยสิคะ” “เอ้อ... จริงด้วยสิครับ อย่าบอกนะว่า รสชาติไม่ได้เรื่องเลย” “อื้อ ค่ะ” สโรชินตอบสั้นๆ ชัดถ้อยชัดคำ ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะเขินๆ “ขอโทษครับ จะให้ผมแก้ตัวยังไงดี” “คุณก็ทำเอง ชิมเองก่อน แล้วค่อยส่งผ่านเกมมาให้ฉันสิคะ” “เอ้อ ทำอย่างนั้นได้ไหม เดี๋ยวผมขอลองถามเกมดูก่อน” สโรชินรอคำตอบด้วยอาการอมยิ้ม เกมของเขาคงไม่เลิศลอยขนาดเคลื่อนย้ายมวลสารจากมิติหนึ่งมายังอีกมิติหนึ่งได้หรอกนะ “ไม่ได้ครับ เกมบอกว่า ผมอยากจะปรุงอาหารก็ปรุงไป แต่จดสูตรที่ผมทำ ส่งให้เกม แล้วเกมจะประมวลผลแล้วก๊อปปี้สูตรทำเป็นอาหารสำเร็จไปให้คุณอีกที” “ก็ยังดีนี่คะ เริ่มกันเลยมั้ย” “เดี๋ยวสิครับ ผมทำอาหารเป็นซะที่ไหน” “ก็ใครให้คุณทำคนเดียวล่ะคะ ฉันน่ะ นักเรียนเกรดสี่คหกรรมเชียวนะ มาค่ะ ฉันบอกสูตรให้ แล้วคุณค่อยๆทำ...” สโรชินได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆมาตามสาย นั่นก็ทำให้เธอยิ้มได้เหมือนกัน “เอาจริงเหรอครับ” “อื้ม” เย็นย่ำของวันนั้น ชายหนุ่มหญิงสาวต่างมิติติดต่อสื่อสารกันจนเกือบค่อนคืน อาหารจานล่าสุดรสชาติดีกว่าที่คิด สโรชินกล่าวขอบคุณและไล่ให้เขากลับไปเก็บกวาดเครื่องครัวให้เรียบร้อย สักกะไม่ลืมที่จะสารภาพส่งท้ายก่อนลากันไปนอน “เชื่อไหม ก่อนโดนรถชน ผมเห็นคุณด้วยล่ะ” “เอ๋?...” “คุณใส่ชุดสีขาว เสื้อคลุมสีแดง กำลังพาคนแก่ข้ามถนนที่ป้ายรถเมล์ ที่สำคัญ คุณไม่ได้ตาบอด เดินคล่องปร๋อ ชนิดที่ผมมัวแต่อึ้ง แล้ววิ่งตามคุณไม่ทัน เลยโดนรถชนเข้า” “ฉันที่คุณเห็น ไม่ได้ตาบอด?” “ครับ คิดดูสิ ว่าอาการหนักขนาดไหน ผมถึงได้ตาฝาดขนาดนั้น แม้แต่ตอนไปนอนโรงพยาบาล ผมก็ยังคิดไปได้ ว่าพยาบาลที่มาดูแลผม เป็นคุณ นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง ที่ผมต้องรีบกลับมาที่ห้อง มาดูคุณให้แน่ใจ ว่าคุณยังอยู่ตรงนี้” ใช่สิ ตอนนี้ สโรชินคนที่ตาบอด ยังนั่งอยู่ตรงนี้ แต่อีกห้าปี เธอจะมองเห็นทุกอย่าง และทำเป็นไม่รู้จักเขาน่ะหรือ? ทำไม และเพื่ออะไรกันล่ะ? “แล้วคุณเป็นอะไร ทำไมต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างนั้น ถึงจะหวั่นไหวไปกับพยาบาลสาวมือนุ่มๆ กลิ่นตัวหอมๆไปบ้าง แต่ผมก็กลับมาหาคุณแล้วนี่ครับ” “นี่...แล้วฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ว่าฉันหึงคุณ” “ไม่รู้สิครับ หรือว่า เกิดจากการที่ผมผ่านประสบการณ์การตาบอดมาแล้ว เลยจับความรู้สึกของคุณได้บ้าง” คิดไปเองแท้ๆ... สโรชินนึกในใจ แต่ปล่อยให้เขาคิดอย่างนั้นไปก็ดีแล้วล่ะ “วันนี้พอแค่นี้ดีกว่านะคะ คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล พักผ่อนเยอะๆดีกว่า” “ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปหางานต่อ ถ้าผมหายไปอีก คุณเดาได้เลย ไม่โดนรถชน ก็ตกสะพาน นอกนั้น ถ้าพอจะขยับตัวได้ ผมจะกระเสือกกระสนกลับห้องให้ได้ คุณจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” “คนบ้า เรื่องอะไรไปแช่งตัวเองอย่างนั้น ไปนอนเถอะค่ะ” “ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ” “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” สโรชินวางสาย ก่อนจะขยับไปปิดสวิตซ์ไฟ เข้านอนคืนนี้ คงฝันดีกว่าคืนไหนๆ อย่างน้อย ความคิดถึงก็ได้ส่งผ่านไปให้เขารับรู้ และเธอก็ได้รับรู้ว่าเขาก็คิดถึงเธออยู่เช่นกัน ความรู้สึกถวิลหาจางหายไป ไอรักกรุ่นกำจายมาแทนที่ พรุ่งนี้คงดีกว่าทุกวันที่ผ่านมาล่ะนะ...

Create Date : 25 มกราคม 2554		1 comments
Last Update : 28 มกราคม 2554 16:17:52 น.
Counter : 788 Pageviews.
Share Tweet