+ + + + + + 
โลกของเธอ
+ + + + + + 

ภาพผู้คนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ดูสับสนแต่มีสีสันตระการตา เจิดจ้าด้วยแสงอาทิตย์ในยามเช้าและแรงขับเคลื่อนของชีวิตผู้คนหลากหลาย ทำให้ถนนสายนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เฉิดฉัน แต่กระนั้นก็ไร้แรงบันดาลใจ อีกทั้งไม่ใช่ในชีวิตจริงสักหน่อย ถ้ามีแสงสีตระการตาอย่างนี้แล้วล่ะก็

... นี่เป็นความฝันต่างหาก ...

เธอบอกตัวเองแล้วทอดสายตามองหามโนภาพถัดไป นั่นอย่างไรเล่า เขากำลังมองมา พอต่างฝ่ายสบตากัน เขาก็เป็นฝ่ายละสายตาไปเสียก่อน 

... ช่างเถอะ รถเมล์มาถึงแล้ว ...

รถประจำทางจอดเทียบท่า หญิงสาวก้าวขึ้นรถแล้วลืมตาตื่น

เสียงนาฬิกาปลุกดังอยู่ข้างเตียงตามกำหนดเวลาลุกขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน เธอลืมตาอ้อยอิ่งอย่างเสียดายความฝัน ภาพสีสันงดงามเลือนหาย ที่ปรากฏตรงหน้าเป็นเพียงความพร่ามัวราวกับมองผ่านผ้าม่านปิดทบอีกหลายชั้น แต่ถึงอย่างไรแสงสว่างรำไรกับสายลมที่ลอดบานหน้าต่างเข้ามาก็พอจะบอกได้ ว่านี่คือเวลาเช้าตรู่ หญิงสาวเอื้อมหยิบนาฬิกาที่วางในจุดเดิมไม่เคยย้ายที่ วันนี้เสียงเบาลงจากเมื่อวานและวันก่อน บ่งบอกว่าใกล้เวลาเปลี่ยนถ่านแล้ว

เธอเลื่อนนิ้วไปหาปุ่มปิดการทำงานของนาฬิกาก่อนจะวางมันลงตรงจุดเดิม เก็บผ้าห่ม หมอน และที่นอนแล้วลุกไปทำกิจวัตร อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยอากัปกิริยาเดิมๆ นี่ถ้ามีใครมาแอบดูการใช้ชีวิตของเธอในแต่ละวัน คงคิดว่ากำลังดูวิดีโอเทปที่ฉายซ้ำๆอยู่เป็นแน่ แต่ใครล่ะ จะทำอะไรพิกลขนาดนั้น เธอยิ้มให้กับความฟุ้งซ่านของตัวเอง

“สวัสดี คนแปลกหน้า”

ความคุ้นชินบอกได้ว่าเบื้องหน้าคือกระจก แต่หลายปีผ่านไป ภาพคนในกระจกจะเปลี่ยนเป็นอย่างไรก็ไม่รู้สินะ ความผิดปรกติเริ่มต้นในวันงานกีฬาสีของโรงเรียน มันควรจะเป็นวันที่เธอมีความสุข ยิ้ม หัวเราะ ส่งเสียงเชียร์บนอัฒจันทร์กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน แต่จู่ๆ เธอก็ปวดหัวอย่างหนักและล้มลงขณะกำลังก้าวลงบันได นั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้าย เธอกลิ้งตกบันไดลงมาอีกหลายขั้น ครูพละวิ่งมาอุ้มและพาไปห้องปฐมพยาบาล อาการเธอไม่ได้หนักมากนัก คุณครูในห้องปฐมพยาบาลพันแขนที่เคล็ดเพราะกระแทกบันได ไม่มีกระดูกชิ้นใดแตกหัก สิ่งที่เธอพยายามบอกคือ เธอปวดหัว และมองภาพข้างหน้าไม่ชัด 

ครูบอกให้เธอไปวัดสายตา เธออาจสายตาสั้น การมองอะไรไม่ชัดก็ทำให้ปวดหัวได้ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ว่าแล้วก็ขยับแว่นตาของตนก่อนเดินจากไป...

สามเดือนหลังจากนั้น เธอกลายเป็นคนตาบอดชนิดที่ไม่รู้สาเหตุ 

โลกไม่ได้มืดมนลงในทันใด แต่ค่อยๆฝ้ามัวเหมือนกลุ่มเมฆทะมึนที่มาปกคลุมท้องฟ้าตอนเวลาฝนใกล้ตก หมอพูดศัพท์ทางการแพทย์ที่เธอฟังไม่รู้เรื่อง สรุปง่ายๆว่าเธอยังมีโอกาสหาย เพราะดวงตาไม่ได้มีความผิดปกติ ที่ผิดปกติคือจอประสาทตา จำเป็นต้องใช้การรักษาแบบประคับประคองและรอวันหาย

“นานเท่าไรคะคุณหมอ”

เธอจำไม่ได้แล้วว่าถามไปตั้งแต่วันเดือนปีไหน วันเวลาล่วงผ่านมาจนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น เพื่อนฝูงที่เคยแวะเวียนมาถามไถ่เริ่มหายไปทีละคนสองคน แม้แต่เพื่อนชายที่เคยมาสารภาพรักด้วยกุหลาบช่อใหญ่ในวันวาเลนไทน์ ก็วนเวียนมาถามไถ่อาการของเธอแค่ไม่กี่ครั้ง หลังจากนั้น เป็นเธอเสียอีกที่ต้องคอยยกหูโทรศัพท์ไปไถ่ถาม เขาตอบด้วยน้ำเสียงชวนอึดอัด

“เพิ่งเปิดเทอมใหม่ อาจารย์ให้การบ้านหนักมากเลย…”

“เอาไว้สอบมิดเทอมเสร็จ เราค่อยคุยกันนะ...”  

“ขอโทษนะ ช่วงนี้เราต้อง...”

เธอกดวางสายก่อนที่จะต้องฟังข้ออ้างที่ฝืดฝืน ยิ่งเวลาล่วงผ่าน เธอยิ่งรู้แน่ว่าความสุขรูปแบบเดิมๆจะไม่หวนคืนกลับมาอีก หลังจากร้องไห้ฟูมฟายผ่านคืนและวัน กำลังใจจากพ่อและแม่เท่านั้นที่ทำให้กลับมายืนได้ใหม่ เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะเป็น “คนตาบอด” อย่างเป็นทางการ ด้วยสมัครเข้าโรงเรียนสอนคนตาบอด เรียนรู้วิธีอ่านอักษรเบลล์ ฝึกการดำรงชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการดื่มน้ำ รับประทานอาหาร เดินด้วยไม้เท้า นอนหลับและตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน จนกระทั่งอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตนเองได้ นานวันเข้า พ่อแม่ของเธอก็อนุญาตให้เธอมาอยู่ในอพาร์ตเม้นท์ที่มีเพื่อนคนตาบอดด้วยกันพักอาศัย เพราะทนการรบเร้าของลูกสาวไม่ได้ เธอไม่อยากอยู่ในบ้านที่ไม่มีคนมาเยี่ยม และในเวลาที่แขกของพ่อแม่มาที่บ้าน เธอก็อึดอัดที่จะต้องคอยตอบคำถามว่าอาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง

...ไม่เห็นต้องสนใจเลย ว่าชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร ในเมื่อตอนนี้เธอก็คุ้นชินกับชีวิตขมุกขมัวจนสนิทใจแล้ว...

กระทั่งวันหนึ่ง เธอกลับรู้สึกว่า ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องอีกต่อไป มีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ หลักฐานชิ้นสำคัญคือจู่ๆในตอนเช้า นอกจากเสียงนาฬิกาปลุกแล้วเธอยังได้กลิ่นอาหาร ฉุนพิกล... เหมือนมือใหม่หัดทำ เธอพิสูจน์ด้วยการเดินตามกลิ่นและลองใช้ช้อนตักชิมดู 

ไม่ไหว... รสชาติไม่ได้เรื่องเลย

เธอยกจานขึ้น แต่กลับลังเลที่จะเทอาหารลงถังขยะ

...แต่ก็พอกินได้นะ...

เธอค่อยๆใช้ช้อนตักอาหารอีกสองสามคำ ไม่ให้คนตั้งใจทำเสียน้ำใจ หลายวันเข้า เธอรู้สึกว่าคุณภาพของอาหารเริ่มดีขึ้น ห้องหับก็ถูกจัดไว้เรียบร้อยโดยที่เธอไม่ต้องลงมือลงแรง วันหนึ่ง เธอจึงยกหูโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนที่ไว้ใจเพื่อสอบถามว่าจะเป็นฝีมือของเพื่อนหรือไม่ ก็ได้รับการปฏิเสธแข็งขัน

พ่อแม่ก็ไม่อยู่... และไม่เคยทำอะไรอย่างนี้ 

ช่างเถอะนะ อย่างน้อยเธอก็อยู่ดีมีสุข ปลอดภัยดี ใครบางคนหรืออะไรสักอย่าง คงไม่คิดร้ายกับเธอเป็นแน่ เพื่อนรักเสนอตัวจะมาอยู่ด้วยหรือไม่ก็ออกมาจากห้องเสีย แต่หญิงสาวปฏิเสธแข็งขัน ถ้าเธอไม่ได้คิดร้ายกับใคร ก็คงไม่มีใครมาคิดร้ายกับเธอหรอกกระมัง ปลายสายบ่นอีก 2-3 ประโยคแล้ววางหูไป ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็แผดร้องดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ”

ปลายสายไม่ตอบรับ

"ต้องการพูดกับใครคะ"

...ถ้าไม่พูดอีก เธอจะวางหูล่ะ...

"กับคุณครับ....คุณ..."

"กับใครคะ..?"

เธอเริ่มออกอาการหวาดระแวง ก็ประตูห้องล็อคหมดแล้วนี่...

"กับคุณนั่นล่ะครับ... ให้ตายเถอะ...! ผมเห็นคุณอยู่ข้างหน้านี่เอง แต่ผมไม่รู้กระทั่งชื่อของคุณ"

"กับฉัน..?"

"ครับ ผมคงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้คุณใส่เสื้อสีเขียว คุณยกหูโทรศัพท์ด้วยมือซ้าย คุณวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะข้างหน้าคุณ ...คุณคงไม่เชื่อว่าตอนนี้ทุกอริยาบทของคุณอยู่ข้างหน้าผมนี่เอง...ไม่ๆๆๆ...ผมไม่ใช่คนโรคจิตโปรดอย่าเพิ่งวางหูนะครับ ไหว้ก็ไหว้ล่ะ"

"คุณอยู่ที่ไหนคะ...ฉันมองไม่เห็นคุณเลย"

เธอเริ่มกังวลจนอยากร้องไห้ เขารีบบอกเสียงหลง

“ใจเย็น ๆ นะครับ ผมจะเล่าให้คุณฟัง...ผมยังไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเห็นเลย"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปกับการอธิบายว่าเขาอยู่ที่ไหนสักที่ที่เห็นเธอเกือบตลอดเวลาจากเกมที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาพูดพร่ำเหมือนเด็กติดเกมที่กำลังตื่นเต้นกับเกมใหม่และแปลกประหลาด พลอยทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย 

...จะเชื่อดีไหม...

แปลกดีที่เธอไว้ใจเขาง่ายดายนัก ปล่อยให้เขาพูดจนหมดแรงแล้วค่อยเอ่ยปากถาม

“ถ้าคุณเห็นฉัน ช่วยบอกได้ไหมคะว่าหน้าตาฉันเป็นยังไง”

- - - - - - - - - - - - - - - -