+ + + + + ปิดเกม (2) + + + + +
เฮ้ย....สักกะ
เสียงตะโกนข้างหูจนชายหนุ่มสะดุ้งตื่น หันมองซ้ายมองขวาอย่างไม่แน่ใจและมึนงง แสงสว่างจ้าของแสงแดดในตอนสายๆผ่านกระจกมาจากทางหน้าต่างทำให้รู้สึกแสบตาอย่างบอกไม่ถูก
เขายังนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับอาการเมาค้างยังไม่สร่างซา ในหัวยังคงรู้สึกปวดหนึบเหมือนจะระเบิด ท้องไส้ปั่นป่วนจนอยากอาเจียน ใครบางคนยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมด้วยอาการส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา และเสียงพร่ำบ่นยาวเหยียด
ท่าทางแกจะเมาขนาดหนักนะเมื่อคืนนี้ ขนาดประตูหน้าบ้านยังไม่ได้ล็อค แกเป็นอะไรของแกนะ อยู่ดีๆก็ทำท่าจะเป็นจะตาย แถมไปทำบ้าลาออกจากงาน คุณลุงเชฟเขาเล่าให้ฟังหมดแล้วฉันถึงรีบมาดูแกนี่ไง...ไอ้บ้าลุกขึ้น ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปด้วยกัน
ชายหนุ่มเงยหน้ามองหน้าเพื่อน จะเป็นใครไม่ได้นอกจากนายอาวุธ เพื่อนที่สนิทมากที่สุดของเขา ปกติมันต้องฝังตัวอยู่หน้าจอและกระหน่ำเล่นเกมเหมือนตัวเองเป็นปีศาจ แล้วนี่ทะลึ่งมาทำวิมานอะไรแถวนี้ของมัน
แกมาทำไม ไอ้วุธ สักกะถามอย่างงงๆ มากกว่าจะตั้งใจถาม
ฉันจะมาเก็บศพแกมั้ง... ได้ข่าวว่าเมาเละเทะไม่เป็นท่าเลยแก คุณลุงแกโทรมาหาฉันแต่เช้า ให้แวะมาดูแกหน่อยว่ายังอยู่ครบสามสิบสองไหม ถ้ายังพอไหวก็อยากให้ฉันมาช่วยเกลี้ยกล่อมแกให้กลับไปทำงานอีกครั้ง แกจะว่าไง...
ชายหนุ่มยังไม่ตอบคำถามนั้นในทันที หันหน้ามองไปมาอย่างไม่แน่ใจว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน เขากลับมามองเห็นอีกแล้ว ทุกอย่างกระจ่างชัดไม่ว่าจะเป็นสิ่งของเครื่องใช้อุปกรณ์ต่างๆ ภายในห้อง รวมทั้งภาพตึกรามบ้านช่องนอกหน้าต่าง
ความสามารถในการมองเห็นของเขาเป็นปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้แบ่งความสามารถในการมองเห็นไปให้ใคร แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
สโรชิน... เขาเผลอเอ่ยชื่อของเธอออกมาอย่างเลื่อนลอย เจ้าเพื่อนมองหน้าแล้วถามอย่างสงสัย ถามจริงๆ แกเป็นอะไรของแกไปวะ
เปล่า...ไม่มีอะไร... ชายหนุ่มตัดบทสั้นๆ ไม่อยากอธิบายอะไรให้มากเรื่องหลายความ เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจอะไร ถึงจะเมาอย่างไรชายหนุ่มก็พอนึกได้ว่าได้ตัดสินใจแบ่งความสามารถในการมองเห็นให้กับหญิงสาวไปจนหมดสิ้นแล้ว จนมาถึงตอนนี้ เขาเองก็ยังไม่รู้สึกเสียใจเลยกับการตัดสินใจนั้น ตรงกันข้ามกับรู้สึกใจหายอย่างประหลาด
จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ...ทำไมจู่ๆเขากลับมาเป็นปกติเสียเฉยๆแบบนี้ แล้วเธอจะเป็นอย่างไร เธอยังจะสามารถมองเห็นอยู่หรือไม่ หรือว่าจะกลับมาตาบอดอีกแล้ว
พอนึกถึงภาพสโรชินผู้กำลังนัยน์ตาบอด หัวใจของชายหนุ่มก็ตกวูบลงทั้งที่ด้านนอกแสงแดดยังแผดจ้า แต่เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกหม่นมัวหนักอึ้งลงในทันที เขายอมแล้วทั้งกายและใจ สละแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ยอมทุ่มเทให้เธอหมดสิ้นแล้วทำไมมาเป็นแบบนี้
เพื่อนรักยังคงเดินวนไปมาอย่างสนใจในความเป็นอยู่ของเขา และมาหยุดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนส่งเสียงถาม
แกเคยเล่าให้ฉันฟัง ถึงสาวแสนดีของแกในเกมคอมพิวเตอร์ ไหนวะ...เปิดให้ฉันดูหน้าเธอหน่อยสิ
คำพูดของเพื่อนทำให้สักกะได้สติ ไมว่าจะอะไรก็ตาม ควรจะต้องมีคำตอบสักอย่างอยู่ในเกมพิศวงนั้น อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรการที่สายตาของเขากลับมาดีแบบนี้ เจ้าเกมบ้านี้ควรจะมีเหตุผลอะไรสักอย่างมาอธิบาย เขาผวาไปหาคอมพิวเตอร์แบบคนใจร้อน ไม่สนใจเพื่อนซึ่งยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างๆ จำได้รางๆว่าเขาเปิดเกมทิ้งค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนไม่เคยคิดจะปิดมันเลย ถึงแม้ว่าวินาทีสุดท้ายเมื่อกดปุ่ม Space bar พร้อมกับปุ่ม Enter เพื่อยกความสามารถในการมองเห็นให้กับสโรชิน เขาไม่เคยคิดจะปิดเกม แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงักค้าง
หน้าจอตอนนี้มีแต่ความดำมืดและตัวหนังสือสีขาวกระพริบอยู่อย่างเย็นชา
รอเวลาประมวลผล
เจ้าเกมบ้านี่กำลังพยายามเล่นตลกอะไรกับเขาอีก แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามด้วยการกดปุ่มบนแป้นคีย์บอร์ดหรือลากเมาส์ไปยังบริเวณใดๆ กลับไม่มีอาการตอบสนองจากคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่น้อยราวกับว่าเครื่องได้ค้างไปเสียแล้ว
สงสัยเครื่องคอมพิวเตอร์ของนายจะพัง ไอ้วุธยื่นหน้ามาดูแล้วให้ความเห็นซึ่งไม่น่าฟังเลยสักนิด
ไหนล่ะ สาวน้อยนางฟ้าของแกอยู่ไหน ฉันว่าแกเลิกเล่นเกม ปิดเครื่อง เอาไปซ่อม หรือจะทำอะไรสักอย่างกับชีวิตแก ที่ไม่ต้องจมปลักอยู่กับคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ มันทำให้แกบ้ารู้ตัวไหม...ออกไปหาอะไรทำข้างนอก แกจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านกับความคิดของตัวเอง
สักกะหลับตาลงอย่างขมขื่นและเจ็บปวดรวดร้าว ใครบ้างจะไม่รู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกดีๆ ความรักความอบอุ่นและแรงใจมากมายในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาจะเป็นแค่ความฝันเท่านั้นหรืออย่างไร จะให้รับว่าสโรชินเป็นเพียงอาการประสาทหลอนหรือความทรงจำที่บิดเบี้ยวอันเกิดจากความฟุ้งซ่านของตัวเอง ที่คิดเองเออเองได้อย่างไร เธอมีชีวิตและมีตัวตนมากกว่าหลายๆคนที่เขาเคยรู้จักมักคุ้นในโลกแห่งความเป็นจริงเสียด้วยซ้ำ
แต่ถ้าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ทำไมตอนนี้ถึงเหลือแต่ความเวิ้งว้างว่างเปล่าจนน่าใจหายแบบนี้ การได้ความสามารถในการมองเห็นกลับมาเพื่อจะพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันมันไม่คุ้มกันเลยกับการรับรู้ว่าทั้งความรักและการเสียสละทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพียงมายาภาพฟั่นเฟือน เขามองเห็นอีกครั้งแต่ความรู้สึกกลับจมดิ่งลงสู่เบื้องล่างอันมืดมนอนธการ
ทันใดนั้นเองสายตาของเขาก็มองเห็นของสิ่งหนึ่งซึ่งวางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์
ถุงมือสีน้ำเงินคู่หนึ่งวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างปะทุครืนขึ้นมาในหัว เหมือนกับแสงสว่างของอสนีบาตที่ส่งประกายผ่านกลุ่มเมฆอันหนาทึบมืดดำออกมาอย่างกะทันหัน ทำให้เลือดและหัวใจสูบฉีดแรงจนตั้งตัวแทบไม่ทัน
ทำไมเขาจะจดจำไม่ได้ ถุงมือถักจากไหมพรมคู่นี้เขาเคยเห็นสโรชินนั่งถักมันอยู่หลายครั้งเมื่อเธอมีเวลาว่างจนเป็นภาพชินตา ถุงมือคู่เดียวหาที่ไหนไม่ได้ที่ไหนอีกแล้วในโลกนี้ เขาจะลืมเลือนได้อย่างไร โดยเฉพาะสีหน้าท่าทางของหญิงสาวผู้พยายามถักร้อยมันขึ้นมาทีละน้อยด้วยความพากเพียรตั้งใจยิ่ง ผ่านสัมผัสและหัวใจอันแน่วแน่มั่นคงเป็นเวลาเนิ่นนาน แม้ว่านัยน์ตาทั้งสองข้างจะมองไม่เห็นก็ตาม
ตอนนี้ถุงมือทั้งสองข้างเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว แต่คนถักร้อยมันขึ้นมาอยู่แห่งหนตำบลใดกัน
ภาพของความฝันเมื่อคืนผ่านมาอีกครั้ง
นั่นไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นเรื่องจริง ทำไมเขาถึงโง่ขนาดนี้ หญิงสาวมาอยู่ใกล้ๆแค่นี้เองแต่กลับให้เธอหลุดลอยหายไปแล้ว
สโรชิน...
เขาหลุดปากชื่อของเธอออกมาอีกครั้งในขณะยืนตะลึง
ในขณะนั้นเอง ระหว่างที่เขากำลังตะลึงว่าตัวเองไม่ได้ฝัน หน้าจอคอมพิวเตอร์มีการเปลี่ยนแปลง และเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญที่สุดซึ่งมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาทั้งชีวิต ดูเหมือนว่าเกมพิศวงได้ประมวลผลออกมาเรียบร้อยแล้ว และขึ้นข้อความว่า
คุณได้คะแนนโบนัสจากความรักที่ต่างฝ่ายต่างปรารถนาดีต่อกัน ยอมเสียสละให้กันจนกระทั่งต่างคนต่างตาบอดทั้งสิ้น 1,000,000,000 คะแนน
หมายความว่ายังไง...?
สักกะก้มตัวลงมองหน้าจอตาไม่กระพริบ มือหนึ่งกำถุงมือที่วางอยู่บนโต๊ะแน่น อีกมือหนึ่งแตะอยู่บนหน้าจออย่างคนคว้าเอาฟางเส้นสุดท้ายไว้ไม่ให้หลุดหาย
ข้อความใหม่ค่อยปรากฏ...
โบนัสนี้ ทำให้คุณผ่านด่านสุดท้ายภายในคืนเดียว คนรักของคุณยังเดินหลงทางอยู่ห่างออกไป 2 กิโลเมตร องศา 3 นาฬิกาก่อนถึงป้ายรถเมล์ที่พบกันครั้งแรก จงรีบตามไปเพื่อจบเกมนี้
.
Create Date : 29 มีนาคม 2554 |
Last Update : 29 มีนาคม 2554 18:13:01 น. |
|
2 comments
|
Counter : 664 Pageviews. |
|
|
มีลุ้น ...จะจบเกมแล้วหรือนี่?