เกมพิศวง (Level 6: บนถนนสายเดียวกัน)

	+ + + + + + + + + บนถนนสายเดียวกัน + + + + + + + + +  : รุริกะ (รุริกะ ft. GTW)  เสียงเบรกของรถยนต์พร้อมกับการชนโครมเสียงดังลั่น จากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงร้องของผู้คนรอบข้างและเสียงบีบแตรดังสนั่นหวั่นไหว สโรชินหยุดยืนฟังเหตุการณ์โดยรอบแต่ก็ถูกเพื่อนสาวดึงตัวออกมาให้พ้นจากจุดเกิดเหตุ “เกิดอะไรขึ้นน่ะแจ๋น” “รถชนน่ะ เหมือนจะมีคนวิ่งข้ามถนนตอนไฟเขียวนะ ไม่รู้จะรีบร้อนไปไหน เรารีบไปกันเถอะบัว เดี๋ยวไทยมุงเยอะกว่านี้คนจะมาเบียดเยอะ เดินลำบาก” แจ๋นว่าพลางรั้งตัวเพื่อนสาวให้เดินหลีกออกมา สโรชินขยับตัวเพียงเล็กน้อย แต่อีกมือหนึ่งก็ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ กดหมายเลข 1669 แล้วโทรออก “โทรแจ้งอุบัติเหตุบนถนน.......ค่ะ” แจ๋นฟังแล้วต้องพลอยหยุดเดินและรอจนสโรชินบอกรายละเอียดต่างๆเสร็จเรียบร้อย ปลายสายกำลังปล่อยรถพยาบาลออกมา สโรชินหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วค่อยกอดแขนเพื่อนสาวแน่นขึ้น  “ไปกันเถอะ” “แล้วเมื่อกี้บัวทำอะไร” “ก็แจ้งศูนย์นเรนทรให้มารับคนเจ็บไง เราคนตาบอด ถึงยังไงก็คงเข้าไปช่วยเค้าไม่ได้ แต่ถ้าเขาเป็นญาติ หรือเป็นคนรู้จักเรา แล้วเราไม่ได้ช่วย มารู้ทีหลังคงเสียใจแย่” เพื่อนสาวที่เดินมาด้วยกันอึ้งกิมกี่ ก้าวขาไม่ออกไปครู่หนึ่ง “แจ๋นโกรธเหรอ ขอโทษนะที่ทำให้เสียเวลา ไปต่อสิ เราหิวแล้ว” ท่ามกลางกระแสความคิดของผู้คนมากมาย สโรชินจับไม่ได้ ว่าสีหน้าของเพื่อนสาวในเวลานี้ คือความชื่นชมปะปนด้วยความสงสารและเสียดาย ภายใต้สายตาที่มืดมน จิตใจของสโรชินกลับสว่างสดใสยิ่งกว่าคนตาดีอีกมากมายหลายคนนัก ถ้าไม่ตาบอดอย่างนี้ เธอคงมีโอกาสดีๆกว่านี้อีกหลายเท่า  แต่ความรู้สึกเหล่านี้กลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ขืนพูดออกไปมีหวังต้องโดนเพื่อนรักค่อนขอดว่าไม่ให้คิดอย่างนั้น คนตาบอดหรือคนตาดีก็เป็นพลเมืองดีได้เหมือนกัน คิดได้ดังนั้นแจ๋นจึงเลื่อนมือไปโอบรอบเอวของสโรชินเอาไว้ จากนั้นคลายอ้อมกอดแล้วดึงมือของเพื่อนสาวมาจับข้อศอกและพาเดินต่อ แต่ก็ไม่วายตำหนิเบาๆ “ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองอยู่เรื่อย ยัยบ๊อง” สโรชินเดินห่างออกจากที่เกิดเหตุมาอีกไกล ค่อยรู้สึกถึงความกระสับกระส่ายอย่างไม่รู้ต้นเหตุ เหมือนได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอแว่วมาจากไหน สโรชิน...สโรชิน เสียงนั้นแว่วเลือนแล้วจางหาย หญิงสาวจำเสียงนั้นได้ สักกะ... รู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก สโรชินเฝ้าเงี่ยหูฟังเสียงนั้นอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่มีทางรู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแสนนานกว่าจะได้ยินเสียงนั้นอีก  - - - - - - - 1 สัปดาห์ผ่านไป... ............. คิดถึงเขาอยู่ได้... สโรชินถอนหายใจแรง วางมือจากงานที่รับกลับมาทำที่ห้อง เธอไม่อยากออกไปไหน เพราะถ้าเขาโทรมาในเวลาที่เธอไม่อยู่ ก็อาจจะคลาดกันอย่างน่าเสียดาย และที่สำคัญ เธอไม่มีหนทางอื่นใดที่จะติดต่อเขาได้ นอกจากรอให้เขาติดต่อมาเท่านั้น งานที่หญิงสาวรับมาทำที่ห้อง เป็นงานถอดเทปการบรรยายต่างๆ ไม่ว่าจะเมื่อมีวิทยากรจากภายนอก เข้ามาบรรยายในสมาคมคนตาบอด หรือตัวแทนจากสมาคมคนตาบอดเอง ออกไปบรรยายในงานพิธีต่างๆ ค่าแรงที่ได้รับไม่มากมายนัก แต่อย่างน้อย ก็ช่วยให้เธอออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนภายนอกได้อย่างไม่ขัดเขิน บางครั้งแลกมาด้วยหนังสือพิมพ์รายวันและรายสัปดาห์ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงานของสนามบินสุวรรณภูมิที่เพิ่งเปิดตัวไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน รวมไปถึงข่าวสารข้อมูลการเริ่มก่อตั้งโครงการ Airport link ที่เธอเคยได้ยินจากการพูดคุยโทรศัพท์กับชายหนุ่มแปลกหน้า  สโรชินขอให้เพื่อนรักช่วยอ่านหัวข้อข่าวและเลือกฟังเฉพาะประเด็นที่สนใจ Airport link เป็นชื่อเรียกง่ายๆของรถไฟฟ้าเชื่อมท่าอากาศยานสุวรรณภูมิซึ่งเริ่มสร้างมาได้พักใหญ่ นายกรัฐมนตรีประกาศอย่างแข็งขัน ว่าคนไทยจะได้เริ่มใช้ Airport link ในปี 2008 แจ๋นซึ่งพยายามใช้ตาข้างเดียวอ่านออกเสียงให้บัวฟังอย่างตื่นเต้น ยังบอกอย่างร่าเริงว่าไม่เกินสองปีข้างหน้า จะหอบหิ้วกันขึ้นรถไฟฟ้า ไปเที่ยวสนามบินใหม่กันไม่วันใดก็วันหนึ่ง ไม่แน่หรอก... ว่าจะได้นั่งรถไฟฟ้าเล่นกันตอนไหน  ก็เสียงจากปลายสายเคยบอกไว้ ว่าล่วงเลยไปถึงปี 2010 โน่นเชียว รถไฟฟ้าถึงจะเปิดทำการได้ อะไรทำให้โครงการหยุดชะงัก เกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้นกันแน่นะ หวังว่านี่จะไม่ใช่วาไรตี้แกล้งคนตาบอด สโรชินยังมีคำถามอีกมากมายอยากถามเขา  หญิงสาวใช้หูฟังเล็กๆเชื่อมกับเครื่องเล่นสำหรับถอดเทป และพิมพ์สิ่งที่ได้ยินผ่านแป้นคีย์บอร์ด คอมพิวเตอร์สำหรับคนตาบอดไม่ได้ต่างจากคอมพิวเตอร์ของคนทั่วไป เพียงแต่มีโปรแกรมอ่านจอภาพที่คอยออกเสียงให้ฟังว่าสิ่งที่พิมพ์ลงไปนั้นอ่านว่าอะไรบ้าง สโรชินเปิดระดับเสียงคำบรรยายแค่เบาๆ แม้แต่โปรแกรมก็เซ็ตไว้ให้อ่านเมื่อเธอต้องการให้ทบทวนทั้งประโยคเท่านั้น ใจหนึ่งพยายามมีสมาธิกับงานที่ทำ แต่อีกใจหนึ่งก็พะวงหาเสียงเรียกจากโทรศัพท์ที่ขาดหาย โทรมาอีกสักครั้งเถอะนะ ให้ได้ยินเสียงก็ยังดี... ใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินเสียงวิงวอนของตัวเอง ไม่ใช่แค่สงสัยในเกม เธอกำลังคิดถึงแต่เขาอยู่จริงๆนั่นแหละ!

Create Date : 14 มกราคม 2554		2 comments
Last Update : 15 มกราคม 2554 11:58:19 น.
Counter : 1001 Pageviews.
Share Tweet